Ανηφορίζουμε προς τον Βροντάδο με την Μαρία Φλάμου από το βιβλιοπωλείο Πυξίδα, την Πέμπτη το πρωί. Φτάνουμε σε ένα σχολείο που αριστερά του το σκέπει το βουνό και δεξιά στο βάθος ατενίζει τη θάλασσα. Το πρωινό αεράκι μας δροσίζει, η ησυχία χαϊδεύει απαλά την ψυχή. Στο μπαλκόνι του μικρού σπιτιού που είναι σχεδόν κολλητά με την αυλή του σχολείου οι γειτόνισσες πίνουν τον πρωινό καφέ τους αρωματισμένο από τις ευωδιές των λουλουδιών τους.
Μας υποδέχεται ο Διευθυντής και αφού συζητούμε για τους πιθανούς χώρους όπου θα μπορούσε να γίνει η εκδήλωση, καταλήγουμε στηναίθουσα του Νηπιαγωγείου. Εκεί θα έρθουν τα παιδιά των τριών πρώτων τάξεων και θα καθίσουν στο ξύλινο πάτωμα για να παρακολουθήσουν την αφήγηση του παραμυθιού. Έχουν όλα προετοιμαστεί και θα ακολουθήσει μια μεγάλη συζήτηση που θα με εκπλήξει θετικά.
Γιατί οι φτωχοί άνθρωποι του μικρού χωριού, τα ρωτώ ήταν τόσο φοβισμένοι;
Επειδή δεν είχαν δει τίποτα καλό στη ζωή τους, μου απαντούν.
Άρα το καλό τι γεννάει;
Τα όνειρα!
Και ο φόβος;
Την απελπισία...
Ο πλούτος;
Την απληστία...
Κι ένα κορίτσι της Δευτέρας λέει στο τέλος:
Εγώ αισθάνομαι πως η ζωή μου είναι ένα βιβλίο που δεν ξέρω κι εγώ πόσοι το γράφουν και μου το διαβάζει η μαμά μου...
Ναι, αυτά τα παιδιά θα ήθελα να τα ξανασυναντήσω μετά από λίγα χρόνια... η ποιητικότητά τους με συγκίνησε βαθιά...
No comments:
Post a Comment
Σχόλια