Από πάντα και για πάντα καλοκαίρι - Καλό μήνα!

Ανηφορίζοντας με τα πόδια προς τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης από τη συνοικία της Νεάπολης, είδα ένα μαγαζί που ονομαζόταν: “Οι τέσσερις εποχές”. Καθόλου ασυνήθιστος τίτλος. Πρώτη φορά όμως αναρωτήθηκα, αν οι εποχές είναι πράγματι τέσσερις. Και αφότου το αναρωτήθηκα, το αμφισβήτησα και επιπλέον το αρνήθηκα, κι ας είναι κάτι που κι εγώ, όπως όλοι, το έμαθα σχεδόν με το που ήρθα σ’ αυτή τη ζωή. Ήταν άραγε ο πρωινός ήλιος που χρύσιζε τα χλωμά φύλλα των δέντρων και μ’ άρπαξε τ' όνειρο, ήταν τα σύννεφα που έπαιζαν κυνηγητό με τον άρχοντα τ' ουρανού φωνάζοντας σαν σκανδαλιάρικα παιδιά “θα μας πιάσεις, δε θα μας πιάσεις”, ή μήπως που πλησιάζοντας τον περιφερειακό της μεσήλικης ζωής μου έχω αρχίσει ν’ αντιλαμβάνομαι αλλιώς τον κόσμο, το δρόμο που περπατώ και τον εαυτό μου; Δεν ξέρω.

Μόνο ξέρω, τώρα πια, πως οι εποχές δεν είναι τέσσερις. Είναι μία. Και μάλιστα, είναι πάντα καλοκαίρι. Ακριβώς όπως ο άνθρωπος. Μπορεί να είναι χαρούμενος, λυπημένος, ντροπαλός, εσωστρεφής, υγιής ή άρρωστος, μα πάντα είναι ένας, μία ουσία που, όπως και να εκφράζεται, ό,τι και να τον χαρακτηρίζει, σε όποια φάση της ζωής του κι αν βρίσκεται, παραμένει ο αυτός, ο ένας και μοναδικός, με το ίδιο και απαράλακτο όνομα, εγώ, εσύ, ο άλλος. Εμείς ο ένας.

Έτσι, μία είναι εποχή του χρόνου κι αυτή είναι το καλοκαίρι. Όλα τ’ άλλα είναι επίθετα του καλοκαιριού. Φάσεις της ίδιας εποχής. Όλα καλοκαίρι που, όταν είναι ο εαυτός του ολόκληρος κι ατόφιος –ακριβώς όπως και ο άνθρωπος-, παρηγορεί, χαρίζει με γενναιοδωρία τη χαρά, θωπεύει, χαλαρώνει, ενεργοποιεί, ενθουσιάζει, κάτω απ’ το φως του λαμπρού του ήλιου όλα αστράφτουν, ξεπλένονται, ξεκλειδώνονται, φανερώνοντας το καλοσυνάτο πρόσωπό τους.

Θλιμμένο, νωχελικό, παραπονιάρικο καλοκαίρι είναι το φθινόπωρο -μα καλοκαίρι, άστεγο, σφιχτόψυχο, εσωστρεφές καλοκαίρι ο χειμώνας -μα καλοκαίρι, ερωτευμένο, εφηβικό, νεογέννητο καλοκαίρι η άνοιξη -μα πάντα καλοκαίρι. Όλα είναι καλοκαίρι και κάτω απ’ αυτό το πρίσμα όλα αλλάζουν νόημα κι όλα γίνονται ένας αγώνας δρόμου με προοπτική το έπαθλο του ήλιου που μεσουρανεί όταν το καλοκαίρι βρίσκει, επιτέλους, την ταυτότητά του. Του ήλιου που μας έφερε στη ζωή, χαρίζοντάς μας το καλοκαίρι της ύπαρξης.

Εξάλλου, όλα θα είναι καλοκαίρι για πάντα. Αυτό υπόσχεται η αιωνιότητα. Όταν θα φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή και θα πάμε στην άλλη, στον τόπο το χλοερό, τον ηλιόλουστο, που δεν υπάρχει πόνος, λύπη ή στεναγμός και θα είναι όλα συγχωρεμένα, αδερφωμένα και φωτεινά.

Μπορεί τούτο το καλοκαιρινό πρόσωπο να μοιάζει φθινοπωρινό ή και χειμωνιάτικο, αλλά τώρα τίποτα δε μας εξαπατά. Θα του περάσει κι αυτή η φάση. Είναι προσωρινή, αφού το καλοκαίρι είναι πλασμένο για να ζει αιώνια, όπως κι εμείς τα παιδιά του, -μαζί του.

Καλό μήνα!

Ο Δεκέμβρης είναι ο δέκατος μήνας σύμφωνα με το Ρωμαϊκό ημερολόγιο που θεωρούσε πρώτο μήνα του νέου έτους το Μάρτιο, -εξ ου και το λατινικό όνομά του Decem, δέκα-, ο δωδέκατος σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο όπου ξεκινά από τον Ιανουάριο, και ο έβδομος του δικού μου καλοκαιρινού ημερολογίου, η καρδιά δηλαδή του καλοκαιρινού έτους που μας φέρνει και τον ολόλαμπρο ήλιο των Χριστουγέννων.