Labels

Thursday, November 27, 2008

Οι πυτζαμούλες



Μόλις βγήκαν από το στεγνωτήριο. Τις διπλώνω για να μπουν στο ντουλάπι. Λίγο προτού τις αποθέσω στη στίβα των ρούχων που δεν χρειάζονται σιδέρωμα τις φέρνω κοντά στο πρόσωπό μόυ. Μοσχοβολάνε όνειρα.
Χρόνια συντροφικότητας ύπνου και ξαγρύπνιας που τις έφθειρε, τις πάλιωσε κι ακόμα τις κρατά σα μνήμη αγαπημένη, -αφού της ανήκει. Σαν παρόν ανεξίτηλο.
Στα δυο μου χέρια οι λουλουδάτες πυτζάμες μου, διπλωμένες απλά μα προσεκτικά, γίνονται το παρελθόν μου μέσα στο οποίο σήμερα άνετα χωρώ, αφού το παλιό λάστιχο που κάποτε έσφιγγε τη μέση χαλάρωσε με την πάροδο των χρόνων.Γίνονται ρούχο που επιτρέπει το παρόν να αγγίζει το γυμνό σώμα χάδι απαλό του καιρού, του παρόντος, του τώρα.Κόντυναν τα μανίκια από τα τόσα πλυσίματα, ασκήσεις πτώσης, μετάνοιας και βάφτισης στο καθαρό νερό.Εξέχουν τώρα οι καρποί των χεριών μου, καρποί της τωρινής μου ηλικίας, λεπτοί και τρυφεροί, πιο νέοι από ποτέ, πιο δεκτικοί στην κάθε απροσδόκητη στιγμή.Τη στιγμή που ζητά την υποταγή μου ή την έξαρσή μου, την παρουσία μου όλη, την προσοχή μου. Το βλέμμα του νου και της καρδιάς μου. Την κάθε στιγμή που ακόμα κι αν έχει φαινομενικά το ίδιο επαναλαμβανόμενο πρόσωπο, δεν είναι ποτέ ίδιο. Μάλλον είναι κάθε φορά καινούριο, έτοιμο να μου αποκαλύψει τα μυστικά του, σα ρούχο παλιό, φορεμένο, κάποτε απόλυτα ταιριαστό, τώρα απλόχωρα γενναιόδωρο.
Τίποτα απαράλλαχτα ίδιο στη σχέση μου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Καμιά απουσία, εκτός από την εσκεμμένη της συνείδησης, όταν αυτή αρνείται το εγκάρδιο δόσιμό της στην Στιγμή. Γιατί μόνον η απουσία μου σκηνοθετεί την άψυχη Συνήθεια, ζωγραφίζοντας στον παλμογράφο της ζωής αυτήν την παγωμένη ευθεία, την μονότονη γραμμή που αποδεικνύει τον θάνατό μου. Αυτός είναι ο θάνατος.Ο μόνος θάνατος που υπάρχει είναι αυτός που κατασκευάζω απέχοντας από τη Στιγμή, αρνούμενος την έκπληξη που με περιμένει, το θαύμα που κρύβεται πίσω από το ερωτικό δόσιμό μου στο ελάχιστο και μέγα.
Οι πυτζαμούλες θα μπούνε ήσυχα στο ντουλάπι. Θα με περιμένουν να κάνω μπάνιο και να τις φορέσω καθαρές. Μαζί μου θα κοιμηθούν. Μαζί μου θα ονειρευτούν ή θα στριφογυρίσουν άγρυπνες στο στρώμα. Παρέα θα ξυπνήσουμε να υποδεχθούμε τη νέα μέρα. Μαζί θα χαλαρώσουμε, μαζί θα ιδρώσουμε, μαζί θα πλυθούμε και πάλι από την αρχή.Θα δώσουν αγόγγυστα τη θέση τους στα ρούχα της εξόδου και θα περιμένουν υπομονετικά να ντύσουν και πάλι το σώμα της νέας μέρας, των νέων στιγμών, του νέου δέρματος που θα επιστρέψει κοντά τους να συνομιλήσουν μυστικά και να τα πούνε όλα.
Κι εγώ επιτρέποντας το άγγιγμα του παρόντος που την ίδια στιγμή κουβαλά πάνω του όλο το παρελθόν σαν γίγαντας που όλα τα σηκώνει, όλα τα μπορεί, θα προχωρώ στην επόμενη ανάσα, στο επόμενο παρόν, στο επόμενο θαύμα, εξαγοράζοντας τον θάνατο με όλο μου το είναι.Αυτό το είναι της διαθεσιμότητας και υποταγής. Του θαυμασμού και της έκπληξης.Του Είναι του Άλλου, που εισχωρώντας μέσα μου γίντεται Εγώ παλλόμενο, ζωντανό και φωτοφόρο.Πάντοτε αγέραστο.

......................................................................................................................................

Η μουσική είναι το "Όνειρο", του Κυριάκου Καλαϊτζίδη, από το cd "Το Παραμύθι της Μουσικής" που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες. Στην κιθάρα ο Θανάσης Τσίτσαρης και η προσαρμογή της σύνθεσης για κιθάρα του Βασίλη Βέτσου.

Tuesday, November 25, 2008

Τα ποιήματα του Μανόλη Ξεξάκη παρουσιάζονται στον Ιανό της Θεσσαλονίκης

Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου 2008 20:00
IANOS, Αριστοτέλους 7, Θεσσαλονίκη

Παρουσίαση βιβλίου



Μανόλης Ξεξάκης, «ΠΟΙΗΜΑΤΑ»

εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ.

Θα μιλήσουν οι: Θανάσης Γεωργιάδης, συγγραφέας, Κώστας Ζουράρις, πολιτειολόγος, Γιάννης Αντωνίου, Καθηγητής, Πρόεδρος Μαθηματικού Τμήματος Α.Π.Θ.
Ο ποιητής αντλεί υλικό από τα μέχρι σήμερα δημοσιευμένα ποιητικά βιβλία του· προσθέτει, ξαναπλάθει και δημιουργεί, όπως πιστεύει, μορφές ικανές να αντέξουν το “χειμώνα του χρόνου”.


Σημείωμα
Τα ποιήματα του Μανόλη τα διάβαζα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Δεν είναι μόνον έξοχα ως προς την τεχνική τους, καθώς ο Μανόλης είναι μγάλος τεχνίτης του λόογου. Είναι ποιήματα βαθιάς κατανόησης της ζωής, μεγάλης ευαισθησίας και γεμάτα από τα λεπτά αρώματα της καρδιάς του.
Το ξεχωριστό ενδιαφέρον αυτής της παρουσίασης, εκτός από τους εξέχοντες ομιλητές της, θα είναι ότι ο ποιητής θα αναλήσει κάποια ποιήματά του που βασίζονται στα μαθηματικά, καθόλτι ο ίδιος είναι μαθηματικός.

Φίλε μου, καλή επιτυχία, για την οποία ουδόλως αμφιβάλλω!

Sunday, November 23, 2008

Ο «Ήχος Πλάγιος. Μόνος…» στο Πολυβιβλιοπωλείο Μαλλιάρης Παιδεία – Ανατόλια


Οι εκδόσεις Ηλίας Μπαρτζουλιάνος
και το βιβλιοπωλείο Μαλλιάρης Παιδεία
σας προσκαλούν
στην παρουσίαση της συλλογής ποιημάτων
του Ιωάννη Τσιουράκη
με τίτλο
«Ήχος Πλάγιος. Μόνος…»


Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Τόλης Νικηφόρου, ποιητής – συγγραφέας
Κατερίνα Καριζώνη, ποιήτρια – συγγραφέας



Ποιήματα και κείμενα της συλλογής θα διαβάσει
η Κυβέλη Δραγούμη, ηθοποιός


Η παρουσίαση θα γίνει την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 19:00
στον χώρο του Πολυβιβλιοπωλείου Μαλλιάρης Παιδεία – Ανατόλια.
Δ. Γούναρη 39, τηλ. 2310277113, Θεσσαλονίκη


Εκδόσεις Ηλίας Μπαρτζουλιάνος
Σοφοκλέους 5, Αθήνα 10559, τηλ. 2103835421, 6977306160


Την διασκευή του τραγουδιού «Φίλε» ερμηνεύει η Ιωάννα Μητσιάκη.
Ιωάννα μου σ’ ευχαριστώ πολύ για το τραγούδι.

Καλή επιτυχία Γιάννη μας!

Tuesday, November 18, 2008

Βίκυ, Κριστίνα, Μπαρτσελόνα του ιδιοφυούς Γούντι Άλλεν


"Δραματική κομεντί, αμερικανικής και ισπανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν, με τους Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ρεμπέκα Χωλ.
Η ιστορία : Δυο νεαρές Αμερικανίδες, η Βίκι και η Κριστίνα, αποφασίζουν να περάσουν το καλοκαίρι τους στην ηλιόλουστη Βαρκελώνη. Η πρώτη είναι σοβαρή και στα πρόθυρα γάμου. Ενώ η δεύτερη είναι σεξουαλικά απελευθερωμένη. Και οι δυο θα γοητευτούν από τον αρρενωπό ζωγράφο Χουάν Αντόνιο, ο οποίος όμως ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την πρώην σύζυγό του, Μαρία Έλενα". Αυτά αναφέρονται στο : http://www.cosmo.gr/Cinema/Hellas/215465.html

Διαλέγω να γράψω γι' αυτήν την ταινία γιατί με εντυπωσίασε από διάφορες πλευρές.
Καταρχάς με εντυπωσίασε το σενάριο, ως γραφή, του Γούντι Άλλεν. Είναι σαν να ξεφυλλίζεις ένα καλό βιβλίο και ταυτόχρονα να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι τους ήρωες και την δράση. Η ίδια ακριβώς ταινία όμως αν γυριζόταν στην Αμερική δεν θα ήταν καθόλου η ίδια. Ενδεχομένως να ήταν και σχετικά αδιάφορη. Το ότι την γυρίζει στην Βαρκελώνη δίνει όλον τον ζεστό τόνο του Μεσογειακού κόσμου και επιπροσθέτως του καλλιτεχνικού. Έτσι η συντηρητικότητα των δύο Αμερικανίδων έρχεται σε μεγάλη αντιπαράθεση με το ελεύθερο πνεύμα των Ισπανών και η ξεχωριστή ομορφιά αυτής της πόλης με τα σπουδαία υπαίθρια αρχιτεκτονικά αριστουργήματα του Γκαουντί αναδεικνύουν την εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας σε σημειό να την κάνουν παραμυθένια.
Αυτό όμως που με εντυπωσίασε ξεχωριστά είναι οι ανατροπές της ταινίες. Το πώς ο έρωτας μπορεί να αλλοιώσει έναν άνθρωπο και να αλλάξει την ζωή του. Το πόσο καταρρεύουν στα δίχτυα του οι ιδεολογίες που πάνω τους μπορεί κάποιος να χτίζει την ζωή του. Και δεν είναι στιγμιαίο γεγονός αυτό. Ο Γούντι Άλλεν καταφέρνει να μας αποκαλύψει το τι σημαίνει η επιμονή στην προσπάθεια να κρατήσεις και να προχωρήσεις μια σχέση. Το πώς μπορεί έστω και για λίγο διάστημα να λειτουργήσει ένα ερωτικό τρίγωνο σαν αυτά για τα οποία κάποτε έγραφε ο Ίψεν.
Δεν καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, ούτε παραμυθιάζει τον κόσμο. Η ταινία του είναι μια ταινία μεγάλης αλήθειας. Αρκεί μια ψυχική μετατόπιση, αρκεί μόνο μια ερωτική σπίθα για να ανατραπούν οι θεωρίες, όπως αρκεί και ένας ικανός χρόνος για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος τι αντέχει και τι δεν αντέχει, για ποιο πράγμα είναι πλασμένος και για ποιο όχι.
Θα μπορούσε αυτή η ταινία κάλλιστα να είναι μόνον δραματική και να βγαίνεις από την αίθουσα απολύτως ψυχοπλακωμένος έως απελπισμένος. Δεν βγαίνεις όμως έτσι. Αντιθέτως βγαίνεις με μια βαθιά κατανόηση του ανθρώπινου ειδιους και της ερωτικής δύναμης που είτε αντέχει είτε δεν αντέχει στον χρόνο, σου δίνει ένα νόημα ύπαρξης και ένα εφόδιο για να συνεχίσεις να ζεις με τρόπο ουσιαστικότερο από πριν. Πάρα πολύ σπουδαίο ρόλο σ' αυτό το γεγονός παίζει το βασικό μοτίβο ενός ελαφρού τραγουδιού που επαναλαμβάνει σχεδόν σαν παιδικό τραγουδάκι: Μπαρτσελόνα, Μπαρτσελόνα... και που καταφέρνει να κρατήσει από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας -όπου τα δύο κορίτσια επιστρέφουν στην Αμερική φαινομενικά όπως είχαν φύγει, η μία ξεκαθαρισμένη για την σχέση της και σταθερή, η άλλη γνωρίζοντας μόνον ό,τι δεν θέλει και αναζητώντας αυτό που δεν ξέρει τι είναι και θα την ικανοποιήσει,- μία ισχυρή κόντρα στην θλίψη που προκαλει το ανέφικτο που επιθυμούμε. Αυτή η κόντρα της μουσικής κάνει την ταινία, όχι κωμωδία όπως αναγράφεται στα διάφορα σάιτ, αλλά βαθιά ανθρώπινη και ελπιδοφόρα.
Το βλέμμα του σκηνοθέτη-σεναριογράφου δεν είναι μόνο τολμηρό, ακραίο και ριψοκίνδυνο. Είναι τρυφερό, επιεικές και γεμάτο συμπάθεια στην ανθρώπινη αδυναμία και το υπαρξιακό αδιέξοδο που βιώνουν οι άνθρωποι στις σχέσεις τους. Κατά την γνώμη μου είναι ένα βλέμμα ιδιοφυές και άκρως ποιητικό, ένα βλέμμα φωτεινό και γλυκό, γεμάτο θαλπωρή.
Το πάθος που κάποτε ζήσαμε δεν οδηγεί στην καταστορφή ή στην αυτοκτονία όταν πάψει να υπάρχει ή όταν οι συνθήκες ή ο ίδιος ο οργανισμός μας δεν το αντέξει. Το πάθος έτσι κι αλλοιώς έχει μικρή διάρκεια ζωής. Όμως αν σου έτυχε να το ζήσεις αποτελεί στην πραγματικότα ένα εφόδιο για να συνεχίσεις να ζεις, ενθυμούμενος, αλλά και λησμονώντας. Αξίζει να το υπερβείς προκειμένου να συνεχίσεις να ζεις γιατί η ίδια η ζωή έχει μεγαλύτερη αξία και απ' αυτό. Ο έρωτας είναι ένας θησαυρός που στο χέρι σου είναι να τον κρατήσεις όπως του αξίζει.
Όσο με απέλπισε και με θύμωσε η προηγούμενη ταινία που είδα: Ανάμεσα στους τοίχους, που βραβεύτηκε μάλιστα στο φεστιβάλ των Καννών, άλλο τόσο αυτή η ταινία με γέμισε ελπίδα και θάρρος. Να χαιρόμαστε τέτοιους ανθρώπους σαν τον σπουδαίο Γούντι Άλλεν!



Saturday, November 15, 2008

Τι λέει ο ¨Αρης Δαβαράκης για τις φυλακές Κορυδαλλού



Η συνέντευξη του Άρη Δαβαράκη στο TVXS του Στέλιου Κόλουγλου.
Δεν χρειάζεται εγώ να προσθέσω τίποτα. Κάντε κλικ πάνω στα κόκκινα γράμματα και θα ακούσετε με τον πλέον ζωντανό και ανάγλυφο τρόπο την σοκαριστική αλήθεια, που εμείς αγνοούμε ή απλά εικάζουμε, για τις συνθήκες ζωής στις φυλακές.
Γιατί μια τέτοια αλήθεια μπορεί να ειπωθεί ως έχει, με τον καλύτερο τρόπο, από έναν πνευματικό άνθρωπο που αδίκως και παρανόμως προφυλακίστηκε και έμεινε για έξι ολόκληρους μήνες μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού.


Wednesday, November 12, 2008

Μανόλης Ξεξάκης 'Σε Τέμπο Κόκκινο', στο βιβλιοπωλεό ΙΑΝΟΣ της Θεσσαλονίκης, 13/11/08, 20.30μμ


Ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη
και το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ
έχουν την ευχαριστηση να σας προσκαλέσουν
στην παρουσίαση του νέου βιβλίου
της Βασιλικής Νευροκοπλή
με τίτλο
ΣΕ ΤΕΜΠΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

Για το βιβλίο θα μιλήσει
ο Μανόλης Ξεξάκης, συγγραφέας
Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η συγγραφέας


Η παραουσίαση θα γίνει την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
στις 20.30, στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ
(Αριστοτέλους 7, τηλ. 2310 276 447)

Πληροφορίες: Εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη
Σόλωνος 98, 106 80 Αθήνα
http://www.livanis.gr, e mail webmaster@livanis.gr
τηλ. 210 366 12 12, 210 366 12 09, Μαρία Κουκουβίνου και Ευτυχία Χατζοπούλου.



Ο Μανόλης Ξεξάκης γεννήθηκε το 1948 στο Ρέθυμνο Κρήτης. Το 1966 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε διαδοχικά ως καθηγητής φροντιστηρίου, ως διευθυντής ραδιοφωνίας της ΕΡΤ-2 Θεσσαλονίκης (1983-19869 και ως συνεργάτης διαφημιστικής εταιρίας. Από το 1982 έως το 1987 παρουσίαζε την εκπομπή "Ο κόσμος του βιβλίου" στη ραδιοφωνία της ΕΡΤ-2. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1971 και υπήρξε στενός συνεργάτης του περιοδικού "Το τραμ". Κυκλοφόρησε τα εξής βιβλία : "Ο θάνατος του ιππικού" (αφηγήματα, 1977), "Ασκήσεις μαθηματικών" (ποιήματα, 1980), "Πλόες ερωτικοί" (ποιήματα, 1980), "Κάτοπτρα μελαγχολικού λόγου" (ποιήματα, 1987), "Πού κούκος, πού άνεμος" (μυθιστόρημα,1987), "Σονάτα κομπολογιών" (διηγήματα και μικρά πεζά, 2000). Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά και στα αγγλικά.

Tuesday, November 11, 2008

Άρης Δαβαράκης, μπλογκ Πρόσωπα, για την παρουσίαση στον Ιανό του 'Σε Τέμπο Κόκκινο'


"…Μα πώς πηδάω έτσι από το ένα θέμα στο άλλο;
Είχαμε το Σάββατο στον ΙΑΝΟ και την παρουσίαση του βιβλίου τής Βασιλικής Ναυροκοπλή «Σε Τέμπο Κόκκινο» που πάει και πολύ καλά και μας έδωσε την ευκαιρία να βρεθούμε κιόλας κάποιοι άνθρωποι εκεί στον φιλόξενο ΙΑΝΟ και να σφίξουμε τα χέρια. Τέτοιοι άνθρωποι, απ’ αυτούς που εννοούσα εδώ πιο πάνω, άνθρωποι του «ανοίγματος» και τής αγάπης, του «δοσίματος» και όχι τού «θέλω κι άλλο, δικαιούμαι, απαιτώ απ’ τη ζωή εδώ και τώρα τα πάντα».
Εγώ ήμουνα στο πάνελ και είπα λίγες κουβέντες από καρδιάς για το βιβλίο που το διάβασα με μεγάλη χαρά, δυο και τρεις φορές, και το περιεχόμενό του με ξεδίψασε από πολλές απόψεις – γιατί είχα μια δίψα απαρηγόρητη γύρω απ’ αυτά που αγγίζει η Βασιλική και με ταλαιπωρούσε αυτή η δίψα.
Τίποτα. Το πρόβλημα ήταν πως προς στιγμήν νόμισα πως το περνάω μόνος μου όλο αυτό το τούνελ με το αναμμένο φωτάκι στην άκρη του, παρατηρώ όμως πως είμαστε πολλοί που προχωράμε μπρος και νοιώθουμε ότι, ναι, βεβαίως και μπορούμε να φτάσουμε στην έξοδό του και να ξεριζώσουμε απ’ το στήθος μας ένα μεγάλο λουλούδι που θα ’χει ανθίσει μέσα σ’ αυτήν την σκιερή υγρασία της μετριότητας που μας έχει πνίξει – αλλά δεν την αφήνουμε να κάνει την δουλειά της, τής πάμε κόντρα με δύναμη και την στέλνουμε από εκεί που ’ρθε τελικά, φροντίζοντας τον εσωτερικό μας κήπο όσο πιο στοργικά μπορούμε, ξεριζώνοντας κάθε μέρα αγριόχορτα και «μπάομπαμπς»,
ποτίζοντας, συχνά με δάκρυα αρμυρά, τα πολύτιμα αποκτήματά μας που δεν είναι ευδιάκριτα στο τρισδιάστατο, ζουν όμως και αναπτύσσονται στον μέσα κήπο, μέχρι ν’ ανθίσουν δυνατά και να καρποφορήσουν – αν ο κηπουρός, εμείς δηλαδή, δεν το βάλουμε κάτω και δεν τ’ αφήσουμε όλα να χορταριάσουν και να ξεραθούνε από αμέλεια ή - μακριά από μας - καμιά φορά και από απελπισία..."
Από το ποστ του Άρη:

Η Φρίντα Κάλο σε Τέμπο Κόκκινο και αύρα Obama!


ΥΓ1. Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη. Όχι μόνο γι' αυτό που έγραψες στο μπλογκ σου και που εμπεριέχει και την δική σου αγωνία που καταθέτεις για μια ακόμη φορά με ειλικρίνεια, αλλά και για όσα είπες για το βιβλίο στην παρουσίαση, μιλώντας πράμγατι με όλη σου την καρδιά, αυτήν την πλούσια.
ΥΓ2. Ευχαριστώ την Νηφάλιο Μέθη για την παρουσίαση του βιβλίου στο μπλογκ της, από όπου πήρα και την ωραία αυτή φωτογραφία που αναρτώ εδώ. Ήταν μεγάλη μου χαρά που ήρθε στην παρουσίαση και γνωριστήκαμε από κοντά.

Monday, November 3, 2008

Για το βιβλίο 'ΣΕ ΤΕΜΠΟ ΚΟΚΚΙΝΟ' θα μιλήσουν οι: Θανάσης Αγγέλου, Άρης Δαβαράκης και Ιωάννης Τσουκαλάς, στον ΙΑΝΟ Αθηνών, 8/11/08, στις 12.30μ.


Ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνηκαι το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣέχουν την ευχαριστηση να σας προσκαλέσουνστην παρουσίαση του νέου βιβλίουτης Βασιλικής Νευροκοπλήμε τίτλοΣΕ ΤΕΜΠΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:Θανάσης Αγγέλου, Κοσμήτορας Φιλοσοφικής ΣχολήςΠανεπιστημίου ΙωαννίνωνΆρης Δαβαράκης, Στιχουργός - ΣυγγραφέαςΙωάννης Τσουκαλάς, Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ.
Η παραουσίαση θα γίνει το Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008στις 12.30 το μεσημέρι, στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ(Σταδίου 24, τηλ.210 32 17 917)
Πληροφορίες: Εκδοτικός οργανισμός ΛιβάνηΣόλωνος 98, 106 80 Αθήναhttp://www.livanis.gr, e mail webmaster@livanis.grτηλ. 210 366 12 12, 210 366 12 09, Μαρία Κουκουβίνου και Ευτυχία Χατζοπούλου.