Οι μικρές κοινότητες των ταπεινών χωρίων είαι η ελπίδα μας... Ελπίδα της ομοψυχίας, της πίστης, της ευαισθησίας, της αγάπης... Εισερχόμενη στο Πολιτιστικό κέντρο των Ταγαράδων -ενός μικρού χωριού έξω από τη Θεσσαλονίκη- ρίγησα από την υποδοχή νηπιαγωγών και δασκάλων, καθώς και απλών ταπεινών ανθρώπων που έφταιχναν στην κουζίνα ζεστές σοκολάτες για τα παιδιά... Μια αγκαλιά, μια φωλιά...
Ο Αχτιδοϋφαντής τους έκανε να κλάψουν.... Οι δασκάλες μου είπαν πως τα παιδιά μαλώνουν κάθε μέρα ποιο θα το πρωτοδανειστεί... Ηλικιωμένες γυναίκες πέφτανε στην αγκαλιά μου, μού έσφιγγαν το χέρι, μου έλεγαν ¨συνέχισε¨... Εγώ να συνεχίσω; Όσο θελει ο Θεός κι όσο δίνει...
Στη μικρή συζήτηση που έγινε στο τέλος, ένα μικρό παιδί είπε πως θα προτιμούσε ο ήρωας του παραμυθιού, ο Χαρίτωνας, να έκανε απ' την αρχή χίλια κομμάτια την ηλιαχτίδα του και να τη μοιράσει. Ωραίο τέλος θα ήταν βέβαια και αυτό, αλλά έτσι δε θα αλλοιωνόταν ο πιλότος, εγώ όμως δεν του το είπα....
Ένα πεντάχρονο, είπε πως ωραία είναι αυτά, αλλά δεν είναι αλήθεια... Αυτή είναι κουβέντα ενηλίκου όμως, όχι παιδιού... Του είπα πως με πάτησε στον κάλλος και όλοι γέλασαν.... Τότε τους είπα στη θέση του Αχτιδούφαντή και των Ταχυδρόμων του Ήλιου να βάλουν με το μυαλό τους ποιοι μπορεί να είναι...
Ένα άλλο πεντάχρονο τότε, απάντησε:
Αχτιδοϋφαντής είναι ο Ιησούς και Ταχυδρόμοι του Ήλιου, οι άγιοι...
Δεν έχω λόγια.... Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ.... Τις υπεύθυνες, την Όλγα, τη Σούλα, το βιβλιοπωλείο Πυραμίς με τη Βαρβάρα και τα χρυσά παιδιά της... Τις εκδόσεις Λιβάνη... Το Θεό για τα μεγάλα και ανεκτίμητα δώρα του...
No comments:
Post a Comment
Σχόλια