Σαν κάλαντο, σαν προσευχή

Κυλοποννά η Παναγιά, κυλοπονούν τα αστέρια

Κυλοπονούν τα όνειρα κι απλώνουνε τα χέρια

Κάποιος, ζητούν, να τα νοιαστεί και να τα ελεήσει

Κάποιος να τα καλοδεχθεί, κάτι να τα ταϊσει

Περνούν αδιάφοροι οι καιροί, αδιάφοροι οι ανθρώποι

Γίναν μεγάλοι κι οι μικροί κι απόξενοι οι τρόποι

Μα ένα χιόνι απαλό ήρθε σαν περιστέρα

Καθάρισε τον κουρνιαχτό κι έφερε νέα μέρα

Σε μια σπηλιά και στη σιωπή γεννάει η Παρθένος

Στου κόσμου την απαντοχή, μέσα σε άγριο μένος

Αστράφτει βρέφος ο Θεός κι αγγέλοι το υμνήνουνε

Τα αστέρια χαμηλώνουνε κι όλα το προσκυνούνε

Οι πόνοι ξεχαστήκανε, γλύκανε κι ο χειμώνας

Τα όνειρα χορτάσανε, έλιωσε ο παγετώνας

Αστέρι φέξε τη νυχτιά που σκιάζει την καρδιά μου

Κι εγώ σαν τα άλλα τα παιδιά να βρω τη γιατρειά μου

Που ‘ναι δρόμος ατέλειωτος και οδηγεί στη Φάτνη

Εκεί που λάμπει η χαρά, χρυσίζει σαν την πάχνη

Τι να σου δώσω Κύριε, δεν ξέρω, δεν γνωρίζω

Ένα βιβλίο η καρδιά που έχω, στο χαρίζω

Διάβασε ό,τι έγραψα ως τώρα και τα λάθη

Διόρθωσέ τα όπως θες, μουτζούρες από πάθη

Σβήσε τις για να φύγουνε, κι όσες μου απομένουν

Λευκές σελίδες κι άγραφες που ακόμα παραμένουν

Γράψ’ τες Εσύ με φωτεινά γράμματα και στιχάκια

Λογάκια ενός νήπιου που νιώθουν τα παιδάκια

Και κράτα το βιβλίο μου, δικό σου, χάρισμά Σου

Έχε το προσκεφάλι σου, φύλα το στην καρδιά Σου

Κι όταν η κυρά Παναγιά γλυκά θα σε κοιμίζει

Να ακούω το νανούρισμα που θα Σε νανουρίζει

Για να ‘χω ύπνο ελαφρύ και ξύπνιο μυρωδάτο

Βίο καλό και άγιο σαν το κρασί μοσχάτο