Labels

Thursday, February 28, 2013

π. Αθανάσιος Γιέφτιτς: «Από τήν Ελευθερία στήν Αγάπη»


Η πιστή βροχή





Επέστρεψε η βροχή χθες βράδυ. Με άλλο σώμα απ' της άπιστης βροχής, πρόσωπο διαφορετικό, αίσθημα βαθύ. 
Όλη νύχτα πότιζε δροσιά τον διψασμένο κόσμο. Στάθηκε σαν πιστή γυναίκα στο προσκέφαλο του άντρα  ανάσα έννοιας. Τα διαμαντένια χέρια της, ασκίαστα όνειρα, μαγείρεψαν το φαγητό του, έπλυναν τα ρούχα του, τα σιδέρωσαν κι αφού έφαγε κι ήπιε το κρασί του, έγιναν στο σώμα κύμα του. Τον ταξίδεψαν τόσο μακριά που ποτέ του δεν φαντάστηκε. Πανί στη βάρκα του η πιστή γυναίκα τους ανέμους πρόσταξε κι αυτοί στο πρόσταγμά της σκύψαν το κεφάλι. Κι αφού ησύχασεε πως μέσα στο όνειρο της τρυφεράδας της κανείς δε θα ταράξει τον αγαπημένο, σηκώθηκε μ' ελαφρύ βηματισμό να ψήσει τον καφέ του στην κουζίνα. Τον ήπιε εκείνος βιαστικά κι έφυγε πάλι στη δουλειά. Μα εκείνη πουθενά δεν πήγε. Ήταν βροχή από σπίτι και βροχή για σπίτι. Συνέχισε να βρέχει μέριμνα ακατάπαυστη για όλα, σαν να ήταν όλα, -τα πιάτα, τα χαλιά, τα έπιπλα-, ο αγαπημένος. Κι όσο έβρεχε ακούραστα τον κόσμο γύρω της, ο κόσμος άνθιζε και μοσχοβολούσαν τα τραπέζια αγιόκλημα, λιβάνι τα λευκά κρεβάτια, κι όλα σκαλίζονταν  μυστήριο γάμου  που στη διάρκεια των πολλών του χρόνων τελειοποιούσε άγαλμα με στεφάνι στα μαλλιά από ακάνθινα άστρα...






Tuesday, February 26, 2013

Η άπιστη βροχή




Σαν άπιστη γυναίκα που φεύγει κι επιστρέφει στη συζυγική κλίνη ήταν η χθεσινοβραδινή βροχή. Κι όσο απομακρύνεται δεν ξεκολλάς το μυαλό σου απ' τη νοσταλγία της, ο θυμός σου δε λέει να μερέψει, το μίσος σου για τον αντίζηλο εραστή δηλητηριάζει το αίμα σου θανατηφόρα, κι όσο επιστρέφει τόσο γλυκύτερη γίνεται, τόσο πιο ποθητή που όλα τα ξεχνάς σαν να μη σε πρόδωσε ποτέ, σαν να μην πρόκειται να ξαναφύγει, να είναι δική σου περισσότερο απ' το σώμα σου. Και στο δόσιμό της το δηλητήριο γίνεται φάρμακο, η απιστία ακρογωνιαίος λίθος της πίστης που θα στηρίξει σε ισχυρότερα θεμέλια την αγάπη. Μέχρι που τα τόσα πήγαινε-έλα της σου μαθαίνουν κάποτε πως έννοιες όπως, δική μου, και δικός της, είναι τόσο απατηλές και τόσο λίγες μπροστά στη φωτιά του έρωτα, που πέφτεις στα γόνατα μόνος στο πυκνό σκοτάδι της απουσίας και σιγοψιθυρίζεις ασυναίσθητα κι αναίσθητα: ας φεύγει όποτε θέλει, μα κάπου κάπου να έρχεται και σ' εμένα τον φτωχό για να υπάρχω στις αναλαμπές του ερχομού της κατ' εικόνα του Έρωτα...


Monday, February 25, 2013

Sunday, February 24, 2013

Πουνέντες και Λεβάντες - Ενα μουσικό ταξίδι στη Μεσόγειο



Σήμερα στο Fausto, που βρίσκεται κάτω από τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης και είναι ένα πανέμορφο μπαρ, θα ακούσουμε τραγούδια της Δύσης και της Ανατολής, όπως και συνθέσεις του πιανίστα Γιώργου Κοκκινάκη και του ουτίστα Κυριάκου Καλαϊτζίδη. Η βιολίστρια Δέσποινα Σκέντου δεν θα παίξει μόνο το βιολί της, αλλά θα μας τραγουδήσει κιόλας. 
Κάποια  από τα τραγούδια δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει σε cd και έχω την τιμή να υπογράφω τους στίχους τους. Το "κουφέτο" της βραδιάς θα είναι η αφήγηση του "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται".

http://youtu.be/QKl5tW3iIWE

Το καρότο, το αβγό και το τσάϊ




«Κάποτε παραπονιόταν ένας άνθρωπος πως είχε βάσανα πολλά. Τον κάλεσε, που λες, στο σπίτι της κάποια σοφή γερόντισσα, έβαλε ένα τσουκάλι με νερό να βράσει κι έριξε μέσα ένα καρότο κι ένα αυγό. Όταν έβρασαν καλά, έφτιαξε λίγο τσάι του βουνού και ρώτησε τον άνθρωπο τι βλέπει. “Ένα καρότο που έχει μαλακώσει από το βράσιμο κι ένα σφιχτό αυγό”, της είπε κείνος. “Και τι μυρίζει;” ρώτησε η γερόντισσα. “Μοσχοβολάει τσάι του βουνού!” της απαντάει. “Ε, λοιπόν, οι λύπες και οι στενοχώριες μοιάζουνε με νερό που βράζει” λέει η γερόντισσα. “Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν δυνατοί, μα σαν τους βρουν αναποδιές, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το καρότο, που μαλακώνει και διόλου δύναμη δεν έχει πια. Άλλοι πάλι μοιάζουνε με το αυγό. Μέσα τους είναι αδύναμοι και μόνο ένα τσόφλι έχουν απ’ έξω να τους προστατεύει. Όταν έρθουν δύσκολοι καιροί, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το αυγό και, σαν αυτό, γίνονται κι από μέσα τους σκληροί. Μα είναι κι άλλοι που θυμίζουνε το τσάι. Όταν τους βρίσκουν βάσανα, είναι κι εκείνοι σαν να πέφτουν σε βραστό νερό, μα ούτε σκληραίνουν, ούτε μαλακώνουν. Μεταλλάζουν μόνο το νερό σε τσάι του βουνού που ευωδιάζει. Κι ευφραίνονται με τη μοσχοβολιά του όσοι βρίσκονται κοντά. Τις λύπες και τις στενοχώριες, πάει να πει, τις κάνουν γνώση, καλοσύνη και χαρά. Πήγαινε στο καλό λοιπόν” του λέει η γερόντισσα “και φρόντισε να είσαι σαν το τσάι.”»

Απόσπασμα από το βιβλίο Στη σκιά της πράσινης βασίλισσας
Πηγή: http://istologio.org/?p=4482

http://www.heartwarmingstories.net/carrot.htm

Friday, February 22, 2013

Μοιρολόι Li Tai - Po (701 762 μ.Χ)




Λουλούδι σαγηνευτικὸ
ἡ καινούργια ἀγάπη
σὰν τὸ σμαράγδι
ἄκαμπτη ἡ παλιά.
Ἄστατο τὸ λουλούδι
κι ἀσυγκράτητο,
ἄψογο τὸ σμαράγδι,
δὲ λυγάει.
Ἡ σημερινὴ παλιὰ
ἤτανε κάποτε καινούργια
καὶ θὰ ‘ρθεῖ μέρα
ποῦ ἡ καινούργια
θὰ ΄ναὶ πιὰ παλιά.
Κοιτάχτε τὰ χρυσὰ τ΄ἀνάκτορα
τῆς αὐτοκράτειρας,
στὰ παράθυρα προχωρεῖ
σιωπηλὰ ὁ ἱστὸς

τῆς ἀράχνης.

(ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ μτφ.Α.Τσακνιὰ ΠΛΕΘΡΟΝ)






Πηγή: http://aerapatera.wordpress.com/2013/02/18/μοιρολόι-li-tai-po-701-762-μ-χ/

Wednesday, February 20, 2013

Οι ερημίτες








Στο κοινόβιο των βουνών
ερημίτες δέντρα προσεύχονται
να φτάσει στον προορισμό του ο διαβάτης
Τώρα που τα σημάδια στο μονοπάτι
ο χρόνος τα έσβησε
κι οι πλημμύρες βουλάζουν στη λάσπη το βήμα
Τώρα που η νύχτα το βλέμμα κυρίεψε
κι η καρδιά τον χτύπο παγώνει
Μην οσμιστούν την ψυχή τα τσακάλια
κι ορμήξουν πριν την μεγάλη της ώρα



18/02/13 Στο τρένο 




Sunday, February 17, 2013

Τα χέρια





Τα χέρια... αχ, τα χέρια... που κράτησαν τη ζωή όταν πρωτοάνοιξε τα μάτια της στο φως, που τη νανούρισαν με τραγούδια σιγανά σαν θρόισμα ανέμου, την έθρεψαν με το αίμα τους λιώνοντας σαν κεράκια τη Λαμπρή, την έπλυναν με τα δάκρυά τους βαφτίζοντάς την στο νερό της κολυμήθρας της μητρικής αγάπης τους, της έμαθαν να περπατά στις πολύβουες στράτες του ντουνιά, να μιλά, να γελά, να μαθαίνει γράμματα σπουδάματα του Θεού τα πράματα...

Τα χέρια... αχ, τα χέρια... που αγκάλιασαν τη ζωή όπως ο Πλάστης το πρώτο χώμα, της έδωσαν φιλί γλυκύτερο από το φιλί του εραστή στην ερωμένη , την περίμεναν σιωπηλά με σταυρωμένη αγωνία να γυρίσει απ' το σχολείο κι ύστερα από το πρώτο ραντεβού, κι από το δεύτερο, το τρίτο, που της μαγείρεψαν μυρωδάτο φαγητό, της έστρωσαν τραπέζι με λευκό τραπεζομάντηλο, της άνοιξαν φύλλα αναρίθμητα τις πίτες της καρδιάς τους, έψησαν κυδώνια μοσχοβολιστά, κοσκίνησαν αλεύρι και μαζί υπομονή, λαχτάρα, έννοια, πόνο αζύγιστο...

Τα χέρια που έλουσαν και χτένισαν τη ζωή, την έντυσαν τα καθημερινά και Κυριακάτικα, τη στόλισαν κορδέλες κι ασημένια ή χρυσά, καινούρια παπούτσια της έβαλαν, στην εκκλησιά την πήγαν να μεταλάβει, λουλούδια της φύτεψαν σε κήπους και περβόλια, της άναψαν κεριά να μη χαθεί στις στράτες της αποκοτιάς, τα χέρια που σκούπισαν, σφουγγάρισαν, ξεσκόνισαν, τίναξαν, έπλυναν πάλι και πάλι την στοργή τους στο ποτάμι της αγάπης... 

Τα χέρια που άλλοτε υψώθηκαν απειλητικά κι άλλοτε προστατευτικά περικύκλωσαν, που έπλεξαν στη σιωπή τους τα πουλόβερ της ζεστασιάς, που γέλασαν, έκλαψαν, θρήνησαν, πολέμησαν, έσκαψαν, πότισαν, κλάδεψαν, έδρεψαν καρπούς, γέμισαν ρόζους, αγκιλώσεις, τενοντίτιδες, αρθριτικά...

Τα χέρια της μάνας μας, της κάθε μάνας τούτης της γης της μικρής και απέραντης που ακούρασταν ύφαναν το κουκούλι της ζωής μας για να βγούμε πεταλούδες κάποτε και ν' αξιωθούμε πριν έρθει η ώρα να τα σκεπάσουμε με χώμα κόκκινο, καφέ ή μαύρο, να τους συλλαβίσουμε ένα βαθύ, ένα λειψό, μισοσπασμένο και ελάχιστο... ευχαριστώ...   


Η τέχνη να ζεις

Wednesday, February 13, 2013

Δυο παραμύθια για την αγάπη: "Και τι θα πει σ' αγαπάω;" & "Το μοναδικό φιλί"



Δυο βιβλία παιδικά. Πιο πολύ δυο βιβλία για κείνους που κατέχουν την τέχνη, το μυστικό  την ευλογία, να μένουν πάντα παιδιά.
Δυο βιβλία για την αγάπη. Την αγάπη που είναι έρωτας, μα τον ξεπερνά.Την αγάπη, τη μία και μοναδική, που έρχεται και σου σφραγίζει την ύπαρξη.Αυτή τη ρομαντική αγάπη, που μάθαμε να την αναζητάμε μόνο στα παραμύθια.Την αγάπη που δεν τελειώνει στο "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", μα συνεχίζει μέρα με τη μέρα και πέρα από τη ζήση τούτη, σε μια άλλη διάσταση.Την αγάπη που τίποτα δεν ζητά και όλα τα προσφέρει. Την αγάπη που κόντρα στην συνήθεια και την μέριμνα της κάθε μέρας, ξέρει να ονειρεύεται, να υπομένει, να χαμογελά.Την αγάπη που είναι έρωτας βαθύς και ωκεανός πίστης, γη ελπίδας και ουρανός χαράς, αγκαλιά συγνώμης και λιμάνι απαντοχής.Αυτή την αγάπη, που τη ξεχάσαμε στο πάρε-δώσε εφήμερων ερώτων. Που τη παρατήσαμε νανα γερνά άσχημα σε σπίτια άδεια από ειλικρίνεια.  Που την εξοστρακίσαμε στη χώρα του ανέφικτου, έτσι για να έχουμε δικαιολογία, ότι δεν ζει ανάμεσα μας. Την δύσκολη αγάπη. Εκείνη που απαιτεί, να πλατύνεις, να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για χάρη εκείνου που αγαπάς. Όχι γιατί ο άλλος στο ζητά, μα σαν δική σου αναπόδραστη ανάγκη. Αυτή την Αγάπη, που την ελπίζω για όλους μας.


Και τι θα πει σ'αγαπάω
Μια πολύ όμορφη, λιγόλογη αλλά πολύσοφη - επιτρέψτε μου τη λέξη -  ιστορία, σε σχέδια της ίδιας της Βασιλικής Νευροκοπλή. Μια ιστορία, σαν εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, το "Σ' αγαπώ, σ'αγαπώ που με βάζεις". Ένας διάλογος ανάμεσα σε δυο ερωτευμένους, που ψάχνουν λόγια και χρώματα να μιλήσουν για την αγάπη τους. Και μιλούν και ζωγραφίζουν με τα λόγια τους μια σκάλα. Μια σκάλα που χέρι-χέρι ανεβαίνουν, μέχρι η αγάπη τους να ξεδιπλωθεί, μέχρι το "Σ'΄αγαπώ" να μην είναι κούφια λέξη, αλλά το μοναδικό και πολύτιμο εκείνο συναίσθημα που κάνει τα πάντα αποκτούν νόημα και ζωή.Εκδόσεις Λιβάνη






Το μοναδικό φιλί
Η ιστορία ενός ζευγαριού, από εκείνα που λες πως συναντάς μόνο στα παραμύθια, μα που ζουν ανάμεσα μας, να έχεις μάτια να τα δεις. Μια ιστορία αγάπης που ξεπερνά τα στενά πλαίσια του έρωτα, που κάνει τους ανθρώπους, που τη βιώνουν, να βαθαίνουν, να πλαταίνουν, να χωρούν τον κόσμο στη ψυχή τους.Μια αγάπη όχι χωρίς πόνο, όχι χωρίς κόπο, μα με μια θέληση αληθινή, που τους ταξίδεψε σαν σκαρί γερό στη θάλασσα της ζωής και τους πήρε μαζί στον ουρανό της ελπίδας, όπου όλα τα όνειρα κι όλες οι αγάπες συναντιούνται και σμίγουν σε μια αγκαλιά, σε ένα μοναδικό φιλί.Συγγραφέας:Βασιλική ΝευροκοπλήΕικονογράφος: ΣβετλίνΕκδόσεις: Λιβάνη


ΠΗγή:

Monday, February 11, 2013

Ο νεκρός και ο άγιος








Να μιλάς σ' έναν άγιο είναι οπωσδήποτε πράγμα παράλογο. 
Να αισθάνεσαι συγγένεια μαζί του, σχεδόν παρανοϊκό. 
Όταν όμως πιστεύεις σ' αυτήν την άλλη πραγματικότητα, δεν γίνονται μόνον τα παράλογα λογικά, αλλά όλως περιέργως γίνονται και τα λογικά παράλογα. Αυτή η αντιστροφή σε κάνει να ζεις τη ζωή μ' έναν τρόπο που διαπερνά τα φαινόμενα, τα απτά, όσα αντιλαμβάνονται οι πέντε αισθήσεις, τις οποίες δεν εμπιστεύεσαι πλέον απόλυτα, μιας και με νοερό τρόπο ψηλαφείς έναν κόσμο που τις υπερβαίνει.

Μεγάλωσα και ζω μέχρι σήμερα κοντά σε ναό του αγίου Χαραλάμπους που γιορτάζει σήμερα. Αργά το απόγευμα πήγα ν' ανάψω ένα κερί, και βλέποντας πως δίπλα στην εικόνα του είχαν κι ένα μικρό κομματάκι από το λείψανό του, αποφάσισα να μείνω λίγο παραπάνω. Ήταν άδεια η εκκλησία, μόνο τα καντήλια και τα κεριά έκαιγαν κι ένας δυο άνθρωποι κυκλοφορούσαν. Όταν αδειάζει ο λειτουργημένος ναός, δεν διαφέρει από κήπο γεμάτο αρώματα που γίνεται όλος δικός σου. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί. Δεν θυμάμαι καν τι λόγια ακριβώς είπα μυστικά. Από παιδί τον άγιο Χαράλαμπο τον ένιωθα σαν δικό μου παππού, -ίσως γιατί παππού δεν γνώρισα. Η σχέση μας είναι τόσο στενή όσο μιας εγγονής με τον παππού της, που αν και δεν τον επισκέπτεται συχνά, αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την επαφή τους. Σήμερα όμως, το λείψανό του μ' έκανε να νιώσω την παρουσία του εντονότερη από ποτέ.

Φεύγοντας από την εκκλησία αναρωτήθηκα σε ποιον άνθρωπο μπορεί κάποιος να ανοίξει ολότελα την ψυχή του και να τα πει όλα; Ακόμα και στον πιο δικό μας άνθρωπο που νομίζουμε πως τα λέμε όλα, πάντα κάτι μένει που θα διστάσουμε να το ομολογήσουμε, ή θα ντραπούμε, ή θα φοβηθούμε. Στον άγιο όμως τα λες όλα. Αυτό δεν είναι καθόλου το ίδιο με το να τα σκέφτεσαι μόνος σου. Είναι σχέση, είναι επικοινωνία. Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό και τους αγίους, την ψυχή τους την ανοίγουν, -αν την ανοίγουν ποτέ ολόκληρη-, μόνο σε κάποιον δικό τους νεκρό. Η ελευθερία που παρέχει ο νεκρός στον ζωντανό δεν βρίσκει όμοιό της, όπως και η αγάπη που αναβλύζει ο άγιος. Ο κάθε νεκρός. Ο κάθε άγιος. 

Όταν συναναστρέφεσαι τους νεκρούς και τους αγίους ο χρόνος χάνει τον καταδυναστευτικό του χαρακτήρα, την αριθμητική του υπεροχή, τον φασιστικό ρυθμό του. Ο άγιος και ο νεκρός είναι εκεί όποτε τους ζητήσεις. Δεν βιάζονται, δεν αντιστέκονται, δε σε φορτώνουν αντιρρήσεις ή παραινέσεις. Υπάρχει άραγε σπουδαιότερη συμβουλή από την ίδια την ακοή τους; Εξάλλου, σ' αυτούς δε λες κάτι που θα το στολίσεις, θα το κεντήσεις ή θα το τροποποιήσεις για να το ακούσουν αυτοί κατάλληλα κι η εικόνα που έχουν για σένα να μη χαλάσει. Το λες ακριβώς όπως το νιώθεις. Ούτε να παρεξηγηθείς φοβάσαι, ούτε και η γνώμη τους για σένα σε επηρεάζει. Δεν τίθεται θέμα ούτε παρεξήγησης, ούτε γνώμης.

Κι αν η εξομολόγηση σ' έναν αγαπημένο νεκρό ελευθερώνει την καρδιά από τα βάρη της, η εξομολόγηση σ' έναν άγιο που αντιπροσωπεύει την απόλυτη ακοή για σένα, αλλά και τον διαμεσολαβητή σου στον Θεό, μετασχηματίζεται σε δρόμο που ανοίγεται αίφνης εκεί που προηγουμένως υπήρχε αδιέξοδο.

Έφτανα στο σπίτι χαρούμενη και ξαλαφρωμένη. Ναι, ήμουν και συγκινημένη, όταν ένιωσα πως η αμαρτία μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά ίσως περισσότερο να είναι μια κατάφωρη αδικία. Μια διαρκής, επαναλαμβανόμενη και αβάσταχτη αδικία που κάνουμε αδίστακτα και αλύπητα πρώτα εμείς στον εαυτό μας, και μετά στον άλλο. Ας μας συγχωρεί ο Κύριος διά πρεσβειών του αγίου Χαραλάμπους... 



Sunday, February 10, 2013

Κωνσταντινούπολη - Λαθρεπιβάτης του παρόντος - γ΄ μέρος






Ο Γερμανός φίλος που αναγκάστηκε ν’ αγοράσει για πρώτη φορά στη ζωή του κουστούμι και γραβάτα προκειμένου να συναντήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη,, ομολογεί εκ των υστέρων:
"Περίμενα να συναντήσω έναν ισχυρό άνδρα και συνάντησα έναν απλό άνθρωπο με πληρη συναίσθηση της θέσης του και των μεγάλων ευθυνών του."
 Λίγες ώρες μετά τον βλέπω να γονατίζει μπροστά του σαν παιδί προκειμένου να τον ρωτήσει κάτι κι ενώ εκείνος του προτείνει να καθήσει δίπλα του για να μην είναι όρθιος στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, ο Γερμανός αρνείται από συστολή και ντροπή.

Χιονίζει. Το κρύο σου τρυπά τα κόκκαλα. Η χαρακτηριστική μυρωδιά του υγρού κάρβουνου της χειμερινής Κωνσταντινούπολης δεν είναι πλέον παρούσα. Την πήραν κι αυτήν μαζί τους πάνω στις καχεκτικές τους πλάτες οι χαμάληδες πηγαίνοντάς την αλλού. Ποιος ξέρει πού.

Νύχτωσε. Γλυκασμένη από το νωχελικό φως των ερειπίων της ιστορίας καπνίζω ναργιλέ, πίνω τσάι και κουβεντιάζω με τον Τούρκο, τον Γερμανό, τον Εβραίο, τον Έλληνα όπως έκανα πριν αιώνες. Ο εθνικισμός σαν λυσασμένο σκυλί δεν άφησε έθνος για έθνος να μην το δαγκώσει. Δηλητηρίασε Ανατολή και Δύση. 

Απέμεινε η τέχνη να θεραπεύει τις πληγές μας άλλοτε σαν κομπογιανίτης πλανόδιος δίνοντας ματζούνια κι άλλοτε σαν γιατρός σπουδαγμένος στις Οξφόρδες και τα Χάβαρντ χρησιμοποιώντας συνταγές και λέξεις του Ιπποκράτη. 

Η τέχνη που στη Δύση οικοδομήθηκε πάνω στο “τι” και στην Ανατολή πάνω στο “πώς”. Στο “ποιοι” και στο “κάποιοι” αντίστοιχα. Στο “φαίνεσθαι” και στο “είναι”, ελπίζοντας πως μια μέρα θα τα συμφιλιώσει όλα κάτω από τη σκέπη του “υπάρχειν”.

Thursday, February 7, 2013

Το Παραμύθι της Μουσικής στο 11ο Δημ. Σχ. Κατερίνης






Το μεράκι. Μεγάλη υπόθεση το μεράκι. Δεν έχει τιμή. 
Δεν υπολογίζεται. Δεν αξιολογείται. Ώρες ώρες νομίζω πως είναι ο κινητήριος μοχλός της ζωής. Εμπεριέχει το ενδιαφέρον, το χάρισμα, την έννοια, την δουλειά, την αγάπη. Και τι δεν περιέχει αυτή η έννοια που δεν έχει μετάφραση, ούτε και ακριβή ερμηνεία. Είναι σαν το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας, οι μαγικές λέξεις που προφέρει και συνάμα η ίδια η ενσάρκωση της νεράιδας. Ένταση ψυχική, πνευματική εγρήγορση, μόχθος, και καρδιακό άνοιγμα. Ο μερακλής ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να μοιράζεται, δεν μπορεί παρά να συνενώνει γύρω του τους άλλους πάνω σ' αυτό που είναι το μεράκι του.

Μπήκα στο 11ο Δημοτικό σχολείο της Κατερίνης για να παρουσιάσω το Παραμύθι της Μουσικής και βρέθηκα μέσα στο παραμύθι που ήδη είχαν ζωντανέψει οι δασκάλες, τα παιδιά κι οι γονείς τους. Και να τα χαμόγελα, να τα γλυκά, να τα χαλιά, να τα σαρίκια με τα οποία είχαν τυλιγμένα τα κεφάλια μικροί και μεγάλοι. Και να χορός, να το τραγούδι του Αλέξιου, να η συγκίνηση στο τέλος, προϊόν της σύμπνοιας των ανθρώπων που ενώθηκαν σ' έναν σκοπό. Στεγάστηκαν κάτω από την κοινή σκέπη ενός παραμυθιού τόσο ειρηνικά και αδερφωμένα. Είναι παράδοξο κι ίσως απίστευτο, αλλά η αλήθεια είναι πως  αρκεί ένας άνθρωπος, μόνον ένας μερακλής, -μια δασκάλα στην προεκειμένη περίπτωση-, που θα βρεθεί όμως και στις κατάλληλες συνθήκες, θα τον νιώσουν, θα ενστερνιστούν το μεράκι του, θα το συμμεριστούν και θα το πιστέψουν, θα υποταχθούν σ' αυτό, για να γεννηθεί τόση ομορφιά και τόση χάρη. 

Τότε νιώθεις πως εσύ δεν ήρθες να δώσεις, αλλά να πάρεις. Πως ενώ προσκαλέστηκες για να σε τιμήσουν, ήταν δική σου η τιμή, μεγάλη τιμή που παραβρέθηκες σ' αυτό το καρδιακό πανηγύρι. 
Δεν είναι απλό να κρατάς το δώρο. Είναι βαρύ σαν σίδερο κι εύθραυστο σαν πορσελάνη. Καυτό σαν φωτιά που μόνο αν γίνεις χώμα μπορείς να κρατήσεις. 
Κι ίσως να πλαστείς - ή να πλάσεις κάτι, κάτι  τις...

Ευχαριστώ...




Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013






Tuesday, February 5, 2013

Κωνσταντινούπολή - Λαθρεπιβάτης του παρόντος , μέρος β΄







Οι εκσκαφείς εργάζονται νυχθημερόν για την υπογειοποίηση της διέλευσης των αυτοκινήτων κάτω από την πλατεία Taksim. Πολυπληθές ανθρώπινο δυναμικό εργάζεται καθημερινά γι’ αυτό το έργο, αλλά και για όλα όσα σχετίζονται με το εκσυγχρονισμένο πρόσωπο της Τουρκίας. Τεράστιες δαπάνες, πολλή δουλειά, σχεδιασμοί επί σχεδιασμών για το μέλλον. Μήπως δεν είναι ο πλούτος που εξορίζει το παρόν και τον θάνατο απ’ την προοπτική του; Ή δεν είναι η φτώχεια που ζώντας αδερφωμένη μαζί τους κερδίζει, θαρρείς σαν έπαθλο, την αιωνιότητα του παρόντος;

Κι όμως η Πόλη αλλάζει πρόσωπο παραμένοντας ίδια. Έμαθε να τηγανίζει αυγά μάτια. Έμαθε και να φτιάχνει ωραία ζεστή σοκολάτα. Να καβαλά μηχανάκια. Ν’ αστράφτει τουαλέτες. Ολοκληρώνει και την τρίτη γέφυρα στον Κεράτιο μέσα σε λίγους μήνες. Η αποφασιστικότητα είναι ίδιον του πλούτου. Η σιγουριά, το κύρος. Και η ανασφάλεια το προτέρημα της φτώχειας. Η αμφιβολία. Μα αν η ζωή είναι το πολυτελές όχημα που μεταφέρει πλούσιο και φτωχό, ο σωφέρ του είναι ο πλούσιος και ο φτωχός  καθισμένος ωσάν αριστοκράτης στο πίσω κάθισμα. Βλέπετε αυτοβούλως κινείται το όχημα. Αυτοβούλως σταματά όποτε θέλει. Το όχημα μοιράζει τους ρόλους, τις ψευδαισθήσεις, τα όνειρα, τον ρεαλισμό. Και ο κύριος χωρίς τον δούλο δεν είναι κύριος. Δεν είναι τίποτα. Ούτε καν δούλος.

Από πού είστε, με ρωτά ένας Τούρκος έμπορος βιολογικών προϊόντων, παρ’ όλο που η προηγούμενη συνδιάλεξή μας έχει γίνει στη γλώσσα του. Από την Ελλάδα, απαντώ. Το κατάλαβα, μου λέει. Πώς; Έχω έρθει πολλές φορές, έχω πάει σε πολλά νησιά, αλλά απ’ όλα όσα έχω δει περισσότερο μ’ εντυπωίασαν τα Μετέωρα. Στο Άγιον Όρος έχετε πάει, τον ρωτώ. Όχι, το θέλω όμως πάρα πολύ. Θα είναι το επόμενο ταξίδι μου, αλλά δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο. Του υπόσχομαι να περάσω την επόμενη μέρα και να του δώσω το τηλέφωνο ενός φίλου Τούρκου που κάνει συχνά αυτό το ταξίδι. Το δέρμα του είναι πάλευκο. Μέσα στα γαλανά του μάτια ο Βόσπορος ενώνεται αδιαφιλονίκητα με το Αιγαίο.

Η Πόλη αλλάζει πρόσωπο παραμένοντας ίδια. Όσο περισσότερο απομακρύνεται από τον εαυτό της τόσο επιστρέφει σ’ αυτόν. Κάνει σαν έφηβη την επανάστασή της, τα αρνείται όλα, για να γυρίσει ανανεωμένη και σοφότερη σ’ αυτό που πάντα ήταν. Τι ήταν; Δύσκολο να το αρθρώσεις με λίγες λέξεις. Ένα ανεξίτηλο κραγιόν στα χείλη της ιστορίας. Ένα άρωμα σαγήνης και πάθους στο σώμα της. Βλέμμα στραμμένο προς τα άνω. Αλλεπάληλοι βιασμοί που την άφησαν παρθένα. Βαβέλ γλωσών που έγιναν το τραγούδι της. Μόνιμη και περαστική. Ταξιδιώτης και κάτοικος. Παρούσα στην πιο βαθιά απουσία της.

Monday, February 4, 2013

Καλή βδομάδα! Φωτογραφικό ζεύγος - Βηματισμός




Κατηφορίζοντας την Ακροπόλεως μετά τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στη Μονή Βλατάδων κατηφορίζουν κι οι λύπες, οι αρρώστες, οι αγωνίες. 
Τα παίρνει όλα ο κατήφορος, τα ξεβράζει στον Θερμαϊκό κι από κει ανηφορίζοντας τον Όλυμπο σβήνουν μέσα στο σύννεφο που στεφανώνει την κορφή του. 

Μένει το φως. 
Το φως της Λειτουργίας, ήλιιος θωπευτικός στο σώμα και στην καρδιά. 
Στον βηματισμό που όσα περισσότερα εμπόδια συναντά τόσο γίνεται πεισματάρης, επίμονος, αθλητικός. 
Μένει ο ανοιχτός ορίζοντας των αιώνων που πέρασαν κι αυτών που θα 'ρθουν. 
Η ύπαρξη που κυματίζει μέσα στο μπλε της φόρεμα γεννήθηκε από ένα "Δι' ευχών", 
μ' ένα "Δι' ευχών" θέλει να πορεύεται -όσο κι αν αποτυχαίνει
και μ' άλλο ένα "Δι' ευχών" ελπίζει να αποχωρίσει όταν έρθει η σειρά της...    







Sunday, February 3, 2013

Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του "Εν Χορδαίς" Κυριάκος Καλαϊτζίδης στον Οικουμενικό Πατριάρχη





Παρουσίαση του βιβλίου"Post-Byzantine Musical Manuscripts as Source for Oriental Secular Music" στο Orient Institut – Istanbul   
Το Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013 ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος δέχθηκε στο Φανάρι τον Δρ. Κυριάκο Καλαϊτζίδη, καλλιτεχνικό διευθυντή του "Εν Χορδαίς", τον Δρ. Richard Wiemann, διευθυντή του Orient-Institut Istanbul, τον Δρ. ­­Martin Greve, επιστημονικό συνεργάτη του ιδρύματος και τον δημοσιογράφο κ. Άλκη Κούρκουλα.   
Αφορμή της επίσκεψης στάθηκε η παρουσίαση του βιβλίου "Post-Byzantine Musical Manuscripts as Source for Oriental Secular Music" που εκδόθηκε από το Orient-Institut Istanbul σε συνεργασία με τον οίκο Ergon Verlag που εδρεύει στη Γερμανία. Το βιβλίο αποτελεί τη διδακτορική διατριβή του Κυριάκου Καλαϊτζίδη που εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με επιβλέποντα τον καθηγητή Γρ. Θ. Στάθη.   
Ο κ. Καλαϊτζίδης προσέφερε στον Παναγιώτατο ένα αντίτυπο του βιβλίου, ενώ εξέφρασε τη συγκίνηση και τη χαρά του που επισκέπτεται το σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο που διακονεί σταυρικά τόσο τη διορθόδοξη ενότητα, όσο και τον διάλογο θρησκειών και πολιτισμών στην προοπτική της παγκόσμιας συνεννόησης και καταλλαγής.  




Οι παριστάμενοι ενημέρωσαν τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη για τη σπουδαιότητα της έκδοσης στη μελέτη των μουσικών παραδόσεων της καθ' ημάς Ανατολής και τα νέα δεδομένα που κομίζει με την εξαντλητική παρουσίαση 4,200 περίπου σελίδων μεταβυζαντινών μουσικών χειρογράφων. 
Ο Πατριάρχης συνεχάρη τον συγγραφέα και τους εκδότες και ευχήθηκε κάθε επιτυχία και παρά Θεού ευλογία στο μουσικολογικό έργο που φωτίζει τις σχέσεις και τις συνάφειας της ελληνικής με τις συγγενείς μουσικές παραδόσεις της Ανατολής.   
Ο κ. Καλαϊτζίδης είχε επίσης την ευκαιρία να ενημερώσει τον Παναγιώτατο για τις δραστηριότητες του "Εν Χορδαίς" στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και την στενή συνεργασία με το Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών. Τέλος, ευχαρίστησε τον Παναγιώτατο για το ενδιαφέρον του στην διαφύλαξη της πατρώας μουσικής κληρονομιάς και για την εμπιστοσύνη με την οποία το περιβάλλει το έργο του "Εν Χορδαίς".   
Το απόγευμα της ίδιας μέρας η Α.Θ.Π. ο Πατριάρχης ετίμησε την παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου στην έδρα του Ινστιτούτου στο Cihangir. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν επίσης η Γενική Πρόξενος της Γερμανίας στην Κωνσταντινούπολη κ. Jutta Wole, ο εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Αρχιδιάκονος Σμάραγδος, πολλοί μουσικολόγοι και μουσικοί, εκπρόσωποι τουρκικών, γερμανικών και διεθνών ΜΜΕ και πλήθος φιλομούσου κοινού.



Ο Διευθυντής του Orient-Institut Istanbul Δρ. Richard Wiemann καλωσόρισε τους παρισταμένους, ενώ ο επιμελητής της έκδοσης Δρ. Martin Greve αναφέρθηκε στη σημασία των μεταβυζαντινών μουσικών χειρογράφων σε σχέση με τις υφιστάμενες μέχρι πρόσφατα πηγές. Στη συνέχεια ο συγγραφέας του βιβλίου Δρ. Κυριάκος Καλαϊτζίδης αναφέρθηκε διεξοδικά στο περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά και στις προχωρημένες για την εποχή αντιλήψεις των μεταβυζαντινών διδασκάλων για τις μουσικές συγγένειες στην Ανατολική Μεσόγειο.    
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με έργα κοσμικής μουσικής από μεταβυζαντινά μουσικά χειρόγραφα τα οποία εκτέλεσαν η Διευθύντρια και οι καθηγήτριες του ΜΙΑΜ - Center of Advanced Studies in Music της Κωνσταντινούπολης, Şehvar Beşiroğlu (κανονάκι), Neva Ogzen (πολίτικη λύρα), Yelda Ozgen (τσέλο) και ο Κυριάκος Καλαϊτζίδης (ούτι, τραγούδι).
http://fanarion.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html

Περισσότερα για το βιβλίο του Κυριάκου Καλαϊτζίδη μπορείτε να διαβάσετε




και εδώ: 

Saturday, February 2, 2013

Κωνσταντινούπολη - Λαθρεπιβάτης του παρόντος, α΄ μέραος







Γενάρης του 2013.
Η Πόλη αλλάζει πρόσωπο παραμενοντας ίδια. Σαν φτωχόπαιδο που σαλτάρει λαθραία στο τραμ της Istiklal caddesi χωρίς να το πάρει είδηση ο οδηγός, πηδά στο λαχταριστό τρένο της ευμάρειας. Σε κάθε σταθμό ανακαλύπτει έκπληκτη πως δεν βρέθηκε εκεί που περίμενε, κάτι άλλο είχε στο νου της κι αλλιώς το φαντάστηκε. Μήπως δεν είναι αυτή η φύση κάθε υλικού προορισμού; Πώς αλλιώς θα μας εξανάγκαζε να επιμένουμε σε νέες αναζητήσεις, αν οι προηγούμενες δεν κατέληγαν σε αδιέξοδο;

Περπατώ στη Μεγάλη οδό του Πέραν. Τι παράξενο. Όσο ήταν διάσπαρτη από κάδους απορριμάτων, είχε και σκουπίδια πεταμένα από κι από κει. Από τότε που εξαφάνισαν τους κάδους φοβούμενοι τρομοκρατικές επιθέσεις, ως διά μαγείας εξαφανίστηκαν και τα σκουπίδια απ’ το πλακόστρωτο. Μαζί τους, κατά διαβολική σύμπτωση, και οι πλανόδιοι μικροπωλητές, μουσικοί, ζητιάνοι. Ούτε παιδιά πουλούν χαρτομάντηλα, ούτε γιαγιάδες με τα τσουβάλια τις λεβάντες, μεσόκοποι να προτείνουν μπλε μπουφάν της ίδιας πάντα κοπής, γέροι με ζυγαριές να τους αφήσεις ό, τι προαιρείσαι προκειμένου να μάθεις πόσα κιλά λίπος συσσώρευσε στο σώμα σου η λαιμαργία. Κούκλα η Istiklal! Barbie!

Ούτε κούρδικα σάζια, ούτε πέρσικα σαντούρια μέσα στο ψιλόβροχο, όπως κάτι νύχτες που ακόμα μ' ανατριχίλα θυμάσαι τη μυσταγωγία τους. Έπαυσε κι η ποντιακή λύρα, έσβησαν κι οι φωνές των κοριστιών που τραγουδώντας δίπλα στο τυφλό πατέρα τους έσκιζαν τη νύχτα και την καρδιά σου στα δυο, στα τρία, στα χίλια, δυο χιλιάδες. Αποκλειστικές κυρίαρχοι των αφτιών απέμειναν η Lorenza Mcennit με τη Cesaria Evora, συσκευασμένες στους ψηφιακούς τους δίσκους, αντηχούν από τα εξωτερικά μεγάφωνα των δισκοπωλείων χωρίς να σκίζουν τίποτα. Αξίες σταθερές. Εισαγώμενες. Ακίνδυνες.

Η Πόλη θαρρεί πως αλλάζει, γιατί όμως νιώθω πως παραμένει ίδια;