του Μητροπολίτη Πέργης Ευαγγέλου
Γειτονιά μου πια η Χάλκη. Καλοκαιρινή συντρόφισσα, νησιώτικη. Με γνωριμία εξήντα και πλέον χρόνων. Από τότε, που μια από τις κορυφές της-της ελπίδος- μας μπόλιαζε την Ορθοδοξία. Τον χριστιανισμό, γενικότερα. Υπό την Αγία Τριάδα. Κι εμείς της ψάλλαμε την δόξα της, με τις μελωδικές περιφορές μας γύρω της, για τη γιορτή που μας χάρισε:
«Του πνεύματος επιδημία»
Τώρα την ατενίζω από τα κράσπεδα του λόφου της, πιστώνοντας τη δωρεά με θεωρία. Με θαυμασμό κι εὐγνωμοσύνη. Και περιφέροντας την ευωδία της ελπίδας της σ ὅλα τα πλάτη του νησιού, και στα ψηλώματα με τις χαριτωμένες της πευκοφωλιές, και στις ακρογυαλιές. Παντού λειτουργείται η αγιασμένη ιστορία μας. Κι ἡ αλησμόνητη. Μ ὀρθάνοιχτα μέσα της τα μάτια των αγίων μας και των αγγέλων μας και των απόντων. Και ξεχυμένη μέχρι τα πέλαγα η μυρωδιά του λιβανιού κι’ ο θόρυβος ο μυσταγωγικός απ τά περάσματα τα ιερά κι ἀπ τίς εμφάνειες της θείας παρουσίας. Όλες έτοιμες να μας ξυπνήσουν, να μας αγκαλιάσουν, να μας προστατέψουν, να μας σώσουν: «Αντιλαβού, σώσον, ελέησον ...»
Λίγοι πια οι φίλοι με την παλιά ρωμέϊκη φινέτσα. Με το ηρωϊκό συναίσθημα της νοσταλγίας. Να βλέπουν μέσα από τα κλαδιά το κύμα να κουβεντιάζει με τις ακτές την παραλία να την τραγουδάει η Προποντίδα. Να διακρίνουν στο βάθος, μέσα στο υγρό θόλωμα την Πόλη, με την Αγιασοφιά σαν αξημέρωτο όνειρο. Κι ἀκόμα να μνημονεύουν την Καμαριώτισσα και τον Αη-Γιάννη τον Πρόδρομο, τον Αη-Γιώργη του Κρημνού, τον Αη-Σπυρίδωνα και κάτι εκκλησάκια, περεχυμένα με τ’ αγιάσματα, Παρασκευής της Παρθενομάρτυρος, Ευφημίας της θαυματουργής, Νικήτα του αθλοφόρου κ. α.
Φίλα ολ' αυτά, μας κρατούν το ρυθμό συχνά με τον πρόμαχο της αγιάτρεφτης μνήμης φίλο μου Πρωτοψάλτη, μελοποιώντας στροφές καινές μέσα σ ἕνα σύγχρονο Συναξάρι και «Μηναίο» της Πόλης. Και φυσικά και της Χάλκης. Κι είναι τόσα πολλά τα ρήματα που αξίζουν ψάλματα!
Πήραμε το δρόμο στο δειλινό να χαρούμε τη δύση. Κι ὄχι μόνο. Να φέξουμε μ ἕνα κερί το πρόσωπο του Αη-Σπυρίδωνα, για τ ὁλοζώντατο και πάλι θαύμα του. Να κρατήσει το μοναστηράκι άκαυτο. Σταματώντας απ’ έξω, τον μανιασμένο αέρα και τις φλόγες.
Και η Σκητούλα σώθηκε. Μα όχι και το «δασωμένο Ακρωτήρι», πάνω από της «Παναγιάς το λιμανάκι».Έβαλε «Ευλογητός» ο μακαριστός Αρσένιος κι ο Πρωτοψάλτης συνέχισε: «Την δέησιν εκχεώ προς Κύριον» Όπως και προ ετών για τον Αη-Γιώργη της Πριγκήπου τον Κουδουνά. Όπως την ψάλλει τη δέηση συνεχώς κι ἡ ρωμησούνη. Με τον Καβαλλάρη κοντά της. Να σπρώχνει πίσω τις αδηφάγες φλόγες. Μέχρι να πνιγούν κάτω στη θάλασσα. Στα νερά του πορθμείου των «Αη-Γιώργηδων». Με τον ίδιο Καβαλλάρη να μεθίπταται στ ἀντικρυνά. Στον «Κρημνό» της Χάλκης. Ζωγραφίζοντας το θαύμα της ευλογημένης ράτσας.
Τον είδατε τον Αη-Γιώργη του Κρημνού από τη θάλασσα; Μια περίκομψη αετοφωληά με μέσα της ένα Άγιο. Τον Άγιο Γεώργιο. Κι ἕναν Ηγούμενο, που ιδρωμένος καμαρώνει τον κόπο του. Το έργο της «περιποίησης» της Αγιοταφείτικης Εξέδρας. Με το Ναό, με τα Κελλιά, με το Αρχονταρίκι, με τους περιβόλους, με τα Κάστρα της. Αγιορείτικα σαχνισιά, που προβάλλουν τον Θεό στα σύμπαντα. Και την Ορθοδοξία. Και την Πόλη και την Χάλκη.
Όλα βγαλμένα μέσα από την ποιητική πνοή. Χάλκη 28.6.2012 |
Saturday, July 14, 2012
"Ένα δειλινό στη Χάλκη", Μητροπολίτη Πέγρης Ευαγγέλου
