Προσκεκλημένη από το Δημόσιο Ελληνικό Σχολείο “Αριστοτέλης”, για να παρυσιάσω τον Τρελό του χωριού, ταξιδεύω την περασμενη Τετάρτη για το Μόναχο. Την Πέμπτη το πρωί θα επισκεφτώ το σχολείο, ενώ την Παρασκευή, μαζί με το μουσικό σχήμα “Εν Χορδαίς”, θα δώσουμε δύο παραστάσεις του Παραμυθιού της Μουσικής για τα ελληνικά σχολεία της πόλης, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια. Το βράδυ της ίδιας μέρας το μουσικό σχήμα θα δώσει μία συναυλία στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της ενοριάς των Αγίων Πάντων που λειτουργεί ως Μπουάτ.
Η πρωινή επίσκεψη στο σχολείο μου επιφυλάσσει ιδιαίτερα ευχάριστες εκπλήξεις. Έχω ακούσει βέβαια πολλά από τον π.Γεώργιο Βλέτση, που πρωτοστάτησε στη διοργάνωση όλων των εκδηλώσεων αυτού του ταξιδιού και που υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στο εν λόγω σχολείο, αλλά όπως και να 'χει, άλλο να ακούς και άλλο να βιώνεις.
Ένα καλό σχολειό είναι μια Κυψέλη από Φως. Και το “Αριστοτέλλης”, χάρη στη διευθυντριά του, Δήμητρα Μαυρίδου, και στους εκπαιδευτικούς του, αποτελεί μια κυψέλη πάμφωτη! Πλατιά χαμόγελα, ζεστές αγκαλιές, εγκάρδια λόγια από όλους όσους συναντώ με κάνουν να αισθάνομαι πως ήμουν από πάντα σ’ αυτό το σχολειό. Η Δήμητρα μου εκμυστηρεύεται πως τα παιδιά της Δευτέρας τάξης μού έχουν ετοιμάσει μια έκπληξη, πριν την παρουσίαση για την οποία είχα πάει. Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας είναι περίπου μία ώρα. Μπαίνω στον χώρο των εκδηλώσεων και μένω άφωνη με το σκηνικό που έχει στηθεί πάνω στη μικρή σκηνή του. Πλανήτες, κορδέλες, φωτισμοί, κουρτίνες - ουρανοί και αστέρια. Τα σκηνικά, τα κουστούμια, το μακιγιάζ και τη σκηνοθεσία είχε η ευφάνταστη Ηρώ Κωστράκη. Τα φώτα σβήνουν και ο Αχτιδοϋφαντής συγκεντρώνει τους Ταχυδρόμους του Ήλιου να τους ανακοινώσει πως θα αποσυρθεί και κάποιος άλλος νεότερος θα πάρει τη θέση του. Ωσάν γέρος μιλά το παιδί που έχει τον ρόλο του ηλικιωμένου Αχτιδοϋφαντή και όταν θα εμφανιστεί ο μικρός Χαρίτωνας, λες, ναι, αυτός είναι ο αληθινός Χαρίτωνας, μκρόσωμος, αγαθός, απλός, συνεσταλμένος που μια τα χάνει, μια τα βρίσκει, και δεν μπορείς παρά να τον λατρέψεις. Σαν μελίσσι αναεβοκατεβαίνουν, τρέχουν, χορεύουν οι Ταχυδρόμοι. Μεγάλοι και μικροί παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα μια παράσταση που θα τη ζήλευαν και οι επαγγελματίες.
Η παράσταση τελειώνει. Μέσα στην μαγική της ατμόσφαιρα με φωνάζουν να σηκωθώ κι ένας μικρός μικρός Ταχυδρόμος που προσφέρει μια αγκαλιά τριαντάφυλλα. Είναι η ώρα να αναλάβω τα ηνία και να οδηγήσω τα παιδιά στον δρόμο που ανοίγει ο Τρελός του χωριού…
No comments:
Post a Comment
Σχόλια