Υπάρχουν πλέον τόποι και άνθρωποι στους οποίους επιστρέφουμε γιατί αποτελούν οάσεις της καρδιάς μας που μας ξεδιψούν και μας πλημμυρίζουν ομορφιά και χαρά, παρηγοριά στα δύσκολα που ποτέ δε λείπουν -ευτυχώς... Έτσι σήμερα το πρωί μετά την εκκλησία ξεκινήσαμε για το Καλαμπάκι της Δράμας για μια ακόμη φορά. Η αίθουσα του Μορφωτικού συλλόγου στην οποία μπήκαμε ήταν γεμάτη από εξαιρετικά ζωγραφικά έργα προσώπων με παραδοσιακές φορεσιές, δουλεμένα με μολύβι και έργα παιδιών. Μας υποδέχθηκε η χαρισματική Αθανασία, πρόεδρος του συλλόγου, μαζί με την Χρυσούλα Καρολίδου που φροντίζει με το βιβλιοπωλείο της "Μια φορά κι έναν καιρό" να ξεδιψά πνευματικά τους συγχωριανούς της. Κατάμεστη η αίθουσα με κάθε λογής ηλικίας ανθρώπους. Δεκατρία παιδιά με κιθάρες στα χέρια και τον δάσκαλό τους, ξεκίνησαν την εκδήλωση παίζοντας τρία τραγούδια, δύο του Χατζιδάκι κι ένα από το Αμελί. Ήρθε η δική μου σειρά, αφού με προλόγισαν ευγενικά η Κλαίρη και η Νέλλη, να αφηγηθώ το παραμύθι του Αχτιδοϋφαντή. Και ήταν τόσο ωραία η ατμόσφαιρα που συγκινήθηκα. Και ήταν ωραία γιατί το παραμύθι ήταν μέσα στο παραμύθι της εικαστκής αίθουσας και της παραμυθένιας μουσικής των παδιών. Μέσα στο ομορφότερο παραμύθι του κόσμου, που είναι αυτό της αγάπης των ανθρώπων. Και το παραμύθι απογειώθηκε όταν ανακάλυψα πως κοντά μας ήτανε και η αγαπημένη συνάδελφος Δήμητρα Πυργελή που έκανε τον κόπο να έρθει από την Ξάνθη μαζί με την καλή παρέα της για να μοιραστούμε την χαρά! Στο φιλόξενο κοινό τραπέζι που ακολούθησε τσουγκρίσαμε τα ποτήρια με το κρασί ωσάν αρχαίοι συνδαιτημόνες βασιλιάδων της Οδύσσειας και γνήσιοι απόγονοί τους. Έλληνες που ξέρουν να γιορτάζουν, να μοιράζονται, να ενώνουν τις χαρές και τους καημούς τους να γλεντούν. Το ευχαριστώ είναι λίγο, αλλά η χαρά ακόμα κρατά και θα κρατά όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τους ανθρώπους αυτού του μικρού χωριού που τη σκορπίζουν γενναιόδωρα!
No comments:
Post a Comment
Σχόλια