Στο ιδιαίτερα φιλόξενο βιβλιοπωλείο του πατέρα Τοξίδη και της θυγατέρας του, Ελένης, στην Αριδαία, ξεδιπλώσαμε το παραμύθι “Νύχτα Θαυμάτων” το απόγευμα της χθεσινής ημέρας. Ήταν μια ξεχωριστή παρουσίαση αυτή για μένα, ή για να το πω ορθότερα, μια ώρα πλαισωμένη από παρουσίες αγγέλων…
Λίγο αφότου μπήκα στον πανέμορφο χώρο της εκπαιδευτικού και συγγραφέως Ελένης Τοξίδου που ως γνήσια Μακεδόνισσα αμέσως πρόσφερε έναν ζεστό καφέ, ως από μηχανής θεός εμφανίστηκε μπροστά μου η θεία Δέσποινα με την νύφη της και τον εγγονό της -τον οποίο ειχα και χρόνια να δω. Δεν ειχα προλάβει να τους ειδοποιήσω και η αιφνίδια αυτή χαρά με έκανε να νιώσω σαν στο σπίτι της γιαγιάς μου…
Πριν αρχίσουμε το παραμύθι, ένας άλλος μικρός άγγελος, απ’ αυτούς που μπορούμε και βλέπουμε αλλά δεν μπορούμε να ακούσουμε, ήρθε με το βιβλίο στα χέρια για να του γράψω αφιέρωση. Γελούσε, μόνο γελούσε… γελούσε και άστραφτε… κι ό,τι ήθελε να πει, το έλεγε η μανούλα του που από την μέρα της γέννησής του ανέλαβε να ανοίξει το δρόμο που συνήθως οι κοινωνίες κλείνουν σε κάτι τέτοιους αγγέλους και τα κατάφερε θαυμάσια έως σήμερα…
Μικρά και μεγάλα παιδιά, μπαμπάδες, μαμάδες και γιαγιάδες ήρθαν και κάθισαν με έναν τρόπο σχεδόν αόρατο και αθόρυβο. Η θεία κάθησε στην πλαϊνή μου πολυθρόνα, σιωπηλός μα ταυτόχρονα τόσο γλαφυρός αφηγητής του ωραιότερου παραμυθιού που υπάρχει, του παραμυθιού της ζωής… Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησα και πότε τελείωσα… Δεν κατάλαβα πώς έγινε και τελειώνοντας, όχι μόνο δεν ένιωθα κουρασμένη, αλλά αντιθέτως αυτή η παρέα των γλυκών ανθρώπων με είχαν ξεκουράσει σαν να ήταν αυτοί που μου έλεγαν το παραμύθι κι εγώ τους άκουγα…
Τελειώνοντας, ο μικρός άγγελος σηκώθηκε από το καρεκλάκι του κουνώντας τρισευτυχισμένος τα χέρια πάνω κάτω και λάμποντας ακόμα παραπάνω από πριν… Η στιγμή αυτή με πλημμύρισε ευτυχία και έμεινε χαραγμένη στην καρδιά μου…
Τόσο ήσυχα και ταπεινά ήρθαν ένα ένα τα παιδιά μετά να λάβουν τις αφιερώσεις στα βιβλία που αγόρασαν, τόσο θεαματικά το ανιψούδι μου έβγαζε τις φωτογραφίες που του ανέθεσα να τραβήξει, δίνοντας σε κάθε στιγμή τη μοναδικότητα που της άξιζε… τόσο υπομονοετικά η θεία και η νύφη της, η Καίτη, περίμεναν τελευταίες να υπογράψω τα δικά τους βιβλία και να αποχαιρετιστούμε, και τόσο πλουσιοπάροχα μας φρόντισε μετά η Ελένη σε ένα έξοχο εστιατόριο της περιοχής που όταν πλέον το ταξίδι της επιστροφής στην Θεσσαλονίκη με συνταξιδιώτη και οδηγό τον καλότατο Παύλο Κλαρίδη, τον υπεύθυνο πωλήσεων του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη, ξεκίνησε, ένιωθα πως επιστρέφω από μια βόλτα στον παράδεισο…
Ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, που συντέλεσαν σε αυτήν την ομορφιά κάτω από την πλουσοπάροχη ευχή του εορτάζοντος μεγάλου Ιεράρχη που γιόρταζε, του τόσο προσφιλούς μας αγίου Νικολάου, ώστε μόνο ένα ελάχιστο μα και απέραντο “ευχαριστώ” μπορώ να τους αποδώσω τώρα εμποτισμένο με βαθιά ευγνωμοσύνη και συγκίνηση…
No comments:
Post a Comment
Σχόλια