Το κρίνο του αγρού κι ο Σολομών - Καλή βδομάδα!

Για να δω στο θρόνο του τον Σολομώντα 
χρειάστηκε να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά 

Είδα τότε το φως να διαθλάται

στα ζαφύρια και διαμάντια της πορφύρας του 

και τυφλωμένος απ' το θάμβος είπα:

Στην αυτοκρατορική της ιστορίας σάλα

εσύ, θαρρώ, θα βασιλεύεις πάντοτε

Ας πάω τώρα στα κρινάκια του αγρού 

κι ύστερα επιστρέφω πάλι στο παλάτι

Πασχίζοντας να ψηλαφίσω του Κυρίου το αισθητικό κριτήριο, 
με οφθαλμούς γυμνούς

σκύβω, παραμερίζω αγριάδες, τα θωρώ
κι όλο βιασύνη πάλι, ανακράζω:

Πόσο σύντομα, του κάλλους η ανάσα τους θα σβήσει

Συγνώμη, Κύριέ μου, αλλά σύγκριση καμιά!

Μα στην απλότητα της ομορφιάς γονατισμένος
θυμούμαι ξάφνου πως λησμόνησα 
τον μεγάλο βασιλιά να προσκυνήσω

έκθαμβος απ' το μεγαλείο 

που θαρρούσα αιώνιο
και πισωγυρνώ

Άπασα τη λαμπρότητά του οδηγεί

βασιλική πομπή σε θρόνο από πυλό φτιαγμένο.

Ο Σολομώντας πέθανε 

και τώρα τα ζαφείρια της πορφύρας που φορούσε 

κάποιον ανάξιό του άδοξα κοσμούν

Θα πέθανε υποθέτω και το κρίνο 

και ασυνόδευτο δίχως τιμές στο χώμα γέρνει

Κάποιο αντάξιό του θα 'χει κιόλας γεννηθεί

κι απαράλλαχτα ντυμένο σαν το πρώτο

την απαράμιλλη της ταπείνωσης στολή φορά

Συγνώμη, Κύριέ μου, πάλι δίκιο είχες

Βασιλικότερο των βασιλέων κρίνων γένος

θα βασιλεύει στους αιώνες επαξίως

επ' ουρανού και γης ανενδοιάστως

μας και δε νοιάστηκε για βασιλείες, μεγαλεία και στολές

προνόμια περιττά που μας φτωχαίνουν

Είναι όμως τόσο αστείο, θα το πω:
Να μας υποβάλλει και σε γονυκλυσία
δίχως το πρωτόκολλό του να την απαιτεί;