Eν ριπή παραμυθιού

Αφού για κάμποσο καιρό

Η Νύχτα έμεινε μόνη

Και χόρτασε ακύμαντη  σιωπή

Απλόχωρο κενό της ερημίας

Και σκοτάδι ήσυχο

Που τις πληγές της όλες καταπράυνε 

Ζήτησε ένα ταίρι ταιριαστό απ' το Θεό

Έτσι της δόθηκε από τον Δωρητή

Το καλοκαιρινό και ντροπαλό Φεγγάρι

Που με συνεσταλμένα βήματα 

Την καρδιά της φώτισε

Από τότε αθέατος ο Γκιώνης

Κάθε βράδυ μετράει ταπεινά

Το χτυποκάρδι του Έρωτα