Τραγούδι του Θεοδόχου Συμεών

Μέσα στην Ιερουσαλήμ δίκαιος κατοικούσε

Ο Συμεών ο ευλαβής και χρόνια διακονούσε

Ως ιερέας στον ναό κι ήτανε φωτισμένος

Απ’ το άγιο Πνεύμα ο γλυκύς και ο χαριτωμένος

Φανέρωση είχε κάποτε πως στα γεράματά του

Θα αξιωθεί τον Ιησού μέσα στην αγκαλιά του

Σαν ήρθε η ώρα κι η στιγμή Χριστό να σαραντήσει

Το Πνεύμα έσπευσε ευθύς να τον πληροφορήσει

Να αφήσει την οικία του και στον ναό να πάει

Ήτανε πολύ γέροντας κι όμως τώρα πετάει

Σαν νεανίας έτρεξε, σαν νιος στην πόρτα στέκει

Αγάλλεται και χαίρεται καθώς λίγο παρέκει

Τον Ιωσήφ να έρχεται βλέπει με την Παρθένο

Που ‘χει αγκαλιά Χριστό. Χτυποκαρδεί το στέρνο

Τρέχει και παίρνει το Παιδί, τρέμουν τα δυο του χέρια

Παρατηρεί το νήπιο κι είναι η χαρά του πλέρια

Ποτάμια ιλαρότητας σκορπίζει η μορφή Του

Το βλέμμα υψώνει ο γέροντας, λέει με την ψυχή του:

Όπως το είπες Δέσποτα, πάρε με ειρήνη

Ο δούλος σου ο ταπεινός, δε θέλει πια να μείνει

Τα μάτια μου αντίκρυσαν Σωτήρα όλου του κόσμου

Αυτόν που Τον ετοίμασες και είναι για μένα Φως μου

Και Φως για όλους τους λαούς, και θα αποκαλύψει

Μόνον Θεό αληθινό κι έτσι θα ανταμείψει 

Δοξάζοντας τον Ισραήλ, μιας κι απ’ αυτόν θα αρχίσει”

Προφήτιδα ξεπρόβαλε του Φανουήλ η κόρη

Δεν ήρθε από τις θάλασσες ούτε κι από τα όρη

Χρόνους εφτά τούς έζησε κάποτε παντρεμένη

Μα αφότου η Άννα χήρεψε, πιστή, προσευχομένη

Παρέμεινε νηστεύοντας μες στου ναού το δώμα

Αναγιγνώσκοντας Γραφές και κάνοντας ακόμα

Φιλανθρωπίες πάμπολλες, δεήσεις, ικεσίες 

Τόσες που τ’ Άγιο Πνεύμα χάρισε σ’ αυτήν τις προφητείες

Μα και την χάρη να δεχθεί στου Συμεών το πλάι

Τον Ιησού ως νήπιο που ακόμα δε μιλάει

Πλησίασε, προσκύνησε, Θεό δοξολογάει

Και διακηρύττει στο λαό πως ήρθε ο Μεσσίας 

Που όλοι περιμένανε εν μέσω ξηρασίας 

Που ‘χε μαράνει τις καρδιές, είχε στεγνώσει πόθους

Τόσο που να νομίζουνε πως μοιάζουνε με νόθους

Κι όχι με γιους αληθινούς του απ’ αιώνων Πλάστη