Καλό ταξίδι, δάσκαλε... (Αποχαιρετώντας τον Ελευθέριο Γεωργαδη)

Ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ο Κύριος ήρθε και παρέλαβε την ψυχή του υμνωδού του, Ελευθέριου Γεωργιάδη. 

Γεννημένος το 1920 στην Κωνσταντινούπολη, έλαβε τα πρώτα του μαθήματα στην ψαλτική τέχνη, από τον πατέρα του, πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού Προφήτη Ηλιού στο Σκούταρι, Πάτροκλο Γεωργιάδη. Δεκαπέντε χρονών ήτανε πλέον δομέστικος δίπλα του. Αργότερα μαθήτευσε στους φίλους του πατέρα του, Ιάκωβο Ναυπλιώτη και Ευστάθιο Βιγγόπουλο. Καθοριστική σημασία όμως στην τέχνη του θα παίξει ο Κωνσταντίνος Πρίγγος.

Στην Πόλη θα ψάλλει στους Δώδεκα Αποστόλους στο Φερίκιοϊ, στον Άγιο Γεώργιο στο Μακρυχώρι, στον Άγιο Γεώργιο στο Γέλντέϊρμενι, στον Άγιο Κωνσταντίνο στο Σταυροδρόμι, στον Άγιο Νικόλαο στο Γαλατά και στην Αγία Τριάδα στο Πέραν.

Από το 1968 έως και το 1978 θα υπηρετήσει το αριστερό αναλόγιο του Πατριαρχείου, ως Άρχων Λαμπαδάριος, επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα.

Το 1978 θα αφήσει την Πόλη, για λόγους οικογενειακούς και θα εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη όπου και θα διορισθεί αμέσως ως Πρωτοψάλτης στον Ιερό Ναού του Αγίου Θεράποντα.

¨Όταν έφθασα στην εφηβική ηλικία εθαύμαζα την τέχνη του ψάλλειν και μελοποιείν, σε βαθμό να σκέπτομαι ότι ο ιεροψάλτης θα έπρεπε να ζει περί τα πεντακόσια χρόνια διά να κατορθώσει την πλήρη εναρμόσι του διαλόγου του με το Θείον. Αξίζει δε κατά πολύ να αποθήσωμεν όλα τα προβλήματα της ζωής μας για μια πνευμαιτκή συνάντησί μας με τον Θεό, όπως μας λέγει ο Χερουβικός Ύμνος: Πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμνα, ως τον Βασιλέαν των όλων υποδεξόμενοί ¨, σημειώνει ο ίδιος στον πρόλογο της σειράς των μουσικών του βιβλίων. 

Δεν έπαψε ποτέ να διδάσκει την τέχνη του και μάλιστα αφιλοκερδώς. Δεν έπαψε ποτέ να μελετά, να γράφει, να μελοποιεί, να ακούει. Ποτέ δεν πρόβαλε τον εαυτό του στο αναλόγιο. Η σεμνότητά του εξέπεμπε το προσωπικό του ήθος, αλλά και το ήθος μιας εποχής ολόκληρης, όπως και το ήθος του Πατριαρχείου.

Στάθηκα ιδιαίτερα τυχερή να τον γνωρίσω πριν από είκοσι οκτώ περίπου χρόνια. Ακόμα και τότε που ήμουν πολύ νεαρή, θυμάμαι πως όταν συναντούσε γυναίκα, κατέβαζε τα μάτια από συστολή και σεμνότητα. Ήταν ένας ξεχωριστά εύστροφος νους και είχε μια απίστευτη ενεργητικότητα σωματική, πράγμα εξάλλου που διοχέτευσε ως νέος και στο ποδόσφαιρο. Έπαιξε με την Φενέρμπαχτσε, με την Γαλατά Σεράι και είχε και τρεις συμμετοχές στην Εθνική Τουρκίας. Δεν τον θυμάμαι ποτέ κατηφή. Αντίθετα, ήταν πάντα ευδιάθετος, εύχαρις, και νομίζω πως το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν το χιούμορ. Ολα τα αντιμετώπιζε με χιούμορ και ιδίως τις δυσκολίες ή τις κακεντρέχειες. Εργαζόταν σχεδόν ακατάπαυστα. Η ζωή του όλη ήταν η ψαλτική τέχνη. Σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο εκτός απ' αυτήν. 

Θυμάμαι όταν πήγαμε πρώτη φορά να τον επισκεφτούμε στο σπίτι του. Μπαίνοντας στην οικοδομή της Μαρτίου, νέα παιδιά ακόμα εμείς, σταθήκαμε άφωνοι. Ολες οι σκάλες της οικοδομής, από την είσοδο έως επάνω όπως και στους διαδρόμους, ήταν στρωμένα με χαλιά. Η αείμνηστη σύζυγός του, Παρασκευή, ήταν διαχειρίστρια της οικοδομής. Αυτό εξηγούσε τα χαλιά που είχαν μεριμνήσει οι άρχοντες να έχει η οικοδομή τους. Είναι προφανές ότι και το σπίτι τους ήταν στρωμένο με χαλιά απ' άκρη σ' άκρη.

Ακόμα και όταν η δημιουργία της νέας μας οικογένειας αύξησε τις υποχρεώσεις και μας οδήγησε σε παράλληλους δρόμους, πηγαίναμε κάθε Μεγάλη Τρίτη ν' ακούσουμε το δάσκαλο.

Περισσότερο από όλους τους ύμνους, αγαπούσε αυτούς της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Συχνά μας έλεγε πως ο λόγος ήταν πως κυρίως αυτήν την περίοδο οι ύμνοι μιλούν για τον άνθρωπο.

Σήμερα στον Ιερό Ναό του Αγίου Θεράποντα, πλήρης ημερών, στα 96 του, κηδεύτηκε ο αξιολάτρευτος δάσκαλος. Στον ναό που υπηρέτησε περισσότερο από τριάντα χρόνια. Πλήθος ιεροψαλτών τον τίμησε, άλλοι ερχόμενοι από την Αθήνα και άλλοι από την πόλη μας. Ως εκπρόσωπος του Πατριαρχείου παρευρέθη ο Επίσκοπος Αμορίου Νικηφόρος. 

Συλληπούμενοι την κόρη του και τον γιο του, θυμηθήκαμε μια από τις πάμπολλες στιγμές  που ζήσαμε μαζί του. 

Ήμασταν αρραβωνιασμένοι ακόμα. Θέλαμε να παντρευτούμε, αλλά δεν ήταν εύκολο να βρούμε σπίτι. Από τη στιγμή που το έμαθε ο δάσκαλος, μέσα σε δύο μέρες μας βρήκε σπίτι και μάλιστα, επειδή ήμασταν πολύ νέοι, πήρε την σύζυγό του και πήγαμε όλοι μαζί να το κλείσουμε. Εγγυήθηκε στη Σμυρνιά νοικοκυρά μας, πως είμαστε καλά παιδιά. Εκείνος τότε ήταν 69 χρονών και δύο χρονια  μικρότερη η γυναίκα του.

Όλα πήγαν καλά κι έτσι βάλαμε αμέσως μπροστά το γάμο μας. Στο τέλος όμως η Σμυρνιά ρώτησε: 

Κι εσείς τι είστε, στα παιδιά, κύριε Γεωργιάδη; υποθέτοντας πως θα είναι πατέρας, θείος, ή κάτι σχετικό.   

Είναι ο δάσκαλός μου, ήρθε η αναπάντεχη απάντηση, ενώ ο ίδιος έσκυψε ταπεινά το κεφάλι...

Αναπαυμένος να είσαι δάσκαλε... Να μην χορταίνεις να ψέλνεις εις τους αιώνες  των αιώνων τον Κύριό σου και Θεό μας και την Υπεραγία Θεοτόκο μας που σε τίμησε την ημέρα του Ευαγγελισμού της παίρνοντάς σε πλάι της...