Τρεις μέρες στο Παρίσι. Α΄ μέρος: ο πηγαιμός.

Μετά από το Παρίσι της Ανατολής, την Βηρυτό και το μικρό Παρίσι, το Βουκουρέστι, ήρθε η ώρα για το αληθινό Παρίσι. Και όταν φτάνεις στο αληθινό Παρίσι, τότε λες: το Παρίσι είναι ένα και μοναδικό! Τίποτα δεν είναι σαν κι αυτό!

Παρασκευή μεσημέρι η πτήση της Alitalya από Θεσσαλονίκη πηγαίνει στο Παρίσι μέσω Ρώμης. Είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω στο εξωτερικό εντελώς μόνη. Το άγχος μου μήπως χαθώ είναι τόσο μεγάλο που την προηγούμενη νύχτα την περνάω σχεδόν ξάγρυπνη. Είναι και η παντελής απουσία γαλλικών που με κάνει και νιώθω ιδιαίτερα άβολα.

Επιβιβάζομαι και περιμένω να δω αν θα κάτσει κάποιος δίπλα μου. Συνήθως η διπλανή μου θέση μένει άδεια κι έτσι μ’ αρέσει να σκέφτομαι πως κάθεται εκεί ο άγγελός μου που τον ξεπατώνω στο τρεχαλητό όλη μέρα κι όλη νύχτα και βρίσκει επιτέλους ευκαιρία να ξεκουραστεί κι αυτός λίγο. Παρ' όλα αυτά σήμερα είναι από τις ελάχιστες φορές που τελικά κάθεται άνθρωπος δίπλα μου. 'Καλά', λέω μέσα μου, 'έλα άγγελέ μου να σε πάρω στην αγκαλιά μου, να κοιμηθούμε λίγο μαζί που ξενυχτήσαμε και είμαστε κατάκοποι. Καλό μας ταξίδι!' Κι αν χαθούμε στη Ρώμη, ε, μαζί θα είμαστε και δεν θα είναι και τόσο άσχημα να χαθούμε εκεί, τι λες;

Θάλασσα τυρκουάζ. Σιγά σιγά μοβίζει. Πάνω από τα πάλλευκα σύννεφα. Μέσα τους, σαν να κολυμπάμε σε κρέμα σαντιγύ. Η Σαντιγύ είναι πόλη της Γαλλίας. Κάτω από τα σύννεφα, που τώρα είναι σαν το μαλλί της γριάς που δεν χόρταινα να τρώω παιδί και πάντα χαίρομαι όταν βλέπω να το τρώνε τα παιδιά στους δρόμους. Άσπρα, πυκνά, σύννεφα βαριά. Η θάλασσα γίνεται ριγέ. Κοντεύει πέντε. Προσγειωνόμαστε. Μα γιατί φοβάμαι αν θα χαθώ; Μήπως επειδή το επιθυμώ;

Κι όμως εγώ δεν χάθηκα. Χάθηκε το γκέιτ μου, χάθηκε το αεροπλάνο που θα με πήγαινε στο Παρίσι. Ναι, χάθηκαν και όλοι μου οι συνεπιβάτες. Και αφού δεν υπήρχε ψυχή στο γκέιτ άρχισα κι εγώ να κόβω βόλτες στα μαγαζιά του αεροδρομίου ξεχνώντας ολότελα πως έχω να πετάξω και πρέπει κάπως να διευθετήσω το ζήτημα. Πήρα ένα ντεκαφεϊνέ εσπρέσο, κάπνισα και πίσω από μία επαρκώς χοντρή κολώνα μισό τσιγάρο και μπήκα σ’ ένα παιχνιδάδικο. Εκεί τα λησμόνησα όλα. Πέρασα περίπου μια ώρα χαζεύοντας παιχνίδια για μωρά, βιβλία παιδικά, χρώματα και κατασκευές, παιδικό μακιγιάζ, αδιάβροχα σε σχέδια αράχνης, μαγικά γιογιό κατακόκκινα, τενεκεδάκια που όταν τα αναποδογύριζες μούγκριζαν σαν αγελάδες ή βέλαζαν σαν πρόβατα και στο τέλος αγόρασα ένα μικρό ξύλινο μπόουλιγκ ζωγραφισμένο και πολύ βαρύ! Για ποιον το πήρα; Αν ήξερα θα σας έλεγα.

Αφού πέρασα έτσι κυριολεκτικά μια ολόκληρη ώρα, ξαναπήγα στο γκέιτ μου. Και πάλι δεν υπήρχε πουθενά ψυχή. Δεν υπήρχε πουθενά και κανένας άνθρωπος υπεύθυνος να ρωτήσω. Αφού αποφάσισα μέσα μου πως αυτό δεν πάει άλλο, γιατί έχω να προλάβω και τη συναυλία για την οποία πήγαινα στο Παρίσι, εμφανίζεται πίσω μου ένας νεαρός στρουμπουλός καταφορτωμένος που στέκεται και κοιτά με απορία το ίδιο νούμερο, Β07! Κοιτούμε τα εισιτήριά μας και μου λέει πως εγώ την πτήση μου την έχασα, αλλά και η δική του δεν φαίνεται πουθενά. Επιτέλους ανοίγει το διπλανό γκέιτ και έρχεται μία υπάλληλος όπου ο στρουμπουλός νεαρός που μιλούσε ιταλικά, γαλλικά και ισπανικά καταφέρνει να συνεννοηθεί και να ανακαλύψει πως είχε ήδη ανακοινωθεί η αλλαγή του γκέιτ για την προηγούμενη δική μου πτήση αλλά και την δική του, φυσικά μόνο στα ιταλικά! Ίσα ίσα που προλαβαίναμε να πάμε στο Β01. Σε άλλον όροφο και κανα δυο τρία χιλιόμετρα από κει που ήμασταν. Φτάνοντας λαχανιασμένοι, εκείνος τσέκαρε κανονικά, εμένα όμως με σταματήσανε λέγοντάς μου πως πρέπει να περιμένω γιατί η πτήση μου είχε φύγει και θα προσπαθήσουν να με τακτοποιήσουν… Περίμενα δέκα με δεκαπέντε μαρτυρικά λεπτά όπου ο βραζιλιάνος στεκόταν εκεί, να δει τι θα απογίνω, ενώ εγώ του έλεγα να μην ανησυχεί και να προχωρήσει. Εκείνος εκεί. Περίμενε σχεδόν με την ίδια αγωνία κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δόξα τω Θεώ, βρέθηκε θέση, οπότε μπήκα κανονικά στην πτήση. Αυτός επέστρεφε μέσω Παρισιού στην Βραζιλία μετά από ένα μεγάλο ταξίδι, Άμστερνταμ, Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα. Μιλήσαμε αρκετά για την Πόλη, για το μουσείο Βαν Γκόγκ και μου έδειξε και τον ναργιλέ που αγόρασε. Μου έλεγε πως στην Αθήνα όταν έλεγε πως πήγε στην Τουρκία όλοι τον ρωτούσαν πού είναι πιο ωραία, στην Πόλη ή στην Αθήνα. Ήταν πολύ διαβασμένος και πολύ έξυπνος, εκτός από πολύ φιλότιμος. Τώρα που το σκέφτομαι ούτε το όνομά του δεν ρώτησα. Όταν τρέχαμε μ’ έπιαναν τα γέλια γιατί ήταν μπροστά μου και καθώς φορούσε σαγιονάρες που πλατάγιζαν στο πάτωμα ανασηκώνοντας προς το πλάι τα πόδια ήταν σαν βατραχάκι που πηδούσε. Ένα καλό βατραχάκι που με τη βοήθειά του πέταξα τελικά για τον προορισμό μου.

Καθώς κρατώ τις σημειώσεις μου μέσα στο αεροπλάνο, ανασηκώνω το κεφάλι. Έχουν κατέβει οι τηλεοράσεις και δείχνουν επίδειξη γαλλικής μόδας. Γαλλική μόδα κι εγώ γράφω; Είμαι με τα καλά μου; Σταματώ πάραυτα και χαζεύω μέχρι να τελειώσει το φιλμάκι.

Περνούμε πάνω από τις Άλπεις. Γκρίζες και γυμνές προβάλλουν. Κλείνω τα μάτια. Κουράστηκα. Όταν τα ανοίγω οι κορφές τους είναι κάτασπρες και αστράφτουν στο απογευματινό φως νησάκια μέσα σε θάλασσα γκρι που δεν κυριαρχεί πια. Αφήνει τους λευκούς όγκους να εξέχουν εκθαμβωτικά. Σε λίγο όλα θα μείνουν πίσω.

Κομμάτια κομμάτια στεριάς στρωμένα σφράτα σύννεφα παντεσπάνι πασπαλισμένο άχνη. Πάνω σε μια αόρατη πλατφόρμα ταξιδεύουν τώρα τα σύννεφα, τόσο βιαστικά. Ακανόνιστα στο σχήμα από πάνω, ίσια σαν να τράβηξε χάρακας τη γραμμή ο αέρας από κάτω. Ποιος τα οδηγεί; Πού τα πάει;

Μου λείπεις κι ας είσαι παντού. Εντάξει, μη νοιάζεσαι, δεν είναι τίποτα. Ένα μικρό μαύρο σκουπιδάκι σύννεφο παγωμένο διέσχισε ατίθασα τη χαραμάδα που αφήνει η έξοδος κινδύνου δίπλα στην οποία πάντα κάθομαι. Όρμηξε στα καυτά μου μάτια και έγινε δάκρυ πριν προλάβω να το σταματήσω. Δεν πρόλαβα να του πω πως εγώ δεν κλαίω. Αφού τα έχω όλα, άλλα πιο μακριά άλλα πιο κοντά, άλλα με σώμα κι άλλα ασώματα, γιατί να κλάψω;

Ποιο άτακτο παιδί έβαλε χέρι στο παντεσπάνι του ουρανού; Ποιο έγλειψε την άχνη ανοίγοντας δρόμους και σοκάκια μυστικά; Ποιο έτρεξε με χάρη αγγέλου κι άφησε παντού τα ίχνη του; Ποιο τα έγλειψε όλα αχόρταγα κι άφησε μόνο γη αστόλιστη, άγλυκο παντεσπάνι σε γκρίζο τραπεζομάντιλο;

Να πετάς πάνω από τα σύννεφα είναι σαν να κολυμπάς στον βυθό του ουρανού. Να διασχίζεις τον βυθό με κατεύθυνση τον ήλιο, πάνω από το γκρι, πάνω από τα λευκά συννεφένια στολίδια είναι σαν έφηβη λύπη που ωριμάζει για να αποδεχθεί την ενηλικίωσή της. Θα μεγαλώσει και θα χωνέψει. Θα συμφιλιωθεί. Μέχρι να βγει από τον εαυτό της. Να πετάξει σαν αυτό το λευκό πουλί που τώρα σχίζει τους ουρανούς. ολομόναχο, άφοβο κι ελεύθερο, για να βαφτιστεί κατόπιν στα νερά της έφηβης αέναης χαράς και χάρης.

Παρίσι. Επτά η ώρα πορτοκαλόχρωα. Η εικόνα του σαν το άρωμα που δοκίμασα στα αφορολόγητα, Kenzo amour. Πλούσιο σε λεπτά και ποικίλα συναισθήματα. Άλλο ένα κύμα σύννεφα σαν καλοχτενισμένα κεφάλια γιαγιάδων που κάνουν διαδήλωση. Πού βρέθηκαν τόσες γιαγιάδες σε διαδήλωση ουράνια; Τι αιτήματα έχουν;

Κι όμως αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ο αγαπημένος μου Σικουάνας. Πριν από οχτώ χρόνια κάτω από μια του γέφυρα έμεινα να κοιτώ έναν γλύπτη που καθισμένος κατάχαμα σκάλιζε μικρά αγαλματίδια. Φορούσε ένα άσπρο δίχτυ αντί για παντελόνι και μια μακριά φαρδιά πουκαμίσα. Τα μαλλιά του κατέβαιναν κάτω από τη μέση και το πρόσωπό του είχε χαρακτηριστικά ινδιάνικα. Ο ήχος του σκαρπέλου του με οδήγησε κοντά του. Δέκα λεπτά ο γλύπτης σκάλιζε, αντί στο μάρμαρο, στον αέρα βλέμμα.

Καθώς προσγειωνόμαστε ανάβουν σιγά σιγά τα φώτα της πόλης. Δαχτυλίδια, βραχιόλια, περιδέραια πολύτιμα στολίζουν αχόρταγα την ωραιότερη καλλονή του κόσμου.