Labels

Tuesday, July 31, 2018

Του θανάτου



Θα 'ρθει μια μέρα
Που δε θα μιλώ
Που δε θα γελώ
Μα ούτε θα κλαίω
Μην τρομάξετε τότε
Κανείς να μη λυπηθεί
Θα ’ναι απ' το θάμβος
Όσων θωρούν τα μάτια μου
Μόνο να με ζηλέψετε
Θα σας επιτρέψω


Χίος, 31.07.17



Η ζωγραφιά από τον σύνδεσμο: https://gr.pinterest.com/pin/556264991471177495/?utm_campaign=rdpins&e_t=bcf3de9ffb6c41739fb4979543061f9b&utm_content=556264991471177495&utm_source=31&utm_term=10&utm_medium=2004

Οι αδιάκοπες μαχαιριές της ζωής - Νικηφόρος Βρεττάκος



Έρχονται, στιγμές που γίνομαι, σιωπηλός περισσότερο από κάθε άλλη φορά κι ένα είδος πειθαρχημένης λύπης σκεπάζει, σαν μια λεπτή μάσκα το πρόσωπό μου. Τότε αυτοί που έρχονται κάτι να ειπούν μαζί μου, υποψιάζονται πως μου συμβαίνει κάτι, και με ρωτούν. Τους αποκρίνομαι με τη λέξη «τίποτα», αλλά το κάνω με πολύ κόπο. Γιατί αν τους αποκρινόμουν μ' ένα απλό χαμόγελο, δε θα το θεωρούσαν λέξη.

Τι να εξηγήσεις και πώς να περιγράψεις αυτές τις ορμητικές, εχθρικές αντιθέσεις της ζωής που πέφτουν πάνω σ' αυτό το εύθραυστο κλωνάρι, σ' αυτή την ψυχή που αρνιέται την υποταγή, πώς να δώσεις αυτό τον πόλεμο που συνεχίζεται ανένδοτος, αυτές τις αδιάκοπες μαχαιριές. Όλες όμως οι βαθιές τρύπες που ανοίγουν, γιομίζουν μέσα σε λίγες ώρες λουλούδια. Κι αυτό πώς να το περιγράψεις; Είναι κάτι που δεν το ξέρεις.



*Το κείμενο μας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου
** Η ζωγραφιά από τον σύνδεσμο:   https://gr.pinterest.com/pin/409757266091495996/?utm_campaign=rdpins&e_t=77a46efe3f42402cafb548b14690f2cb&utm_content=409757266091495996&utm_source=31&utm_term=3&utm_medium=2004 




Friday, July 27, 2018

Ὁ Ἃγιος Μεγαλομὰρτυς Παντελεὴμων ὁ ἰαματικὸς

Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος παντελεημονας


Γαλακτόμικτον, Μάρτυς, αἷμα σῆς κάρας,
Δι’ ἣν ὑδατόμικτον ὁ Χριστὸς χέει.
Φάσγανον ἑβδομάτῃ λάχεν εἰκάδι Παντελεήμων.

Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.). 
Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός.
Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια  
Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.
Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.
Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. 
Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.
Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό 
που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. 
Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.


https://aerapatera.wordpress.com/2018/07/27/ὁ-ἃγιος-μεγαλομὰρτυς-παντελεὴμων-2/


Thursday, July 26, 2018

Ἁγὶα Ὁσιομὰρτυς Παρασκευὴ.

Σχετική εικόνα


Θεῷ παρεσκεύασας ἁγνὸν ὡς δόμον,

Σαυτὴν ἄγουσα, Σεμνή, εἰς κατοικίαν.
Παρασκευὴν ἔκτανεν εἰκάδι χαλκὸς ἐν ἕκτῃ.

Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 – 160 μ.Χ.). Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί.
Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.
Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού.
Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. 
Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα – καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη 
– για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. 
Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ’ άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. 
Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.
Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.


https://aerapatera.wordpress.com/2018/07/26/ἁγὶα-ὁσιομὰρτυς-παρασκευὴ/


* Προσωπικό σημείωμα 

Εν μέσω των τραγικών στιγμών που ζήσαμε και ζούμε αυτές τις μέρες συμμετέχοντας στο πένθος και τον άφατο πόνο των συνανθρώπων-αδερφών μας, ακούστηκαν και ανίερα λόγια και μάλιστα από χείλη ιεράρχη, ο οποίος όμως ευτυχώς κατακεραυνώθηκε και από τον Αρχιεπίσκοπο και από πολλούς άλλους, μητροπολίτες, ιερείς και λαϊκους. Από τον θάνατο του Χριστού ακόμα, αποδειχθηκε πως ένας άδικος θάνατος -πόσο δε μάλλον πολλοί- επιφέρει ερμηνείες, καταδίκες και απειλές από τους Φαρισαίους εκείνης της εποχής -που σε καμία εποχή δεν εκλείπουν. Η Πεντηκοστή όμως σηματοδοτεί μια αλλαγή ιστορική που εξαιτίας της υψώθηκαν σήμερα οι υγιείς φωνές ενάντια στα ανίερα και υποκριτικά λόγια του ιεράρχη. Τότε ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που μια ομάδα ανθρώπων υπερασπίστηκε σθεναρά ένα αθώο θύμα που φονεύθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος. Μέχρι τότε ο θυματοποιητικός μηχανσιμός λειτουργούσε με απόλυτο τρόπο και έτσι δημιουργούσε μύθους. Κανένας έως την ημέρα της Πεντηκοστής δεν διανοήθηκε να υπερασπίσει ένα αθώο θύμα που η κοινότητα τιμώρησε άδικα. Η αλλαγή που συμβαίνει τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, ακόμα και αν δεν ερμηνεύεται ορθολογικά, σημάνει το τέλος των μύθων. Η ανακύκλωσή τους μπορεί να συνεχίζεται, αλλά η δημιουργία τους καταπαύει. Αποδίδοντας με δικά μου λόγια τη θεωρία του Γάλλου ανθρωπολόγου Ρενέ Ζιράρ, έκρινα αναγκαίο να τοποθετηθώ απέναντι σε όσα ακούστηκαν και συζητήθηκαν τελευταία. Θα προσθέσω όμως πως Ταλιμπάν δεν λογίζονται μόνο αυτοί που διαστρεβλώνουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου επικαλούμενοι έναν τιμωρό Θεό -άξιον απορίας θα παραμένει πώς μπορεί ένας τιμωρός Θεός όχι μόνο να δέχεται να σταυρωθεί, αλλά να μην εκδικείται τους σταυρωτές του και επιπλέον να ζητά από τον Πατέρα Του να τους συγχωρέσει-. Ταλιμπάν λογίζονται και οι φανατικοί αντιχριστιανοί που αναζητούν αφορμές για να εξαπολύσουν το μένος τους, αντιμετωπίζοντας ως σύνολο της εκκλησίας τις μεμονωμένες, άρρωστες και αντιστοίχως ταλιμπανικές συμπεριφορές κάποιων ιερωμένων, επειδή έτσι τους βολεύει και έτσι αισθάνονται δικαιωμένοι...
Η αγία Παρασκευή, της οποίας την μνήμη εορτάζει η εκκλησία μας σήμερα, μαρτύρησε καταρχάς στη Ρώμη, όπου ο Αντωνίνος την έριξε στις φλόγες και επειδή δεν κάηκε, εκείνος πλησιάζοντας στο καζάνι να δει αν όντως η πίσσα του καίει, τυφλώθηκε. η αγία προσευχόμενη θεράπευσε τον βασανιστή της. Γιατί αυτό θα πει χριστιανός. Προσεύχετα για τους τιμωρούς του, τους άθεους, τους εκδικητικούς στον Θεό της αγάπης. Ο Αντωνίνος πίστεψε και ελευθέρωσε την αγία σταματώντας και τους διωγμούς κατά των χριστιανών. Είχε το σθένος και τη λεβεντιά να αναγνωρίσει την πλάνη του. Η δε αγία, αφού συννέχισε να περιοδεύει κηρήττοντας τον Χριστό τελλικά μαρτύησε στα Τέμπή...
Χρόνια πολλά στις εροτάζουσσες και στους εορτάζοντες! Ας θεραπεύει η αγία των ματιών, τα μάτια της ψυχής μας...
  
Βασιλική Νευροκοπλή















Monday, July 23, 2018

Καλό ταξίδι στη γειτονιά του ουρανού...



Στης ανάγκης τα θρανία
και στης φτώχειας το σχολειό
μάθαμε την κοινωνία
και τον πόνο τον παλιό

Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ’ άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας

Το σεργιάνι μας στον κόσμο
ήταν δέκα μέτρα γης
όσο πιάνει ένα σπίτι
και ο τοίχος μιας αυλής

Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ’ άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

«Βίωσα την έλλειψη αγαθών μικρός. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός, μηχανικός σε ποντοπόρα πλοία. Τον γνώρισα σε μεγάλη ηλικία, μετά τον πόλεμο και περάσαμε μια πολύ δύσκολη μεταπολεμική περίοδο στη Σύρο. Είδα, ας πούμε, γείτονες στη συνοικία που μεγάλωσα, που δεν είχαν απολύτως τίποτα. Έρχονταν και ζητούσαν από μας ένα κρεμμύδι, λίγη ζάχαρη, λίγο καφέ, λίγο λάδι. Μιλάμε για την απόλυτη ένδεια, την οποία την έχω δει, την έχω ζήσει. Τα παιδιά στο σχολείο ήταν όλα ξυπόλητα. Στο γυμνάσιο φόρεσαν παπούτσια, όσοι πήγανε. Ήταν άγρια τα πράγματα».

Μάνος Ελευθέριου

Sunday, July 22, 2018

Κυριακὴ Η᾽Ματθαὶου

Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη η ματθαιου

(Ματθ. 14,14-22)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, εἶδεν 
14. ὁ Ἰησοῦς πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. 
15. ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. 
16. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν.
17. οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. 
18. ὁ δὲ εἶπε· φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. 
19. καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις. 
20. καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. 
21. οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων.
22. Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.





Saturday, July 21, 2018

Της πλάνης




Σαν τις μεγάλες ιδέες
τα καράβια της γραμμής
κρύβουν τα αστέρια
το σκοτάδι υπερτονίζοντας
με φώτα εκτυφλωτικά
Πώς δίχως ουρανό ο ταξιδιώτης
να μην ελπίσει στων ανθρώπων τους υιούς;



Friday, July 20, 2018

Ὁ Ἃγιος καὶ Προφἠτης Ἡλὶας ὁ Θεσβὶτης

Αποτέλεσμα εικόνας για προφητησ ηλιασ


Ἐπέσχεν ὄμβρον, πῦρ τρίτον φέρων κάτω,
Σχίζει δὲ ῥεῖθρον Ἠλίας τρέχων ἄνω.
Δίφρῳ ἀνηρπάγης περὶ εἰκάδα, Ἠλία ἱππεῦ.

Μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ξεχωριστή είναι η θέση του προφήτη Ηλία. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. 
Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου» (Λουκ., κεφ. α, στ. 17), θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει. 
Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιο του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραλεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει».
Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωϋσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό.
Όλα αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. 
Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. 
Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε· «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;». Κι οι μαθητές είπαν’ «Ἰωάννην τὸν βαφτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν….».
Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (γι’ αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης), το σημερινό El Istib, της περιοχής Γαλαάδ, και άνηκε στην φυλή του Ααρών.
Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει. 
Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.
Ο Προφήτης Ηλίας άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873 – 854 π.Χ.
Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι εναντίον τους ήταν ο πόλεμος του προφήτη Ηλία. 
Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινόταν αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αυτή λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζόταν διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια. 
Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβόταν σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη.
Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωί. Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλα αυτά με εντολή του Θεού. 
Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν. Η χήρα γυναίκα είχε ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί.
Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό.
Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοιερείς, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ. 
Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό. Του είπε κι έβαλαν πάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, και άρχισαν να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ήμερα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· 
«και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις».
Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάνω εγώ τη θυσία μου». Έκανε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρείς φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο.
Ύστερα απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά.
Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωϋσής άκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίγεται.
Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβόταν σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα.
Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι».
Άλλα θαυμαστά σημεία του πορφήτη Ηλία ήταν ότι διέσχισε τον Ιορδάνη ποταμό με την μυλωτή του και τέλος ότι αντί να πεθάνει ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό.
Να σημειώσουμε, ότι ο προφήτης Ηλίας, μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια από την ανάληψη του, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου) στον βασιλέα Iωράμ, προβλέποντας τον θάνατο του επειδή απομακρύνθηκε από την λατρεία του αληθινού Θεού:
«καὶ ἦλθεν αὐτῷ ἐν γραφῇ παρὰ ᾿Ηλιοὺ τοῦ προφήτου λέγων· τάδε λέγει Κύριος Θεὸς Δαυὶδ τοῦ πατρός σου· ἀνθ’ ὧν οὐκ ἐπορεύθης ἐν ὁδῷ ᾿Ιωσαφὰτ τοῦ πατρός σου καὶ ἐν ὁδοῖς ᾿Ασὰ βασιλέως ᾿Ιούδα» (Παραλειπομένων Β’, κεφ. 21, στίχος 12).
Το δε βιβλίο Σοφία Σειράχ αναφέρει ότι: 
«ΚΑΙ ἀνέστη ᾿Ηλίας προφήτης ὡς πῦρ, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπὰς ἐκαίετο…. ὡς ἐδοξάσθης, ᾿Ηλία, ἐν τοῖς θαυμασίοις σου· καὶ τίς ὅμοιός σοι καυχᾶσθαι; ὁ ἐγείρας νεκρὸν ἐκ θανάτου καὶ ἐξ ᾅδου ἐν λόγῳ ῾Υψίστου· ὁ καταγαγὼν βασιλεῖς εἰς ἀπώλειαν καὶ δεδοξασμένους ἀπὸ κλίνης αὐτῶν·
ὁ ἀκούων ἐν Σινᾷ ἐλεγμὸν καὶ ἐν Χωρὴβ κρίματα ἐκδικήσεως· ὁ χρίων βασιλεῖς εἰς ἀνταπόδομα καὶ προφήτας διαδόχους μετ᾿ αὐτόν· ὁ ἀναληφθεὶς ἐν λαίλαπι πυρὸς ἐν ἅρματι ἵππων πυρίνων…. μακάριοι οἱ ἰδόντες σε καὶ οἱ ἐν ἀγαπήσει κεκοσμημένοι, καὶ γὰρ ἡμεῖς ζωῇ ζησόμεθα.» (Σοφία (Σειράχ, μη΄, 1<-11>).

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν, νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει, διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.



https://aerapatera.wordpress.com/2018/07/20/ὁ-ἃγιος-καὶ-προφἠτης-ἡλὶας-ὁ-θεσβὶ/




Tuesday, July 17, 2018

χάι κου της ησυχίας



Μια πεταλούδα
χρυσοβελονιασμένη
μεθά τον ήλιο
*
Τόξευσε η νύχτα
πισώπλατα το άστρο
και το έσβησε
*
Ο καροτσέρης
ήλιος, νύχτες κουβαλεί
στην καρότσα του







Sunday, July 15, 2018

Κυριακὴ τῶν Πατὲρων τῆς Δ᾽Οἰκ.Συνὸδου

Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη των πατερων της δ οικουμενικης συνοδου

(Ματθ. 5,14-19)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοὺ μαθηταίς· 
14. ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· 
15. οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. 
16. οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 
17. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. 
18. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. 
19. ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.





Tuesday, July 10, 2018

Σωστοί ή ευτυχισμένοι; - Harold S. Kushner


 Όταν συγχωρούμε, όταν ερχόμαστε να δούμε κάτι που μας έκανε κάποιος, όχι σαν αποτέλεσμα κακίας ή σαν απόρριψη των αισθημάτων μας, αλλά σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης αδυναμίας, ανυπομονησίας και ατέλειας, δεν απαλλάσσουμε μόνο το άλλο πρόσωπο από τον ρόλο του κακού· πάνω από όλα απαλλάσσουμε τον εαυτό μας από τον ρόλο του θύματος.



Η Λίντα Γουέλτνερ, αρθρογράφος της «Μπόστον Γκλόουμπ», μάς το επισημαίνει, αφηγούμενη μια ιστορία. Θυμάται τον εαυτό της να κάθεται σε ένα πάρκο και να κοιτάζει τα παιδιά να παίζουν. Δύο από αυτά αρχίζουν να μαλώνουν και το ένα λέει στο άλλο: «Σε μισώ! Δεν πρόκειται να παίξω ποτέ ξανά μαζί σου!» Για λίγα λεπτά παίζουν χώρια και ύστερα είναι και πάλι μαζί, δίνοντας το ένα στο άλλο τα παιχνίδια του. Η κυρία Γουέλτνερ επισημαίνει σε μια άλλη μητέρα: «Πώς το καταφέρνουν αυτό τα παιδιά; Πώς γίνεται να είναι τόσο θυμωμένα τη μια στιγμή και την άλλη να γίνονται οι καλύτεροι φίλοι;». Η άλλη μητέρα απαντά: «Είναι εύκολο. Προτιμούν να είναι ευτυχισμένα από το να είναι "σωστά"».






*Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδύλου 


Monday, July 9, 2018

Αλησμόνητη η παράσταση του Αλησμόνητου Κήπου στο Ομήρειο της Χίου


Αποδυτήριο χωρίς πόρτες και τοίχους είναι η σκηνή. Γυμνός ο καλλιτέχνης θα σταθεί πάνω της και μαζί του θα αποκαλυφθούν ολόγυμνες και οι σχέσεις με τους επί σκηνής συνεργάτες του, είτε το θέλει είτε όχι. Το αν θα αποπειραθεί να κρύψει τη γύμνια του ή θα παραδοθεί άδολα και ανεπιτήδευτα στα βλέμματα των θεατών, όπως ένα βρέφος στην αγκαλλιά της μάνας του, δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο, αλλά από τους ακροατές του. Η οποιαδήποτε καχυποψία, αγκύλωση, αρνητική τους πρόθεση, θα επηρεάσει τους ανθρώπους της σκηνής. Αυτό που οι θεατές δεν γνωρίζουν είναι ότι εκτίθενται επίσης γυμνοί κι ας βρίσκονται προστατευμένοι στο σκοτάδι της πλατείας. Τα μύχια της ψυχής τους γίνονται ψηλαφητά από εκείνους που λούζουν τα φώτα της σκηνής. Γι’ αυτό και κάθε φορά, κάθε παράσταση, είναι διαφορετική. Τίποτα δεν είναι ίδιο, τίποτα δεν μπορεί να επαναληφθεί όπως ένα φωτοτυπημένο αντίγραφο.
Ο ‘Αλημόνητος Κήπος’ στο Ομήρειο της Χίου, χθες βράδυ, ευτύχησε να ανθίσει και να ευωδιάσει αρώματα γιασεμιών και μαστιχόδεντρων που χαρακτηρίζουν αυτόν τον τόπο. Οι επί σκηνής μουσικοί συνεργάτες μας, ήταν τόσο καλοπροαίρετοι, φιλότιμοι, εγκάρδιοι και ταλαντούχοι που η σχέση μας στη σκηνή έφθασε να αποκτήσει τον ρυθμό και τη ζεστασιά της ανάσας ενός σώματος. 

Αυτό που απέμενε ήταν αν αυτό το σώμα θα παραδιδόταν σε μια αγκαλιά ανοιχτή και θερμή, έτοιμη να το υποδεχθεί. Γιατί ακόμη και ένα βρέφος δεν αναπαύεται σε οποιαδήποτε αγκαλιά, όπως ούτε και κάθε αγκαλιά μπορεί να το κρατήσει όπως του πρέπει. Για καλή μας τύχη, η αγκαλιά των ανθρώπων που προσήλθαν να σεργιανίσουν τον ‘Αλησμόνητο Κήπο’ απεδείχθη αντιστοίχως αλησμόνητη. Το αισθάνθηκα μέχρι το μεδούλι μου από τις πρώτες κιόλας λέξεις που διάβασα. Ένιωσα πως απευθύνομαι στα πιο γλυκά παιδιά του κόσμου. Αφέθηκα, λύθηκα, παραδόθηκα, -και όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι οι μουσικοί. Η παράσταση μεταμορφώθηκε σε μια μουσικοποιητική βαρκούλα που έπλεε σε νηφάλιο πέλαγος με ούριο άνεμο και έφτανε στα νησιά των ψυχών, ξεφόρτωνε την πραμάτεια της και ανεφοδιαζόταν πολύτιμα μαργαριτάρια αισθημάτων των θεατών για να συνεχίσει. Οταν το ταξίδι μας τελείωσε, ήμασταν όλοι ένα σώμα, μια ψυχή, ένα ταξίδι κι ένας προορισμός, ήμασταν η μία και μοναδική, η αξιολάτρευτη Ιθάκη της αγάπης.

Για τη μονάκριβη αυτή εμπειρία θα θέλαμε με τον Κυριάκο, να τους ευχαριστήσουμε όλους, μουσικούς, τραγουδιστές και ακροατές, αλλά και τους δύο καίριους πυλώνες του Φεστιβάλ Ελληνικής Μουσικής, “Μούσα Ελληνική”, που δίχως αυτούς τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε πραγματοποιηθεί: την Ελευθερία Λυκοπάντη και τον Αλέξανδρο Καλογερά. 
Το άρωμα της Χίου και των ανθρώπων της έγινε μυροβόλο αίμα στην καρδιά μας που την κάνει να χτυπά πιο αισιόδοξα












* Οι φωτογραφίες είναι από την Γενική δοκιμή, εκτός της τελευταίας που είναι αμέσως μετά το τέλος της παράστασης. 




Sunday, July 8, 2018

Κυριακὴ ΣΤ’ Ματθαὶου

Αποτέλεσμα εικόνας για στ ματθαιου

(Ματθ. 9,1-8)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐμβὰς ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ πλοῖον, 
1. διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. 
2. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 
3. καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. 
4. καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;
5. τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; 
6. ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας –τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου.
7. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ.
8. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.






Friday, July 6, 2018

Ο Αλησμόνητος Κήπος - Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου - Σάββατο 7/07/18, 9.00μμ


*
Ο Αλησμόνητος κήπος
Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου
Σάββατο 7 Ιουλίου 2018, ώρα 9.00μμ
Μουσική: Κυριάκος Καλαϊτζίδης
Κείμενο & Στίχοι τραγουδιών: Βασιλική Νευροκοπλή

Μουσικοί: Φώτης Πέζος, βιολί & βιόλα
Παναγιώτης Κραμπής, Πιάνο
Σωκράτης Γιάνναρης, κρουστά
Λαμπρινή Κάμπουρα, κανονάκι
Χριστίνα Καλογερά, κοντραμπάσο
Κυριάκος Καλαϊτζίδης, ούτι

Τραγούδι:
Δροσιέλλα Καλούδη
Νικόλας Βουρνούς
Δημήτρης Δήμαρης
Σταύρος Στείρος
Λέτα Κρίσιλα
Κυριακή Τσικολή.
Ελευθερία Λυκοπάντη 

Αφήγηση, Νευροκοπλή Βασιλική


Κείμενο της παράστασης

1. Είσοδος - οργανικό 

1. Εισαγωγή

Στις μεγάλες πολιτείες του κόσμου καταφθάνουν άνθρωποι από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, πουλιά ταξιδιάρικα, κυνηγημενα, λαβωμένα.
Οι λιγοστές αποσκευές τους, μια  ιστορία, η γλώσσα, μια πίστη. 
Σαν ρούχο  θαλασσοδαρμένου στο σώμα μυρωδιές, γεύσεις, μουσικές της πατρίδας τους. 
Μια χούφτα χώμα στην τσέπη, στο  βλέμμα μια ψηφίδα ουρανού.
Είναι οι ξένοι. Ξένοι για πάντα. Ξένοι παντού. Παντού, εκτός από τους κήπους.
Εκεί ο ξένος ξαναβρίσκει το σπίτι του. Θυμάται, κλαίει, κάποτε συγχωρεί.

2. Ο πλάνητας - τραγούδι

2. Σέντραλ Πάρκ  

Λογής λογής ξένοι περιδιαβάινουν με βήμα αργό, σχεδον ανέμελο, τον κήπο της Νέας Υόρκης σαν να βαδίζουν έξω από το ναρκοπέδιο της ταραχώδους μεγαλούπολης.
Οι ανάσες τους, άλλοτε ανάλαφρες σαν πέταγμα πεταλούδας κι άλλοτε σαν κάρβουνο σβηστό βαρύθυμες, αιχμαλωτίζονται απ’ τα νέφη που πολιορκούν τον ανοιξιάτικο ουρανό. 
Στη μάχη τα νέφη ηττώνται. 
Στρατιές οι σταγόνες της ανοιξιάτικης βροχής κατέρχονται τροπαιούχες
παραδίδοντας τις ανάσες των ανθρώπων βαφτισμένες στη γη. 
Η μπόρα που ξεσπά, υποχρεώνει τους  περιπατητές να κκαταφύγουν στο κλειστό κατάλυμα του κήπου. 
Οι ψυχές τους σαν αόρατες κλωστές στον αργαλειό της στιγμής, θα υφάνουν το υφαντό μιας συνύπαρξης. 
Ο νεωσσός της σχέσης τους θα επωαστεί στο κέλυφος μιας αμήχανης σιωπής. 
Και η σιωπή δεν είναι λεωφόρος. 
Είναι δρόμος δύσβατος… 

3. Οργανικό - Καταιγίδα

4. Ισπανός

Δύσβατος ο δρόμος της σιωπής, λέει ένας νεαρός γεροδεμένος άνδρας σαν να απευθύνεται σε κάποιον μα και σε κανέναν. 
Ο πατέρας όμως, έλεγε, συνεχίζει, πως μόνο μέσα στη σιωπή μπορείς να ακούσεις το γέλιο των διψασμένων δέντρων την ώρα της βροχής. Δε Θα μιλάς, μου έλεγε, όταν βρέχει. Μόνο θα ακούς. Κι έχει πολλές φωνές το χώμα. Με τον καιρό θα μάθεις να τις ξεχωρίζεις. 
Και τι ήταν ο πατέρας σου; τον ρωτά κάποιος που κρατά σαν μωρό στην αγκαλιά του μια κιθάρα. 
Ήταν ο κηπουρός του άρχοντα της Γρανάδας. 
Κι εσύ κηπουρός; 
Εγώ σχεδιάζω κήπους. 
Ποιον είχες δάσκαλο σ’ αυτήν την παράξενη δουλειά, ρωτά και πάλι ο μουσικός. 
Δάσκαλο; Το χώμα. Μόνο αυτό μπορεί να σε διδάξει την ανασεμιά των φυτών, ποιο θέλει να μεγαλώνει πλάι σε ποιο, ακριβώς όπως τό λεγε ο πατέρας.
Εδώ ο Ισπανός σταματαά. Η παύση του είναι  τόση όση χρειάζεται για να δραπετεύσει το βλέμμα του από το παράθυρο και να ανηφορίσει από τη γη που θυμίζει ναυάγιο έως τον ουρανό που μοιάζει θάλασσα φουρτουνιασμένη. 
Πού να είναι τώρα η ανάσα του πατέρα; ψελλίζει. 
Πλάι σε ποιον ανασαίνει; 

4. Τραγούδι - Ισπανός

5. Ιταλός 

Δική μου πατρίδα, το Κόμο στον ίσκιο των Άλπεων, είπε ο μουσικός. 
Έχει πράγματι πολλές φωνές το χώμα, ο πατέρας σου είχε δίκιο. 
Και είναι  όλες σε οκτάβα χαμηλή.
Με τις μπάσες φωνές του τραγουδά τα υψίφωνα τραγούδια του ουρανού. Τραγούδια που αν στους τσιμεντένιους δρόμους πνίγονται, σε έναν κήπο μπορείς να τα ακούσεις. 
Κάθε κήπος είναι και μια επίγεια σκηνή της ακατάπαυστης ουράνιας συναυλίας. 
Στον κήπο τραγουδούν οι μούσες τις μουσικές που γυρεύω. Γι’ αυτό και πάντα απ’ αυτόν ξεκινώ. 
Αλλά και σ’ αυτόν επιστρέφω όταν σβήνουν τα φώτα της σκηνής
Πρώτα να ευχαριστήσω τις μούσες για τα δώρα τους κι ύστερα να θάψω βαθιά στο χώμα τα πλάνα χειροκροτήματα. 
Να τα πάρουν τα υπόγεια σιωπηλά ρυάκια πέρα μακριά να τα λησμονήσω για να μπορέσω να αρχίσω πάλι απ’ την αρχή…

 5. Τραγούδι  Ιταλός

6. Ιρανή

Γεμάτη δέντρα ήταν η αυλή μας. Καθισμένη στα κλαδιά τους διάβασα τα πρώτα μου παραμύθια, είπε μια γυναίκα με εβένινα μάτια. 
Οι αόρατες ευωδιές των λουλουδιών, εκεί, στη μακρινή Σιράζ, γέννησαν μέσα μου  τα πρώτα μου όνειρα.
Όταν ήρθε ο πόλεμος, τα χάλασε όλα.
Τα σπίτια, τους κήπους, τα όνειρα. 
Αποφάσισα, τότε, πως όταν μεγαλώσω θα μάθω να φτιάχνω αρώματα των κήπων, 
για όλους αυτούς που δεν ονειρεύονται πια. Κι έτσι ήρθα ως εδώ.
Μπορείς ομως σε μια χώρα που έχει όλες τις μυρωδιές της γης, και καμιά δική της, να φτιάξεις μιας πατρίδας το άρωμα;

6. Τραγούδι Ιρανή

7. Αιγυπτιώτισσα

Μιλάτε για πατρίδες, είπε αργά και κουρασμένα σαν γραία χιλιόχρονη μια ηλικωμένη γυναίκα κρατώντας  
το ποτήρι του κρασιού της κολλημένο στα χείλη. 
Κερδισμένες ή χαμένες, οι πατρίδες σας ήταν ζωντανές. 
Ελάτε ως την Αίγυπτο. Όχι των Φαραώ και των σοφών, την Αίγυπτο των τάφων. 
Σπίτι μου στάθηκε μια κρύπτη στη γειτονιά των νεκρών.
Παρέα μου τα ασπρόμαυρα πρόσωπα στις φωτογραφίες των τάφων. 
Τα γράμματα που ‘μαθα, ονόματα σκαλισμένα στα μάρμαρα. 
Αφαίρεση και πρόσθεση 
στις ημερομηνίες γέννησης, θανάτου.
Μιλάτε για φωνές, μουσικές και αρώματα που σας χάρισαν όνειρα σαν ήσασταν παιδιά… 
Έφτασα δώδεκα χρονώ για να πρωτοαντικρίσω τον κήπο του Αλ Αζχάρ κι ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα από τη νεκρόπολη του Καϊρου. 
Είχε λοιπόν η ζωή χρώμα, είχε άρωμα, φωνή; Και όμως είχε. 
Ξέρετε πως είναι να πηγαίνεις από την πόλη των νεκρών στων ζωντανών τον κήπο;
Ένα συνεχές πήγαινε έλα μεταξυ παραδείσου και κόλασης είναι. 
Δεν άργησα να βρεθώ σε σπίτια αληθινά, και αληθινές αγκαλιές…
Ξεπούλησα φτηνά τον θάνατό μου για μια στάλα ζωής…
Μιας ζωής πιο νεκρής κι από των πεθαμενων.
Πόσο αθώα είναι τα δέντρα… 
Ποιος έρωτας μπορεί να συγκριθεί με τον δικό τους; 
Γέρασα, μα δεν έπαψα να αποζητώ τους κήπους. Λέω πως μια μέρα, δεν μπορεί, θα τον βρω τον ομορφότερο. 
Και εκεί δε θα μου ζητά τίποτα κανείς, 
μόνο θα μου χαρίζει αυτό που πάντα στερήθηκα. 
Πως να το πω, δεν ξέρω. 
Ξέρω μόνο πως αξίζει ακόμα και μια παλιοζωή σαν τη δική μου, αν πρόκειται να σου δοθεί στ' αληθεια αυτό που υπόσχεται.
Η γυναίκα υψώνει το ποτήρι της και αφού τους κοιτάζει όλους έναν έναν στα μάτια, χαμογελά. 
Στην υγειά σας, φίλοι μου, λέει.

 7. Τραγούδι  - Αιγύυπτιώτισσα

8. Οργανικό - Καταλλαγή

9. Χιώτης

Σε ένα νησί της Ελλάδας, εγώ έχω έναν δικό μου κήπο, είπε ένας μεσήλικας άντρας βγάζοντας το καπέλο του σαν να ήθελε να πάρουν οι σκέψεις του ανάσα. 
Όσο κι αν τον διαφέντευε η Ζωή, δεν άργησε να καταφθάσει ο αιώνιος εραστής της. Ο θάνατος, διάλεξε να χτυπήσει ένα μικρό μικρό δεντρί. 
Στέκεται ακόμα εκεί να θυμίζει πως κάποτε ήταν κι αυτό γεμάτο υποσχέσεις. 
Ακόμα κι οι φωνές των δέντρων, φίλοι μου, μπορεί να σωπάσουν για πάντα. 
Για πάντα; τον ρωτά αμφιβάλοντας η γυναίκα απ’ την Αίγυπτο. 
Ο καπετάνιος γνέφει καταφατικά.
Γυρνούσα τον κόσμο, με τα ποντοπόρα. Το ‘χαμε παλιό συνήθειο στη Χίο, όταν περιμέναμε παιδί, να φέρνουμε από το ταξίδι μας ένα μικρό δέντρο να μεγαλώνει μαζί του. Έφερα ένα κι εγώ για τον γιο που περίμενα. Έξω απ’ το παραθύρι του το φύτεψα. 
Τι τα θες;
Μαχαίρια από τότε οι κήποι στην καρδιά μου…

9. Τραγούδι - Χιώτης

 10. Οργανικό - Το μοιρολόι του δέντρου

11. Σερβιτόρα

Κυρίες και κύριοι, 
η καταιγίδα κόπασε, λέει στους ταξιδιώτες η σερβιτόρα καθώς μαζεύει τα άδεια ποτήρια τους. 
Κοιτάξτε τον κήπο! 
Δεν λάμπει τώρα περισσότερο από πριν; 
Εσείς έρχεστε από μακρινές πατρίδες, ζωντανές ή νεκρές, μ’ έναν καημό που ο κήπος θα απαλύνει ή και θα πυρώσει. 
Πάντα οι καταιγίδες θα έρχονται
και πάντα θα επιστρέφουμε σε έναν κήπο
να ονειρευτούμε, να λησμονήσουμε, 
να παρηγορηθούμε 

Εγώ γεννήθηκα σε τούτον τον παράξενο τόπο που μαζεύει ανθρώπους από όλη τη γη. Κι όσο η γη γίνεται πατρίδα μου 
κι οι άνθρωποί της με τις ιστορίες τους, δικοί μου, τόσο η πατρίδα γιγαντώνεται και φτάνει στα ουράνια. 
Τότε νοσταλγώ την μόνη πατρίδα που μας γέννησε όλους. 
Τον κήπο εκεκίνο που πρωτοπαίξαμε παιδιά 
κι όταν θα ξαναγίνουμε πάλι παιδιά θα επιστρέψουμε μετά απ’ τη μπόρα της ζωής.

Η σερβιτόρα σωπαίνει. 
Σωπαίνουνε κι οιι ταξιδιώτες. 
Κι η καταιγίδα σώπασε.
Λίγο πριν σβήσει ο ήλιος
Αγκαλιάζει τα πρόσωπα  όλα 
με ένα φωτοστέφανο χρυσό.

 11. Ομολογία - Τραγούδι - Σερβιτόρα

12. Φινάλε 

Ύστατος στίχος στο Ποίημα της Ζωής
από τα ακροδάχτυλα της Πρώτης Ποίησης γεννήθηκα
Κήπος λουσμένος ανέσπερο φως καθρεφτίστηκε στα αθώα μου μάτια
Και άνθη και δέντρα, καθάρια νερά 
παιχνίδια μου δόθηκαν
Και άρχισα να περπατώ στη χλόη 
μιας ατέλειωτης άνοιξης
με βάδισμα ελαφρύ σαν των αγγέλων
Κι ήταν η μοίρα μου, μοίρα αθανάτων,
μοίρα των θεών.
Ἕως ότου ο Πλάνος 
Την ανεπίγνωστη αθωότητά  μου πλάνεψε
Κι έμεινα στίχος ξεκομμένος απ’ το ποίημα
Να περπατώ σε χέρσα γη
Με βάδισμα βαρύ σαν πέτρα.
Απόγευμα Άνοιξης
πνιγμένο στα νέφη.
Νυχτώνει και βρέχει
κι εγώ περπατώ
Τον πρώτο μου κήπο 
κρυφά νοσταλγώ
Θεόρατα τείχη
Ο εχθρός έχει υψώσει
Τη θέα του κήπου
Δεν φτάνω να δω
Και βέλη εκτοξεύει
Ο Φονιάς της ψυχής

Παιδί λαβωμένο
Μιας έρημης γης
Τον χάρο προσμένω
Του λέω “μην αργείς”

Μα σαν ξημερώνει 
Κι ορθώνεται εμπρός μου
Παλλάδα Αθηνά
Ασπίδα και δόρυ και κράνος
Μακριά τα πετά
Και πέπλο ανεμώνης
Γαλάζιο φορεί
Το πώς μ’ ανασταίνει
Δεν ξέρει να πει

Ντυμένη σαν Μοίρα 
Παρθένος Μαρία
Με λούζει με μύρα
Αμάραντων ρόδων 
και κρίνων λευκών

12. Τραγούδι - Νέος κηπουρός - Φινάλε