Η τελευταία ορχιδέα - Καλή βδομάδα

Λευκή ορχιδέα ανάθρεψα
Να ξεκουράζονται στα άνθη της
Οι μελαχρινοί καημοί μου
Θα πρέπει να την κούρασα πολύ
Κι ας την πότιζα κάθε Σάββατο απαραιτήτως
Μόλις σήμαινε η καμπάνα του εσπερινού
Μέρες τώρα πέφτουν αθόρυβα τα άνθη της
Άλλοτε ένα ένα κι άλλοτε δυο δυο
-Εκείνα που σαν δίδυμα αγαπιούνταν
Ώσπου έμεινε ένα άνθος στην κορφή
Θα ´ναι η μητέρα, σκέφτηκα
Έτσι όπως χαμηλώνει το κεφάλι λυπημένη
Γυρεύοντας τα άλλα οχτώ
Πέρασαν κιόλας οχτώ μέρες
Τα πένθησε όλα κι είναι ακόμα εκεί
Αρχόντισσα του πένθους
Κάθε που περνώ από μπροστά της την κοιτώ
Τι παρηγοριά το λευκασμένο κάλλος δίνει
Δεν ανασαίνω
Μην το σκοτώσει η ανάσα μου
Και τι λευκό θα μου απομείνει τότε;
Θα πρέπει να σωματοποιηθείς 
Άγγελέ μου εσύ 
-αν ακόμα μ' αγαπάς τη μαύρη