Σε ρωτώ, λοιπόν

Δεν καθρεφτίζομαι άλλο στο νερό
να αναγνωρίσω τίνος είμαι και ποιου μοιάζω
Είμαι ωραιότερη εγώ ή η μητριά κακία μου; 
Ως εδώ το ανιαρο κι ανίερο παιχνίδι.
Πόσο πιο ενδιαφέρον είναι
να γίνομαι εγώ καθρέφτης φύλλου
που δεν υπάρχει έξω από το δέντρο του
Πέταλου άνθους λεμονιάς 
Φτερού της μέλισσας που υπακούει στη βασίλισσά της
Χώματος κάτω από πόδια οδοιπόρων
Πέτρας σιωπηλής που υπομένει κύματα
Πευκοβελόνας ανεμοδαρμένου πεύκου
Άντε, και καθρέφτης του λευκού χαρτιού
οι λέξεις μου που αμαυρώνουν με αυθάδεια

Θα σβήσω, Κύριε, μια μέρα μες στα χέρια Σου
και λένε, πως θα πρέπει να απολογηθώ
τι έκανα την εικόνα Σου, Πεντάμορφε
Υποθέτω πως την ώρα εκείνη
η φωνή μου θα κοπεί και λόγια δε θα βρίσκω να ψελλίσω

Σε ρωτώ λοιπόν:
Θα έχω χέρια για να σου προσφέρω
ένα φύλλο πράσινο;
Πέταλο λεμονανθού ή μελισσόφτερο;
Μια πευκοβελόνα, λίγο χώμα, μια τόση δα πετρούλα 
θα μπορώ να τα σηκώσω και να στα προσφέρω εξιλέωση
μιας και το χαρτί μου θα 'χει ήδη λιώσει
κι οι λέξεις του, ελπίζω, πως θα έχουν ξεχαστεί;