Έρχονται κάποτε στιγμές που ευτυχώς αναγκάζεσαι να επαναπροσδιορίσεις κάποιες έννοιες που είτε αλλοιώθηκαν απ’ την πολυχρησία σαν ρούχο τόσο φθαρμένο που κατάντησε αγνώριστο είτε διαστρεβλώθηκαν σαν καινούργια καράβια που αν και φτιάχτηκαν από ξύλα παλιά, ωστόσο ξεγελιούνται από το λούστρο τους και πορεύονται αλαζονικά σε αχαρτογράφητα νερά δίχως πυξίδα.
Μια τέτοια έννοια είναι αυτή της “επιτυχίας”, κατάσταση που χαρακτηρίζεται από θετικά αποτελέσματα, από αναγνώριση, ευτυχία, επαγγελματική άνοδο. Όταν όμως μιλούμε για πνευματικά δημιουργήματα δεν μπορούμε να μεταφράζουμε την επιτυχία μόνο με ποσοτικούς και μετρήσιμους όρους. Το πνευματικό έργο αφορά τον άνθρωπο, ακόμα και τον ένα και μοναδικό. Αν καταφέρει να αλλοιώσει καλώς έναν άνθρωπο, τότε θεωρείται ήδη επιτυχημένο. Στο ζύγι της συγκεκριμένης επιτυχίας δεν βαραίνει περισσότερο το πλήθος από τη μονάδα, απλούστατα γιατί δεν μπορεί να συγκριθεί ο ένας με τους πολλούς ούτε και βαραίνουν περισσότερο οι πολλοί έναντι του ενός. Η ψυχή θα παραμένει πάντα μέγεθος ασύγκριτο…
Αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο νου μου, όταν μπαίνοντας στο βιβλιοπωλείο “Ηλιοτρόπιο” της Τασούλας Χριστοδούλου όπου θα παρουσίαζα τη “Νύχτα θαυμάτων” είδα να με περιμένουν μόνον δυο μικρά παιδιά. Μόνο δύο; Δηλαδή, δυο κόσμοι απέραντοι… Και η επόμενη σκέψη ήταν ο αείμνηστος δάσκαλός μου, Χρίστος Τσολάκης. Πήγαινε και στο μικρότερο χωριό της χώρας ακόμα και για ένα παιδί και πλημμύριζε από χαρά δαπανόμενος άοκνα σ’ αυτό το ένα…
Μιμούμενη κι εγώ τον Δάσκαλό μου, ξεκίνησα να αφηγούμαι το παραμύθι χωρίς τρίτη σκέψη. Και επειδή τα παιδάκια ήταν πολύ μικρά, αποφάσισα όχι μόνο να τους δείχνω παράλληλα τις εικόνες του βιβλίου, αλλά να απλουστεύσω και λίγο το κείμενο, κάτι που δεν συνηθίζω. Όπως μπορείτε να δείτε και στο μικρό απόσπασμα του βίντεο που ακολουθεί, τα παιδιά παρεμβαίνουν, σχολιάζουν και έτσι συναφηγούνται το παραμύθι. Πέραν του ότι τα δυο αυτά μικρά κορίτσια ενθουσιάστηκαν και καταχάρηκαν, το δεύτερο και εντελώς απροσδόκητο γεγονός, ήταν ότι κατά τη διάρκεια της αφήγησης που πραγματοποιούνταν στο βάθος του πανέμορφου βιβλιοπωλείου, εισέρχονταν πολλοί πελάτες στο μαγαζί να ψωνίσουν, οι οποίοι όμως μας πλησίαζαν και μαγνηστισμένοι θαρρείς κάθονταν να μας ακούσουν. Η παρέα μας έτσι αυξήθηκε κατά πολύ. Δασκάλες, νηπιαγωγοί, γιαγιάδες και παππούδες, θείες και θείοι που στο τέλος δεν χωρούσαν κιόλας…
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να βλέπεις ενήλικες και ηλικιωμένους να συγκινούνται… Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να αφηγείσαι ένα παραμύθι στις γιαγιάδες που μια ζωή λένε παραμύθια στα εγγόνια τους… Είναι σαν να τους επιστρέφεις ένα ελάχιστο αντίδωρο στα πλούσια δώρα που προσφέρουν…
Η Τασούλα έλαμπε από χαρά! Είναι μια σπουδαία βιβλλιοπώλησσα που έχει αφιερώσει όλη της ζωή σ’ αυτή τη δουλειά και την κάνει άριστα. Πώς αλλιώς, αφού δίνει όλη της την ψυχή; Είχε στολίσει τόσο όμορφα τον χώρο, είχε ετοιμάσει κουλουράκια και μελομακάρονα και τα πρόσφερε γενναιόδωρα σε όλους.
Την ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά για την σπουδαία εμπειρία που μου χάρισε, αλλά και την τόση αγάπη. Της εύχομαι ολόψυχα να είναι γερή, να χαίρεται τα εγγονάκια της και να έχει Καλά Χριστούγεννα και μια δημιουργική και χαρούμενη χρονιά!
Οι φωτογραφίες και το βίντεο είναι από τον Πληροφοριοδότη, εισησιογραφικό site της Βέροιας: http://www.pliroforiodotis.gr/index.php/news/culture/book/38299-veroia-i-vasiliki-nevrokopli-parousiazei-to-xristougenniatiko-paramythi-tis-sto-vivliopoleio-iliotropio#.WiKlRlrQCNU.facebook
Βασιλική, αν το ήξερα από πρίν θα σου έστελνα την ανιψιά μου με τους μικρούς της (αμέσως 100% αύξηση στο κοινό...). Καλή συνέχεια!
ReplyDelete