Στάση στην καρδιά του Σύμπαντος

Το βράδυ να μη σε πιάνει ο ύπνος γιατί σαν ανοιξιάτικη αύρα στέλνει τις εμπνεύσεις του ο ουρανός και το χάραμα να σε ξυπνούν τα κελάηδήσματα των πουλιων. Να μην προλαβαίνεις όλα αυτά που θέλεις να κάνεις στη διάρκεια της μέρας και να εύχεσαι να είχε τις διπλάσιες ώρες. Και να συναντάς άγνωστους ως χθες μυρωδάτους ανθρώπους και παιδια γιασεμιά. Καμιά φορά την ευγνωμοσύνη δεν τη χωράει η καρδιά. Ξεχειλίζει... Δεν μπορεί παρά να μοιραστεί...

Ήταν πριν από καιρό όταν με πλησίασε στο τέλος της Κυριακάτικης Λειτουργίας μια άγνωστη κυρία. Μου είπε πως ήταν δασκάλα και πως ένα κοριτσάκι στην τάξη της, που είναι δίδυμο, δεν αγαπούσε καθόλου τα βιβλία, δεν της έλεγαν τίποτα. Διάβασε όμως τον Αχτιδοϋφαντή μια μέρα και τον αγάπησε πολύ. Μόνο αυτό το βιβλίο, κυρία, χάρηκα, της είπε. Μήπως λοιπόν, μπορείτε κάποια στιγμή να έρθετε στην τάξη μας για αυτό το παιδί; με ρώτησε. Για ένα παιδί μπορώ να φτάσω στην άκρη του κόσμου, απάντησα. Και έτσι πήγα.

Ήταν μαι τάξη μικρή. Πολύ μικρή και σκοτεινή για μικρά παιδιά και τόσα παιδιά. Σχολειο παλιό και προκατασκευασμένο, απ' αυτά που σου γεννούν ντροπή. Ειχαν εκδηλώσει μερικές μανούλες την επιθυμία να παρευρεθούν και η καλή δασκάλα δεν τους χάλασε το χατήρι. Ετοίμασαν γλυκά και ήρθαν. Μέσα στο σκοτεινό κουτί της τάξης στριμώχθηκαν τα δύο τμήματα της Δευτέρας. Τα δυο δσδυμα ήταν εκεί. Η συνεσταλμένη Ε. που αγάπησε το παραμύθι μου και η θαρραλέα Ν. που είχε μεγάλη άνεση εκφραστική. Αφηγήθηκα, όπως πάντα, το παραμύθι και ακολούθησε μια μεγάλη συζήτηση. Η Ε. δεν είπε τίποτα. Η Ν. μιλούσε συχνά και πολύ όμορφα. Για κάθε παιδί που μιλούσε, η δασκάλα έλεγε και το χάρισμά του. Ένα μικρόσωμο αγόρι με ασυνήθιστη φάτσα που η δασκάλα το κρατούσε αγκαλιά, συμπλήρωνε με ενθουσιασμό κάθε καλό λόγο της κυρίας του σαν να ήταν προέκταση της καρδιάς της, αλλά και των άλλων παιδιών. Η τάδε μαθήτρια ζωγραφίζει πάρα πολύ ωραία, έλεγε η κυρία. Σηκωνόταν ο μικρός και μου έδειχνε τη ζωγραφιά της που ήταν κρεμσμένη στον τοίχο για να καταλάβω πόσο καλά ζωγραφίζει και επέστρεφε στην αγκαλιά της δασκάλας. Η λεπτότητα και η γενναιοδωρία αυτού του παιδιού προκαλούσαν εντύπωση. Καμάρωνε για τους άλλους όπως άλλοι καμαρώνουν μόνο για τον εαυτό τους. Μα ήταν καρπός γενναιοδωρίας αυτό το πλάσμα. Αυτό θα το μάθαινα λίγο αργότερα.

Στη συζήτηση συμμετείχαν και οι μανούλες. Όταν τελειώσαμε, μοίρασαν τα καλούδια που είχαν φτιάξει. Με πλησιάσε η μία και μου είπε: Έζησα μαζί σας, μια από τις ωαιότεες στιγμές που είχα όλον αυτόν τον τελευταίο δύσκολο καιρό. Σας ευχαριστώ. Ο Θεός μόνο ξέρει τι περνάει αυτή η ψυχή.

Την ώρα που υπέγραφα κάποια βιβλία έρεχεται η θαρραλέα Ν. και μου λέει: Με συγχωρείτε κυρία Νευροκοπλή που μπορεί να σας πληγώσω, αλλά εγώ δεν αγαπώ μόνο τον Αχτιδοϋφαντή σας, αλλά και τη Δόνα Τερηδόνα του Τριβιζά. Αυτά είναι τα αγαπημένα μου. Με πληγώνεις βαθύτατα, της απαντώ, αλλά δεν πειράζει, θα το αντέξω, και γελούμε. Η Ε. στέκεται δίπλα της. Χαμογελά σαν ήλιος, μα δε λέει τίποτα. Και γιατί να πει; Φέγγει. Δεν είναι άραγε αρκετό;

Χτυπάει ο κουδούνι και σαν να γνώριζε η δασκάλα την εντύπωση που μου έκανε ο μικρός της αγκαλλιάς της, μου διηγήθηκε την ιστορία του.

Το ζευγάρι είχε αποκτήσει κάποτε δυο παιδιά. Αυτά μεγάλωσαν και το ζευγάρι χώρισε. Ο άντρας ξαναπαντρεύτηκε μια γυναίκα από την Άπω Ανατολή που έφερε τα δικά της παιδιά στο σπίτι μετά το γάμο τους. Ο ένας γιος που είχε αποκτήσει το αρχικό ζευγάρι πριν χωρίσει, μεγαλώνοντας έμπλεξε με τα ναρκωτικά και ερωτεύτηκε μια ξένη που κι αυτή έπαιρνε ναρκωτικά. Αυτοί απέκτησαν το μικρό γενναιόδωρο αγοράκι που γεννήθηκε με κάποια προβλήματα υγείας. Το ζευγάρι χώρισε και κανείς τους δεν ήταν σε θεση να αναλάβει το παιδί. Παρουσιάστηκε μια μέρα ένας φίλος τους και προσφέρθηκε να το υιοθετήσει. Τότε η γιαγιά, η δεύτερη σύζηγος του παππού, που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου, ύψωσε το μικρό ανάστημά της και είπε, όχι, το παιδί θα το υιοθετήσουμε εμείς και εμείς θα το μεγαλώσουμε. Και το μεγαλώνουν με λατρεία κι αυτό είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να κρατήσει όλη αυτήν την λατρεία για τον εαυτό του, αλλά τη σκορπά γενναιόδωρα σε όλους...

Βγαίνοντας από αυτό το σχολείο βυθίστηκα στις σκέψεις. Μέσα σε δυο ώρες πόσες ζωές μπορείς να ζήσεις; Πόσα μυστήρια να ψηλαφήσεις; Πόσες αγάπες να γευθείς; Τα ωραιότερα παραμύθια είναι της ζωής και δε δικαιούμαστε ούτε να τα σχολιάζουμε ούτε να μιλούμε με ευκολία για κανέναν και για τίποτα. Με θαυμασμό και συστολή στεκόμαστε μόνο μπροστά στο ανυπέρβλητο δώρο της αγάπης και στην πρόνοια του Πατέρα μας που δεν αφήνει ούτε τους θαρραλέους να χαθούν ούτε τους συνεσταλμένους. Ούτε τους έχοντες ούτε τους μη έχοντες. Ούτε τους δικούς μας ούτε τους ξένους. Ούτε τους μεγάλους ούτε βέβαιατους μικρούς...