Τραγούδι της Αγίας Μαρίας εκ Περσίας (πρώην Γολινδούχ)

Έκτος αιώνας ήτανε, στη μακρινή Περσία 

που μια γυναίκα ξαφνικά σήκωσε ανταρσία 

Σύζυγος μάγου ξακουστού που όμως τ' όνομά του

καμιά γραφή δεν έσωσε για το ανάστημά του

Όραμα βλέπει ξυπνητή, το αίμα της παγώνει

Χορεία των προγόνων της στα νέφη ανταμώνει

Μες στου πυρός τη γέννα είν' οι ειδωλολάτρες

που ζήσαν όλοι προ Χριστού ως της φωτιάς οι λάτρες

Και όσοι γίνάν χριστιανοί, τους βλέπει να γιορτάζουν

στον κήπο του παράδεισου και να αναγαλλιάζουν

Η Γολινδούχ ταράζεται, να βαφτιστεί ζητάει

και τ' όνομα της Παναγιάς, παίρνει, που αγαπάει

Ο μάγος εξοργίζεται, πάει την παραδίνει

αμέσως στον Σαβώριο για να την ανακρίνει

Πώς τον Χριστό να αρνηθώ, του λέει η Μαρία

Πες ό,τι θέλεις, βασιλιά, δώσε με στα θηρία

Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα, εκείνος της φωνάζει

Σε πύργο θα φυλακιστείς, τη μνήμη που αρπάζει.

Την κλείνει μες στο φρούριο που λέγονταν της Λήθης,

κι ένα πλήθος μαρτύρια τής κάνει ο αήθης

Έτη περνούν δδεκαοχτώ με βάσανα και πόνους

αλλά και Χάρη του Θεού που δεν αφήνει μόνους

αυτούς που τον λατρεύουνε κι υπομονή τους δίνει

Λάμπει η κόρη και σκορπά το φως Του μες στη δίνη

Την ρίχνουν τότε σε σπληιά, δράκοντας να τη φάει

Τέσσερις μήνες ύστερα τη βρίσκουν να ζητάει

από το δράκο ήσυχα κρεβάτι της να γίνει

κι εκείνος ολοπρόθυμα γι' αυτήν γίνεται κλίνη

Αλύπητα την εχτυπούν κι ένα σακί με στάχτη

της βάζουν στο κεφάλι της, να βγάλουνε το άχτι

και την πετούνε μακριά. Τίποτα δεν παθαίνει

και πάλι τη μαζεύουνε, τι άλλο απομένει

να την εξευτελίσουνε, τώρα αναρωτιούνται

Σ' ένα πορνείο σκοτεινό, λένε κι ευχαριστιούνται

Κι αμέσως πραγμαατώνουνε τη μαύρη τους τη σκέψη

Μα η Μαρία μέσα κει, -και ποιος να το πιστέψει-

περνά απαρατήρητη, κανείς δεν την κοιτάζει

Πώς γίνεται αόρατη, ποιο νέφος τη σκεπάζει;

Να αποκεφαλίσουνε, λοιπόν, αποφασίζουν

αυτήν που τους εντρόπιασε, άλλο δεν της χαρίζουν  

Άγγελος τότε έρχεται απ' του ουρανού τους θόλους

και την αρπάζει μονομιάς, αφήνοντάς τους όλους

να ψάχνουν, να γυρεύουνε, πού πήγε η Μαρία

Μα αυτή στεναχωρήθηκε που αίμα μαρτυρία

ήθελε για τον Κύριο, πολύ να του χαρίσει

Εκείνος στέλνει άγγελο ξανά, μην τη λυπήσει

Χτύπα, το σβέρκο μαλακά, να τρέξει λίγο αίμα

για να χαρεί η κόρη μου πως έδωσε σ' εμένα

σταγόνα απ' το αίμα της. Ο Άγγελος προφθάνει

και απαλά με το σπαθί, μια γρατζουνιά της κάνει 

Το φόρεμα λεκιάζεται κι εκείνη το χαρίζει

στους χρισιανούς παρηγοριά, όπως Θεός ορίζει

Το παίρνουν και γιατρεύονται, κι εκείνη παίρνει δρόμο

φτάνει Ιεροσόλυμα κι εκεί σχεδόν με τρόμο

δέχεται αποκάλυψη που της εφανερώνει

τις διαφορές της αίρεσης που στους καιρούς της ζώνει

τον κόσμο, και απόστολος γίνεται της ουσίας 

Ενός Θεού Τριαδικού της Μίας Εκκλησίας 

Στο δρόμο πάλι βρίσκεται, φτάνει μέχρι την Πόλη

κηρύττει Ευαγγέλιο και την πιστεύουν όλοι

Κάνει μεγάλα θαύματα κι αρρώστους θεραπεύει

Χρόνους πολλούς η Γολινδούχ, τους ζει και βασιλεύει

Μαρία, ακούει μια στιγμή, ήρθε πλέον η ώρα

να πας κοντά στον Κύριο που σου 'χει πολλά δώρα

Ο τρίτος, τότε Άγγελος, ο λαμπροφορεμένος

της παίρνει την ψυχούλα της μ' ευλάβεια σκυμμένος

κι οι χριστιανοί το σώμα της το βάζουν σε προθήκη

Τα μύρα αναβλύζουνε απ' τη δική της νίκη

Γι' αυτό ίσως τη μνήμη της, μέρα του Αρχαγγέλου

γιορτάζουμε, του Γαβριήλ, του τρυφερού Αγγέλου.