Και μπήκαμε
στον Ιούλιο με τη βοήθεια των Αγίων Αναργύρων! Η λέξη Ανάργυρος είναι αντίθετη της
λέξης Φιλάργυρος, έτσι; Δεν έπαιρναν χρήματα και δεν αγαπούσαν τα χρήματα οι άγιοι,
και ως γνωστόν άγιοι Φιλάργυροι δεν υπάρχουν...
Γύρισα
πολλά χρόνια πίσω σήμερα καθώς άκουγα στην εκκλησία τον Απόστολο της ημέρας, τον
και επονομαζόμενον "ύμνο της αγάπης" του Παύλου, "εάν ταις γλώσσαις
των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω γέγοντα χαλκός ηχών ή κύμβαολον
αλλαλάζον...", ο γνωστός ύμνος που μελοποίησε ο Πράισνερ. Ήμουν στις πρώτες
τάξεις του Δημοτικού όταν ο πατέρας μου έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ να κάνει
ευχέλαια και αγιασμούς στους ενορίτες των 12 Αποστόλων. Έπαιρνε τα δυο μεγάλα μου
αδέρφια, τα αγόρια, να τον βοηθούν διαβάζοντας τους αποστόλους γιατί κουράζονταν
πολύ ο παπα-Γιάννης και στέγνωνε το στόμα του, κοβόταν η φωνή του... Κάποτε όμως
κουράζονταν και τ' αδέρφια μου και δεν ήθελαν να πηγαίνουν μαζί του. Τον τρέλαινα
τότε εγώ με την επιμονή μου να πηγαίνω εγώ μαζί του, γιατί μου άρεζε πάντα πολύ
να διαβάζω εκφώνως, -το θεατρικό, βλέπετε, κουσούρι το είχα από μικρή. Κορίτσι να
διαβάζει Αποστόλους; παράξενα πράγματα... (Πόσο πίσω μας έχει αφήσει η Αγγλικανική
Εκκλησία που χειροτονεί και γυναίκες...) Τον έπεισα όμως τον μπαμπά γιατί μου είχε
μεγάλη αδυναμία, ίσως και να μην τον έπεισα ακριβώς, αλλά μη έχοντας άλλη επιλογή
άρχισε να με παίρνει μαζί του κι εγώ πετούσα την σκούφια μου. Θα 'μουν οχτώ εννιά
χρονών, μικρή για ανάγνωση μιας άγνωστης γλώσσας... μα σαν σήμερα θυμάμαι τη στιγμή
που άρχισα να διαβάζω τον ύμνο της αγάπης... σταματούσα σε κάθε λέξη, είχα μαγευθεί
εντελώς, έλεγα μέσα μου, τι είναι τώρα αυτό, μα τι λέει, τι έχω πάθει... Πώς είναι
δυνατόν ένα παιδί να "κωλύσει" σ' ένα τέτοιο κείμενο και τι καταλαβαίνει
τέλος πάντων σ' αυτή τη γλώσσα; Γύρισα σπίτι αποφασισμένη να τον μάθω απέξω την
ίδια εκείνη μέρα και αφού τρελάθηκα να τον διαβάζω -είμαι και ολίγον βλαξ, δεν τα
παίρνω κι ευκολα, αλλά όσο μυαλό μου λείπει τόσο το αναπληρώνω σε πείσμα- και το
έμαθα και το έλεγα απέξω...
Κι όλο
το σκεφτόμουν, χρόνια ολόκληρα με απασχολούσε μέχρι και σήμερα... Και μετά
άκουσα και το Ευαγγέλιο και πάλι συγκινήθηκα ακούγοντας τον Χριστό να λέει στον
εκατόνταρχο που του ζητά μόνο μ' ένα του λόγο να θεραπεύσει το παιδί του και να
μην κάνει τον κόπο να πάει μέχρι το σπίτι του (αυτό ονομάζεται φιλότιμο): ας γίνει
όπως πιστεύεις. Ας γίνει όπως πιστεύεις, όχι όπως θέλω Εγώ, όχι όπως θέλει ο γιος
σου, όχι όπως θέλουν οι φίλοι σου και οι λοιπoί συγγενείς σου, αλλά όπως το πιστεύεις
εσύ, γιατί έχεις μεγάλη πίστη και αυτό είναι αρκετό...
Κι έτσι
νομίζω πως σήμερα έχουμε όλο το "πακέτο" της Χάρης: την ελπίδα της ίασης
που χαρίζουν οι άγιοι Ανάργυροι στους ασθενείς, την πίστη όπως την ζει ο εκατόνταρχος
και την αγάπη που τα "σπάει" όλα! Αχ, τα 'πα... συγνώμη για την φλυαρία,
αλλά κόντεψε να σπάσει το στέρνο μου από τη λαχτάρα που είχα να τα γράψω... Καλόν
Ιούλη αδέρφια!!!!!!
