Μέγας μὲν Ἀντώνιος, ἀρχὴ Πατέρων.
Θεῖος δ’ Ἀθανάσιος ἔνθεον τέλος.
Κὰν Ἀθανάσιος ὕστερος χρόνοις,
Ἀλλ’ ὑπερέσχε καὶ παλαιοὺς τοῖς πόνοις.
Εἰς τοὺς ἓξ μαθητᾶς αὐτοῦ.
Ἀθανασίω καὶ μαθητῶν ἑξάδι
Ναοὶ λύονται σωμάτων ναοῦ λύσει.
Πέμπτη δ’ Ἀθανάσιον ἄγον νόες ἄστυ θεοῖο.
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα, προέρχονταν ἀπὸ πολὺ εὐσεβῆ καὶ εὔπορη οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά του, τοῦ προσέφερε ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὶς σπουδές του, τὶς ὁποῖες τὶς ὁλοκλήρωσε στὴν Κωνσταντινούπολη.
Ἐκεῖ του γεννήθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία νὰ γίνει μοναχὸς καὶ νὰ φθάσει στὰ ἄκρα τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς
Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, πῆγε στὸ ὅρος Κυμινᾶς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου βρισκόταν ἕνα μοναστήρι τοῦ ὁποίου ἡγούμενος ἦταν ὁ Μιχαήλ, ὁ ἐπονομαζόμενος Μαλεῖνος.
Ἔτσι ἀνάμεσα στοὺς μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε καὶ ὁ Ἀθανάσιος. Στὸ λίγο χρονικὸ διάστημα ποὺ ἦταν στὸ Μοναστήρι, διακρίθηκε γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωή. Ἐπειδὴ ὅμως ἔφθασε σὲ ὕψιστα σημεῖα ἀρετῆς καὶ τὸν τιμοῦσαν ὅλοι, ἀποφάσισε νὰ φύγει καὶ πῆγε στὸν Ἄθωνα κοντὰ σὲ ἕνα γέρο ἀσκητὴ ὑπακούοντας σ’ αὐτὸν μὲ μεγάλη ταπεινοφροσύνη.
Ἐν συνέχεια μετὰ ἀπὸ Θεία ἀποκάλυψη, ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὰ ἐνδότερά του Ἁγίου Ὅρους.
Ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου Φωκᾶ, μὲ τὸν ὁποῖο γνωρίζονταν, ἔχτισε ἕναν ναὸ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας.
Ἐπίσης ἐφτίαξε πολλὰ κελιὰ γιὰ τοὺς μοναχούς. Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ πολλοὺς κόπους καὶ θυσίες, δημιούργησε τὴν ἱερὰ Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀρχαιότερη μονὴ στὸ Ὅρος καὶ τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου (963 μ.Χ.).
Στὴν συνέχεια ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον καὶ μάλιστα κατὰ τρόπο μαρτυρικό. Συγκεκριμένα ὑπῆρχε ἀνάγκη νὰ μετασκευαστεῖ ἡ ὀροφὴ τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς.
Ὁ Ὅσιος, ἂν καὶ σὲ μεγάλη ἡλικία, ἀνέβηκε καὶ αὐτὸς μαζὶ μὲ ἄλλους ἀδελφούς της μονῆς γιὰ νὰ κάνουν τὸ ἔργο.
Ἡ ὀροφὴ ὅμως κατέρρευσε καὶ καταπλάκωσε τὸν Ὅσιο μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἀδελφούς.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν, σοὺ κατεπλάγησαν, Ἀγγέλων τάγματα,
πῶς μετὰ σώματος, πρὸς ἀοράτους συμπλοκᾶς,
ἐχώρησας πανεύφημε,
καὶ κατετραυμάτισας, τῶν δαιμόνων, τὰς φάλαγγας·
ὅθεν Ἀθανάσιε, ὁ Χριστὸς σὲ ἠμείψατο, πλουσίαις δωρεαῖς·
διὸ Πάτερ, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῶ,
σωθῆναι τὰς ψυχᾶς ἠμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τὴ ὑπερμάχω.
Ὡς τῶν ἄϋλων οὐσιῶν θεωρὸν ἄριστον,
καὶ πρακτικὸν ὑφηγητὴν παναληθέστατον,
εὐφημοῦμεν σὲ ἡ ποίμνη σου, καὶ βοῶμεν,
Μὴ ἐλλίπης ἰκετεύειν πρὸς τὸν Κύριον,
λυτρωθῆναι πειρασμῶν καὶ περιστάσεων,
τοὺς βοώντας σοί, Χαίροις Πάτερ, Ἀθανάσιε.
http://aerapatera.wordpress.com/2012/07/05/%ce%b1%cf%80%ce%bf-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1/
