Αποχαιρετώντας τον Τάσο Ποταμιάνο

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Ενώ το Κυριακάτιο φως της Λειτουργίας λούζει τον ναό του Αγίου Νικολάου Ορφανού μ' ένα θάμβος ουράνιο, μια λευκή πεταλούδα περνά από μπροστά μου... Κάνει δυο κύκλους ανάλαφρους, τόσο χαριτωμένους, εκεί, μπροστά στα μάτια μου, κι ύστερα γλυστρά από το ανοιχτό παράθυρο... Μια ψυχή που αγαπώ έφυγε, σκέφτομαι... Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που μια ψυχή σαν πεταλούδα ερχόταν να με χαιρετίσει, ανακοινώνοντάς μου μ' αυτόν τον τρυφερό τρόπο την αναχώρησή της...

Δεν πέρασαν ούτε τρεις ώρες κι ενώ είχα λησμονήσει ολότελα την φτερωτή καλλονή, χτυπά το τηλέφωνο και ο κοινός μας φίλος, μου λέει περίλυπος πως ο Τάσος Ποταμιάνος έφυγε χθες ξαφνικά και απροσδόκητα απ' τη ζωή... Είχε παλέψει λίγο καιρό πριν με τον καρκίνο και τον νίκησε. Τον ξεγέλασε μάλλον με κάποιο αστείο που θα του σκάρωσε κι εκείνος το 'βάλε στα πόδια... Ο Τάςος έφυγε όμως τελικά με τρόπο αιφνίδιο μέσα σ' ένα ασθενοφόρο, προτού καλά καλά προλάβει να μεταβεί στο νοσοκομείο που τον μετέφεραν, από ανεύρυσμα... Φαίνεται πως αυτή τη φορά δεν πρόλαβε να αυτοσχεδιάσει για να ξεγελάσει και πάλι το θάνατο... Λίγο χρόνο αν είχε, είμαι βέβαιη πως θα το κατάφερνε και πάλι... Αλλά μάλλον δεν είχε... Αιφνίδιος ο θάνατός του για μας, αλλά μήπως όχι για κείνον; Μήπως ο ίδος  το ήξερε, το διαισθανόταν, ποιος ξέρει; Γιατί ένα από τα τελευταία του τραγούδια ήταν "Η ζωή συνεχίζεται";

Ο Τάσος ήταν... Τι δεν ήταν... Ένα πολυτάλαντο πληθωρικό παιδί που έπαιζε, γελούσε, αγαπούσε... Έπαιζε με τις λέξεις, τους στίχους, τις μουσικές, τα παραμύθια... Και θαρρείς πως είχε βάλει σκοπό της ζωής του να κάνει τους ανθρώπους να γελούν... Η σελίδα του στο facebook κατάμεστη ευφιών κωμκών σχολίων ακόμα και της πιο δραματικής επικαιρότητας, που προκαλούσαν το γέλιο... Είχε ένα βλέμμα αντίστροφο από το σύνηθες και σπάνια μιλούσε για τον εαυτό του. Όταν το έκανε, συνήθως αυτοσαρκαζόταν...

Στη σκηνή, όταν παρουσίαζε τις δικές του δουλειές, ήταν ένας  μεγάλος που κυκλοφορούσε με την άνεση παιδιού σε παιδική χαρά. Ένα παιδί που έπαιζε με μεγάλη σοβαρότητα τα παιχνίδια του και μόλις έβλεπε πως ήρθαν οι φίλοι του να τον παρακολουθήσουν, τους καλούσε στη σκηνή να συμμετέχουν, έτσι απλά, γιατί τους αγαπούσε, κι ας ήταν εκτός προγράμματος. Το πρόγραμμα του Τάσου ήταν η χαρά, το μοίρασμα, η αγάπη. Έπαιζε τα δικά του τραγούδια και πρόσθετε πάντα και τραγούδια που αγαπούσε, όπως του Χατζιδάκι, λέγοντας, ας ακούσουμε τώρα και κάτι αληθινά μεγάλο, ας ακούσουμε αληθινή μουσική...

Ο Τάσος Ποταμιάνος ήταν ένα αληθινό αρχοντόπουλο των παραμυθιών. Τόσο αρχοντόπουλο που δεν έίχε καμία ανάγκη να επιδειχθεί ή να αποδείξει πόσο άρχοντας ήταν. Εκεί που έκανε πλάκα, έβγαζε μια ευαισθησία μεγάλου ποιητή. Εκεί που διακωμωδούσε κάτι, σου μιλούσε για ένα ηλιοβασίλεμα που τον λάβωσε. Το γιαγντόσωμο αυτό παιδί, τούτο το αρχοντόπουλο που αν το γνώριζες δεν μπορούσες παρά να το αγαπήσες, έφυγε χαρούμενο κι ανάλαφρο σαν μια λευκή πεταλούδα που ξέρει απ' την αρχή πως προορισμός της είναι το απέραντο γαλάζιο...

Αναπαυμένος να είσαι, Τάσο, και καλή μας αντάμωση στην παδική χαρά του ουρανού...