Ο γέρος αυτοκράτορας απόψε είναι τόσο κουρασμένος και στεναχωρημένος που σχεδόν κοιμάται στην πολυθρόνα του. Η γυναίκα του πέθανε πριν από χρόνια. Οι γιοί του και τα εγγόνια του σκοτώθηκαν σε πολέμους. Εδώ και μέρες ένας ύπουλος αέρας έρχεται και χτυπά τα τζάμια. Αν ανοίξουν τα παράθυρα ο αυτοκράτορας το ξέρει: ο αέρας θα τον φαρμακώσει! Δεν είναι ποτέ για καλό τέτοια σημάδια.
Παρ' όλη του την κούραση, στηρίζεται στο χέρι του έμπιστου γραμματικού του και κλειδώνονται στο γραφείο του για να του υπαγορεύσει τη διαθήκη του. Η διαθήκη αντιγράφεται σε τόσα αντίγραφα, όσες είναι και οι επαρχίες του βασιλείου του.
Και αυτό γίνεται για να μην υπάρξει καμιά παρανόηση, κανένας πόλεμος, καμιά αναταραχή, μετά το θάνατό του.
Οι ταχυδρόμοι έχουν έτοιμα τα άλογα και περιμένουν.
Ο αυτοκράτορας βγαίνει απ' το γραφείο του φορώντας την επίσημη στολή του και παρουσιάζεται στην αίθουσα του θρόνου. Γύρω του ψευτοπρίγκιπες, υπουργοί, στρατηγοί, και κόλακες τον κοιτάζουν αναστατωμένοι. Ο αυτοκράτορας τους κοιτάζει περίλυπος. Δε λυπάται που θα πεθάνει. Λυπάται γιατί στα μάτια τους φαίνεται πια ολοκάθαρα η αρπαγή και η απάτη.
Τώρα είναι αργά για να ψάξει να βρει τους καλύτερους και να τιμωρήσει τους ανίκανους. Με όση δύναμη έχει στη φωνή του διαβάζει. Και ξέρει ότι έγραψε την πιο τρελή και παράλογη διαθήκη, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να τους τιμωρήσει. Ελπίζει όμως ότι ο διάδοχός του που ακόμη ούτε εκείνος δεν τον γνωρίζει και που προσεύχεται να είναι ο καλύτερος ανάμεσα στους υπηκόους του, θα αλλάξει αυτόν τον παραλογισμό της διαθήκης, θα βάλει μια τάξη και θα καθαρίσει την αυτοκρατορία από τα παράσιτα. Αρχίζει, λοιπόν, και διαβάζει...
Διαβάζει τρέμοντας και τους λέει ότι όλα τα αμύθητα πλούτη και όλα τα αξιώματα και όλους τους τίτλους τα αφήνει κληρονομιά στα πουλιά και τα δέντρα! Γιατί όλοι τους φάνηκαν ανάξιοι. Και σαν υπήκοιοι του κράτους και σα φίλοι του.
Όλοι τον κοιτάζουν αμίλητοι και ταπεινωμένοι. Παρουσιάζονται μπροστά του ένας ένας και του φιλούν το χέρι. Ώσπου να τελειώσει αυτός ο ατέλειωτος συρφετός, τα άλογα των ταχυδρόμων τρέχουν καλπάζοντας να φέρουν το μήνυμα.
Και ξαφνικά, ανάμεσα στο μεγάλο σκοτάδι που απλωνόταν έξω από την αίθουσα, σαν να διέκρινε κάπου πολύ μακριά, ίσως στον ουρανό, ίσως πάνω στο βουνό, ίσως πάνω στη στέγη του πιο κοντινού σπιτιού, έναν άνθρωπο, σαν άγγελο, να κρατάει ένα φως. Μάλλον ήταν πάνω σε άλογο και τους δυο τους σήκωνε ένα μικρό σύννεφο και σα να του έκανε σινιάλο, σαν να τον πληροφορούσε, όπως στα αρχαία χρόνια, για μια ευχάριστη είδηση, σα να του 'λεγε πως υπήρχε ακόμη ελπίδα, πως έρχεται... έρχεται...
"Παραμύθια για τον αυτοκράτορα", Μάνος Ελευθερίου, ζωγραφιές Σοφία Φόρτωμα, Εκδ. Γνώση, 1991
Για την αντιγραφή Β. Νευροκοπλή
