Τρέχουν τα όνειρα σαν παλαβά. Κυνηγούν τους ανθρώπους, τα δέντρα, τα ποτάμια, τα πουλιά, το φως. Όλα τα κυνηγούν και το κυνηγητό ποτέ δεν το χορταίνουν.
Όπου βρουν κάποιο κενό τρυπώνουν αιφνίδια. Φωλιάζουν για λίγο, για μια στάλα, -χρόνος αναρίθμητος-, κι ύστερα πάλι φεύγουν αναζητώντας στέκια ακατοίκητα. Δεν έχουν μόνιμη στέγη τα όνειρα. Δε χωρούν σε χώρους συμπιεσμένους και αεροστεγείς. Είναι που δεν έχουν αιχμές. Άοπλα τρέχουν, άοπλα πετούν. Δεν έχουν κλειδιά ούτε αντικλείδια. Αν δε βρουν χαραμάδα δεν είναι σε θέση να την ανοίξουν μόνα τους. Μα όταν τη βρουν εισχωρούν και σαν μαγικό ραβδί νεράιδας όλα τα γυαλίζουν. Δεν αφήνουν ίχνος σκόνης, λάσπης, βρωμιάς, μυρωδιάς βαριάς. Λεπτεπίλεπτα και ντελικάτα πλάσματα είναι τα όνειρα, μιας και είναι παιδιά των νεφών αρχοντοαναθρεμένα κι ευγενικά. Στο πέρασμά τους όλα αλλάζουν, ελαφραίνουν, καθαρίζουν, τραγουδούν. Τα όνειρα είναι που γεννούν την ποίηση. Αυτή την ποίηση που δεν σκοντάφτει πουθενά, που κανείς δεν κατέχει και σε κανέναν δεν υποτάσσεται.
Πριν κοιμηθείς νομίζεις πως αυτή τη νύχτα θα πεθάνεις.
Κι έρχεται ξαφνικά μέσα στον ύπνο σου ένα όνειρο τόσο μπλε που σε ανασταίνει το πρωί και στη διάρκεια της μέρας βαθαίνει, κι όλο βαθαίνει, μέχρι που δεν αντέχεις πια το βάθος του κι αρχίζεις να το μουτζουρώνεις με μαύρο κάρβουνο μέχρι το καινούριο βράδυ να βρει το μπλε κατάμαυρο. Ίσως όμως και να αντέχεις το βαθύ του χρώμα και να το μαυρίζεις ελπίζοντας πως θα επιστρέψει πάλι ίδιο κι απαράλλαχτο. Γνωρίζεις πια απ' την τόση σου εμπειρία πως τα πιο μπλε όνειρα γεννιούνται από το μαύρο. Απ' τον θάνατο γεννιούνται.
