Ακόμα κι εδώ
σ' αυτό το απόμακρο βουνό
που ζωγραφίστηκε από πράσινο παλλόμενο
και τα πουλιά γνωρίζουν ν' απαντούν στη σιγαλιά
Εδώ που αγριοσυκιές λαχτάρησαν ρουθούνια
μήπως κλέψουν βίαια το άλλως αδικοχαμένο άρωμά τους
κι οι πέτρες σπαταλούν την ύπαρξή τους στη φαντασίωση
να τις κλωτσήσει ένα επιπόλαιο πόδι για να πάνε παρακάτω
Εδώ που φίδια νοστάλγησαν το μίσος μιας σάρκας
προς το δηλητήριο που επαξίως κουβαλούν
και το χώμα στέγνωσε ολότελα από την προσδοκία
να σπαρθεί για να γεννήσει νιούτσικο βλαστάρι
Ναι, ακόμα κι εδώ
η λύπη ανακάλυψε τον ερημίτη που τόσο τη γαλήνη πόθησε
κι ορμά με πάθος στη φωτιά της προσευχής του
Ηρωδιάδα αναστενάρισσα με πάλευκα πόδια γυμνά
δίχως να καίγεται από τα κάρβουνα της φτωχής καρδιάς του
μεθώντας από το κρασί των τόσων του δακρύων
και τρώγοντας απ' το σώμα των πολλών του αμαρτιών
για να ζητήσει σε λίγο ως επιβράβευση απ' τον Ηρώδη
τον αποκεφαλισμό της ελπιδας που -παρ’ όλα αυτά-
ο ερημίτης έχει ακόμα στον Θεό…
