Τα μικρότερα παραμύθια μου για σένα - Πρώτη Δεκάδα

Hundertwasser

Μου ζήτησες να σου πω τα μικρότερα παραμύθια που υπάρχουν. Είσαι ήδη πολύ κουρασμένος, το βλέπω, και δεν μπορείς πλέον να παρακολουθήσεις πλοκές, χαρακτήρες, δραματικές εξελίξεις και όλα τα συνακόλουθα. Δεν ξέρω στ' αλήθεια πόσα μικρότερα παραμύθιια υπάρχουν, ίσως και άπειρα, ξέρω όμως πως εγώ μπορώ για σένα να φτιάξω αμέσως τώρα δέκα -όσα τα δάχτυλα των ποδιών σου- και ίσως κάποια άλλη στιγμή να φτιάξω άλλα δέκα -όσα τα δάχτυλα των χεριών σου. Θα 'ναι μικρά σαν δαχτυλίδια, για να φοράς ένα σε κάθε σου δάχτυλο και να περπατάς πιο ανάλαφρα στο δύσβατο δρόμο που διάλεξες. Αυτό το κάνω μόνο για σένα γιατί σ' αγαπώ όσο τα μικρότερα πράγματα που φτιάχτηκαν ποτέ στον κόσμο κι όσο αγαπώ τις μικρότερες στιγμές μας που κανείς δεν μπορεί να μας τις κλέψει γιατί -ευτυχώς για μας και για κείνες- είναι αόρατες.

1ο παραμύθι: Της Ομορφιάς. 

Η Ομορφιά είναι το μόνο φαγητό που όσο και να το τρώμε δεν το χορταίνουμε, αλλά και το μόνο που όσο και να φάμε δεν λιγοστεύει, ακόμα κι αν δούμε ν' αδειάζει το πιάτο της.

2ο παραμύθι: Της Χαράς. 

 Χαρά ονομάστηκε ο δρόμος που άνοιξε  στο μάγουλο του ανθρώπου το πρώτο δάκρυ του αφότου στέγνωσε. Κάτι σαν το χάδι του ήλιου που του αρέσει να στεγνώνει τα βρεγμένα κι ύστερα να τα κοιτά να λαμποκοπούν καθαρισμένα απ' τη μπόρα.

3ο παραμυθι: Του Κακού. 

Ο Κακός των παραμυιθών δεν είναι παρά ο χυδαίος, δηλαδή αυτός που αρνείται ν' αναλάβει την ευθύνη του. Πρόσωπο απαραίτητο μόνο για ν' αυξάνουν το Καλό οι υπεύθυνοι.

4ο παραμύθι: Της Μουσικής. 

Το γαργάλημα των αγγέλων στις χορδές της ανθρώπινης καρδιάς γίνεται μουσική στ' αφτιά μας.

5ο παραμύθι: Του Σεβασμού. 

Ήτανε κάποιος που αντίκρυζε κάθε άνθρωπο στο ύψος που ο άλλος είχε. Αυξομείωνε  σαν ελατήριο το δικό του μπόι για να το καταφέρει αυτό και το παράξενο όνομά του ήταν Σεβασμός.  Μυστήριο πράγμα, αλλά έκανε όλους όσους καθρεφτίζονταν στα μάτια του να τον πιστεύουν.

6ο παραμύθι: Του Μίσους. 

Κανείς σε καμιά χώρα δεν μπόρεσε ποτέ να φτιάξει ελιξήριο για να θεραπεύσει το Μίσος των ανόητων ανθρώπων. Ούτε όμως και χρειάζεται. Είναι η μοίρα τους να μένουν στο τέλος πάντα μόνοι αφού τους εγκααταλείπει ακόμη κι ο ανόητος εαυτός τους. Στο τέλος απομένει μονάχο του το δηλητήριο του Μίσους και το καταπίνει η γη που όλα τα χωνεύει με συγκλονιστική αδιαφορία.

7ο παραμύθι: Του Φιλότιμου. 

Ζούσε κάποτε σ' ένα κελί κάποιος ονόματι Φιλότιμος. Αυτός λοιπόν  συναγωνιζόταν στην ταχύτητα το φως χάριν οποιουδήποτε  σκιαγμένου πλάσματος ζητούσε τη βοήθειά του. Μέχρι και η αφιλότιμη νύχτα τον κοιτούσε με συμπάθεια.

8ο παραμύθι: Της Τρυφερότητας. 

Τρυφερότητα ονόμαζαν παλιά στα χωριά της Ουσίας το νερό εκείνο που ξεχείλιζε απ' τη γεμάτη στάμνα. Ήθελαν έτσι να πούν πως είναι αυτό που  περισσεύει, χύνεται άσκοπα και ποτέ δεν πιάνεται. Περισσεύει απ' το βλέμμα, το άγγιγμα, τις λέξεις και σαν αόρατο νερό κυλά στη ρίζα της καρδιάς που το δέντρο της θ' ανθίσει πλούσια αισθήματα την άλλη ώρα.

9ο παραμύθι: Της Μοναξιάς. 

Τη γλώσσα τ' ουρανού την ονόμασαν κάτι γριές που ξέρανε πολλά: Μοναξιά. Ειναι, είπαν, φτιαγμένη για όλες τις φυλές της γης, γεμάτη παύσεις και άνω τελείες, πλούσια σε θαυμαστικά, αλλα και κατάμεστη από ερωτηματικά. Λέξη καμία. Φαίνεται πανεύκολη μα τη μαθαίνει πολύ δύσκολα όποιος δεν υποφέρει τη σιωπή. Μα όποιος τη μιλήσει, λένε οι σοφές οι κουκουβάγιες οι γριές, ξεχνά στο πι και φι όλες τις άλλες γλώσσες κι ευθύς μεταμορφώνεται σε αετό.

10ο παραμύθι: Της Αγάπης. 

Η Αγάπη είναι το αρχαιότερο και μεγαλύτερο μεταξωτό γαλαζοκόκκινο πουγκί που χωρά τα πάντα, που στα πάντα μοιράζεται, και ποτέ δεν αδειάζει.  Είναι το μόνο πουγκί που ούτε ζητά ούτε και παίρνει από τα πάντα τίποτα. 
Μοιάζει με την απόλυτη αυτάρκεια της Αρετής.


Νομίζω, μικρέ μου, πως για την ώρα αυτά τα δέκα μικρά παραμύθια-δαχτυλίδια είναι αρκετά. Πάνω τους μπορείς να σβήσεις, να γράψεις, να σκαλίσεις, κι ύστερα να τα φορέσεις και να περπατήσεις, μα και να ξαπλώσεις, να ονειρευείς μέχρι και να τα λησμονήσεις ολότελα μαζί  μ' εμένα που σου τ' αφιέρωσα. Εξάλλου είναι κι αυτό ένα χάρισμα των παραμυθιών, ακόμα και των μικρότερων σαν αυτά τα δέκα δαχτυλίδια για τα δάχτυλα των μικρών ποδιών σου, να τα επιτρέπουν όλα, μα όλα σε όλους.  


Δημοσιεύτηκαν εδώ: 


http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=4431