Ο παιδικός σταθμός των Χανίων που επισκέφτηκα χθες, είχε το όνομα: Παιδόκηπος. Και ήταν πράγματι ένας Παιδόκηπος όπου νηπιαγωγοί και βρεφοκόμοι κηπουροί, φρόντιζαν με περισσή αγάπη τα μικρά έμψυχα λουλούδια. Καθίσαμε στην αυλή και ξεδιπλώσαμε το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" και το "Και τι θα πει σ' αγαπάω;". Ένα ένα σηκώνονταν τα σπουργιτάκια και έκαναν τις ερωτήσεις τους.
"Γράφετε για να διαβάζουμε εμείς τα παραμύθια σας;" με ρώτησαν.
"Δεν ξέρω γιατί γράφω" τους απάντησα. "Χαίρομαι όταν διαβάζετε αυτά που γράφω και ακόμα περισσότερο όταν σας αρέσουν, αλλά δεν γράφω για να τα διαβάζετε... Γράφω γιατί δεν μπορώ ν α κάνω αλλιώς... Έτσι χαίρομαι, αναπνέω, ζω..."
Ύστερα κάθισαν για φαγητό που μαγειρεύεται εκεί και ήρθε η ώρα να φύγω. Αλλά δεν μπορούσα. Κάτι με κρατούσε... Ζήτησα να μπω στην τάξη των νηπίων. Παρόλο που αρχικά είχα θεωρήσει πως ο Αχτιδοϋφαντής ήταν αρκετά μεγάλος σε έκταση για την ηλικία τους, αφού μου ζήτησαν επίμονα κι άλλο παραμύθι, τους το αφηγήθηκα. Τι με κράτησε κι έμεινα άλλη μία ώρα; Ένα παιδάκι... Ένα παιδάκι για το οποίο ήθελα να κατεβάσω όλο τον ουρανο για χάρη του...
No comments:
Post a Comment
Σχόλια