Labels

Sunday, February 28, 2016

Ιδιόμελον του εσπερινού της Κυριακής του Ασώτου σε δεκαπεντασύλλαβη ελεύθερη απόδοση





Η αναμάρτητη η γη, πίστεψα πως υπάρχει
κι ας η κακία, έλεγαν, εκεί πως προεξάρχει
Της αμαρτίας έσπειρα τους σπόρους και καρπίσαν
Της αμελείας δρέπανα, κάποτε, τις θερίσαν
Τις βέβηλές τις πράξεις μου, σε θυμωνιές συνάζω
Αμετανόητο, θαρρώ, αλώνι ομοιάζω
Ο των αιώνων, γεωργέ, παρακαλώ σε, Θεέ μου,
       τη σπλαχνική την αύρα σου, σ' εμένα, φύσηξέ μου.
Λιχνίζοντάς μου την ψυχή, μ' αγάπης το λιχνάρι,
τα αχυρένια έργα μου, αέρας να τα πάρει.
Κόκκος σταριού της άφεσης θα ήθελα να γίνω,
στην αποθήκη τ' ουρανού, μαζί σου για να μείνω.


Απόδοση Β.Ν  

Κυριακὴ τοῦ Ἀσὼτου (ἢ τοῦ εὐσπλαχνικοῦ Πατὲρα)


(Λουκ. 15,11-32)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· 
11. ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς, 
12. καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. 
13. καὶ μετ’ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως.
14. δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. 
15. καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. 
16. καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. 
17. εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι 
18. ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου·
19. οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
20. καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. 
21. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου.
22. εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, 
23. καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, 
24. ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.
25. Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, 
26. καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. 
27. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν.
28. ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. 
29. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· 
30. ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. 
31. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· 
32. εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

 


https://aerapatera.wordpress.com/2016/02/28/κυριακὴ-τοῦ-ἀσὼτου-ἢ-τοῦ-εὐσπλαχν-2/








Saturday, February 27, 2016

Ο Αχτιδοϋφαντής και η συγγραφέας του - της Μυρσίνης Λενούδια - Ρόδος 18/12/15



Μια διαλεχτή στιγμή στην όμορφη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε ένα ροδομάγουλο μωρό. Ο Αχτιδοϋφαντής τράβηξε από το κουβάρι του Ήλιου,την πιο απαλή ηλιαχτίδα που προόριζε για τους ποιητές, και την έστειλε δώρο στο νεογέννητο κοριτσάκι με τον μικρό Ηλιοταχυδρόμο του. Εκείνος την ακούμπησε στα τρυφερά μωρουδιακά του χεράκια. Η ηλιαχτίδα έγινε παιχνίδι από φως και χώθηκε στην καρδούλα του. Μεγάλωνε η Βασιλική, έτσι την ονόμασαν, και μαζί της μεγάλωνε η αγάπη της για το φως.
Και για να μπορεί ν' ακούει καθαρά τις καρδιές των παιδιών και ν' αγγίζει τις ψυχές τους, φοίτησε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και στο Τμήμα Θεάτρου της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης. Και γράφει, γράφει, όλο γράφει, και αφηγείται παραμύθια-ποιήματα, υφαντά από φως, για τα παιδιά που 'ναι αγάπη και Φως της Ζωής.
Προτού όμως σας πω ποια είναι τα πολύτιμα έργα της, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις της που γράφει αντί βιογραφικού σε ένα άλλο αγαπημένο βιβλίο της “Το Παραμύθι της Μουσικής”. Μέσα σ' αυτό γνώρισα τη συγγραφέα Βασιλική Νευροκοπλή...
Γράφει λοιπόν εκεί:
Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά παράξενα της ζωής. Οταν είμαι ξύπνια κοιμάμαι κι όταν κοιμάμαι ξυπνώ. Στον ύπνο μου έχω τα μάτια ορθάνοιχτα, ούτε μια αχτίδα φως απ' τα φωτεινά όνειρά μου να μην πάει χαμένη. Δουλειά μου είναι να μαζεύω αχτίδες από όνειρα δικά μου και άλλων. Με αυτές θέλω να υφαίνω παραμυθένιους ήλιους -γιατί λέει ψέμματα όποιος λέει πως ο ήλιος είναι ένας. Υπάρχουν κάτι ήλιοι που φωτίζουν τις νύχτες τόσο γλυκά, που τους ζηλεύουν ακόμα κι οι μέρες. Κι εγώ δε θέλω τίποτα σκοτεινό στον κόσμο να μείνει. Ούτε νύχτα, ούτε καρδιά. Μάτια, σκέψεις, όνειρα να λάμπουν στο φως θέλω. Γι' αυτό πλέκω τις μουσικές με τους στίχους, τις ζωγραφιές με τα παραμύθια, κι όλο μαθαίνω, όλο ανακαλύπτω, και υφαίνω πάλι απ' την αρχή, πάντα με κόκκινη κλωστή.

Και να τι έχει υφάνει μέχρι τώρα με κόκκινη κλωστή, ηλιαχτίδες και φεγγαροκλωστές:
Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται (εκδ.Λιβάνη, 2007), 
Το παραμύθι της μουσικής (εκδ. Λιβάνη, 2008), 
Και τι θα πει σ' αγαπάω; (εκδ. Λιβάνη, 2009), 
Το μοναδικό φιλί (εκδ. Λιβάνη 2010), Χάρτινα όνειρα (εκδ. Διαάπλαση, 2011), Το κόκκινο κορδόνι (εκδ. Λιβάνη, 2011), 
Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς (εκδ. Ελληνική βιβλική εταιρία, 2012), 
Ο Καλλίστρατος και οι περιπέτειες των χαρισμάτων (εκδ. Ελληνική βιβλική εταιρεια, 2013), 
Ο Καλλίστρατος και η Πολιτεία των αηδονιών (εκδ. Λιβάνη, 2014, 
Ο Καλλίστρατος και ο κρυμμένος θησαυρός (εκδ. Ελληνική βιβλική εταιρία, 2015).
Η Βασιλική Νευροκοπλή γράφει συνομιλώντας με το Φως. Ακόμα και στο Παραμύθι της Μουσικής που η ηρωίδα της, η Θεοδώρα, είναι τυφλή, το φως τρυπώνει μέσα στους ήχους, στις λέξεις, και γίνεται Μουσική.

Ο Αχτιδοϋφαντής είναι το παραμύθι που υμνεί το Φως. Φως της Μέρας, Φως της Νύχτας, Φως της Καρδιάς, Φως του Ήλιου. Και είναι συγκινητική η παρουσίασή του στη Ρόδο που είναι η αγαπημένη κόρη του Ήλιου. Μαζί του, οι Ταχυδρόμοι του Ήλιου, αυτά τα φτερωτά φαναράκια που μοιράζουν τις ηλιαχτίδες τραβώντας τες μια μια, όπως μια υφάντρα κλωστές απ' το κουβάρι... Τόσο απλά! Κι εκεί στο απλό βρίσκεται η Ομορφιά. Εκεί στο ταπεινό κρύβεται η Ουσία.
Και πόσο εύστοχα τις μοιράζει, διαλέγοντας προσεχτικά την κάθε αχτίδα που προορίζεται για κάθε έναν από τους τόσους διαφορετικούς παραλήπτες. Πομπός και δέκτης σε απόλυτη αρμονία, όπως αυτή ενυπάρχει στο Θεϊκό Σύμπαν! Μοναδικής εκπαιδευτικής αξίας άσκηση δημιουργικής σκέψης, γλωσσικής ανάπτυξης, ευαισθητοποίησης:
“Αυτή η απαλή για τον ποιητή.
Η πικάντικη για τη μαγείρισσα.
Η μοσχοβολλιστή για τη γαρδένιες.
Η παχιά παχιά στον ελέφαντα.”
Ανθρωποι, ζώα, φυτά, παραλαμβάνουν την ηλιαχτίδα τους. Και οι ηλιαχτίδες στα χέρια και στις καρδιάς, γίνονται υφαντά από φως.
Και το βράδυ, ο Αχτιδοϋφαντής ενώνει όλα τα υφαντά με τέχνη σ' ένα μοναδικό σεντόνι ονείρων και σκεπάζει όλη τη Γη. 
Τόσο μοναδικό είναι το βιβλίο της Βασιλικής! Μοναδικό όσο η Ποίηση!
Κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε σελίδα του, φωτεινά παράθυρα, μονοπάτια και δρόμοι στη Δημιουργική Φαντασία των Παιδιών, απαραίτητο εφόδιο στην είσοδό τους στην ενήικη ζωή.
Φιλοσοφικές αναζητήσεις και απόψεις, που εμείς οι μεγάλοι τις ψάχνουμε σ' όλη μας τη ζωή, αναδύονται από μικρές απλές, καθαρές λέξεις, όπως είναι η παιδική σκέψη και ψυχή.
Το μοίρασμα, λέει, των ηλιχτίδων, “…μπορεί να φαίνεται διασκεδαστικό, αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι και εύκολο. Άλλοτε τους εμποδίζει η κακοκαιρία, άλλοτε το σκοτάδι και καμιά φορά οι ίδιοι οι άνθρωποι! Μερικοί αλλάζουν πλευρό για να συνεχίσουν τον ύπνο τους, άλλοι τις αφήνουν να γλιστρήσουν μέσα απ' τα χέρια τους κι άλλοι φτάνουν στο σημείο να τις κλωτσούν. Ύστερα παραπονιούνται πως τίποτα δεν πάει καλά κι όλα τους φταίνε. Ευτυχώς είναι λίγοι…”
Με λόγια μικρά και σταράτα, η Μεγάλη Αλήθεια της ζωής μας.

Και φτάνει η στιγμή, μετά από χίλια χρόνια, ο Μεγάλος Αχτιδοϋφαντής να παραδώσει τη θέση του στον Νέο Διάδοχό του. Πρέπει οι Ταχυδρόμοι να μοιράσουν τις ηλιαχτίδες χωρίς στοιχεία παραλήπτη. Πρέπει ο καθένας να βρει πού θα δώσει την ηλιαχτίδα του, ώστε να την πολλαπλασιάσει χίλιες φορές. Και σ' αυτό το σημείο η συγγραφέας συγκινεί και κερδίζει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Η κορύφωση του έργου, η Κάθαρση! Ναι, αυτή η μαγική στιγμή που απογειώνει τα έργα στο Αρχαίο Δράμα και σε όλα τα μεγάλα έργα των δημιουργών στην παγκόσμια πορεία του Πολιτισμού.
Είναι η στιγμή που ο μικρός Χαρίτωνας χώνει την ηλιαχτίδα του στην τσέπη ενός πιλότου που...
Θέλω να σταματήσω εδώ. Το βράδυ αυτό της παρουσίασης στο βιβλιοπωλείο “Το Δέντρο”, ανήκει στη Δημιουργό του Αχτιδοϋφαντή. Και μαζί όλα τα συναισθήματα που θα γεμίσουν τις καρδιές μας με τη μαγική αφήγηση που θα μας χαρίσει.
Θα ήθελα μόνο να επισημάνω πως σ' αυτή τη στιγμή της κορύφωσης του έργου της, δένει το φανταστικό με το πραγματικό, μοναδικά, με μια ηλιαχτίδα! Και τα παδιά περνούν την Πύλη της Γνώσης, της Ενσυναίσθησης, με Φως της Αγάπης.
Όσο για την εικονογράφηση, είναι ένα άλλο υφαντό από φως. Έργο Τέχνης! Η Αιμιλία Κονταίου έστησε ένα εξαιρετικό σκηνικό και έδωσε πνοή στους ήρωες. Εικονογράφησε αγγίζοντας την ψυχή του Αχτιδοϋφαντή! Αγγίζοντας την ψυχή της Βασιλικής!
Δούλεψα πάνω στο βιβλίο με μαθητές από Α ΄ μέχρι και Στ ' Δημοτικού, στα Εκπαιδευτήρια Ροδίων Παιδεία, στο μάθημα της Θεατρικής Αγωγής. Εμπειρία μοναδική. Πολυεπιίπεδη η εγγραφή του κειμένου πάνω στα παιδιά, στη βιωματική μάθηση. Οι πιο δύσκολοι αναγνώστες-ακροατές για ένα βιβλίο με το συγκεκριμένο σχήμα, που θεωρείται πιο παιδικό, είναι οι μαθητές της Στ΄ τάξης. Φτάνοντας στο σημείο της κορύφωσης όμως, τους παρέσυρε η συναισθηματική φόρτιση που ενεργοποιεί η Τέχνη του Λόγου της Βασιλικής και μετουσιώθηκε το κείμενο σε μοναδικά Θεατρικά Δρώμενα. 
Δουλέψαμε με τον Αχτιδοϋφαντή και στο εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής για παιδιά. Τα κείμενά τους, δώρο για σένα Βασιλική μας!
Σ' ευχαριστούμε από καρδιάς!

Ρόδος, 18 Δεκεμβρίου 2015 
Βιβλιοπωλείο “Το Δέντρο”
Διοργάνωση: Σύλλογος Πελοποννησίων Ρόδου.
Κριτική παρουσίαση: Μυρσίνη Λενούδια,
Εκπαιδευτικός Θεάτρου

Thursday, February 25, 2016

Κουβέιτ: Μια άλλη πραγματικότητα



Κουβέιτ, μια άλλη πραγματικότητα που στο μεγαλύτερο βαθμό της καθορίζεται από το φυσικό πλούτο της χώρας. Ναυτικός λαός, οι Κουβετιανοί, μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα ασχολούνταν με το εμπόριο των μαργαριταριών που πουλούσαν στις Ινδίες, παίρνοντας ως αντάλλαγμα μπαχαρικά. Οταν στις αρχές του 19ου αι. ανακαλύφθηκαν οι πετρελαιοπηγές, την εκμετάλλευσή τους ανέλαβαν οι Άγγλοι. Με τα χρόνια όμως, το κράτος του Κουβέιτ κατάφερε να πάρει την αποκλειστική τους διαχείριση. Οι θεσμοί που φτιάχτηκαν πάνω στο νέο μοντέλο ζωής, εξασφαλίζουν μέχρι σήμερα τις επόμενες γενιές. Τα προνόμια αφορούν αποκλειστικά στους ντόπιους και όχι στους ξένους κι ας αποτελεούν οι τελευταίοι περισσότερο από το μισό πληθυσμό της χώρας, κάνοντας όλες αυτές τις δουλειές που οι ντόπιοι δεν κάνουν.
Κάθε ενήλικας Κουβετιανός ειπράττει ένα μηνιαίο επίδομα γύρω στα 2000 ευρώ. Κάθε παιδί του, με το που γεννιέται, γύρω στα 500. Οταν το παιδί παντρεύεται, το κράτος του δίνει 300.000 ευρώ για να εξπολίσει το σπίτι του και επιπλέον του χαρίζει και ένα κομμμάτι γη. Η περίθαλψη είναι δωρεάν και αν ο γιατρός επιβεβαιώσει πως πρέπει ο ασθενής να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο του εξωτερικού, το κράτος θα πληρώσει όλα τα έξοδα για τον ασθενή και τον συνοδό του, για όσο διάστημα χρειαστεί, μέχρι να επιστρέψουν πίσω. Αντιστοίχως, το κράτος αναλαμβάνει πλήρως όλα τα έξοδα των νέων που φοιτούν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, εισητήρια, δίδακτρα, διαμονή. Γι' αυτούς που επιστρέφουν πίσω ως πτυχιούχοι, το κράτος δίνει ένα επιπλέον επίδομα. Ένας Κουβετιανός που εργάζεται ως οδηγός αμόιβεται μηνιαίως μ' ένα ποσό περίπου στα 4.000 ευρώ, ενώ μια γραμματέας, αντιστοίχως, με 5.000 ευρώ. Το ετήσιο πλεόνασμα της χώρας τα τελευταία χρόνια ήταν 30.000.000 δολλάρια. Τελευταία με την πτώση της τιμής του πετρελαίου, που το βαρέλι από 100 δολλάρια έχει έπεσε στα 30, και πάλι οι Κουβετιανοί στάθηκαν τυχεροί. Η κλίση που έχει το έδαφος από το σημείο των πηγαδιών μέχρι τη θάλασσα που στα πλοία της φορτώνουν τα βαρέλια, είναι τέτοια που το πετρέλαιο φτάνει ως εκεί ρέοντας φυσικά, χωρίς πρόσθετη μηχανική βοήθεια. Έτσι, σε κάθε βαρέλι, το κόστος μεταφοράς και ασφάλειας είναι μόνο  5 δολλάρια και το καθαρό κέρδος 25. Το χρηματικό  πλεόνασμα,  το κράτος το αποθηκεύει σε ένα ταμείο για τις επερχόμενες γενιές. Οι Κουβετιανοί κάνουν συντηρητικές και μακροχρόνιες επενδύσεις ανά τον κόσμο. 
Το μεγάλο πρόβλημα που έχει το κράτος είναι ότι όλη τη διοίκηση την έχουν ξένοι, διότι  κανένας Κουβετιανός δε θέλει και δε βρίσκει και κανένα λόγο να εργαστεί σε τέτοιες θέσεις. Η πιο φτωχή οικογένεια μπορεί να ζήςει αρκετά καλά, χωρίς να εργαστεί κανένα μέλος της. Βεβαίως υπάρχουν και φτωχές οικογένειες, αλλά είναι όσων έχουμε πέσει στα ναρκωτικά ή τον αλκοολισμό κι έχουν πολλά παιδιά να θρέψουν. Κάθε μήνα το κράτος παρέχει σε όλους τα βασικά τρόφιμα του μήνα, που οι πλουσιότεροι, δηλαδή εκείνοι που αχολούνται με επιχειρήσεις,  τα δινουν στους υπηρέτες τους. Τη διοίκηση τη  στελέχωναν αποκλειστικά Παλαιστίνιοι όταν ο Αραφάτ έκανε μεγάλες επενδύσεις στη χώρα. Όταν  ένιωσαν προδωμένοι από τον Αραφάτ, έδιωξαν και   όλους τους Παλαιστίνιους μέσα σε ελάχιστο χρόνο και τους αντικατέστησαν με Αιγυπτίους, οι οποίοι όμως αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ανεπαρκείς σε εργατικότητα και τυπικά προσόντα και δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα. Τελευταία γίνεται  μια μεγάλη προσπάθεια να στελεχωθεί η διοίκηση με ντόπιους.

Οι παλιές οικογένειες έχουν διατηρήσει τα παλιά έθιμα. Ένα από αυτά που βοηθά στο να διατηρείται η κοινωνική συνοχή είναι το ότι μια φορά τη βοδμάδα θα συγκεντρωθούν σ' ένα από τα σπίτια της συζύγου όλη η πατρική της οικογένεια και άλλη μία φορά την εβδομάδα η ευρύτερη οικογένεια του συζύγου. Αυτό γίνεται από τη στιγμή που παντρεύεται το ζευγάρι και για όσο ζει. Γονείς, αδέρφια, θείοι, ξαδέρφια, παιδιά, εγγόνια, όλοι. Όλοι θα συγκεντρωθούν γύρω από το κοινό τραπέζι, φέρνοντας ο καθένας κι από ένα φαγητό. Τέτοια μέρα δε δέχονται ξένους στο σπίτι τους. Αν το κάνουν, αποτελεί ένδειξη μεγάλης εκτίμησης και συμπάθειας προς τον ξένο.

 Στο Κουβέιτ το αλκοόλ απαγορεύεται. Δεν υπάρχει πιο πολύτιμο δώρο από ένα μπουκάλι κρασί που μόνο λαθραία μπορεί να μπει στη χώρα. Οι πολύ πλούσιοι βρίσκουν τους τρόπους.
Μία φορά την εβδομάδα πολύ απ' αυτούς κάνουν συνάθροισεις στα σπίτια τους για να συζητήσουν πολιτικά ή να ακούσουν ζωντανή μουσική. Αυτό ονομάζεται Ντουανία. Η Ντουανία είναι και ο χώρος του σπτιού στον οποίο μαζεύονται, αλλά και το περιεχόμενό της εκδήλωσης. Στα πλούσια σπίτια συνοδεύεται με δείπνο και κρασί.
Στο ερώτημα γιατί αυτή η χώρα δεν δέχεται Σύριους πρόσφυγες και μετανάστες, απάντησαν πως οι Σύριοι έχουν ήδη μια πολυληθή ομογένεια εκεί, με πολύ καλούς μισθούς που φθάνουν τα 15.000 ευρώ το μήνα και ακόμα κι αυτοί σιγά σιγά εγκαταλείπουν το Κουβέιτ και  φεύγουν στην Ευρώπη για να διασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους, γιατί εκεί νιώθουν ανασφάλεια και το επίπεδο της εκπαίδευσης είναι χαμηλό. Οι Κουβετιανοί δε θέλουν πλέον ξένους στη χώρα τους, ώστε να αναγκαστούν να αναλάβουν τα καίρια πόστα οι δικοί τους. Ωστόσο στέλνουν πολλά χρήματα για τους πρόσφυγες, για τους οποίους αξίζει να σημειωθεί πως αρνούνται να καταφύγουν στις πλούσιες αραβικές χώρες και προτιμούν τις ευρωπαϊκές, οι οποίες ενώ τους υπόσχονται πολύ χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, ωστόσο, λόγω των δημοκρατικών θεσμών τους, θα τους προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια και μια ανώτερη εκπαίδευση.
Οι πλούσιες Κουβετιανές περνούν τη ζωή τους στα πολυτελή και υπερμεγέθη mall τα οποία είναι προσσομοιάζουν με δρόμους και καοικίες ποικίλλων αρχιτεκτονικών σχολών ανά τον κόσμο, ψωνίζοντας καθημερινά, στα spa, στα κομμωτήρια, στα γυμναστήρια και στα ταξίδια. Τα παιδιά τους συχνά ξεκινούν σπουδές στο εξωτερικό που κάποια στιγμή όμως τις εγκαταλείπουν για να ξοδέψουν τα χρήματά τους ταξιδεύοντας. Το κενό αυτής της ζωής που δαπανάται κατ' αυτούς τους τρόπους αναδύεται κυρίως στις μεγάλες ηλικίες, οι οποίες αρχίζουν πλέον να αιτούνται ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα και δημιουργικές ασχολίες, και να οργανώνουν φιλανθρωπικές οργανώσεις που θα βοηθούν τους αδύναμους.



Wednesday, February 24, 2016

Η τέλεια αγάπη


Με το δεξί
μοιράζει τις χαρές
Τους πόνους
με το άλλο
Έτσι κλείνει
στην αγκαλιά του
το λατρεμένο σπλάχνο του

Sunday, February 21, 2016

Κυριακὴ Τελὼνου καὶ Φαρισαὶου

(Λουκ. 18,10-14)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· 
10. ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. 
11. ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· 
12. νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. 
13. καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ’ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. 
14. λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.



Monday, February 15, 2016

Βασιλική Νευροκοπλή, συγγραφέας : « Όσο θα γεννιούνται παιδιά, ποιητές και άγιοι, θα γεννιέται κι η ελπίδα μαζί τους» Συνέντευξη στην Art press

αχτιδουφαντης
Της Μαρίας Παπαδοπούλου
by on February 13, 2016

Αχτιδοϋφαντής. 
Το τελευταίο παραμύθι της Βασιλικής Νευροκοπλή με εικόνες  της Αιμιλίας Κονταίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο ΛΙΒΑΝΗ.
Είναι ένα πολύ καινούργιο βιβλίο, που βγήκε από το φούρνο πριν από λίγο, είναι ακόμα ζεστό… λέει η συγγραφέας στους μικρούς αναγνώστες κι αυτοί σπεύδουν να σηκωθούν και ν’ απλώσουν το χέρι για τους να το αγγίξουν φέρνοντας στη σκέψη της τον απόστολο Θωμά και την κίνησή του να ψαύσει τις πληγές του Κυρίου- κίνηση που χαρακτηρίζεται από μια παιδική αφέλεια, άξια θαυμασμού όπως σημειώνει.
 «Ο Αχτιδοϋφαντής». Ένας τίτλος γλυκός, ρομαντικός, παραμυθένιος.
Προέκυψε πολύ φυσικά μέσα από το ίδιο το παραμύθι. Πώς αλλιώς θα ονομαζόταν αυτός που υφαίνει τις ηλιαχτίδες; Αυτή ήταν η πρώτη λέξη που με επισκέφτηκε και την καλωσόρισα. Δοκίμασα βέβαια, εκ των υστέρων, κι άλλες. Όλες όμως αποδείχθηκαν κατώτερες. Ωστόσο, καταλάβαινα ότι δεν είναι και πολύ εύκολη λέξη για να την προφέρει κάποιος. Το ότι είναι νεογέννητη και όχι εμπεδωμένη, και επιπροσθέτως σύνθετη, την κάνει πιο δύσκολη για να τη θυμάται κανείς. Αυτό, ή θα οδηγούσε στο να την απορρίψω ή αντίθετα, θα με έσπρωχνε να την κρατήσω. Αποφάσισα να την κρατήσω, γιατί πιστεύω στη δυσκολία και στην προσπάθεια. Αυτά γεννούν καρπούς, όχι τα εύκολα που μας βολεύουν.
 Ο Φεγγαροσκεπαστής και ο Αχτιδοϋφαντής.
Ένα παραμύθι για το φεγγάρι και ένα για τον ήλιο. Ο μικρός Τιμολέων ο καινούριος φεγγαροσκεπαστής και ο μικρός Χαρίτωνας ο καινούριος Αχτιδοϋφαντής του Ήλιου.
Ο Eric Puybaret με την ιστορία του χαρίζει στη Βασιλική Νευροκοπλή την έμπνευση να γράψει την ιστορία της. Η Βασιλική γνωρίζει ότι σαν Ελληνίδα θα μπορούσε να γράψει για τον ήλιο και ξεκινά. Και γράφει μια εξίσου ωραία ιστορία.
«Σε τούτο το μικρό αλωνάκι που μας έλαχε να γεννηθούμε, είμαστε όλοι παιδιά του ήλιου: του φυσικού ήλιου, του ήλιου ενός λαμπρού πολιτισμού και του Ήλιου της δικαιοσύνης. Έτσι ξεκίνησα να γράφω τον Αχτοδοϋφαντή» αναφέρει στην Artpress.
Φτάνοντας όμως στο κρίσιμο σημείο της δράσης , που θα έπρεπε να εφεύρει το κατόρθωμα του μικρού ήρωα που θα τον έχριζε νέο Αχτιδοϋφαντή, η συγγραφέας σταματά. Δεν ξέρει πώς να συνεχίσει. Αφήνει το παραμύθι στην άκρη.
« Αν το παραμύθι ήθελε να συνεχιστεί, θα ερχόταν σίγουρα η κατάλληλη στιγμή. Δεν θέλω να εκβιάζω τη γραφή, προτιμώ να της υποτάσσομαι. Αυτή με κρατά στα χέρια της, δεν την κρατώ εγώ.» μας λέει.
Και η κατάλληλη στιγμή ήρθε. Ήρθε όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γάζα. Οι εικόνες των τραυματισμένων παιδιών χαράσσονται βαθιά στην καρδιά της Βασιλικής. Το παραμύθι ολοκληρώνεται όταν φάνηκε πως τελείωσε ο πόλεμος, Και πάλι όμως το αφήνει στην άκρη.
« Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη πως ήθελα να εκδοθεί. Το αποφάσισα όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία. Τότε το επεξεργάστηκα από την αρχή και το παρέδωσα προς έκδοση στον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη με τον οποίο συνεργάζομαι.» επισημαίνει.
Ο Αχτιδοϋφαντής, του παραμυθού είναι αυτός που κάθε πρωί, λίγο πριν χαράξει, κάθεται πάνω στον Ήλιο και τραβά μια μια τις ηλιαχτίδες του, όπως μια υφάντρα κλωστές απ’ το κουβάρι, για να τις μοιράσει στον κόσμο, κι έτσι ξημερώνει. Λέει σε κάθε Ταχυδρόμο του Ήλιου, πού να δώσει την κάθε ηλιαχτίδα, γιατί ούτε οι ηλιαχτίδες είναι ίδιες κάθε μέρα ούτε κι αυτοί που τις παίρνουν, και αυτός είναι ο μόνος που γνωρίζει τι ταιριάζει να λάβει καθένας και συγκεντρώνει κάθε βράδυ τα υφαντά που του προσκομίζουν οι Ταχυδρόμοι. Είναι τα υφαντά από φως που ύφαναν οι άνθρωποι στη διάρκεια της ημέρας με την ηλιαχτίδα που παρέλαβαν το πρωί, κι εκείνος τα ενώνει όλα για να φτιάξει ένα μοναδικό σεντόνι ονείρων με το οποίο σκεπάζει τη γη. Όλη τη γη, με όλους τους ανθρώπους. Ακόμη κι αυτούς που άφησαν ανεκμετάλλευτη την ηλιαχτίδα τους ή της επιτέθηκαν.
Αλλά ποιός είναι ο Ήλιος, τις αχτίδες του οποίου τραβά ο Αχτιδοϋφαντής και μοιράζουν οι Ταχυδρόμοι;
Σε τέτοιου είδους κείμενα όπου το αλληγορικό ενέχει θέση συμβολικού, ίσως δεν επιτρέπεται να επεξηγεί ο συγγραφέας σε τι μεταφράζεται μέσα του το κάθε σύμβολο που χρησιμοποιεί. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να μην απαντήσω. Αν γράφω κατ’ αυτόν τον τρόπο, το κάνω για να παρέχω στον αναγνώστη όλη την ελευθερία και τον αέρα που συχνά οι συγγραφείς του στερούμε. Ας επιλέξει μόνος του τι είναι γι’ αυτόν ο Ήλιος καθώς και όλα τα πρόσωπα που παίρνουν μέρος στην ιστορία
Οι Ταχυδρόμοι, σύμφωνα με το παραμύθι, είναι πλάσματα φτιαγμένα από φως, ομορφιά και αγάπη. Είναι αυτοί που μεταφέρουν τις ηλιαχτίδες στα πλάσματα της γης, στα ζώα, στα φυτά, στη θάλασσα, στ’ αστέρια μέχρι το φεγγάρι. Είναι αυτοί που υπακούνε με προθυμία και χαρά τον Αχτιδοϋφαντή γιατί μόνο αυτός ξέρει σε ποιον ταιριάζει τι. Τρέχουν, πετούν, τρυπώνουν όπου θέλουν και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φτάσει άσβηστη η ηλιαχτίδα που μεταφέρουν εκεί που πρέπει και το βράδυ να την επιστρέψουν πολλαπλασιασμένη σαν μικρό υφαντό από φως. Ανθρώπου μάτι δεν τους έχει δει ποτέ, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία γι’ αυτούς. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι.
αχτιδουφαντης.jpg 2
Γιατί όμως οι άνθρωποι πολλές φορές δεν είμαστε σε θέση να δεχτούμε την προσωπική μας ηλιαχτίδα; 
«Μερικοί αλλάζουν πλευρό για να συνεχίσουν τον ύπνο τους, άλλοι τις αφήνουν να γλιστρήσουν μέσα απ’ τα χέρια τους κι άλλοι φτάνουν στο σημείο να τις κλωτσούν! Ύστερα παραπονιούνται πως τίποτα δεν πάει καλά, κι όλα τους φταίνε.»
Άλλοι, λοιπόν, τεμπελιάζουν, άλλοι αδιαφορούν, και άλλοι είναι και επιθετικοί στο δώρο του Καλού που μόνο μέσα από το μόχθο μας μπορεί να γίνει Καλύτερο. Αυτό εξαρτάται από τον χαρακτήρα του καθενός, τη στόφα της ψυχής του, το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, την εκπαίδευσή του και την πνευματική του κατάσταση. 
Υπάρχει άραγε ακόμη ελπίδα να σταματήσουν οι «πόλεμοι» σ’ όλες τις σκοτεινές γωνιές του κόσμου και στις καρδιές των ανθρώπων για να μπορέσουμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί την «Παγκόσμια Μέρα του Ήλιου», να δούμε το ίδιο όνειρο, να αποκτήσουμε κοινό όραμα και να ζήσουμε ευτυχισμένοι;
Αλλοίμονο αν δεν υπάρχει ελπίδα. Όσο θα γεννιούνται παιδιά, ποιητές και άγιοι, θα γεννιέται κι η ελπίδα μαζί τους. Εξάλλου, Παγκόσμια Μέρα του Ήλιου υπάρχει από κτίσεως κόσμου, και μάλιστα αιώνια, απλώς δεν την αντιλαμβανόμαστε όλοι απ’ αυτή τη ζωή. Οι άγιοι, την αντιλαμβάνονται και τη γιορτάζουν ήδη ενόσω ζουν, γι’ αυτό και είναι πάντα χαρούμενοι και τόσο στοργικοί και σπλαχνικοί. Η εκκλησία, μάς διαβεβαιώνει πως στην άλλη ζωή, δεν υπάρχει οδύνη, λύπη και στεναγμός. Ούτε βέβαια πόλεμος. Αυτό, πολύ πριν την εκκλησία, το διαβεβαιώνει ο Όμηρος όταν περιγράφει τα Ηλύσια Πεδία, γιατί ήταν ένθεος ο Όμηρος και στη γλώσσα της εποχής του, διατύπωσε όλα αυτά που αργότερα ο Χριστιανισμός αποσαφήνισε. 
Και εκεί θα βλέπουμε όλοι το ίδιο όνειρο. Θα είμαστε όλοι μέσα στο φωτεινότερο όνειρο που ούτε στο νου μας δεν μπορούμε τώρα να το βάλουμε και θα ζούμε μια διαρκή ευτυχία που θα έχει τόσο βάρος και φως όσο έχει μια χρυσή ηλιαχτίδα που δε χορταίνει να τρέφεται από την πηγή της.
 Το βιβλίο 
Πέρασαν κιόλας χίλια χρόνια και ήρθε η ώρα ο Αχτιδοϋφαντής να δώσει τη θέση του σε κάποιον νεότερο.
Την επόμενη μέρα θα μοιράσει όπως πάντα τις καινούργιες ηλιαχτίδες στους Ταχυδρόμους του Ήλιου, όμως για πρώτη φορά δε θα τους πει για ποιους προορίζονται.
Αυτό θα πρέπει να το βρούνε μοναχοί τους.
Όποιος στο τέλος της μέρας φέρει πίσω την ηλιαχτίδα του πολλαπλασιασμένη χίλιες φορές αυτός θα γίνει ο διάδοχός του.
Το επόμενο βράδυ όλοι οι Ταχυδρόμοι διηγούνται τα κατορθώματά τους στον αφέντη τους, εκτός από το μικρό Χαρίτωνα που μένει σιωπηλός.
Δεν ξέρει τι απέγινε η ηλιαχτίδα του. Ξέρει μόνο πως προσπάθησε να τη φυτέψει στην καρδιά ενός πιλότου την ώρα που ήταν έτοιμος να πατήσει ένα κόκκινο κουμπί…
 Η συγγραφέας
NeurokopliNea
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1968. Φοίτησε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και στο Τμήμα Θεάτρου της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης.
Βιβλία
  • Εγώ ο άλλος, θεατρικό μονόπρακτο, εκδόσεις Νησίδες, 1997.
  • Αν τ’ αγαπάς, ξανάρχονται, παραμύθι, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2007.  Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και βραβείο περιοδικού Διαβάζω.
  • Το παραμύθι της μουσικής, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2008.  Ανέβηκε ως μουσικοθεατρική παράσταση το Φεβρουάριο του 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και το Μάιο του 2008 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ως κορυφαία εκδήλωση της Ελλάδας στο πλαίσιο της «Νύχτας Διαπολιτισμικού Διαλόγου», ενώ το Φεβρουάριο του 2014 ανέβηκε στο Lincoln Center της Νέας Υόρκης.
  • Σε τέμπο κόκκινο, πεζογράφημα, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2008.
  • Και τι θα πει σ’ αγαπάω;, παραμύθι, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2009.
  • Το μοναδικό φιλί, παραμύθι, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2010.
  • Το κόκκινο κορδόνι, παραμύθι, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2011.
  • Χάρτινα όνειρα, παραμύθι, εκδόσεις Διάπλαση, 2011.
  • Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς, παραμύθι,  εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία, 2012.
  • Ο Καλλίστρατος και οι περιπέτειες των χαρισμάτων, παραμύθι,  εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία, 2013.
  • Ο Καλλίστρατος και η πολιτεία των αηδονιών, εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία, 2014. Διεθνές βραβείο «Annie Vallotton» της σειράς «Οι ιστορίες του Καλλίστρατου» στην κατηγορία της Παιδικής Λογοτεχνίας από το παγκόσμιο συνέδριο των εκδοτών των Ηνωμένων Βιβλικών Εταιριών, Μάιος 2015, Σεούλ Κορέας.
  • Το 2011 μοιράστηκε το Β΄ Βραβείο Διηγήματος για την ελληνική γλώσσα στο Διεθνή Δια­γωνισμό Διηγήματος με θέμα: «Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα», που οργάνωσε η Asociaciοn Cultural Helenica «Nostos» στην Αργεντινή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και στο Διαδίκτυο.
Η εικονογράφος
κονταιου
 Γεννήθηκε το 1984 στο Ηράκλειο Αττικής.  Από την πρώτη στιγμή που έμαθε τις λέξεις ήθελε να τις χρησιμοποιήσει όλες ώστε να πλάσει έναν δικό της κόσμο.
Κάποτε, οι λέξεις μεγάλωσαν και δεν ήταν αρκετές. Τότε έβαλε σχήμα.
Όταν δεν ήταν αρκετό ούτε αυτό πρόσθεσε το χρώμα.
Κοιτάζοντας το αποτέλεσμα έλειπε κάτι ακόμα, πρόσθεσε όνειρα, μία κουταλιά ελπίδα και όση αγάπη μπορούσε.
Από τότε εικονογραφεί ότι την εμπνέει , παιδικά παραμύθια, ιστορίες με χαρούμενο ή και όχι τόσο τέλος.
Αποφοίτησε με έπαινο από το τμήμα κόμικς-καρτούν  της σχολής ΑΚΤΟ και έχει διακριθεί με το 2ο βραβείο νέων ταλέντων του περιοδικού «9» της ελευθεροτυπίας.
Από τότε συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους και έχει εικονογραφήσει βιβλία για τις εκδόσεις  Ψυχογιός, Λιβάνης, Διάπλαση και άλλες καθώς και στήλες περιοδικών εκπαιδευτικού περιεχομένου.

Sunday, February 14, 2016

Κυριακὴ ΙΖ᾽ Ματθαὶου

(Ματθ. 15,21-28)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐξῆλθεν ὁ Ἰησοῦς 
21. εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. 
22. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. 
23. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. 
24. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.
25. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. 
26. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. 
27. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. 
28. τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.



https://aerapatera.wordpress.com/2016/02/14/κυριακὴ-ιζ᾽-ματθαὶου/





Friday, February 12, 2016

Ο Αχτιδοϋφαντής στον Ιανό της Αριστοτέλους - Σάββατο 13 Φεβρουαρίου στις 12.00 π.μ



Ο εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη και ο IANOS παρουσιάζουν το νέο παραμύθι της Βασιλικής Νευροκοπλή με τίτλο Ο Αχτιδοϋφαντής. Τα παιδιά της Στ΄τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Νεάπολης, με την καθοδήγηση της εκπαιδευτικού Ελένης Μπούσια, θα δραματοποιήσουν το παραμύθι παρέα με τη συγγραφέα του υφαίνοντας ένα πραγματικό ήλιο...
Πέρασαν κιόλας χίλια χρόνια και ήρθε η ώρα ο Αχτιδοϋφαντής να δώσει τη θέση του σε κάποιον νεότερο. Την επόμενη μέρα θα μοιράσει όπως πάντα τις καινούργιες ηλιαχτίδες στους Ταχυδρόμους του Ήλιου, όμως για πρώτη φορά δε θα τους πει για ποιους προορίζονται. Αυτό θα πρέπει να το βρούνε μοναχοί τους. Όποιος στο τέλος ης μέρας, φέρει πίσω την ηλιαχτίδα του πολλαπλασιασμένη χιλιες φορές, αυτός θα γίνει ο διάδοχός του.
Το επόμενο βράδυ όλοι οι Ταχυδρόμοι διηγούνται τα κατορθώματά τους στον αφέντη τους, εκτός από τον μικρό Χαρίτωνα που μένει σιωπηλός. Δεν ξέρει τι απέγινε η ηλιαχτίδα του. Ξέρει μόνο πως προσπάθησε να τη φυτέψει στην καρδιά ενός πιλότου την ώρα που ήταν έτοιμος να πατήσει ένα κόκκινο κουμπί...



Thursday, February 11, 2016

Ἐξ' ἀφορμῆς τῆς Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἀρχιμ.Βασίλειος Ἰβηρίτης (3 Φεβρουαρίου 2016)





Ἐξ' ἀφορμῆς τῆς Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
Ἀρχιμ. Βασίλειος Ἰβηρίτης (3 Φεβρουαρίου 2016)
Τώρα καὶ πολλὲς δεκαετίες γίνεται λόγος γιὰ μιὰ μεγάλη Σύνοδο ποὺ ἑτοιμάζεται. Κάποιοι λένε νὰ μὴν γίνη. Ἄλλοι προβληματίζονται γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ὀνομαστῆ ἢ ποιά εἶναι τὰ θέματα ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίση. 
Τὸ χρέος τὸ μεγάλο καὶ ἅγιο τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι νὰ κάνωμε ἁπλῶς κάτι ἀλλὰ νὰ φανερώσωμε τὸν πλοῦτο τῆς χάριτος ποὺ λειτουργικὰ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ μένει ἀμετάθετο, ἔστω καὶ ἂν ταράσσεται ἡ οἰκουμένη καὶ μετατίθενται ὄρη εἰς καρδίαν θαλασσῶν. 
 Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει τὴ συνείδησι τῆς μιᾶς Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλῶς ἰσχυρισμός, ἀλλὰ μιὰ εὐλογία ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου ποὺ καταλήγει στὴν Ἀνάστασι. Καὶ ἀπὸ τὴ θυσία τῶν ἁγίων ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμά του. Ἀποτελοῦν τὸ σῶμα του. Καὶ συγκροτοῦν τὴν Ἐκκλησία, ὡς τὴ μικρὰ ζύμη ποὺ οὐρανώνει τὸ γεῶδες ἡμῶν φύραμα. 
 Ἡ προτροπὴ τοῦ Κυρίου εἶναι σαφής: "Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι" (Ματ. 8, 34). Καί: "Ὅστις οὐ βαστάζει τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ καὶ ἔρχεται ὀπίσω μου οὐ δύναται εἶναί μου μαθητὴς" (Λουκ. 14, 27).
 Σᾶς ἔδωσα παράδειγμα. Ὅποιος θέλει ἂς ἔλθη μαζί μου. Σηκῶστε τὸ σταυρό σας καὶ ἀκολουθῆστε με, χωρὶς νὰ ἔχετε παράπονο πρὸς οὐδένα. Ἀλλὰ "ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς... " (Λουκ. 6, 27-28).
 Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος. Αὐτὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ποὺ μᾶς κρατᾶ στὴ ζωή. Γι' αὐτό, τὸ θέμα δὲν εἶναι πῶς νὰ δώσωμε λύσεις σὲ προβλήματα ["Καθὼς ὁ κόσμος δίδωσι" (Ἰω. 14, 27)], ἀλλὰ νὰ ἀφήσωμε νὰ φανῆ πῶς λύνει τὰ προβλήματα ὁ ἐν ἡμῖν ζῶν Κύριος. Ὅταν αὐτὸ συμβῆ, τότε βασιλεύει σὲ ὅλους ἡ γαλήνη. 
 Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀντισταθῆ στὸν Θεάνθρωπο ποὺ δὲν προκαλεῖ κανένα ἀλλὰ ὁ ἴδιος "πάντα ὑπομένει" γιὰ νὰ σώση ὅλους. 
 Ἔρχεται γιὰ νὰ θυσιάση τὴν ψυχή του ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς φίλους του. 
 Φίλους του θεωρεῖ ὄχι ὅσους τὸν ἀγαποῦν, ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ αὐτὸς ἀγαπᾶ. Καὶ τοὺς ἀγαπᾶ ὅλους, καὶ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀρνοῦνται, τὸν μισοῦν καὶ τὸν σταυρώνουν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπανάστασι τῆς ἀγάπης, "τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον".
 Ξέρει ὅτι κατὰ βάθος ὅλοι τὸν ἀγαποῦν καὶ τὸν περιμένουν. Δὲν ὑπάρχει ἀλλοῦ ἡ σωτηρία ἔξω ἀπὸ αὐτὴ τὴ μία ἀγάπη ποὺ τὰ πάντα δημιούργησε. Τὰ πάντα ὑπομένει γιὰ νὰ σώση ὅλους. Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει. 
Δὲν παραπονεῖται γιατὶ δὲν δείχνουν κατανόησι. Ξέρει τί συμβαίνει μέσα τους· πῶς βλέπουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμα, τὸν ἑαυτόν τους καὶ τοὺς ἄλλους. Αὐτὸς σηκώνει ὅλο τὸ βάρος.
Ἐάν, σὲ μιὰ σύνοδο, κάποιοι μιλήσουν στηριζόμενοι στὴ δική τους σοφία καὶ σύνεσι, προκαλοῦν τοὺς ἄλλους νὰ ἐνεργήσουν ἀντίστοιχα· μὲ τὴν δική τους σοφία καὶ σύνεσι νὰ προωθήσουν τὶς θέσεις τους, νὰ προβάλουν τὴν ἀνωτερότητά τους καὶ νὰ ἐπιβληθοῦν. Ἔτσι ζοῦμε τὴν πραγματικότητα τοῦ διαπληκτισμοῦ. Μένομε στὸ χῶρο τῆς φθορᾶς καὶ ἀναβιώνομε τὴ γνωστὴ καὶ στεῖρα διαμάχη· ποιὸς θὰ ὑποτάξη ποιόν.
Ὅταν ζητήσωμε νὰ γίνη τὸ θέλημα τοῦ Ἑνός, ὄχι τὸ δικό μας, τὰ πράγματα ἀλλάζουν.
Ἐὰν ὁ τελικός μου λόγος καὶ ἡ ἐπιθυμία βρίσκεται στὴν αἴτησι: "μὴ τὸ θέλημά μου ἀλλὰ τὸ σὸν γινέσθω" (Λουκ. 22, 42), τότε ἠρεμῶ. Δυναμώνω. Μεταδίδω καὶ στοὺς ἄλλους εἰρήνη. Ἀλλὰ καὶ ἂν κάποιοι θέλουν νὰ μὲ κτυπήσουν γιὰ τὸν ὁποιονδήποτε λόγο καὶ μὲ τὸν ὁποιονδήποτε τρόπο, μοῦ κάνουν καλό. Μὲ βοηθοῦν νὰ βρῶ ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Καὶ νὰ ἀποφύγω τὴ δική μου ἄποψι, τὴ σχετικὴ καὶ ἀτελέσφορη.
Ὁπότε, στὴν πρώτη περίπτωσι ποὺ θέλω νὰ κάμω τὸ θέλημά μου, φανερώνω τὴν ἀδυναμία μου καὶ αὐτομολῶ στὴν εἱρκτὴ τῆς καταδίκης μου.
Στὴ δεύτερη περίπτωσι, ποὺ ζητῶ νὰ γίνη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐνδύομαι ἄλλη δύναμι καὶ μεταβάλλω τοὺς πάντες, ἑκουσίως ἢ ἀκουσίως, σὲ συνεργάτες ποὺ βοηθοῦν στὸ ἕνα ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ ἔρχεται νὰ δώση σ' αὐτὸν τὸν κόσμο τὴ μαρτυρία τῆς μελλούσης ζωῆς καὶ βασιλείας. Αὐτὸ πραγματοποιεῖται ἐπειδὴ δὲν κάνει τὸ θέλημά της ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός. Ἡ ὑπακοὴ αὐτὴ ὁρίζει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸν λόγο καὶ τὸν τρόπο τῆς ὑπάρξεώς της.
Ἡ Παρθένος Μαρία στὴ συζήτησί της μὲ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καταλήγει στό· "Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου" (Λουκ. 1, 38). Καὶ ἀναδεικνύεται Θεοτόκος. 
Ὁ Ἰησοῦς στὴ Γεθσημανῆ τελειώνει τὴν προσευχή του μὲ τό: "Μὴ τὸ θέλημά μου, ἀλλὰ τὸ σὸν γινέσθω" (Λουκ. 22, 42). Καὶ νικᾶ τὸν θάνατο διὰ τοῦ θανάτου. 
 Ἡ Ἐκκλησία ζητᾶ καθημερινῶς μὲ τὴν Κυριακὴ προσευχὴ "γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς" (Ματ. 8, 10) καὶ ὁδεύει πρὸς τὸ πλήρωμα τῶν ἐσχάτων. Τὸ "γενηθήτω τὸ θέλημά σου" εἶναι ἡ κατάληξι ἑνὸς προσωπικοῦ ἀγῶνα. Καὶ ἡ ἀρχὴ μιᾶς πορείας μὲ ἄλλη ἀκατανίκητη δύναμι. 
 Ζοῦμε τὴν πραγματικότητα ποὺ γεννᾶται ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ στὸ θεῖο θέλημα. "Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν" (Ματθ. 6, 33). 
 Ἐδῶ βρίσκεται τὸ πρωτεῖο. Ἕνα ζητᾶμε, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἔρχονται. 
 Ὅλα τὰ προβλήματα εἶναι λυμένα, ἐνῶ φαίνονται ἄλυτα. Ἐπειδὴ βρίσκεται μαζί μας ὁ Ἀναστημένος Κύριος, ποὺ μᾶς κοινοποιεῖ τὴ χάρι τῆς τριαδικῆς θεότητος. 
 Οὔτε μᾶς ἐγκαταλείπει ὀρφανούς, χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ Πνεύματος· οὔτε μᾶς λύνει τὰ προβλήματα μηχανικά, ὑποτιμῶντας τὴν ὕπαρξί μας. 
 Τὸ μεγάλο χρέος τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι νὰ κάνωμε ἢ νὰ μὴν κάνωμε μιὰ γενικὴ Σύνοδο. Ἀλλὰ νὰ ἀφήσωμε νὰ φανῆ ἡ ἀέναος Σύνοδος τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων, ποὺ λειτουργικὰ ζοῦμε ὡς θεολογικὴ μυσταγωγία. Καὶ εἶναι δῶρο τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας. 
 Δὲν ὑπάρχει μὲ ἄλλο τρόπο ἡ τριαδικὴ θεότης καὶ μὲ ἄλλο τρόπο ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότης. "Καθὼς σὺ Πάτερ ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσι" (Ἰω. 17, 21). 
 Δὲν ὑπάρχει μὲ ἄλλο τρόπο ἡ Ἐκκλησία καὶ μὲ ἄλλο τρόπο διδάσκει ἢ θεολογεῖ. Ὁ τρόπος τῆς ὑπάρξεώς της φανερώνει τὴν πηγή τῆς ζωῆς της καὶ κηρύττει τὴ θεολογία της. Ἡ θεολογία εἶναι μία μαρτυρία πίστεως. Καὶ ἡ Ἐκκλησία, μιὰ βεβαίωσι ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν κόσμο. 
 Δὲν εἶναι ἄλλος ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄλλος ὁ τρόπος τῆς ζωῆς κάθε πιστοῦ. Ὅπως στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι ἡ "τελευταία ἑορτὴ καὶ ἐπαγγελίας συμπλήρωσις", εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας· ἔτσι καὶ στὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ σκοπὸς δὲν εἶναι οἱ ἀρετὲς ἀλλὰ ἡ ταπείνωσι ποὺ γεννᾶται ἀπὸ τὶς ἀρετές, ἡ ὁποία ἕλκει τὴ χάρι τοῦ Πνεύματος (Ἀββᾶς Ἰσαὰκ Σύρος). Οἱ ἀληθινοὶ ἅγιοι διὰ τῆς ταπεινώσεως ἀξιώνονται νὰ ζήσουν ὡς γενέθλια ἡμέρα τὴν ἐλευθερία τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. 
 Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔχομε τὴν πρώτη λειτουργικὴ σύνοδο, τὴ δημουργία τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἔλλαμψι τοῦ Πνεύματος σὲ κάθε Ἀπόστολο. 
 Πάντες ἄρχονται φθέγγεσθαι ξένοις δόγμασι, ξένοις ρήμασι, ξένοις διδάγμασι τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτὰ τὰ ξένα καὶ ἀλλότρια εἶναι οἰκεῖα καὶ κατανοητά. Ὅλοι ἀναπαύονται καὶ τρέφονται πνευματικά. Ἀκούει ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. 
 Στὴ Βαβὲλ ἡ ὕβρις τῆς πυργοποιίας ποὺ θὰ ἔφτανε στὸν οὐρανό, ἐπέφερε τὴ σύγχυσι τῶν γλωσσῶν καὶ τὸ χωρισμὸ τῶν ἀνθρώπων. Στὴν Πεντηκοστὴ οἱ πύρινες γλῶσσες τοῦ Πνεύματος ἥνωσαν τὰ ἔθνη πρὸς θεογνωσίαν. 
 "Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία πρὸς τιμωρίαν· ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν". 
 Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μιὰ δωρεὰ εὐλογίας γιὰ ὅλους, πάνω ἀπὸ λόγια καὶ στοχασμούς. "Ὑπερίπταται Θεοτόκε ἁγνὴ τὸ θαῦμα σου τὴν δύναμιν τῶν λόγων". 
 Ἔχει ἐνσωματώσει στὴ λειτουργική της ζωὴ ὅλη τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεανθρώπου· τὴ σάρκωσι, τὸν σταυρό, τὴν Ἀνάστασι, τὴν Ἀνάληψι. Τὸ διακρίνεις αὐτὸ πάνω στὸ μεταμορφωμένο σῶμα τῆς ὑπάρξεώς της. 
 Ὅλα ἀλλοιώνονται μὲ τὴ θεία χάρι: ἡ θεολογία τῶν θεολόγων, ἡ εἰκονογραφία τῶν ἁγιογράφων, τὸ μέλος τῶν μελωδῶν, ἡ ζωὴ τῶν πιστῶν. Αὐτὴ ἡ θεία ἀλλοίωσι, ὡς συνέπεια τῆς τριαδικῆς συστάσεως τῆς Ἐκκλησίας, πείθει τοὺς πεινασμένους τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐγκαταλείπει ἀλλὰ ἀγαπᾶ τὸν κόσμο, καθὼς ἀγαπᾶ τὸν μονογενῆ Του Υἱό. 
 Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πορεύεται μέσα στὴν ἱστορία ὡς ὁ Ἀναστημένος Χριστός, ποὺ προχέει εἰρήνη καὶ χαρά. 
 Πρέπει νὰ νοιώθης πεινασμένος καὶ διψασμένος γιὰ τὰ αἰώνια καὶ ἀδιάφορος γιὰ τὰ ἐφήμερα. Τότε θὰ τὸν δῆς ὡς τέλειο Θεὸ καὶ τέλειο ἄνθρωπο, ποὺ σὲ ὁδηγεῖ στὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης. 
 "Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος. Συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε". 
 Μᾶς προσφέρει αὐτὸ ποὺ εἶναι. Μᾶς ὑψώνει ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται. 
 Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς θεολογίας. Δὲν εἶναι "μετάβασι τοπικὴ" ποὺ παρακολουθεῖς μὲ τὶς αἰσθήσεις, ἐλέγχεις μὲ τὴ σκέψι καὶ ρυθμίζεις μὲ τὴ θέλησί σου. Ἀλλὰ "συγκατάβασι θεϊκὴ" ποὺ ἀλλοιώνει καὶ μεταμορφώνει τὴ ζωή σου. 
 Ἡ θεϊκὴ συγκατάβασι σοῦ χαρίζει τὴν εὐλογία τῆς ἀναλήψεως ποὺ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸ μεγαλεῖο τῆς ταπεινώσεως. 
 Εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ γίνεται τέλειος ἄνθρωπος. Ἔχει νὰ φέρη ὄχι κάτι σχετικὸ καὶ ἐφήμερο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἴχαμε, ἀλλὰ κάτι θεϊκό, ἀΐδιο καὶ τετελειωμένο ἐν Πνεύματι. "Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν" (Λουκ. 12, 49). 
 Αὐτὸς εἶναι ὁ νέος τρόπος ποὺ φέρνει τὴ ζωὴ καὶ τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο. Κάθε ἀληθινὸς ἅγιος μὲ τὴν ταπείνωσι καὶ τὴ χάρι τοῦ Πνεύματος εἶναι μιὰ θεία ἐπίσκεψι καὶ παρηγοριὰ γιὰ ὅλους τοὺς ἀδυνάτους. 
 Ὁ Κύριος κατεβαίνει στὸ ἐπίπεδό μας. Μιλᾶ τὴ γλῶσσα μας. Ἀκούει τὸν πόνο καὶ λύνει τὰ προβλήματά μας. Χορταίνει τὴν πείνα μας. Ἀνασταίνει τοὺς νεκρούς μας. Μᾶς παρηγορεῖ. Μᾶς θεραπεύει τὶς ἀρρώστιες. Μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα. 
Δὲν μένει ἐκεῖ. Κατεβαίνει στὸν ᾍδη. Καταργεῖ τὸν θάνατο. Ἀνιστᾶ ὅλους τοὺς κεκοιμημένους. "Καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος". 
Μᾶς ἑνώνει ὅλους στὴν εὐρυχωρία τῆς ἐλευθερίας τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. 
Μετὰ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασι βρίσκει τοὺς φοβισμένους μαθητὲς κλεισμένους σὲ χώρους στενούς. Τοὺς δίδει εἰρήνη καὶ χαρά. Τὸν βλέπουν καὶ χαίρονται. Πιστεύουν γιατὶ τὸν ψηλάφησαν (Λουκ. 24, 39).
Πιστεύουν γιατὶ τὸν εἶδαν (Ἰω. 20, 29). Πιστεύουν γιατὶ ζοῦν (Ἰω. 14, 19). Μένουν πάντα μαζί. Τοὺς ἀποστέλλει στὸν κόσμο νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο.
Στὴ Θεία Λειτουργία βρίσκουν τὴν Ἐκκλησία ὡς μία θεοφάνεια ἔνσαρκη. "Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ... ἀνελήφθη ἐν δόξῃ" (Α΄ Τιμ. 3, 16). Καὶ μένει ἀδιαστάτως μαζί μας διὰ Πνεύματος Ἁγίου. 
Ἦλθε καὶ μᾶς ἐπισκέφθηκε. Ἔφυγε καὶ τότε φανερώθηκε. Ἁγιάστηκε ἡ ἄφιξι καὶ ἡ ἀναχώρησι, ἡ ἐνσάρκωσι καὶ ἡ ἀνάληψι, ἡ παρουσία καὶ ἡ ἀπουσία. 
Ὅταν ζητᾶς νὰ γίνη τὸ θέλημά Του· ἄχρονο φῶς καταυγάζει τὴ ζωή σου. Καταργεῖ χωρισμοὺς καὶ ἀποστάσεις. Ἀκοῦς τὸν Κύριο μέσα στὴν τρικυμία τῶν προβλημάτων νὰ λέη: "Ἐγώ εἰμι. Μὴ φοβεῖσθε".
Ἁπλώνεται γαλήνη γύρω καὶ μέσα σου. Δὲν ἀνησυχεῖς γιὰ τίποτε. Ἔχεις ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη του. Ἡ ζωή σου καὶ ἡ ζωὴ ὅλων εἶναι Αὐτός. 
Τὸ ψεύτικο εἶναι ταραγμένο καὶ ἀνεδαφικό, γιατὶ ζητᾶ τὰ δικά του, ὄχι τὰ τῶν πολλῶν ὅπως σωθῶσι. Τὸ ἀληθινὸ εἶναι ἤρεμο καὶ παντοδύναμο, γιατὶ γεννᾶται ἀπὸ τὴ θυσία τῶν πάντων.
Ἕνας πιστὸς ἔχει συνείδησι τῆς δικῆς του ἀδυναμίας καὶ τῆς ἰσχύος τῆς ἀγάπης τοῦ Δυνατοῦ. Δὲν διερωτᾶται γιὰ τὸ πῶς θὰ ἐξελιχθοῦν τὰ πράγματα, γιατὶ ζῶντας ἐν Χριστῷ βρίσκεται στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας καὶ στὸ τέλος. 
Μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν ἀναπολοῦμε ἱστορικὰ γεγονότα, ἀλλὰ ζοῦμε λειτουργικὰ τὴ σωτηρία ποὺ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο καὶ γίνεται. Συνεορτάζουν τὰ ἐπουράνια καὶ τὰ ἐπίγεια. 
"Νῦν αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σὺν ἡμῖν ἀοράτως λατρεύουσιν ... Ἰδοὺ θυσία μυστικὴ τετελειωμένη δορυφορεῖται" (Θεία Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων). 
Δορυφορεῖται καὶ περιβάλλεται ὑπὸ τῶν ἐν πίστει τετελειωμένων Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχῶν ... καὶ παντὸς πνεύματος δικαίου. 
Εἶναι παρόντες ὅλοι οἱ ἀληθινοί, ποὺ ἅγιασαν προσφερόμενοι ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεὸν τῆς ἀγάπης. 
Ζῆς σὲ ἀναλλοίωτο κόσμο καὶ ἀντιμετωπίζεις διαφορετικὰ τὰ ἀλλοιούμενα.
Ὅταν συνέρχεται ἡ Ἐκκλησία σιγᾶ πᾶσα σὰρξ βροτεία. Καὶ ἀκούγεται ὁ σαρκωθεὶς Θεὸς Λόγος διὰ Πνεύματος Ἁγίου ποὺ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστι καὶ ἔσται. 
Αὐτοὶ ποὺ λένε: κάποτε ὑπῆρχαν μεγάλοι Πατέρες καὶ θεολόγοι, σήμερα ὄχι, μιλοῦν ὡς ἀλειτούργητοι. Οἱ ὄντως ἀληθινοὶ ἐν Πνεύματι ἂν μιὰ φορὰ ὑπάρξουν, δὲν χάνονται ποτέ. Μπαίνουν στὸ συλλείτουργο τῆς ἀειζωΐας. Εἶναι πάντοτε παρόντες. Ὅσο ἀπομακρύνονται χρονικά, τόσο μᾶς πλησιάζουν ἐναργέστερα. 
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φιμώση αὐτὸν ποὺ μιλᾶ σιωπῶντας. Οὔτε νὰ ἀκυρώση τὴν παρουσία αὐτοῦ ποὺ κυκλοφορεῖ ἀπουσιάζοντας.
Αὐτὸ ζοῦμε καὶ ψάλλομε ὅλοι στὴ Θεία Λειτουργία. Ὁ ἱερεὺς τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
-ἐνδεδυμένος τὴν χάριν τῆς ἱερωσύνης,
-περιστοιχούμενος ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό, χωρὶς τὸν ὁποῖο δὲν τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία
-περιβαλλόμενος ἀπὸ τὴν οἰκουμένη, ὑπὲρ τῆς ὁποίας προσφέρεται ἡ Θεία Λειτουργία· ἱερουργεῖ (δὲν ἱερολογεῖ) τὸ μυστήριο.

Μεταγγίζει ἀθόρυβα αἷμα ζωῆς σὲ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ βρίσκει ὁ ἄνθρωπος τὴ θέρμη τῆς κατανοήσεως ποὺ κυοφορεῖ τὴν κεκρυμμένη ἐλπίδα τῆς τελικῆς ἐλευθερίας. 
Ἔχεις ἐμπιστοσύνη σ' Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀγάπη. Μένεις στὸ χῶρο τῆς θείας στοργῆς καὶ ὡριμάζεις. Σιωπᾶς καὶ μαθαίνεις νὰ μιλᾶς. Σοῦ λύνονται τὰ προβλήματα πρὶν τὰ διατυπώσεις. Ἀμείβεσαι γιὰ ἐργασία ποὺ δὲν ἔκαμες. 
Σὲ ἄλλη περίπτωσι, ἔξω ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία, δὲν βρίσκεις λύσεις, γιατὶ λανθασμένα τοποθετεῖσαι. Ζητᾶς νὰ γίνη τὸ θέλημά σου. 
Ἡ συνειδητὴ κατάληξι τῆς ἀγωνίας σου στὸ "γενηθήτω τὸ θέλημά Σου" ἀνοίγει τὸ δρόμο τῆς ζωῆς. 
Ὁ καλὸς Ποιμὴν καλεῖ τὰ ἴδια πρόβατα κατ' ὄνομα καὶ ἐξάγει αὐτά. Αὐτὴ δὲ ἡ ἔξοδος εἶναι συγχρόνως εἴσοδος σὲ ἄλλο χῶρο, εὐρύτερο καὶ φωτεινότερο. 
Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνας ἐσμὸς κοσμικῶς ἐπιτυχημένων καὶ καλῶς διοργανωμένων γιὰ τὴν πρόσκαιρη ζωή. Ἀλλὰ τὸ σύνολο τῶν ἀληθινῶν καὶ ἀπεγνωσμένων ἀπὸ τὶς κοσμικὲς ἐπιτυχίες καὶ εὐτυχίες, ποὺ εἶναι ἀνάξιες τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ καταφεύγουν στὸ Ζωοδότη ποὺ εἶναι "ἡ βοήθεια τῶν ἀβοηθήτων, ἡ ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων, ὁ τῶν χειμαζομένων σωτήρ, ὁ τῶν πλεόντων λιμήν, ὁ τῶν νοσούντων ἰατρός". 
Μέσα στὸ πνεῦμα τῆς ἀνατροπῆς τῆς κοσμικῆς θεωρήσεως τῶν πραγμάτων, μέσα στὸ "οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν" τοῦ Κυρίου (Ματ. 20, 26) βρίσκεται τὸ τοῦ Ἀποστόλου: "Ὅταν ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι". Καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ πρωτείου ποὺ τοῦ ἀνήκει (ὄχι τῆς ἐξουσίας ἀλλὰ τῆς συντριβῆς). "Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμὶ ἐγὼ" (Α΄ Τιμ. 1, 15). 
Ὅποιος μπορεῖ νὰ πετύχη ἐσωτερικὰ αὐτὸ τὸ πρωτεῖο, ἀπολαμβάνει τὴν ἀνάπαυσι τοῦ μέλλοντος αἰῶνος πρὸς ὄφελος ὅλων. 
Ὁ Κύριος ζήτησε νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ἕνα τριαδικὸ τρόπο. Νὰ ζοῦμε συνοδικῶς, ζητοῦντες νὰ γίνεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι γευόμαστε τὴ χαρὰ τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ μόνο του ἀφώνως μιλᾶ καὶ πείθει τὸν κόσμο γιὰ τὴν ἀξία τῆς ζωῆς. 
Ἐὰν ἡ ζωή μας δὲν δίδει τὴ μαρτυρία τῆς σωτηρίας, οὔτε ὁ λόγος μας πείθει γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς θεολογίας μας. 
Δὲν νοεῖται σύνοδος, οὔτε Ἐκκλησία, ἔξω ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία. Δὲν κάνομε στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος τῶν ἐργασιῶν μας Θεία Λειτουργία καὶ ἀφήνομε ἀλειτούργητη τὴ θεολογία καὶ τὴ ζωή μας. Δηλαδή, τὰ τακτοποιοῦμε ὅλα μὲ τὴν δική μας λογική. 
Τὸ ἐὰν θὰ ὀνομαστῆ μιὰ σύνοδος οἰκουμενικὴ ἢ ὄχι καὶ τὸ ποιά θέσι θὰ πάρη στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι θέμα ἀνθρωπίνης ἀποφάσεως, ἀλλὰ ἔργο τῆς ζώσης ἐν Πνεύματι Ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως, ποὺ κρίνει καὶ κατατάσσει ἀπλανῶς κάθε Σύνοδο καὶ κάθε Θεολόγο στὴ θέσι ποὺ τοῦ ἀνήκει (παράδειγμα μέγα οἱ σύνοδοι τοῦ δεκάτου τετάρτου αἰῶνα μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ). 
Τὸ θέμα εἶναι ἂν μποροῦμε νὰ λειτουργούμεθα ὅταν λειτουργοῦμε. 
Ἂν μποροῦμε (ὅσο γίνεται) νὰ λέμε ὅπως ὁ Ἀπόστολος: "ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δὲ ἐν ἐμοὶ ὁ Χριστός". 
Ἂν μποροῦμε μετὰ παρρησίας, ἀκατακρίτως, νὰ τολμοῦμε νὰ ἐπικαλούμεθα τὸν ἐπουράνιον Θεὸν Πατέρα καὶ νὰ λέμε: "...γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς". 
Τότε ζοῦμε τὴ σύνοδο τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἡ ὁποία ἀενάως ἱερουργεῖται στὴν Ἐκκλησία ποὺ ὁμολογεῖ: "Ἡμῖν σύμφωνος τῇ γνώμῃ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ εὐχαριστία βεβαιοῖ τὴν γνώμην" (Ἅγ. Εἰρηναῖος, κατὰ αἱρέσεων). Τότε αὐθόρμητα λέμε: "Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν". Καὶ συνεχίζομε τὴ μία παράδοσι ἐν ὑπερώῳ λειτουργικῷ τόπῳ, ὅπου ἀνήγαγε ὁ Θεάνθρωπος τὴν Ἐκκλησία Του. 
Ἐὰν ἐπιθυμῆς πράγματα ἐφήμερα καὶ πρωτοκαθεδρίες, σοῦ λέει δὲν ξέρεις τί ζητᾶς (Μαρκ. 10, 36-38). Ἐὰν ζητᾶς τὰ τίμια, ποὺ ἀφοροῦν τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου· τότε σὲ συνοδεύει καί, μέσα ἀπὸ πολλὰ βάσανα, σὲ φέρνει στὸ φῶς. Καταλαβαίνεις αὐτὸ ποὺ εἶπε: "ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ" (Λουκ. 24, 26).
Ἔπρεπε καὶ σὺ νὰ πάθης· νὰ περάσης ὅλες τὶς δοκιμασίες ποὺ συχνὰ σὲ γονάτισαν. Γιὰ νὰ καταλάβης ὅτι ἦταν μαζί σου καὶ ὅταν τὸ ἀγνοοῦσες. 
Τώρα Τὸν γνωρίζεις στὴν κλάσι τοῦ Ἄρτου καὶ στὸ σπάσιμο τῆς ἀντοχῆς σου νὰ φανερώνεται ὡς ὁ Ἀναστημένος. Καὶ σὺ ἀλλοιώνεσαι μὲ τὴ μυστικὴ ἔλλαμψι. Ἀποκτᾶς ἄλλη αἴσθησι καὶ βεβαιότητα. Συνεχίζεται ἡ ζωή.
Ὅλα μεταμορφώνονται καὶ ἑνώνονται. Δὲν σταματᾶ ἡ πορεία ποὺ φαίνεται στάσι, οὔτε ὁ λόγος ποὺ συμπτύσσεται στὴ σιωπή. Ὅλα συγκεντρώθηκαν στὸ ἐλάχιστο ποὺ εἶναι μέγιστο. Σὲ μιὰ στιγμὴ ποὺ εἶναι αἰωνιότης. Σὲ ἕνα ἅγιο μαργαρίτη ποὺ εἶναι ὅλος ὁ Χριστός. 
Ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τὸ ἕνα ποὺ ζητᾶ, ὅταν μιὰ στιγμὴ τοῦ ἀποκαλύπτωνται τὰ πάντα· ὅταν βγῆ στὴ λειτουργικὴ κορυφὴ ("ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγε") καὶ γνωρίση τὸν Κύριο ὡς Θεάνθρωπο. Τότε βλέπει μέσα στὴν ἀστραπὴ τῆς θεότητος ὅσα προηγήθηκαν καὶ ὅσα ἀκολουθοῦν. Βρίσκεται διὰ μιᾶς παντοῦ. Σφραγίζεται τὸ ἦθος του. Ἠρεμεῖ ἡ καρδιά του. Γνωρίζει αὐτὸν ποὺ εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω. Ταπεινώνεται ἀπὸ χαρὰ ὡς ἀνάξιος γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ γίνεται, νὰ δῆ τὰ ἀθέατα. Καὶ νὰ τοῦ ἑρμηνευτοῦν τὰ ἀκατανόητα τῆς θείας ἀγάπης. 
Ὅταν ὁ Κύριος εἰς Ἐμμαοὺς ἔγινεν ἄφαντος στὴν κλάσι τοῦ ἄρτου, δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν "παραβιάσουν" νὰ μείνη μαζί τους. Γιατὶ δὲν "προσεποιεῖτο" (Λουκ. 24, 28) ὅτι πηγαίνει ἀλλοῦ, ὅπως συνέβη προηγουμένως, ἀλλὰ πράγματι ἔφυγε καὶ ἔμεινε μαζί τους μὲ τὴν ἴδια πρᾶξι ὡς ὁ Ἀναστημένος. Ἔφτασαν στὸ τέλος· ἐκεῖ ποὺ τοὺς ὁδηγοῦσε ὁ Ἄγνωστος. Ἔφτασαν σ' Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. 
Τώρα πραγματοποιεῖται αὐτὸ ποὺ ζήτησε: "Θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ" (Ἰω. 17, 24). 
Τώρα πραγματοποιεῖται καὶ τὸ ἄλλο αἴτημά του πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα: Δὲν ζητῶ νὰ τοὺς πάρης ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τοὺς προφυλάξης ἀπὸ τὸν πονηρὸ (πρβλ. Ἰω. 17, 15)· ἀπὸ τὸν κίνδυνο νὰ προσπαθοῦν νὰ νοοῦν τὰ οὐράνια τῆς καινῆς κτίσεως καὶ θεολογίας μὲ κοσμικὸ τρόπο. 
Τώρα καταλαβαίνεις τὸν πατερικὸ λόγο: "ὅπου ἂν ᾖ Χριστὸς Ἰησοῦς ἐκεῖ καὶ ἡ καθολικὴ Ἐκκλησία" (Ἅγ. Ἰγνάτιος, πρὸς Ἐφεσίους). Ὅλα ὑπάρχουν καὶ ἐννοοῦνται μὲ ἄλλο τρόπο. 
Ἡ ἀξία τῆς ζωῆς δὲν ὑπολογίζεται ἀνθρώπινα μὲ στοιχεῖα μετρούμενα, ἀλλὰ ἐντοπίζεται διὰ τῆς χάριτος στὸ ἐλάχιστο ποὺ διαστέλλεται στὸ ἀπεριόριστο. 
Δέχεσαι τὸ λίγο ποὺ σοῦ χαρίζει καὶ ἀπολαμβάνεις τὸ πᾶν ποὺ "ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη" (Α΄ Κορ. 2, 9).
Τὸ πολὺ δὲν βρίσκεται οὔτε αὐξάνεται μὲ τὴν ποσότητα ἀλλὰ ἀφθαρτίζεται μὲ τὴν εὐχαριστία. 
Κερδίζεις αὐτὸ ποὺ χάνεις προσφέροντάς το ἀπὸ ἀγάπη σ' αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀέναος προσφορά. 
Καὶ Αὐτὸς ποὺ φανερώνεται μὲ τὸ νὰ γίνεται ἄφαντος σὲ παίρνει μαζί Του στὴν καινὴ πολιτεία. 
Σαρκοῦται ὁ Λόγος καὶ βιοῦται ἡ θεολογία διὰ τοῦ "φρονοῦντες καὶ πράττοντες" λειτουργικά.
Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου εἶναι μιὰ θεοφάνεια. "Ἐγὼ γὰρ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον καὶ ἥκω· οὐδὲ γὰρ ἀπ' ἐμαυτοῦ ἐλήλυθα, ἀλλ' ἐκεῖνός με ἀπέστειλε" (Ἰω. 8, 42). Σᾶς μεταφέρω τὴ ζωὴ καὶ τὴ χάρι τῆς τριαδικῆς θεότητος. "Καθὼς ἠγάπησέ με ὁ Πατήρ, κἀγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς· μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ" (Ἰω. 15, 9).
Δὲν ἔρχομαι καθὼς ὁ κόσμος, νὰ φέρω εἰρήνη ἐφήμερη καὶ ἀγάπη ἐπίπλαστη. Ἦλθα νὰ φέρω τὴν ὑγεία καὶ τὴ ζωὴ τὴν αἰώνια. "Ὁ ὢν ἐκ τῆς γῆς, ἐκ τῆς γῆς ἐστι καὶ ἐκ τῆς γῆς λαλεῖ· ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐρχόμενος ἐπάνω πάντων ἐστὶ καὶ ὃ ἑώρακε καὶ ἤκουσε τοῦτο μαρτυρεῖ" (Ἰω. 3, 31-32).
Θέλω νὰ σᾶς κοινοποιήσω αὐτὰ ποὺ εἶδα καὶ ἄκουσα ἀπὸ τὸν Πάτερα μου: "ἃ ἑώρακα παρὰ τῷ Πατρί μου λαλῶ" (Ἰω. 8, 38). Καὶ "ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ Πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν" (Ἰω. 15, 5). 
"Πάτερ ἅγιε", θέλω νὰ δοῦν τὴ δόξα ποὺ μοῦ ἔδωσες, γιατὶ μὲ ἀγάπησες πρὸ καταβολῆς κόσμου. 
Νὰ δοῦν τὴ σχέσι τῆς δόξας μὲ τὴν ἀγάπη. Νὰ ἀπολαύσουν τὴ χάρι τῆς ἐλευθερίας διὰ τῆς ὑπακοῆς. Νὰ εἶναι ἕνα, ὅπως ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα. Νὰ βλέπουν τὴ δόξα ποὺ εἶχα πρὸ καταβολῆς κόσμου καὶ ποὺ θὰ ἔχω ἀφοῦ περάση ὁ κόσμος. Καὶ εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴν ὁποία θὰ ἔλθω "κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς".
Νὰ δοῦν τὴ δόξα μου, γιὰ νὰ χορτάσουν τὴν πεῖνα τους. "Χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τὴν δόξαν σου" (Ψαλ. 16, 15).
Νὰ πεισθοῦν γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς ἀγάπης. Καὶ νὰ ἀναπαυθοῦν μετὰ τὸν κόπο καὶ τοὺς σταυροὺς τῆς ζωῆς. 
Νὰ ἀστράψη τὸ φῶς. "Ὅσοις ἔπνευσεν ἡ θεόρρυτος χάρις..."
Νὰ μὴν τοὺς δοθῆ κάτι ἀπατηλό, ποὺ δὲν σβήνει τὴ δίψα τοῦ ἀνθρώπου.
Νὰ ἐγκεντρισθῆ τὸ μπόλι τῆς ὑπάρξεώς τους στὴν καλλιέλαιο τῆς ἀγάπης ποὺ οὐδέποτε ἐκπίπτει. Νὰ σωθῆ "τὸ μέγα τραῦμα, ὁ ἄνθρωπος" (Δοξαστικὸ Ἑσπερινοῦ Ἀντίπασχα).
* * *
Ἕνας ἀληθινὸς ἅγιος, ἐνῶ φαίνεται ἐξαίρεσι στὴν καθαρότητα τοῦ πνεύματος καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀποστολῆς του, μὲ τὴν ταπείνωσι ποὺ τὸν διακρίνει γίνεται μιὰ θεία ἐπίσκεψι καὶ παρηγοριὰ γιὰ ὅλους τοὺς ἀδύνατους καὶ περιφρονημένους.
Δὲν ἐπαίρεται γιὰ τὰ κατορθώματά του, ἀλλὰ ταπεινώνεται γιὰ τὴν χάρι ποὺ τὸν ἀλλοίωσε. Μεταφέρει τὴν ἐμπειρία του Παραδείσου ποὺ ζῆ. Καὶ παρηγορεῖ ὅλους μὲ μόνη τὴν ὕπαρξί του. Συμμετέχει στὸν πολυμέριμνο ἀγῶνα τῆς καταλλαγῆς τῶν διεστώτων, ἐνῶ δὲν φαίνεται πουθενά. 
Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν τριαδική της ὕπαρξι ἐκπέμπει μηνύματα ζωῆς καὶ ἐλπίδος. Καὶ τὰ παίρνουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν πραγματικὴ ἀνάγκη. 
Ὑπάρχουν πολλοὶ ἀληθινὰ πονεμένοι στὸν κόσμο ποὺ ζητοῦν τὰ τίμια καὶ ὑφίστανται τὰ πάνδεινα. Ὅταν αὐτοὶ πάρουν τὸ μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι εὐλογία γιὰ ὅλους. 
Ὑπάρχουν πολλοὶ σφαγμένοι καὶ σφαγιαζόμενοι. Αὐτοὶ ἐντοπίζουν τὸν Σωτῆρα ποὺ "ἅπαξ ἑαυτόν τε προσάξας ἀεὶ σφαγιάζεται ἁγιάζων τοὺς μετέχοντας". 
Καὶ Αὐτὸς τοὺς ἐντοπίζει ἐκεῖ ποὺ δὲν φανταζόμαστε καὶ ὁμολογεῖ: "οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον" (Λουκ. 7, 9). Εἶναι θεϊκὲς οἱ διαστάσεις τῆς Ἐκκλησίας. 
Τὸ ἀληθινὸ (ἔστω ἐλάχιστο) τὸ βρίσκουν καὶ τὸ παίρνουν ἀπὸ μακρυὰ οἱ πεινασμένοι. Τὸ ψεύτικο (ὅσο κι ἂν διαφημίζεται) τὸ ἀπορρίπτουν οἱ ἀληθινοί. 
Ὁ ἅγιος κινεῖται καὶ μιλᾶ μὲ ἄλλο τρόπο, ἀσυνήθιστο καὶ σωτήριο. Λέει: "Θέλω νὰ φύγω, νὰ χαθῶ, νὰ μὴν ὑπάρχω", νὰ ἀποτύχω. Δὲν μὲ χωρᾶ ἡ δόξα ποὺ φεύγει οὔτε ἡ ἐπιτυχία τοῦ κόσμου ποὺ μὲ βάζει ἐπάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν μοῦ σβήνει τὴ δίψα. Δὲν μοῦ χορταίνει τὴν πείνα. 
Δὲν θέλω νὰ δοξασθῶ, νὰ σώσω τὴν ψυχή μου, μὲ τὶς ἱκανότητές μου στὸ χῶρο τῆς φθορᾶς. Θέλω νὰ τὴν χάσω χάριν τοῦ Ἑνὸς Θεοῦ Λόγου, ποὺ τὰ πάντα ὑπομένει γιὰ νὰ σώση ὅλους. Ποὺ φανερώνεται μὲ τὸ νὰ γίνεται ἄφαντος. Καὶ τιμᾶται στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς Βασιλεὺς τῆς Δόξης, ἤρεμα Ἐσταυρωμένος καὶ ὕπτιος, νεκρὸς στὸν Ἐπιτάφιο. 
Θέλω νὰ χαθῶ, νὰ μὴν παριστάνω τὸν ἅγιο μὲ τὶς φάρσες τῶν κατορθωμάτων μου, ἀλλὰ νὰ ἀξιωθῶ τῆς δικῆς Σου χάριτος. 
"Ὃς ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν τοῦ Κυρίου, οὗτος σώσει αὐτήν" (Λουκ. 9, 24). Ἡ σωτηρία, ἡ ἄξια γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἔχει τὶς διαστάσεις τῆς ἀπωλείας. 
Ἡ ἀπώλεια τὸν περιβάλλει μητροπρεπῶς. Καὶ ἡ σωτηρία ποὺ τοῦ χαρίζεται τὸν ἀναλαμβάνει σὲ ἄλλο ἐπίπεδο καὶ τὸν κατεβάζει κοντά μας. 
Εἶναι μία εὐλογία γιὰ ὅλους τοὺς πονεμένους, ποὺ μαζεύονται δίπλα του. Καὶ γι' αὐτὸν ὅλα τὰ βάσανα εἶναι εὐλογία. 
Ἕνας ἅγιος, ποὺ βρίσκει τὴν ψυχή του μὲ τὸ νὰ τὴν χάνη ἕνεκεν τοῦ Κυρίου, ἡσυχάζει ἐν Πνεύματι. Δὲν διαπληκτίζεται μὲ κανένα, γιατὶ ξεπερνοῦν τὴ δύναμι τῶν λόγων τὰ βιούμενα. Τοῦ ἔχουν λυθῆ οἱ ἀπορίες.
Δέχεται ἐσωτερικὰ τὴν ξένη ἀλλοίωσι καὶ ἐκπέμπει ἀπὸ ὅλη του τὴν ὕπαρξι ἄρρητη εὐωδία ποὺ τρέφει τὸν κόσμο. "Ἐτρεφόμεθα δὲ πάντες ὁσμῇ ἀνεκδιηγήτῳ ἥτις οὐκ ἐχόρτασεν ἡμᾶς" (Μαρτύριον Ἁγίας Περπετούας). 
* * *
Ὑπάρχουν ἄλλοι πού, ἐνῶ παριστάνουν τοὺς θεολόγους ἢ τοὺς θαυματουργούς, εἶναι ταραγμένοι καὶ σκοτισμένοι. Αὐτὴ τὴ σκότωσι τῆς ταραχῆς δὲν μποροῦν νὰ τὴν συγκρατήσουν, ἀλλὰ τὴν διαχέουν ὡς ἀτμόσφαιρα συγχύσεως, μὲ μορφὴ θεολογίας ποὺ σοῦ σφίγγει τὴν καρδιὰ καὶ σοῦ δημιουργεῖ δυσφορία. Δὲν σὲ ὁδηγεῖ στὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀναπαύσεως. 
Ἀντὶ νὰ πάρουν τὴν ἀνθρώπινή τους ἀναπηρία καὶ τὸ βάρος τῆς καρδιᾶς ὡς ἀφορμὴ μετανοίας, τὴν θεωροῦν ὡς δυνατότητα θεολογικῆς μαρτυρίας. Ἀντὶ νὰ καταφύγουν στὸν Ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, προβάλλουν τὴν ψυχική τους ἀρρώστια ὡς πνευματικὴ ἀνησυχία ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνσι τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀλλὰ τὸ ψέμα φαίνεται καὶ ἡ ἀρρώστια δὲν κρύβεται. Ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέσι μὲ τὴν ἀνάπαυσι ποὺ προχέει ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν ἐσταυρωμένων Ἁγίων της. 
Δὲν βρίσκεται ἔτσι ἡ λύσι τῶν προβλημάτων οὔτε ἡ θεραπεία τῆς ἀρρώστιας μας. 
Ὁ λόγος τῆς σωτηρίας τοῦ ἑνὸς Θεοῦ Λόγου ἔρχεται ὡς παράκλησι τοῦ Πνεύματος ποὺ ζωογονεῖ ὅλο τὸν κόσμο καὶ σώζει τὸν χαρακτῆρα του. Ὅλοι ἔχομε ἀνάγκη ἀπὸ τὸ ἀνεξιχνίαστο ἔλεος τοῦ Θεανθρώπου, ὄχι ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἐνέργειες καὶ ἐπεμβάσεις. 
Ὅπως δὲν ἐπηρεάζεται ὁ ἥλιος ἀπὸ τὶς ἀτμοσφαιρικὲς ἀναταραχὲς τοῦ γήινου χώρου, ἔτσι δὲν ἀλλοιώνεται ἡ τριαδικὴ ζωὴ τῆς θεότητος καὶ ἡ συνοδικὴ δομὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἱστορικὲς ταραχὲς καὶ ἀνακατατάξεις. 
Ὁ πιστὸς λαὸς ζῆ στὴν ἀταραξία τοῦ τετελειωμένου μυστηρίου, ἄσχετα ἐὰν ἔρχωνται καὶ φεύγουν κοσμοκρατορίες καὶ ἰδεολογίες ποὺ ἀπείλησαν καὶ βασάνισαν τὸν κόσμο. Καὶ πίστεψαν ὅτι θὰ ἀλλάξουν γιὰ πάντα τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.
Ἐὰν σήμερα κάποιοι τρομοκρατοῦν τὸν κόσμο μὲ ἐπιθέσεις θανάτου καὶ ἐπιδείξεις σφαγῶν· ὁ Θεάνθρωπος μένει ἀναλλοιώτως ὁ Παντοκράτωρ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς κατανοήσεως. Εἶναι ἡ τελικὴ λύσι ὅλων τῶν προβλημάτων μας, ὅσο καὶ ἂν ἡ ἐπιπολαιότητά μας τὸ ἀγνοῆ. 
Δέχεται εἰρηνικὰ "ὅλην τὴν σπεῖραν" (Μαρ. 15, 16) τῆς ἱστορίας ποὺ τὸν ἐμπαίζει, τοῦ βάζει ἀγκάθινο στεφάνι. Ἀντιμετωπίζει μὲ ἀγάπη ὅλους ποὺ ἔρχονται ἐναντίον του. 
Δὲν κτυπᾶ κανένα, παρὰ μόνο τὸ μῖσος καὶ τὴν ἔχθρα. Σὲ κάθε ἐγκληματία βλέπει θύμα ἄλλων ἐγκλημάτων καὶ διαστροφῆς πνευματικῆς. Πρᾶγμα στὸ ὁποῖο εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι. 
Δὲν θεωρεῖ ἀθώους αὐτοὺς πού, σὰν τὸν Πιλᾶτο, νίπτουν τὰς χεῖρας καὶ ὁμολογοῦν "ἀθῶος εἰμὶ ἐκ τοῦ αἵματος τούτου" (Ματθ. 27, 24). 
Ἦλθε νὰ σταματήση τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν κατρακύλα τῆς φθορᾶς, τὴν ἀκατάσχετη ὁρμὴ τοῦ θανάτου. 
"Ρύμην τοῦ θανάτου καὶ φθορὰν σοῦ τῷ ζωηφόρῳ θανάτῳ καθεῖλες Δέσποτα". 
Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει τὴν εὐρυχωρία τοῦ Πνεύματος ποὺ ἀγκαλιάζει τὴν οἰκουμένη. Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς της. 
Δι' αὐτῆς τῆς Λειτουργίας ἀντιμετώπισε βάσανα δοκιμασιῶν καὶ ἀπειλῶν. Κινδύνους ληστῶν, κινδύνους ἐξ ἐθνῶν, κινδύνους ἐν ψευδαδέλφοις. Τὰ ξεπέρασε ὅλα. Ἔμεινε εὐγνώμων γιὰ τὶς δοκιμασίες. Χαίρει μὲ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὰ βάσανα. 
Καὶ αὐτοὶ ποὺ ἦλθαν ἐναντίον της, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἢ προθέσεις γιὰ νὰ τὴν κτυπήσουν, νὰ τὴν ἀλλοιώσουν καὶ νὰ ἐπιβληθοῦν, τοὺς βλέπει ὡς θύματα πλάνης. Τοὺς βλέπει ὡς ἀδελφοὺς ἀδύνατους ποὺ ἔχουν ἀνάγκη βοηθείας. 
Ἔμαθε μόνο νὰ ἀγαπᾶ. Ἔζησε καὶ ζῆ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεανθρώπου. Δέχτηκε οὐράνια τροφὴ καὶ ἀγωγή. 
* * *
Φτάνομε στὴ σημερινὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὴν περίοδο τῶν διαλόγων. Προσπαθοῦμε οἱ χριστιανοὶ νὰ ἀναβιώσωμε τὴν ἑνότητα ποὺ μᾶς χαρίζει καὶ εὔχεται ὁ Θεανθρώπος. 
Ὑπάρχουν μεταξύ μας οἱ λεγόμενοι προοδευτικοὶ καὶ πρόθυμοι γιὰ διάλογο. Καὶ οἱ θεωρούμενοι συντηρητικοὶ ποὺ γενικὰ ἀρνοῦνται τὶς ἐπαφές.
Ἐδῶ κρίνεται ἡ γνησιότητα καὶ ἡ δύναμι τῆς πίστεώς μας, γιατὶ οὔτε τὴν ἀλήθεια σώζομε καταρώμενοι τοὺς πεπλανημένους οὔτε προσφέρομε αὐτὸ ποὺ ζητᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ ψεύτικες φιλοφροσύνες.
Ἐδῶ χρειάζονται οἱ ἀληθινοὶ ἥρωες τῆς πίστεως, ποὺ σώζουν τὴν ψυχή τους μὲ τὸ νὰ τὴν χάνουν ἕνεκεν τοῦ Κυρίου (Λουκ. 9, 24). 
Αὐτοὶ ἡσυχάζουν ὡς ἀνύπαρκτοι. Χαίρονται ὡς μὴ ὄντες. Καὶ τότε βλέπουν ὅτι ὑπάρχει Αὐτὸς ποὺ καλεῖ τὰ "μὴ ὄντα (τοὺς ἀνύπαρκτους), ἵνα τὰ ὄντα καταργήση" (Α΄ Κορ. 1, 28), ἀπὸ τὴν φανταστική τους ἐπιτυχία, ποὺ εἶναι φενάκη ζωῆς καὶ ἀλήθεια ἀρρώστιας. 
Ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ὅτι οἱ ἐπιπόλαιοι οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ φανατικοὶ ζηλωτὲς ἔχουν ἀντίθετες τοποθετήσεις, στὴν πραγματικότητα βρίσκονται στὴν ἴδια ἔνδεια· εἶναι κλεισμένοι στὴν ἴδια φυλακή. Ξεκινοῦν καὶ τελειώνουν στὴ δική τους ἀντίληψι. Τοὺς λείπει ἡ τόλμη τῆς πίστεως καὶ ἡ ἀλήθεια τῆς ἀγάπης. 
Βασανίζουν καὶ βασανίζονται, προσφέροντες ἀπειλὲς χωρὶς νόημα ἢ φιλοφροσύνες χωρὶς περιεχόμενο. Ἡ παρουσία τοῦ ἑνὸς τρέφει τὴν ὕπαρξι τοῦ ἄλλου. Καὶ δὲν σταματᾶ ἡ ταραχὴ τῆς διαμάχης τῶν κατὰ φαντασία αὐθεντιῶν. 
Καὶ πρὸς τὶς δύο πλευρὲς ἀκούγεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: "οὐκ ἀπέστειλα αὐτοὺς καὶ οὐκ ἐνετειλάμην αὐτοῖς καὶ οὐκ ἐλάλησα πρὸς αὐτούς· ὅτι ὁράσεις ψευδεῖς ... καὶ προαιρέσεις καρδίας αὐτῶν αὐτοὶ προφητεύουσιν ὑμῖν" (Ἱερ. 14, 14). 
* * *
Ἂν δοῦμε τὰ πράγματα ἤρεμα· στὸ διάλογο μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν σκοντάψαμε: 
- μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, ὅταν φτάσαμε στὸ θέμα τῆς οὐνίας
- μὲ τοὺς Προτεστάντες, ὅταν βλέπης νὰ χωρίζωνται ἀσταμάτητα, νὰ δημιουργοῦνται ἀτέλειωτες ὁμολογίες. Τότε ἀνθρωπίνως ὁμολογεῖς τὴν ἀδυναμία σου. Ἀλλὰ "τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν" (Λουκ. 18, 27).
Ἂν κάνωμε μιὰ σύντομη ἀναδρομή, βλέπομε τὸ γεγονὸς τοῦ σχίσματος. Ἀκολουθεῖ ἡ προσπάθεια προσηλυτισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν κατορθώνονται πολλὰ πράγματα. Γεννᾶται ἡ Οὐνία, μιὰ φάσι χαρακτηριστικὴ τῆς ἱστορίας. 
Σὰν νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τὴν ὀρθόδοξη πλευρὰ ἡ Δύσι καὶ λέει: 
Ἰσχυρίζεσαι ὅτι ἔχεις τὸν Χριστὸ μαζί σου. Ὅλο τὸ κλίμα τῆς Παραδόσεώς σου φανερώνεται μὲ μιὰ ἀλλοίωσι. Ψηλαφᾶται σὲ ἕνα κόσμο μεταμορφωμένο. 
Αὐτὸ ὅλο ποὺ φαίνεται καὶ ψηλαφᾶται εἶναι γεμᾶτο μὲ θεία χάρι. Τὴ χάρι δὲν μπορῶ νὰ τὴ συλλάβω, νὰ τὴν φυλακίσω. 
Θέλω νὰ σοῦ πῶ: Ἐγὼ εἶμαι μεγάλη δύναμι. Δὲν θὰ πειράξω αὐτὸ ποὺ φαίνεται· μάλιστα, θὰ σοῦ τὸ ἐξασφαλίσω. Μόνο σοῦ ζητῶ κάτι ἐλάχιστο: νὰ πιστεύης ὅτι ἐγὼ τὰ ρυθμίζω ὅλα ἀλαθήτως: (ἔτσι τὸ ἀντιλαμβάνομαι καὶ τὸ ζῶ μὲ τὸν δικό μου τρόπο). 
Σοῦ ἀφαιρῶ τὸ ἐπικίνδυνο τῆς ἐλευθερίας καὶ τὸ βάσανο τῆς εὐθύνης ποὺ δημιουργοῦν προβλήματα. 
Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ βλέπεις καὶ ἔχεις θὰ τὰ διατηρήσωμε πανομοιότυπα. Δὲν θὰ μπορῆς νὰ βρῆς καμμιὰ διαφορά. Μόνο δὲν θὰ βλαστάνουν ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ εἶναι σου. Δὲν θὰ γεννᾶται ὅλη αὐτὴ ἡ δημιουργία ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς σου· νὰ τὰ θυσιάζης ὅλα ἕνεκεν τοῦ Κυρίου. Καὶ νὰ τὰ βλέπης νὰ ἀνασταίνωνται ἄφθαρτα. Μόνο αὐτὸ δὲν θὰ ἔχης. Θὰ ἔχης ὅμως τὴν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως. 
Ἐγὼ θὰ σοῦ ζωγραφίσω τὴν ὡραιότερη Ἀνάστασι ποὺ ὑπάρχει, γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶς αὐτὸ ποὺ εἶχες. Θὰ σοῦ τυπώνω τὰ καλύτερα ἀντίγραφα. Θὰ τὰ τιμᾶς. Δὲν θὰ εἶναι δημιουργήματα τῆς ζωῆς σου. Θὰ καλύπτεσαι ὅμως ἀπὸ τὴ δύναμι τῆς Ρώμης. Ἔτσι, σὰν ἑνωμένοι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἀντιμετωπίσωμε τοὺς κοινοὺς ἐχθρούς. 
Ἡ ἀντίδρασι ἐκ μέρους τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως σὲ μιὰ τέτοια πρότασι εἶναι ἀναπόφευκτη, ἀπὸ ἀγάπη καὶ πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους: 
Αὐτὸ εἶναι ἐμπαιγμὸς καὶ ἄρνησι τῆς καινῆς πολιτείας ποὺ χαρίζει στὸν κόσμο ὅλο ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ὅλοι γινόμαστε ἀντίγραφα ἀνθρώπων, ὄχι ἀληθινοὶ καὶ ἐλεύθεροι ἐν Χριστῷ. 
Αὐτὸ ποὺ ζῆ καὶ λέει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὅτι ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ μᾶς καλεῖ καὶ μᾶς δωρίζει τὴ ζωή: "ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καὶ ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν" (Ἀποκ. 22, 17). 
Μόνοι μας χωριζόμαστε σὲ ἀτέλειωτα κομμάτια, τὰ ὁποῖα δὲν παύουν νὰ πληθύνωνται. Ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς μένει ἡ σωτηρία ὅλων μας. Μόνοι μας, παρ' ὅλη τὴν καλή μας διάθεσι, δὲν μποροῦμε νὰ τὰ μαζέψωμε. 
Ἄλλωστε, τὸ δρᾶμα τῶν διαιρέσεων, ποὺ θέλομε νὰ θεραπεύσωμε, προῆλθε ἀπὸ "καλὴ διάθεσι". 
Κάποιοι θεώρησαν "καλοδιάθετα" τὸν ἑαυτό τους ἀλάθητο. Αὐτὸ ἄλλαξε τὴ συμπεριφορὰ καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τους. 
Οἱ ἄλλοι ἀντέδρασαν, γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ὑποτέλεια, τὴν ἄγνωστη στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δημιουργήθηκαν νέες ὁμάδες μὲ ἐπὶ μέρους ἀλάθητες ἀτομικότητες.
Καὶ φτάσαμε στὴν σημερινὴ κατάστασι. Ἡ λύσι εἶναι ὁ Χριστός. 
Εἶναι φυσιολογικὴ ἡ ἀντίδρασι τῶν Διαμαρτυρομένων. Εἶναι δεῖγμα ὑγείας πνευματικῆς, καὶ ὠφέλιμη πρὸς ὅλους, ἐφόσον ἀντιμετωπισθῆ μὲ σύνεσι "κατὰ Χριστόν". 
Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ τὴν ἑνότητα καὶ τὴν ἐλευθερία, γιὰ νὰ πετύχη τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη. 
Αὐτὸ προσφέρεται διὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου τρεφόμεθα ἀπὸ τὸν οὐράνιον Ἄρτον τὸν μελιζόμενον καὶ μὴ διαιρούμενον. 
Ζοῦμε τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν διαιρεῖται ὁ Θεάνθρωπος. Καὶ δὲν χωρίζεται ἡ Ἐκκλησία Του. Χαιρόμαστε τὴν ἑνότητα καὶ τὴν ἐλευθερία.
Κάθε πιστός, μὲ τὴ θεία Κοινωνία, δέχεται ὅλο τὸν Χριστὸ μέσα του. Καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. 
Οἱ διεσπαρμένοι ... οὐ μὴ πλανηθῶσιν, ἀλλὰ θὰ εἶναι συνηγμένοι ὑπὸ Κυρίου (πρβλ. Ἡσ. 35, 8-10). Ἡ διασπορὰ ἔχει τὴ χάρι τῆς συναγωγῆς καὶ ἡ ἑνότης τὴν ἐλευθερία τοῦ Πνεύματος. 
"Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα" (Θεία Λειτουργία). 
Μιλᾶμε τὴ μητρικὴ γλῶσσα τοῦ ἀνθρώπου, τὴ γλῶσσα τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἀγάπης, ποὺ σώζει τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἑνότητα ὡς προϋπόθεσι ζωῆς. 
Ὅταν λέμε ὅτι στὰ ἅγια τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται ἡ μία ἀλήθεια, ὁ Χριστός, ποὺ φανερώνεται μὲ τὸ νὰ γίνεται ἄφαντος· αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ποὺ κάποιους κολακεύει καὶ κάποιους ὑποτιμᾶ (τότε ὅλους θὰ μᾶς ἐνέπαιζε).
Δὲν ὑπάρχει ἀντιπαράθεσι ποὺ δημιουργεῖ νικητὲς καὶ νικημένους· αὐτὰ εἶναι πάθη τοῦ παρόντος αἰῶνος. Ἐδῶ ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Ἑνὸς ποὺ σώζει ὅλους. 
Δὲν νικοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι στὸ διάλογο· νικᾶ ὁ Θεάνθρωπος, ποὺ νίκησε τὸν θάνατο διὰ τοῦ θανάτου Του, πρὸς σωτηρίαν ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. 
Οἱ ὀρθόδοξοι εἶναι οἱ νικημένοι (ἔτσι τὸ ζοῦμε λειτουργικὰ) ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἅγιοι δὲν ζοῦν αὐτοί, ἀλλὰ ζῆ ἐν αὐτοῖς ὁ Χριστός. Αὐτοὶ ἔχουν τελειώσει. Εἶναι ὁ Χριστὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσι. Αὐτὸς εἶναι ἡ ζωή τους, ὄχι ἡ βιολογική τους ὕπαρξι ἢ κοσμικὲς ἐπιδιώξεις. 
Ζῆς τὴν πραγματικότητα ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ἀνάστασι, ἐγὼ εἶμαι ἡ πτῶσι. Αὐτὸς εἶναι ἡ μία ἀλήθεια τῆς ζωῆς καὶ τῆς θυσίας. Προσφέρεται ὡς χαρὰ γιὰ νὰ νικήσουν ὅλοι, νὰ χαροῦν, νὰ θεωθοῦν. Νὰ μὴν μείνη κανεὶς ἔξω ἀπὸ τὸ συμπόσιο τῆς πίστεως καὶ τὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου. Νὰ μὴν χάση κανεὶς τὴν δυνατότητα νὰ προσφέρη τὸ ἐλάχιστο ποὺ ἔχει, γιὰ νὰ ἀπολαύση, "σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις", τὸ πᾶν ποὺ δὲν περιγράφεται. 
Κανεὶς δὲν εἶναι ἄβουλο πλάσμα, οὔτε ἐξάρτημα μηχανῆς. Ὅλοι εἴμαστε κατὰ χάριν τέκνα Θεοῦ. Πάντα ὅσα ἔχει ὁ Θεὸς ἀποκτᾶ κατὰ χάριν ὁ ἄνθρωπος, ἐκτὸς τῆς κατ' οὐσίαν ταυτότητος. 
Τὸ ἱερὸ χρέος τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι νὰ φανερώνωμε τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας ποὺ ἀενάως ἱερουργεῖται διὰ τῆς παρουσίας τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, ποὺ εἶναι ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος στὴ μία Λειτουργία τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου. 
Αὐτὸ εἶναι μιὰ εὐλογία ποὺ προχέεται πρὸς κάθε ἀληθινὰ διψασμένο καὶ πεινασμένο τὴν ἀλήθεια τῆς ζωῆς. 
Ὅπως τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καταυγάζει τὰ σύμπαντα, ὡς πλησμονὴ ζωῆς καὶ εὐλογίας· ζωογονεῖ ὅλα τὰ ἔμβια καὶ ἀποσυνθέτει τὰ πτώματα. 
Καὶ ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἐνεργεῖ φιλάνθρωπα καὶ δραστικά. Εὐλογεῖ καὶ κρίνει τοὺς πάντας. 
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σβήση τὸν ἥλιο πετῶντας πέτρες στὸν ἀέρα. Καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀκυρώση τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μὲ τὴν ὁποιανδήποτε ἐπιπολαιότητα ἢ κακότητά του. 
Ἡ ἤρεμη παρουσία Του δρᾶ θεραπευτικὰ καὶ βέβαια μέσα στὴν ἱστορία ἐλευθερώνοντας τὸν ἄνθρωπο. Ὅλα τὰ θεραπεύει. Ἀρκεῖ νὰ μὴ βιαστοῦμε καὶ δώσωμε δικές μας λύσεις. 
Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ὄντως τὸ χαρούμενο μήνυμα, γιατὶ λέει ὅλη τὴν ἀλήθεια. Οὔτε ἀποκρύπτει τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Οὔτε ἀγνοεῖ τὴ σωτήρια παρουσία τοῦ Θεανθρώπου. 
Ὁ Ἰούδας, μετὰ τὴν προδοσία τοῦ Διδασκάλου, μεταμεληθεὶς βιαστικὰ ἔδωσε τὴ δική του λύσι, "καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο" (Ματ. 27, 5). 
Ὁ Πέτρος, μετὰ τὴν πτῶσι του, ἔδωσε ἄλλη λύσι. Βρῆκε ἕνα τόπο καὶ ἔκλαυσε πικρῶς. Δέχτηκε τὴν ἀνάπαυσι τῆς ἀφέσεως. Καὶ ἔγινε ἡ πέτρα τῆς πίστεως, ἐπειδὴ ἔλειωσε ἀπὸ τὸ κλάμα. 
Τὰ θέματα εἶναι ἁπλᾶ, ἐφόσον πιστεύομε στὸν Χριστὸ καὶ ἐναποθέτομε σ' Αὐτὸν ὅλη μας τὴ ζωή. 
Σοῦ προκαλεῖ δέος ἡ παντοκρατορία τῆς ἀγάπης Του καὶ ἡ λεπτότητα τῆς συμπεριφορᾶς Του· νὰ φεύγη, μόλις φανῆ ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖς τὴν παρουσία Του. 
Καὶ ὅταν πῆγε στὴ γῆ τῶν Γεργεσηνῶν, ὅπου οἱ δαιμονισμένοι γύριζαν γυμνοὶ καὶ ἦταν τὸ φόβητρο τοῦ κόσμου, δὲν τοὺς ἐπέπληξε γιὰ ἀνάρμοστη συμπεριφορά, ποὺ προκαλοῦσε τὴ φρίκη, οὔτε τοὺς διετύπωσε θεολογικὲς ἀλήθειες. Αὐτοὶ ὄχι μόνο δὲν ἔπαιρναν ἀπὸ λόγια, ἀλλὰ τὰ ροῦχα τους ἔσχιζαν καὶ τὶς ἁλυσίδες ἔσπαζαν. 
Τοὺς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα καὶ κάθησαν δίπλα Του ἱματισμένοι καὶ σωφρονοῦντες. Καὶ ὅταν ἐπέτρεψε στὴ λεγεῶνα τῶν δαιμονίων νὰ μπῆ στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων καὶ νὰ πνιγῆ στὴ θάλασσα, οἱ κάτοικοι τῆς περιχώρου φοβήθηκαν "φόβῳ μεγάλῳ" καὶ ζήτησαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ ἀπομακρυνθῆ "ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν" (Ματ. 8, 34). Γιατὶ ἡ παρουσία του προκαλοῦσε καταστροφὴ παραγωγικῶν μονάδων καὶ οἰκονομικὴ ὕφεσι. 
Ὁ Κύριος δὲν τοὺς μίλησε γιὰ δική τους παρεκτροπή, ἀλλὰ μπῆκε στὸ πλοιάριο καὶ ἔφυγε. Αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ μᾶς κρίνει καὶ μᾶς σώζει. 
Εἴθε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς φωτίση νὰ ἀντιμετωπίσωμε τὴν παρουσία τοῦ Ἰησοῦ ὄχι μὲ τὴν ἀπορία "τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ᾧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;" (Ματ. 8, 29), ἀλλὰ μὲ τὴν αἴσθησι ὅτι Αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔρχεται νὰ μᾶς ἀπαλλάξη ἀπὸ τὰ βάσανα.

2