Χωρία μικρά, ταπεινά, χωρία ελληνικά που αληθεύουν την ουσία της ύπαρξης χωρίς φωνασκίες, διακηρύξεις, διαδηλώσεις, ταρατατζούμ. Ευλογία Θεού να τα επισκέπτεσαι. Και να συναντάς τους ανθρώπους τους, να ακούς τα πουλιά τους, να αρωματίζεσαι από την περίσσια τους ευωδιά. Ένα τέτοιο επισκέφτηκα σήμερα, τον Μικρόκαμπο, λίγα χιλιόμετρα, μισή ώρα δρόμος έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ένα χωριό των εξακοσίων κατοίκων που αν και καμπούσικο σχεδόν πάντα το φυσά ένα δροσερό αεράκι που το λένε “θαλασσινό” γιατί έρχεται από τη θάλασσα κι από δρόμο που κανείς ακριβώς δεν γνωρίζει.
Με την Ελένη τύχαμε κάποτε μαζί σε ένα σχολείο της Θεσσαλονίκης. Όταν βγήκε στη σύνταξη μαζί με τον άντρα της αποφάσισαν να επισκευάσουν το πατρικό του σπίτι και να μοιράζουν τη ζωή τους τις μισές μέρες στην πόλη και τις μισές εκεί. Από τοτε μεριμνούν για το χωριό και δεν έχουν κάνει και λίγα έως σήμερα. Έτσι, κανόνισε η Ελένη να επισκεφτώ και το σχολείο τους.
Πρώτη φορά βρέθηκα σε τριθέσιο σχολείο. Ολα κι όλα τα παιδιά ήταν τριάντα εννιά μαζί με λίγα νήπια που ήρθαν κι αυτά να ακούσουν το παραμύθι του Τρελού. Όλο το σχολειό μια τάξη παιδιά όλων των ηλικών. Παιδιά με ροδοκόκκινα μάγουλα, δυνατά και ανοιχτά σώματα, γελαστά πρόσωπα, ζωηρά βλέμματα. Τρίχα τους δεν κουνήθηκε μέχρι να τελειώσει το παραμύθι. Συνέλαβαν και κατανόησαν αμέσως το βαθύτερο νόημά του. Η συζήτηση προχωρούσε ολοένα και σε πιο ουσιαστικά θέματα. Με ξάφνιασαν, με συγκίνησαν, με εντυπωσίασαν. Αυτά δεν είναι παιδιά μπουχτισμένα σε ευκαιρίες και πληροφορίες. Το κάθε τι που τους δίνεται μπορούν να το ρουφήξουν και να το εκτιμήσουν όπως του πρέπει. Διψασμένα έπιναν κάθε λέξη, κάθε σκέψη, και ανέδιδαν συλλογισμούς γεμάτους σοφία και χάρη. Ο καλοσυνάτος διευθυντής και οι λίγοι εκπαιδευτικοί ήταν ολοφάνερα πολύ χαρούμενοι και όλοι γίναμε μια αγκαλιά. Μια παραμυθένια αγκαλιά…
Φεύγοντας περάσαμε από το σπίτι της Ελένης και του Γιάννη για να μου δείξουν το έργο τους. Όσο και αν μου το είχαν περιγράψει στη διαδρομή δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που αντίκρυσα. Ένα μικρό μουσείο λαογραφικού χαρακτήρα στην προέκταση του προσφυγικού τους σπιτιού που κάποτε ήταν αχυρώνας και κελάρι.
Ένας κόσμος ολόκληρος του παρελθόντος που διαγράφεται ζωντανά μέσα από το πλήθος των εκθεμάτων. Η ιστορία του ψωμιού, της μαγειρικής, του οργώματος, της υφαντικής, αναρίθμητων χειροποίητων εργαλείων, πιάτων, σκαλιστών ποτηριών, υφαντών, στολών, λαμπών, μύλων, τρυπητών, ρολογιών, φλασκιών, και πόσο άλλων… Μια συλλογή που χρειάστηκε πολλά χρόνια για να αποκτηθεί και πολύς μόχθος και μεράκι για να αναρτηθεί στους τοίχους και να ακουμπίσει στα παλιά έπιπλα.
Το μικρό αυτό μουσείο το επισκέπτονται δωρεάν τα σχολεία της περιοχής, και το αξιαγάπητο ζευγάρι ξεναγεί τα παδιά στα ποιήματα της καθημερινής ζωής του παρελθόντος. Οι εκδρομές αυτές συνδιάζονται με την επίσκεψη σε ένα άλλο κτήμα όπου ένας ογδοντάχρονος έχει μαζέψει και φροντίζει ένα πλήθος από σπάνια είδη ζώων, και το μεγάλο καταπράσινο πάρκο του χωριού. Μετά τα ωραία μεζεδάκια στο καφενείο, το ζευγάρι μου χάρισε το βιβλίο του μουσείου που συνέγραψαν και εξέδωσαν, το οποίο μέσα αναφέρει και όλους τους σημαντικούς ανθρώπους του τόπου μαζί με την ισοτρία του.
Ένας τόσο μικρός τόπος, ο Μικρόκαμπος, είναι σήμερα μια παραδειγματικά φωτεινή κοιτίδα πολιτισμού που μπορεί να καυχάται για την αυθεντικότητα του ήθους και της ποιότητας των ανθρώπων του. Είμαι ευτυχής που τον επισκέφτηκα και άφησα με τη σειρά μου το μικρό σποράκι ενός παραμυθιού μου εκεί…
No comments:
Post a Comment
Σχόλια