Τραγούδι του Αγίου Καλλίστρατου και των συν αυτώ 49 στρατιωτών

Επί Διοκλητιανού και στο ρωμαϊκό στρατό του

Στρατιώτης ο Καλλίστρατος, και αν και το χωριό του

η Καρχηδόνα ήτανε, διέμενε στη Ρώμη

Ως εκ προγόνων χριστιανός, δεν είχε μόνο ρώμη

Αλλά πλήθος χαρίσματα που τα 'κανε όλα πράξη

Μα αυτοί που τον φθονούσανε απ' του στρατού την τάξη

στον στρατηγό κατέδωσαν τον άξιο στρατιώτη 

"Λένε πως είσαι χριστιανός", του λέει αυτός, "και ότι

για την αγάπη στον Χριστό θα έδινες τα πάντα".

 "Σίγουρα είμαι χριστιανός",  του απαντάει. "Γιάντα

να βασανίζεσαι λοιπόν; Και είμαι και θα μείνω

και το ποτήρι το πικρό, σαν νέκταρ θα το πίνω

Κάνε αυτό που σκέφτηκες και μην αργοπορήσεις

Ό,τι κι αν κάνεις, τον Χριστό ποτέ δε θα νικήσεις" 

Φρικτά τον βασανίζουνε τον άγιο με μένος

Στα χείλη τοου η προσευχή και στην καρδιά ο αίνος

ξεχείλιζε για το Χριστό από τη Θεία Χάρη

που τόσο τον δυνάμωνε,  ώστε αυτός να άρει

με θάρρος τον βαρύ σταυρό στην πλάτη την αντρίκια

Τον δέρνουνε με βούνευρα, τον ξύνουνε με νύχια

πάνω σε θραύσματα γυαλιών το σώμα του κυλούνε

Μα νιώθει πως από ψηλά οι άγιοι τον κρατούνε

Όπως κι εμείς πολλές φορές που τόσο πλια πονούμε

σωματικά και ψυχικά και κάποιος μας κρατάει

της Παναγίας η στοργή, η ανάσα που φυσάει 

τόσων αγίων πάνω μας και του Χριστού  το χέρι

Σ' ένα ασκί δερμάτινο τον βάζουν και στα μέρη

της θάλασσας της άδολης τον ρίχνουν να γλιτώσουν

Μα αν δε θέλει ο Θεός, ό,τι κι αν αποσώσουν

οι άνθρωποι, δε γίνεται. Βγαίνει από το κύμα

και σώος μα και αβλαβής ο άγιος. Στο κρίμα

και μπρος στο άδικο ριγούν οι σαρανταεννέα

- Όπως φαντάροι στέκονται μπροστά στον δεκανέα- 

στρατιώτες του που βλέπουνε να 'χει ο άγιος λάμψη

το θαύμα κι η υπομονή που έχει θα τους κάμψει

Μέγας ο του Καλλίστρατου Θεός, βροντοφωνάζουν

Είν' ο Χριστός αληθινός, ό,τι κι αν διατάζουν

οι στρατηγοί κι οι άρχοντες. Κι εμείς, τώρα μαζί του,

μπορούμε να πεθάνουμε σαν χριστιανοί δικοί του!

Σ' ένα μπουντρούμι όλους τους κατόπίν τους κλειδώνουν

Κι εκεί με θεϊκά κλειδιά που πόρτες ξεκλειδώνουν

ο άγιος Καλλίστρατος κηρύττει τον Θεό του

Σταύρωση και Ανάσταση, Δεύτερο ερχομό Του

Ακόμη περισσότερο τότε αυτοί πιστεύουν

Ύστερα απ' την κατήχηση, μ' επίγνωση γυρευουν

να απαντήσουν τον Χριστό ό,τι κι αν τους κοστίσει

Τους βγάζουν απ' τη φυλακή κι ο άγιος θα γκρεμίσει

μονάχα με την προσευχή ένα ναό ειδώλων

Μπροστά στη σκόνη του ναού και των ειδώλων όλων

ο στρατηγός διέταξε να αποκεφαλίσουν

και τους πενήντα πάραυτα, κανέναν μην αφήσουν

Μα άλλοι ογδόντα κι εκατό και πέντε στρατιώτες

το θαύμα βλέποντας σκιρτούν, τις σκόνες τις αρνούνται

κι ομολογούνε τον Χριστό. Οι υπόλοιποι φοβούνται

και πιότερο ο στρατηγός.  "Πάει το στράτευμά μου,

κι αν σφάξω τώρα και αυτούς, ποια θα 'ναι η δουλειά μου;

Σ' εσάς, χαρίζω τη ζωή, κάνετε ό,τι θέτε." 

Συγκινημένοι παίρνουνε τα λείψανα, που λέτε

όλων όσων μαρτύρησαν, οι χριστιανοί οι άλλοι

ενώ την ίδια τη στιγμή εκείνη σε γη άλλη

ελάμβαναν αμάραντο στέφανο οι ψυχές τους

για τη μεγάλη πίστη τους και για τις αντοχές τους  

Εμπνευσμένο από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, τόμος Α ΄, Ακτή, Λευκωσία 2008