Μέγας Βασίλειος Η΄ μέρος - Η θεραπεία του λεπρού

Θέλησε τότε ο άγιος να πάει σε μια πόλη της επαρχίας του που υπηρετούσε ένας ιερέας που ονομαζόταν Αναστάσιος, άνθρωπος δίκαιος και ενάρετος. Εκτός από την εγκράτεια και τη νηστεία που με κάθε ακρίβεια τηρούσε, είχε και μια σύζυγο η Θεογνωσία που την είχε για σαράντα χρόνια σαν αδερφή και σαν γυναίκα ποτέ του δεν τη γνώρισε. Οι άνθρωποι εκείνης της πόλης έλεγαν, πως επειδή δεν έχει παιδιά, είναι στείρα. 

Και μια άλλη αρετή είχε ο ιερέας. Κρατούσε στο σπίτι του έναν λεπρό. Τον περιποιούνταν και τον θεράπευε μαζί με την πρεσβυτέρα του χωρίς κανείς να το γνωρίζει. Όταν ό άγιος ξεκίνησε την οδοιπορία του το πληροφορήθηκε ο ιερέας Αναστάσιος από το Πνεύμα το Άγιο και είπε στην πρεσβυτέρα: “αδελφή μου, εγώ θα πάω στο χωράφι επειδή είναι ανάγκη. Σήμερα θα έρθει ο Δεσπότης μας και την τάδε ώρα να βγεις από το σπίτι με θυμίαμα και λαμπάδες να τον προϋπαντήσε”ς". 

Όταν βγήκε η Θεογνωσία την ώρα που της είχε ορίσει ο Αναστάσιος, έφτασε και ο άγιος και της είπε: 

“Πώς είσαι κυρία Θεογνωσία;” 

Αυτή γεμάτη έκπληξη για την επίκληση του ονόματός της απάντησε: “Καλά Δέσποτα άγιε” 

Ύστερα τη ρώτησε ο άγιος: “Πού είναι ο κύριος Αναστάσιος ο μεγαλύτερος αδερφός σου;” 

Εκείνη απάντησε: “Σύζυγός μου είναι δέσποτα και πήγε σοτν αγρό να εργαστεί” 

Είπε τότε ο άγιος: “Ήρθε και είναι στο σπίτι. Μη στείλεις λοιπόν ανθρώπους να τον καλέσουν”. 

Ακούγοντας αυτή την προφητεία η Θεογνωσία έπεσε στα πόδια του κλαίγοντας, “ευχήσου για μένα την αμαρτωλή, δέσποτα άγιε, γιατί σ’ εσένα βλέπω μεγάλα και θαυμαστά”. Της ευχήθηκε ο άγιος και μπήκε στο σπίτι. Στην πόρτα τον προϋπάντησε ο ιερέας Αναστάσιος. 

Κι αφου κάθισε ο άγιος είπε στον ιερεά: “διηγήσου μας κύριε Αναστάσιε τις αρετές σου προς ωφέλεια των παρευρισκόμενων χριστιανών”. 

Τότε ο Αναστάσιος απάντησε: “είμαι αμαρτωλός άνθρωπος, δέσποτα άγιε, ποια αρετή ζητάς από μένα; Μόνο αυτό θα πω στην αρχιερωσύνη σου, ότι έχω δύο άροτρα και το μεν ένα δουλεύω εγώ το δε άλλο ο δούλος μου. Απ’ ό,τι παράγουμε κρατούμε όσο μας αρκεί για ζούμε, ενώ το υπόλοιπο το δίνουμε στους φτωχούς. Έχω δε και τη σύζυγό μου και δούλη σου που με υπηρετεί.” 

“Μη τη λες σύζυγό σου” είπε ο άγιος, “αλλά λέγε την αδερφή σου, όπως πράγματι είναι, και πες μου και τις άλλες αρετές σου”. 

Ο ιερέας απάντησε: “ Καμιά άλλη δεν έχω Δέσποτά μου και είμαι έρημος κάθε αγαθοεργίας”. 

Τότε του λέει ο άγιος: “Σήκω κι έλα μαζί μου”. 

Καθώς ο ιερέας σηκώθηκε, ο άγιος τον οδήγησε στο κελλί που είχε τον άρρωστο κλεισμένο και του είπε: “άνοιξε αυτή την π όρτα”. 

Ο πρεσβύτερος απάντησε: “μη μπεις άγιε του Θεού, γιατί ο τόπος είναι μολυσμένος” 

“Κι εγώ τέτοιο τόπο χρειάζομαι” είπε ο Άγιος. 

Επειδή δε ο ιερέας δεν ήθελε ν’ ανοίξει την πόρτα, για να μη φανερωθεί η αρετή του, ο άγιος την άνοιξε μόνο με την προσευχή του κι αφού μπήκε μέσα είπε στον Αναστάσιο: “γιατί κρύβεις από μένα τούτο τον θησαυρό σου;” 

Ο πρεσβύτερος απάντησε: “είναι οργίλος και οξύθυμος Δέσποτά μου και φοβήθηκα να σας τον παρουσιάσω μη πει καμιά βλαστημία εναντίον σου”. 

Είπε ο άγιος στον πρεσβύτερο: “καλά αγωνίστηκες  για αυτόν τόσα χρόνια, αλλά άφησέ με κι εμένα αυτή τη νύχτα εδώ να τον υπηρετήσω”. 

Παρέμεινε λοιπον ο άγιος όλη τη νύχτα στο κελί με τον άρρωστο προσευχόμενος θερμά στον Θεό και το θαύμα έγινε: Το πρωί αυτός βγήκε απ’ το κελλί εντελώς θεραπευμένος χωρίς να έχει ούτε το ελάχιστο σημαδι από τη λέπρα.

Το κείμενο αποτελεί μία προσπάθεια απόδοσης του κατά πλάτος βίου του Αγίου Βασιλείου στην Νέα Ελληνική  από το πρωτότυπο, όπως αυτό το συναντούμε στο βιβλίο "Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας" του Ματθαίου Λαγγή, Επισκόπου Οινόης.