Ερχόμενη τόσα χρόνια στην Χίο για καλοκαιρινές διακοπές, υπάρχουν σχολεία σαν αυτό έξω από το οποίο πέρασα πολλές φορές μιας και είναι στην άκρη της Απλωταριάς, στην καρδιά της Χώρας, και που ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπω μέσα. Εδώ κατά κανόνα έρχονται τα παιδιά των ευκατάστατων Χιωτών κι ας είναι ένα Δημόσιο σχολείο. Η βοτσαλωτή αυλή κερδίζει αμέσως το βλέμμα του επισκέπτη που σε λίγο θα πληροφορηθεί από τους δασκάλους πόσο δύσκολη και επικίνδυνη αποδεικνύεται για τα παιδιά που τρέχοντας πέφτουν και χτυπούν.
Τα δύο τμήματα της Τετάρτης μαπίνουν στην διαμορφωμένη αίθουσα, κάθονται κάτω και στα θρανία που είναι περιμετικά του χώρου και περιμένουν με ανυπομονησία. Πολλές οι ερωτήσεις που γίνονται στο τέλος και καταλαβαίνω πως δυσκολεύονται να καταλάβουν τον συμβολισμό του παραμυθιού. Αισθάνομαι πως προτιμούν το θηρίο να είναι θηρίο και μάλιστα θηρίο ορατό στα μάτια των ανθρώπων. Σε αυτές τις περιπτώσεις κρίνω πως δεν χρειάζεται να επιμένω. Είναι καλύτερο ο καθένας να φτιάχνει την δική του εικόνα και ερμηνεία στην φάση που βρίσκεται. Ο Θεός να μας δίνει χρόνια και εμπειρίες που να μας βοηθούν να ερμηνεύσουμε την ζωή και τους συμβολισμούς της. Τα χαμόγελα είναι διάχυτα και από τα παιδιά και από τις δασκάλες τους. Οι Χιώτες είναι πάντα καλόκαρδοι και προσινείς και η δική μου χαρά μεγάλη που αξιώθηκα να βρεθώ κοντά στα παιδιά τους.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια