Βρίσκω τη ζωή ωραία -Etty Hillesum

Βρίσκω τη ζωή ωραία.

Το πρωί, καθώς έκανα ποδήλατο στη Stadionkade, ρέμβαζα ατενίζοντας τον απέραντο ορίζοντα που ανοίγεται μπροστά σου από τις παρυφές της πόλης και ανάσαινα φρέσκο αέρα, στον ο­ποίο ακόμη δεν έχει μπει δελτίο. Παντού υπάρχουν πι­νακίδες που απαγορεύουν στους Εβραίους τις διαδρομές μέσα στη φύση. Πάνω, όμως, από τον στενό δρόμο στον οποίο ακόμη επιτρέπεται να κυκλοφορούμε απλώνεται ο απέραντος ουρανός. Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα, τίποτα πραγματικά. Μπορούν να δυσχεράνουν αρκετά τη ζωή μας, να μας στερήσουν κάποια υλικά αγαθά, μια κάποια εξωτερική ελευθερία κίνησης, αλλά εμείς οι ίδιοι στερούμε από τον εαυτό μας τις καλύτερες δυνάμεις μας, επειδή κρατούμε μια επιζήμια ψυχολογική στάση: Νιώθουμε κατατρεγμένοι, ταπεινωμένοι, καταπιεσμέ­νοι, νιώθουμε μίσος, κάνουμε τον καμπόσο για να κρύ­ψουμε τον φόβο μας. Έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε, πότε πότε, θλιμμένοι και καταβεβλημένοι, από όλα αυ­τά στα οποία μας υποβάλλουν είναι ανθρώπινο και κατανοητό. Όμως, τα μεγαλύτερα δεινά τα προκαλούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Βρίσκω τη ζωή ωραία κι αισθάνο­μαι ελεύθερη. Έχω μέσα μου έναν ουρανό τόσο απέρα­ντο όσο το στερέωμα. Πιστεύω στον Θεό και πιστεύω στον άνθρωπο, τολμώ να το πω χωρίς ψευτοντροπές. Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά δεν πειράζει. Παίρνεις στα σο­βαρά τον εαυτό σου, και τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Το να δουλεύεις με τον εαυτό σου δεν είναι νοσηρός ατομικισμός. Η ειρήνη στον κόσμο θα είναι αληθινή μόνο αν κάθε άτομο την κατακτήσει εντός του, αν ξεριζώ­σει από μέσα του κάθε αίσθημα μίσους, είτε για μια φυ­λή είτε για έναν λαό, ή αν μετατρέψει αυτό το μίσος σε κάτι άλλο, ίσως ακόμη σε αγάπη. Ή μήπως ζητάω πολλά; Αυτή είναι, πάντως, η μοναδική λύση. Θα μπο­ρούσα να γεμίσω πολλές σελίδες με τέτοιες σκέψεις. Αυτό το κομμάτι αιωνιότητας που έχουμε μέσα μας μπορούμε να το εκφράσουμε τόσο καλά με μία λέξη όσο και με δέκα παχυλές πραγματείες. Είμαι μια ευτυχι­σμένη γυναίκα και πλέκω το εγκώμιο αυτής της ζωής —ναι, διαβάσατε καλά—, στο σωτήριο έτος 1942, το νιοστό έτος του πολέμου.

Etty Hillesum

* Μας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου

Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου - Τάσος Λειβαδίτης

 οι άνθρωποι κλαίνε στα κατώφλια, στις γωνιές των δρόμων, στα χωράφια

κλαίνε στα χαρακώματα, στα νοσοκομεία, έξω απ' τα ταμεία ανεργίας

δάκρυα δάκρυα

τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας

για να κλαίνε

| Τάσος Λειβαδίτης | Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου | Ποίηση τ.1 | εκδόσεις Μετρονόμος |

Συντροφιά στη νύχτα

Ξημερώνει Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Ίσως επειδή κοιμήθηκα δυο ώρες το μεσημέρι.

Ίσως επειδή μ’ αρέσει να σε βλέπω να κοιμάσαι.

Ίσως πάλι επειδή η καρδιά μου που ο ύπνος ησυχάζει είναι ήδη ήσυχη.

Κι όμως νομίζω πως δεν είναι τίποτα απ’ αυτά.

Είναι που η νύχτα άρχισε να μεγαλώνει.

Και είναι αβάσταχτο να μεγαλώνεις μονάχος.

Θέλεις μια συντροφιά. Κάποιον στο πλάι σου να μεγαλώνετε μαζί. Όταν είμαστε μαζί είναι λιγότερο οδυνηρό. Είναι σαν να μη μεγαλώνουμε πια. Σαν να σταματά ο χρόνος. Να καταργείται. Θαρρείς κι ο χρόνος αφορά αποκλειστικά τη μοναξιά και καθόλου τη συντροφικότητα. Βλέπεις όταν είμαστε μαζί τίποτα άλλο εκτός από το μαζί δεν έχει σημασία.

Βγαίνω στο μπαλκόνι να κρατήσω συντροφιά στη νύχτα.

Ανάβω ένα κερί, κοιταζόμαστε στα μάτια.

Μένουμε για ώρα σιωπηλές σαν γνώριμες από καιρό.

Ζούμε τη στιγμή. Ποιος ξέρει αν αύριο θα είμαστε πάλι μαζί…