Τραγούδι της Λαμπρής

Ανέστη, λένε τα πουλιά, Χριστός, λαλούν τ' αηδόνια

Τα ρόδα ανασταίνονται κι ανθίζουνε στα κλώνια

Χριστός Ανέστη, θάλασσες που 'χουν νερά  καθάρια

μερεύουνε τα κύμματα, χορεύουνε τα ψάρια

Χριστός Ανέστη, οι γριές, οι νέες, οι κορούλες

ανάβουν τις λαμπάδες τους και τρέχουν σ´ εκκλησσύλες 

Χριστός Ανέστη, τα βουνά τους ουρανούς φιλούνε

άνθρωποι αγκαλιάζονται κι όλους τους συγχωρούνε

Χριστός Ανέστη κι οι νεκροί που κείτονται στο μνήμα

σηκώνονται στα πόδια τους και τραγουδούν το ποίημα

Χριστός Ανέστη, η βροχή, το κρύο και τ' αγιάζι

η Άνοιξη τα πρόλαβε, μ´ αγάπη τ´ αγκαλιάζει

Χριστός Ανέστη, τ' ορφανό κι η μάνα του η χήρα

φυλακισμένοι, άρρωστοι, υπόχρεοι στη Μοίρα

Χριστός Ανέστη, τα κλειδιά της πύλης του θανάτου

άνοίξαν τον παράσεισο στα χέρια τ' Αθανάτου

Χριστός Ανέστη και εγώ που ´μαι μικρό σπουργίτι

άστεγο κι απροστάτευτο, Θεός μου 'δωσε σπίτι.

Β.Ν