Τραγούδι της Πεντηκοστής

Σε υπερώο σκοτεινό ήτανε συναγμένοι
οι μαθητές οι δώδεκα, λιγάκι τρομαγμένοι
"Που πήγε ο Διδάσκαλος; Ο Φίλος μας πού είναι;
Πηγαίνοντας προς Εμμαούς, "τώρα κοντά μας μείνε",
του είπανε, μα ανέβηκε στων ουρανών τους θόλους
κι αφότου αναλήφθηκε αφήνοντάς τους όλους
καθένας συλλογιότανε φόβο των Ιουδαίων
κι έμεινε άδεια η καρδιά των μαθητών των νέων
"Αν μ' άφηνε να έστηνα σκηνή που του ζητούσα
όταν μεταμορφώθηκε, τώρα δε θα πονύσα"
είπε ο Πέτρος κι έκλαιγε κι ας ήταν σαν την πέτρα
Κι ο Ιωάννης, το ρυθμό και της καρδιάς τα μέτρα
που άκουσε,  θυμήθηκε, και δάκρυσε κι εκείνος
Σφίγγει τα χέρια ο Θωμάς κι οι θύμησές του σμήνος
φωτιά καίνε τα δάχτυλά π' άγγιξαν τις πληγές Του
Το φως της Αναλήψεως, μέσα στις οιμωγές του,
πεθύμησε Ιάκωβος, κι όλοι οι Αποστόλοι
μοιάζουν παιδιά πεντάρφανα που τα λυπούνται όλοι
Ξάφνου ακούγεται βουή κι οι θρήνοι σταματούνε
Τρόμος ο φόβος γίνεται, ποιος είναι, απορούνε
Μην Ομβριοί οργίστηκαν κι αιτούνται τη ζωή μας
ή ο Θεός μας θέλησε να πάρει την ψυχή μας;
Κλειστές οι πόρτες μένουνε, τα χείλη τους σφαλούνε 
Ποιός τάχα τώρα έφταιξε; Άλλο τι καρτερούνε; 
Αέρας, φλόγα γίνεται, μοιράζεται σε γλώσσες
κι όσα 'ναι τα κεφάλια τους, είναι και τούτες τόσες
Ο φόβος διαλύεται, ο τρόμος παίρνει πόδι
όπως με την Ανάσταση του Θάνατου το ξόδι
Κι ευθύς όλοι οι Απόστολοι σηκώνονται με θάρρος
Οι πόρτες σπουν, ανοίγονται παρόλο τους το βάρος
Και οι Απόστολοι μιλούν σε χίλιες διαλέκτους
Έξω ακούνε οι λαοί από τους επιλέκτους
της Χάριτος του Πνεύματος, καθένας στη δική του,
στη γλώσσα του τη μητρική, την πρώτη διδαχή του
Πάρθοι και Μήδοι, κάτοικοι της Μεσσοποταμίας
οι Ιουδαίοι και αυτοί που 'ταν της Παμφυλίας
της Μικρασίας άρχοντες, Φρύγες και Καππαδόκες,
Πόντιοι, Κρήτες, Άραβες αισθάνονται στις ρόκες
του νου τους να υφαίνονται νοήματα μεγάλα
σαν υφαντά πανάρχαια που δεν ομοιάζουν μ' άλλα
Ξενίζονται και απορούν, "τούτοι 'ναι οι ψαράδες
που ψάρευαν στη θάλασσα να βγάλουν δυο παράδες;
Πολύγλωσσοι οι αλιείς; Τι άλλο πια θα δούμε;
Κι όμως καταλαβαίνουμε ό,τι και να μας πούνε"
Το φως δεν έχει τελειωμό, θερμαίνει τις καρδιές τους
Η διάλεκτος της Χάριτος μιλά τις διαλέκτους
Ξένες φωνές ενώνονται σε μια δοξολογία
κι ένας Θεός δοξάζεται ως μία τριλογία
Πώς ο Πατήρ γνωρίζεται μέσα από τον Υιό Του
και Πνεύμα φανερώνεται να 'ναι ισότιμό Του;
Μοιράζει τα χαρίσματα και τον Θεό διαβάζει
να θεωθεί ο άνθρωπος ως πρέπει και ταιριάζει
"Αντί να στήσεις τη σκηνή, Πέτρο αγαπημένε,
ήρθα Εγώ και σκήνωσα σ' εσένα πονεμένε
Κι αντί να ψαύσεις μου, Θωμά, ανθρώπινες πληγές μου
τα τραύματά σου ξέπλυνα με όλες τις πηγές μου
Κι εσύ, μικρέ μου ξάδερφε, γλυκέ μου Ιωάννη
τον χτύπο μου για χτύπο σου, σού δίνω ως εφάνη
από το Πνεύμα τ´ ´Αγιο. Θα 'ναι πάντα μαζί σας
και μ' όλους όσους μ' αγαπούν, για τη συγχώρεσή σας
και για τη μαρτυρία σας, πως όσο ζω κι υπάρχω
φίλους, παιδιά μου, μαθητές, σας έχω και θα άρχω,
εφόσον το θελήσετε, σε κάθε μια στιγμή σας
Νερό για να με πίνετε και ήλιος στη ζωή σας


Β.Ν 19.06.16