"... Στα 258 μ.Χ., ο πάπας της Ρώμης, Σίξτος ο Β΄, ο Αθηναίος, -οι πρώτοι πάπες ήταν από την Αθήνα, ήταν ορθόδοξοι οι παπες, το Σχίσμα έγινε αργότερα, δυστυχώς-, επήρε τα λείψανα των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου απο τις Κατακόμβες και τα μετέφερε, τα μετεκόμισε, στην κρύπτη του αγίου Σεβαστιανού. Μεγάλος άγιος. [...] Κι ήταν 29 Ιουνίου. Έγινε μεγάλη πανήγυρις στη Ρώμη. Κι από τότε καθιερώθη να εορτάζεται η Σύναξη, η μετακομιδή των λειψάνων των αγίων πρωτοκορυφαιων αποστόλων Πέτρου και Παύλου στις 29 Ιουνίου. Κι έμεινε αυτή η εορτή, διεδόθη και στην Ανατολή, όπως λέει ο όσιος Θεοφάνης ο Χρονγράφος, και εορτάζεται μέχρι σήμερα και μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. [...]
Ετούτοι δω οι άγιοι δεν γιορτάζουν χωριστά. Δεν έχει μείνει η μέρα που εμαρτύρησαν. Το έτος το ξέρομε. Το 66 ο ένας, ο Πέτρος, το 68 ο άλλος, ο Παύλος, επι Νέρωνος. Γι' αυτό είναι μοναδική η εορτή τους. Και μεγάλη η μνήμη τους. [...]
Οι άγιοι απόστλοι Πέτρος και Παύλος είναι οι κορυφές. Κι εμείς δεν είμαστε ικανοί να τους τιμήσουμε, από την ώρα που ο Χριστός τον Πέτρο τον ονόμασε πέτρα της πίστεως. Ήταν τόσο σταθερός στην πίστη, τόσο ανδρείος, τόσο ομολογητής, τόσο γενναίος, τόσο εκφραστικός, που μέσα στους αποστόλους ήταν ο πρώτος στην πίστη. Γι' αυτό εκλήθη πρωτοκορυφαίος, αλλά και πέτρα της πίστεως. Κι όταν λιγοστεύει κι η δική μας πιστη, ας τρέχομε κι ας πέφτομε νοερά στα πόδια του αποστόλου Πέτρου και να τον παρακαλούμε να μας προσθέτει πίστη, να μας αυξάνει την πίστη και να μας βοηθαει.
Τον δε απόστολο Παύλο ονόμασε ο ίδιος ο Κύριος, αφού τον κάλεσε ο Χριστός μετά την Ανάληψή Του, εξ ουρανού τον ονόμασε σκεύος εκλογής. Δηλαδή, εκλεκτό Του. Άνθρωπο δικό Του και κατάδικό Του. Δοχείο διαλεχτό, επί λέξει. Να βαστάξει το Όνομά Του ενώπιον εθνών, εθνικών, δηλαδή, και βασιλέων. Και το 'κανε.
Ο Πέτρος ήταν θεόφτωχος. Απ' τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ψαράς το επάγγελμα. Έγγαμς. Πήρε την κόρη τού αγίου Βαρνάβα Αριστοβούλου. Ο Βαρνάβας ήταν Κύπριος, εκ καταγωγής Εβραϊκής, φυσικά. Απέκτησε και παιδιά και κάποια περιουσία, καθώς παντρεύτηκε. Όταν κλείστηκε στη φυλακή ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, πέρασε ο Χριστός από τη Γαλιλαία, από τη λίμνη της Γεννισαρέτ, και παρέλαβε και τον Πέτρο και τον Ανδρέα, για το αποστολικό αξίωμα. Και τότε τον ονόμασε από Σίμωνα, Πέτρο, ένεκα της πίστεώς του. Και τον ακολούθησε πιστά ο απόστολος Πέτρος τον Κύριο.
Ήταν και στην Πεντηκοστή, έλαβε το Πνεύμα το Άγιο, εκήρυξε πρώτος στην Ιερουσαλήμ, την ίδια την ημέρα της Πεντηκοστής, με σθένος και Πνεύμα Άγιο, κι έφερε στην Εκκλησία τους πρώτους τρεις χιλιαδες χριστιανούς, περίπου. Κι ύστερα εκήρυξε και στη Σαμάρεια και στην Αντιόχεια και στον Πόντο και στην Καππαδοκία και στη Βιθυνία και στη Γαλατία και στη Μικρά Ασία, κατέληξε στη Ρώμη, εκεί νίκησε ένα φοβερό μάγο, που το 'παιζε για Θεός, τον κατήγγειλαν στον Νέρωνα οι ειδωλολάτρες και ο Νέρων τον εσταύρωσε ανάποδα. Το ζήτησε ο Πέτρος. Κι είπε: "Χριστέ μου, εσταυρώθης κι Εσύ, Σ' ευχαριστώ που σταυρώνομαι κι εγώ. Αλλά θέλω να με σταυρώσουν ανάποδα, να Σε βλέπω προς τ' απάνω, Εσένα. Δεν είμαι άξος να λάβω την ίδια σταύρωση. Εγώ είμαι αμαρτωλός, Κύριε". Και ο Πέτρος ήτο γενναίος, όπως όλοι οι Γαλιλαίοι. [...] Συγχωρούσε εύκολα εκείνους που μετανιώνουν. Γιατί πολλές φορές την είχε πατήσει κι αυτός. Ήταν δε και ευμετάβολος. Αυτό εμένα μ' αρέσει καλύτερα. Αναιρούσε εύκολα τη γνώμη του και αυτό το βλέπουμε στο Μυστικό Δείπνο. Του 'πε ο Χριστός να του πλύνει τα πόδια κι εκείνος είπε: "Εμένα τα πόδια; Ποτέ!" 13 κεφάλαιο του ευαγγελιστού Ιωάννου. Κι όταν του ειπε ο Ιησούς; "Αν δεν πλυνω τα πόδια σου, δεν σε ξέρω" "Ε, τότε", λέει, "όχι μόνο τα πόδια, και τα χέρια, αλλά και την κεφαλή κι όλο μου το σώμα." Είδατε; Κάνε με κι ένα μπάνιο! Ο ίδιος ο Πέτρος που έλεγε "Ποτέ!! Εγώ ποτέ!", μετά τι έλεγε; Ακριβώς το αντίθετο. Γιατί; Δεν το κάνοουμε όλοι; Γι' αυτό τον Πέτρο τον αγαπούνε οι περισσότεροι των ανθρώπων και των χριστιανών. Βεβαίως! [...]
Κι ο Παύλος ήταν Εβραίος, αμιγής Εβραίος, εκ φυλής Βενιαμίν. Κατά νόμον Φαρισαίος. Ακολουθούσε την αίρεση των Φαρισαίων. Που 'ταν συντηρητικοί. Και στα χρόνια του Χριστού έγιναν τυπολάτρες και δεν τους ήθελε κανένας. Αγαπούσε και λάτρευε το Μωσαϊκό νόμο ο Παύλος ο μέγας. Γι' αυτό και δε δέχτηκε τη διαδασκαλία του Χριστού, γιατί πίστευε πως ο Ιησους είναι μια αίρεσις ιουδαϊκή, που αντιτίθετο στη θρησκεία των πατέρων. Γι' αυτό και πολέμησε το Χριστό μας με όλα τα μέσα. Και πορθούσε και εκπορθούσε την Εκκλησία. Αλλά στο βάθος όμως είχε άπειρη καλοσύνη και Θεϊκή φλόγα. Αυτό είν' ο Χριστός. Ήταν και στο λιθοβοσισμό του Στεφάνου, κι όταν πήγαινε στη Δαμασκό να φέρει δεμένουος στην Ιερουσαλήμ τους χριστιανούς, τον έπιασε ο Κύριος στο δίχτυ του. Τον φώτισε. Και τον έστειλε στη Δαμασκό, στον αρχαίο μαθητή, τον απόστολο Ανανία, να κατηχηθεί και να βαπτιστεί.
Κι από κει και πέρα, ο απόστολος Παύλος, όπως λέει ωραία το Συναξάριο το λιτό, έτρεξε όλη τη γη. Τη γνωστή οικουμένη. Και εκήρυξε το ευαγγέλιο, όσο κανείς άλλος. Αφού απέβη υπέρ λίαν απόστολος. Κι αφού ο μέγας εξηγητής των Επιστολών του Θείος Χρυσόστομος, λέει: "Ουδείς Παύλου ίσος" "Ουδείς Παύλου ίσος!" Έκαμε τόσο μέγα έργο. Και είναι και ο δικός μας απόστολος εδώ, που ίδρυσε την Αποστολική Εκκλησία των Αθηνών, μεταξύ των άλλων. [...]
Κι έτσι, λοιπόν, κατέληξε στη Ρώμη και απεκεφασλίσθη, ως Ρωμαίος πολίτης, με ξίφος. Και πέταξε στον ουρανό ο μέγας απόστολος Παύλος, που 'χε ψυχή και καρδιά μεγαλύτερη από τον ουρανό και πίστη βαθύτερη κι απ' τη θάλασσα, όπως λέει ο Χρυσορρήμων. Ας έχουμε την ευχή του.
Θερινό Συναξάρι, τόμος Α΄, Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, εκδ. Ακτή, Λευκωσία
No comments:
Post a Comment
Σχόλια