Μήπως λίγη μαρμελάδα στο ψωμί; Αρχιμ. Σωφρόνιος (Σαχάρωφ)

Σε σχέση με όσα είπα, ο π. Ρ. μου διηγήθηκε ένα επεισόδιο από τη διακονία του ως πνευματικού. Βρισκόταν στο Birmingham, στο σπίτι κάποιας οικογένειας από την Κύπρο. 

Ένα κοριτσάκι 6 ή 7 ετών τον πλησιάζει και του λέει: 

«Έχω κάποιες δυσκολίες με τον πατέρα μου. Όταν πάμε στην εκκλησία, μας λέει ότι πρέπει να νηστεύουμε. Λέει να μην τρώω πατατάκια, αλλά μπορώ να τρώω ψωμί. Εγώ όμως δεν θέλω να φάω ψωμί άλλα πατατάκια». 

Ο π. Ρ. της είπε τότε: 

«Αντί να μαλώνεις με τον πατέρα σου, πήγαινε στο δωμάτιο σου και προσευχήσου στον Κύριο ως εξής: «Κύριε... να, έχω δυσκολία με τον πατέρα μου, πες μου τί πρέπει να κάνω». 

Το κοριτσάκι τότε ανέβηκε στο δωμάτιό του και μετά από 5 λεπτά ξαναέρχεται και του λέει: 

«Έκανα όπως μου είπατε και ο Θεός μου έδωσε την απάντηση». «Τί απάντηση σου έδωσε;». 

«Ρώτησα τον Θεό τί να κάνω, διότι δεν θέλω να φάω ψωμί, αλλά πατατάκια, και ο Θεός μου είπε: ΄΄Μπορείς να τρως ό,τι σου είπε ο πατέρας σου, ψωμί, αλλά μπορείς να βάλεις λίγη μαρμελάδα πάνω σε αυτό"» [γελά]. 

Είναι συγκινητικό πώς ο Κύριος μίλησε στο κοριτσάκι αυτό: «...αλλά μπορείς να βάλεις λίγη μαρμελάδα πάνω στο ψωμί». «Και αυτό μπορώ να το κάνω, ναι», πρόσθεσε. 

Ο π. Ρ της είπε: «Έτσι να κάνεις πάντοτε. Όταν βρίσκεσαι σε δυσκολίες, να προσεύχεσαι στον Θεό». 

Δεν τολμούμε να αναρωτηθούμε πώς ο Κύριος της έδωσε αυτή την απάντηση, αλλά η απάντηση ήταν σοφή. Η μαρμελάδα ταιριάζει με τη νηστεία, μπορεί να θεωρηθεί ως ζάχαρη. Θα ήθελα να ρωτάτε πάντοτε τον Κύριο πώς να ενεργείτε, και ιδιαίτερα για τα πιο δύσκολα πράγματα.

*Ο τίτλος του κειμένου ήταν: Ρωτώντας τον Θεό για η νηστεία

Μας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου  

* Προσωπικό΄σχόλιο
Διαβάζοντας αυτή την μικρή "γλυκιά" ιστορία, για άλλη μια φορά αναρωτήθηκα πόσο νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα και πόσο σίγουροι είμαστε για τον εαυτό μας, αλλά και πόσο έχει γιγαντωθεί σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη το Εγώ μας, που φτάσαμε σε σημείο να αδυνατούμε να δούμε τα παιδιά... Στους αλλόκοτους καιρούς μας, πιο αλλόκοτοι από ποτέ εμείς, φτάσαμε να ζητούμε κατανόηση από τα παιδιά μας, αντί να ζητούν αυτά κατανόηση από μας... και έτσι βλέπουμε τους μεγάλους να μωραίνονται και τα παιδιά να γερνούν... Και θυμάμαι και τον σοφό μου δάσκαλο, τον αείμνηστο Χρίστο Τσολάκη, που μας έλεγε σαν ήμαστε φοιτητές του τούτα τα προφητικά λόγια: Ακόμα κι αν εσείς δεν πιστεύετε στον Θεό, ποτέ να μην το πείτε σταους μαθητές σας. Αντίθετα, να τους εμφυσήσετε την πίστη στον Θεό, γιατί θα έρθει ώρα που θα τα αδικήσετε κι εσείς, θα τα αδικήσουν κι οι παππούδες τους κι οι φίλοι τους, και τότε το παιδί πρέπει από κάπου να πιαστεί για να μην διαλυθεί, να μην καταρρεύσει... και μόνον η καταφυγή του στον Θεό που πάντα τα αγαπά, θα μπορέσει να τα παρηγορήσει... αλλιώς είναι χαμένο το παιδί, δε θα αντέξει...
Β.Ν