Τραγούδι της Οσίας Ευφροσύνης

Στου Θεοδοσίου, τον καιρό, του δεύτερου, συμβαίνει

την Ευφροσύνη, που ορφανή στα δυο της χρόνια μένει

από μανούλα στοργική, να την αρραβωνιάσει,

αθέλητα, ο πατέρας της, ώστε όταν γεράσει

να δει εγγόνια και χαρές. Ενώ αυτός γλεντάει

εκείνη άλλα σχέδια στο νου κλωθογυρνάει

Φοράει ρούχα αντρικά και φεύγει απ' την πόλη

Θέλει να γίνει του Χριστού νύμφη, κι ας λένε όλοι

Την πόρτα του μοναστηριού χτυπάει, την κοιτούνε

που μοιάζει σαν αγένειο παιδί και απορούνε

"Ευνούχος είμαι, αδερφοί", λέει, "του βασιλιά μου

Ήρθα να γίνω μοναχός κι άφησα τη δουλειά μου

Εγώ τον Κύριο ποθώ, παλάτια, βασιλιάδες

άφησα για πνευματικών πολέμων Ιλιάδες

Όσοι και αν μου χρειαστούν, εγώ για το Χριστό μου

θα υποστώ τα πάνδεινα. Είναι το ριζικό μου."

Την πήρανε οι αδερφοί, Σμάραγδο τον φωνάζουν

Σε όλα πρώτος γίνεται κι όλοι τον λογαριάζουν 

Ψαθί έχει για κράββάτο, λίθο για μαξιλάρι

Περνούνε χρόνοι και καιροί, κανείς δε θα το πάρει

είδηση, πως ο Σμάραγδος, γυναίκα είναι, κόρη

πατέρα που τριάντα οχτώ χρόνια γυρνά τα όρη

φωνάζοντας: "κορούλα μου, πού είσαι, γύρνα πίσω

Μοναχοκόρη μου γλυκειά, έλα προτού ν' αφήσω

την τελευταία μου πνοή. Έλα πια στον πατέρα"

Ο Σμάραγδος εγέρασε κι αρρώστησε μια μέρα

Μα από καιρού και εις καιρόν, δίχως να το γνωρίζει

η κόρη του πως ήτανε εκεί που όλο γυρίζει

πήγαινε ο πατέρας της σ' αυτό το μοναστήρι

να βρει κάποια παρηγοριά για το πικρό ποτήρι

που έπινε τόσο καιρό. Λιγο πρτού πεθάνει

τον κάλεσε η κόρη του και στο κελί της πιάνει

να πει το μέγα μυστικό που είχε φυλαγμένο.

"Εγώ είμαι πατέρα μου, το τέκνο το χαμένο

Σ' ευχαριστώ που μ' αγαπάς, συχώρου μου τον πόνο

που χρόνια σε επότισα και την ευχή σου μόνο

δώσε μου για ν' αναπαυθώ σ' Αυτόν που περιμένει

να πάρει την ψυχούλα μου". Άφωνος τότε μένει

ο δόλιος ο πατέρας της κι η κόρη φτερουγίζει

μες στους γαλάζιους ουρανούς. Πέφτει αυτός, λυγίζει

τα γόνατα κι ημιθανής μες στο κελί ξαπλώνει

Όταν, λοιπόν, συνέρχεται, τότε και φανερώνει

στους μοναχούς το μυστικό. Κλαίει με την ψυχή του

Πόσα χρόνια το ήθελε να κλάψει και αλί του

ήρθε η ώρα κι η στιγμή να βγει έτσι το κλάμα

που μάζευε τόσο καιρό σαν μπήκε αυτή η λάμα

του μαχαιριού μες στην καριδά. Στο τέλος τούς δηλώνει:

"Να φύγω τώρα δεν μπορώ. Καρδιά δεν το σηκώνει.

Θα μείνω στο κελάκι της και πάνω στο ψαθί της

θα τρώγω, θα προσεύχομαι με την ανάμνησή της

μέχρι να έρθει η ώρα μου κοντά της για να πάω

Τίποτα δεν άγαπησα και πλιο δεν αγαπάω"

Δέκα χρόνια ο γέροντας σκληρούς αγώνες κάνει

Στον δέκατο, ο σπλαχνικός Θεός τονε προφθάνει

Και δίπλα στην κορούλα του τον βάζει να γελάει

για μια αιωνιότητα που τέλος δε χωράει 

Εμπνευσμένο από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, τόμος Α ΄, Ακτή, Λευκωσία 2008