Στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Αμπελοκήπων σήμερα το πρωί με τον Τρελό του χωριού. Πρώτη ομάδα με τις τρεις πρώτες τάξεις του σχολείου, δεύτερη με τις άλλες τρεις μεγαλύτερες. Είναι μεγάλη τιμή ένα ολόκληρο δωδεκαθέσιο σχολείο να έχει διαβάσει όλα τα βιβλία σου. Η ευγεένεια και η καλοσύνη των δασκάλων και της διευθύντριας κερδίζει την καρδιά του φιλοξενούμενου. Αστραφτερά παιδιά με εξαιρετική γλωσσική έκφραση και σκέψη βαθιά. Κάποιες φορές με δυσκόλεψαν πολυ. Προσπαθούσα να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να απαντήσω στις ερωτήσεις τους. Μιλήστε όπως σας έρχεται, μου είπε ένα παιδί. Μα εγώ δεν έπρεπε να μιλήσω όπως μου έρχεται, ούτε με τη δική μου γλώσσα. Στη γλώσσα τους έπρεπε να μιλήσω. Διαφορετικά δεν έχει νόημα. Εγώ δεν έχω καλή έμπνευση, μου είπε ένα κορίτσι της Τετάρτης. Εσείς πώς έχετε τόσο καλή; Μια τέτοια ερώτηση αφενός προδίδει την ταπείνωση που έχει ένα παιδί, αφετέρου μήπως μπορεί και να καυχηθεί κάποιος για το μέγα ουράνιο δώρο της έμπνευσης; Ούτε την εκβιάζουμε, ούτε την αγοράζουμε, ούτε και τη βρίσκουμε όποτε θέλουμε. Γι' αυτό και το περισσότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να γυμναζόμαστε κάθε ώρα και στιγμή της ζωής μας, ώστε όταν μας επισκεφτεί να είμαστε έτοιμοι να της ανοιίξουμε την πόρτα και να την υποδεχθούμε σαν τον πλέον μονάκριβο αγαπημένο...
No comments:
Post a Comment
Σχόλια