Θα πρέπει να λογίζεται ως προνόμιο το γεγονός ότι οι αναγνώστες μπορούν γνωρίζοντας τα βιβλία ενός συγγραφέα να τον αγαπούν και ως άνθρωπο κι ας μην τον έχουν γνωρίσει ποτέ από κοντά. Αυτό το προνόμιο την ίδια στιγμή συνιστά μια τεράστια ευθύνη του συγγραφέα να ανταποκρίνεται ως άνθρωπος στο έργο του. Ούτε αυτονόητο είναι, ούτε και εύκολο. Όταν δε οι αναγνώστες είναι παιδιά, κριτές αυστηροί και γνήσιοι, η ευθύνη γίνεται σχεδόν αβάσταχτη.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως η ηλικία των εφτά χρόνων θα πρέπει να είναι η άγια ηλικία του ανθρώπου. Δεν θα αναλύσω τώρα τους λόγους, αλλά πάντα η χαρά μου είναι μεγάλη όταν με προσκαλούν να επισκεφτώ παιδιά Β΄ τάξης. Η δεύτερη αυτή επίσκεψή μου σε ένα ακόμη σχολείο της Επανομής θα ξεκινήσει απροσδόκητα. Περιμένοντας στην πλατεία του χωριού την άγνωστη σε μένα δασκάλα να με παραλάβει, βλέπω από μακριά να έρεχεται με βήμα ταχύ μια κυρία με ανοιχτά τα χέρια φωνάζοντας το όνομά μου. Παιδική μου φίλη να συναντούσα δεν θα έκανε έτσι. Με αγκαλιάζει με άπειρη αγάπη και παραδίδομαι. Μπαίνουμε στην τάξη της, έχει την Γ΄ τάξη, όπου τα παιδιά έχουν διαβάσει όλα τα βιβλία μου. Μετά την αφήγηση του παραμυθιού, στο οποίο κάνω και λάθος και μπερδεύω τη σειρά του γιατί ο τρόπος που με ακούν
με μαγεύει, μου διαβάζουν ποιήματα που έγραψαν και μου τραγουδούν. Ακόμη και παιδιά που δυσκολεύονται πολύ, έχουν γράψει υπέροχα ποιήματα. Ίσως κα τα ωραιότερα.
Κατόπιν πηγαίνουμε στην Β΄ τάξη. Η Ελπίδα, η θερμόαιμη Πόντια που με υποδέχθηκε εγκάρδια, έρχεται μαζί. Μαζί και η Κατερίνα από το προηγούμενο σχολείο της Επανομής. Τα εφτάχρονα είναι να τα πιεις στο ποτήρι. Στο τέλος απλώνουν τις ζωγραφιές τους στο πάτωμα και κάνουν ένα μαγικό χαλί.
Με κερδίζουν τόσο που αποφασίζω να κάνω το πείραμα. Το προηγούμενο βράδυ έχω γράψει ένα καινούργιο παραμύθι. Θα τους το διαβάσω για να μου πουν τι δεν τους αρέσει και να μου προτείνουν τίτλο που δεν έχω. Τους λέω εξαρχής πως είναι η πρώτη γραφή και θα έχει διορθώσεις. Όταν το τελειώνω μένουν ακίνητα αγάλματα. Μετά χειροκροτούν και φωνάζουν όλα μαζί να μην το πειράξω καθόλου. Είναι τέλειο, μου λένε. Η γενναιοδωρία τους επιβεβαιώνει την αγιότητα της ηλικίας αυτής για την οποία μίλησα παραπάνω. Αρχίζει μια μεγάλη συζήτηση στην οποία συμμετέχουν και οι δασκάλες. Προτείνουν τίτλους που με βοηθούν, αν και όταν θα μπω στο σπίτι ο τίτλος θα έρθει αίφνης. Θα φύγω από το αγαπημένο μου χωριό με μια αγκαλιά κρεμμύδια, μπρόκολα, ρεβύθια, τουρσιά που θα μου χαρίσουν οι δασκάλες. Τα παιδιά τρέχουν και τις αγκαλιάζουν. Αγκαλιάζουν κι εμένα. Ο ουρανός χάρη στα παιδιά και τους καλούς δασκάλους τους, κατεβαίνει.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια