Θα σας πω μια μικρή ιστορία σαν παραμύθι. Θα πρέπει να πάμε περίπου εικοσιπέντε χρόνια πίσω. Δεν έχω αρχίσει ακόμα να γράφω ή ίσως μόλις κάνω τα πρώτα μου δειλά βήματα στη γραφή. Σε εκείνο το ταξίδι που κάναμε με τον Κυριάκο, στην ήδη γνωστή και πολυαγαπημένη μας Κωνσταντινούπολη, βολτάροντας στην Μεγάλη οδό του Πέραν, βλέπουμε το βιβλιοπωλείο της Yapi Kredi, τμήμα του πολιτιστικού ιδρύματος της μεγαλύτερης τράπεζας της Τουρκίας, αντίστοιχο με το δικό μας ΜΙΕΤ. Είναι ένα μεγάλο πανέμορφο βιβλιοπωλείο που οι εκδόσεις του μας αφήνουν άφωνους και ως προς τις θεματικές τους επιλογές, αλλά και ως εκδοτικά καλλιτεχνήματα. Το ενδιαφέρον μου το ελκύουν τα παιδικά τους βιβλία που είναι ένα κι ένα. “Αν έβγαζα ποτέ στην Τουρκία ένα βιβλίο, θα ήθελα να το βγάλω με αυτόν τον εκδοτικό οίκο”, λέω στον Κυριάκο. Αυτή την κουβέντα την επανέλαβα κι άλλες φορές από τότε, μιας και σχεδόν σε κάθε μας ταξίδι στην Πόλη, αφιερώναμε λίγο χρόνο στο συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο. Δεν ξέρω ποια στιγμή από όλες με άκουσε η νεράιδα που πραγματοποιεί τα όνειρα. Καιρό μετά, εγώ λησμόνησα την ευχή μου. Η νεράιδα όμως δεν τη λησμόνησε. Άρχισε να υφαίνει το σχέδιο που θα οδηγούσε στην πραγματοποίηση του ονείρου μου.
Γνώρισα τη Φούλια στην έκθεση βιβλίου της Θεσσαλονίκης, αν θυμάμαι καλά πριν τρία χρόνια και μου τη σύστησε ο Βασίλης Παπαθεοδωρου στον οποίο χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη. Η Φούλια είχε ήδη μεταφράσει βιβλία του Βασίλη στα τουρκικά. Αγαπηθήκαμε κεραυνοβόλα. Χέρι χέρι, καιεπίσης με ευφάνταστο τρόπο, έφτασαν μια μέρα τα παραμύθια μου στην Άγκυρα όπου η Φούλια διαμένει,. Πότε πότε επικοινωνούσαμε με μηνύματα. Ποτέ δεν τη ρώτησα ποιο της άρεσε περισσότερο απο τα παραμύθια μου, αν και μου είχε πει πως της άρεσαν όλα. Ποτέ όμως δεν μου είπε ποιο διάλεξε να μεταφράσει ούτε πού αποφάσισε να το προτείνει. Εργάστηκε μυστικά και σιωπηλά, όπως θα έκανε ένας σοφός άνθρωπος. Μόνο όταν οι εκδόσεις της Ypai Kredi της ανακοίνωσαν πως θέλουν τον Αχτιδοϋφαντή, μου έγραψε τα νέα. Εννοείται βέβαια, πως ποτέ δεν της είχα μιλήσει για εκείνο το παλιό μου όνειρο που κι εγώ εξάλλου το είχα ξεχάσει.
Οταν διάβασα το μήνυμά της μεταφράστριάς μου, το θυμάμαι τώρα, έμεινα να το κοιτώ και να το ξανακοιτώ, μη πιστεύοντας πως αυτό που διαβάζω είναι όντως αλήθεια. Αν δεν ήξερα πόσο σοβαρή είναι στη δουλειά της η Φούλια, θα έλεγα πως μου σκαρώνει μια φάρσα. Αλλά δεν ήταν φάρσα. Κάνοντας αυτή τη δουλειά μόνο από μεγάλη αγάπη στο παιδικό βιβλίο, ενώ η δουλειά της είναι άλλη, η Φούλια έχει μεταφράσει και άλλα βιβλία και συνεργάζεται με πολλούς μικρούς ή μεγάλους εκδοτικούς οίκους της Τουρκίας. Με την Yapi Kredi όμως δεν είχε ξανασυνεργαστεί. Ωστόσο, έκρινε πως αυτό το παραμύθι ταιριάζει σ’ αυτούς. Αυτό, εκτός από τα νήματα της καλής νεράιδας που δούλευε σκληρά, αποδεικνύει και τη μεγάλη διορατικότητα της αγαπημένης μου μεταφράστριας.
Τα υπόλοιπα ήταν πλέον στο χέρι των δύο εκδοτικών οίκων, του τουρκικού και του ελληνικού, δηλαδή του Λιβάνη. Οι ζωγραφιές της Αιμιλίας Κονταίου έμειναν ακριβώς όπως ήταν στην ελληνική έκδοση και φροντίσαμε και η σελιδοποίηση να παραμείνει ως είχε.
Τα μαντάτα της έκδοσης με βρήκαν τη στιγμή ακριβώς που φεύγαμε από το Κεμπέκ για να ειστρέψουμε στο Μόντρεαλ. Μαζί μας στο αυτοκίνητο ήταν και η Didem, η Τουρκάλα που έπαιξε κανονάκι στην συναυλία. Της έδειξα το εξώφυλλο και της άρεσε πολύ ο τίτλος, ενθουσιάστηκε. Κι εγώ χάρηκα π ολύ που συνέβη να έχω δίπλα μου κάποιον που μπορούσε να καταλάβει τα τουρκικά. “Θα το κάνω δώρο στα παιδάκια που ξέρω” μου είπε.
Το βιβλίο αυτό που είναι πλέον πραγματικότητα στη γείτονα χώρα, έκρινα πως δεν υπήρχε λόγος να κρατήσει την ελληνική αφιέρωση. Αφιερώνεται, λοιπόν, σε ένα ζευγάρι που αγαπούμε ιδιαιτέρως, τον Hasmet και την Didem.
Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά καταρχάς την Φούλια Κοτζάκ για την αγάπη της, αλλά και τον υποδειγματικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται και συνεργάζεται. Με φωτίζει, με διδάσκει και την θαυμάζω πολύ.
Ευχαριστώ την Γλυκερία και την Hazel, από τις εκδόσεις Λιβάνη και της Yapi Kredi αντίστοιχα, που συνεργάστηκαν με φιλότιμο, ευγένεια και υπομονή και με την Φούλια και μαζί μου. Είναι πραγματικά μεγάλη μου τιμή η παρούσα έκδοση.
Βεβαίως, ευχαριστώ και την καλή μου νεράιδα που αοράτως κατάφερε να πλέξει την ηλιαχτίδα που θα ένωνε τις δύο γείτονες χώρες μας. Λέω πως θα πρέπει να είναι η γιαγιά του Αχτιδοϋφαντή…
Εύχομαι ολόψυχα τα παιδιά της Τουρκίας, να χαρούν τον Αχτιδοϋφαντή μας, όσο και τα παιδιά της Ελλάδας.
.......
Size masal gibi bir şey anlatacağım. Bundan yaklaşık yirmi beş yıl öncesine gitmemiz gerek. O sıralar henüz belki de ürkek bir kuş gibi yazmaya ilk adımlarımı attığım zamanlardı. Bir gün Kyriakos’la çoktan beridir gidip geldiğimiz ve çok sevdiğimiz İstanbul’a yaptığımız bir yolculuk sırasında o büyük ve güzel Pera sokaklarında gezinirken Yapı Kredi Yayınları’nın kitapevine rastladık. Yapı Kredi Yayınları Türkiye’nin sayılı bankalarından biri olmanın yanı sıra kültürel çalışmaları da olan bir kurum; tıpkı bizim MIET gibi. Büyük,çok güzel ve yayınları ve seçkileri nedeniyle insanda büyük bir etki bırakan bir yayınevi. Elbette beni en çok çocuk kitapları konusunda yaptığı yayınlar cezbetti. O zaman Kyriakos’a eğer bir gün gelir de kitaplarım Türkçe olarak yayınlanırsa umarım bu yayınevi tarafından yayınlanır demiştim. Bu dileğimi o günden bu yana her İstanbul seyahatimizde tekrarladım. Bu dileklerimin hangisinde benim düşlerimi gerçeğe çeviren o perinin beni işittiğini bilmiyorum. Yıllar sonra düşüm gerçek oldu. Demek ki bu peri bunca yıl beni hiç terk etmemiş. O andan itibaren benim düşümün gerçek olması için ağlarını örmeye başlamış.
Fulya’yı eğer yanlış anımsamıyorsam üç yıl önce Selanik Kitap Fuarı’nda tanıdım. Bizi kendisine büyük bir minnet borçlu olduğum ve hali hazırda Fulya tarafından Türkçe’ye çevirilmiş kitapları olan Vassilis Papatheodorou tanıştırmıştı. Tanışır tanışmaz sanki birbirimize yldırım aşkıyla tutulmuş gibi olduk. Hayal bile edilemeyecek şekilde el ele kalakaldık. Bir gün geldi ve masallarım Fulya’nın yaşadığı kent olan Ankara’ya uçup gitti. O günden sonra arada sırada mesajlaştık. Ona o her ne kadar hepsini sevdiğini söylemiş olsa da hiç bir zaman hangi masalımın daha çok hoşuna gittiği sormadım.O da bana hangi kitabımı çevirmek için seçtiğini ve bir yayınevine önerdiğini söylemedi. Tıpkı bir bilgeye yaraşır biçimde gizlice ve sessizce çalıştı. Yapı Kredi Yayınları’nın Günışığı Dokuyucusu’nu yayımlamaya karar verdiği zaman bana bu haberi bir mesajla iletti. Bu sırada elbette ki ona belki de benim bile unutmuş olduğum bu yıllar önceki düşümden bahsetmemiştim
.
Sevgili çevirmenimin bana bu mesajı ilettiği anda şimdi bile çok canlı hatırladığım gibi kalakaldım. Mesajı, okuduklarımın gerçek olup olmadığını ayırt etmeye çalışarak defalarca okudum. Fulya’nın işinde ne kadar ciddi olduğunu bilmesem bana şaka yaptığını sanabilirdim. Ama bu bir şaka değildi. Öte yandan Fulya, bambaşka bir iş de yapmasına karşın çocuk kitapları için büyük bir özveri ve sevgiyle ve Türkiye’de küçük ya da büyük pek çok yayıneviyle çalışan bie çevirmen. Ama Yapı Kredi Yayınları ile daha önce hiç çalışamamış olmasına karşın bir şekilde bu masalın onlara uygun olduğunu hissetmiş. Bu, benim için sıkı çalışan iyi perilerimin dışında benim ileri görüşlü çevirmenimin de ne kadar sıkı çalıştığının bir kanıtı.
Geri kalan Türk ve Yunan yayınvevlerinin vazifesiydi; yani Livanis ve Yapı Kredi Yayınlarının. Emilia Konteiou’nun çizimleri Yunanistandaki yayında olduğu gibi bire bir korundu. Sayfa düzeninin de bire bir aynı olmasına özen gösterdik.
Bu yayının Türkiye’de gerçekleştiği haberini aldığım sırada Quebek’ten Montreal’e seyahat ediyordum. Aktarma sırasında arabada yanımda konserde kanun çalan Didem vardı. Ona kitabın Türkiye’de yayımlanan kapağını gösterdim ve kitabın ülkesindeki başlığı çok hoşuna giti. Ben de tüm bunlara yanımda Türkçe bilen birisiyle şahit olmaktan oldukça memnundum Bana “Tanıdığım tüm çocuklara bu kitabı armağan edeceğim” dedi.
Artık bu kitap bir düşün ötesinde komşu ülkede ete kemiğe büründü ve gerçek oldu. Bu süreçte benim Yunanistandaki basımda yaptığım ithafların çok da anlamı olmadığına kanaat getirdim. Bu nedenle bu yayın özellikle çok sevdiğimiz bir çift olan Haşmet ve Didem’e ithaf edildi.
Öncelikle Fulya’ya sevgisi ve işbirliği ve kusursuz çalışması için tüm kalbimle teşekkür ederim. Bana ışık oldu, bana çok şey öğretti; ona çok hayranım.
Livanis Yayınlarından Glykeria ve Yapı Kredi Yayınları’ndan Hazel’e de çok teşekkür ederim. Bu süreçte benimle ve Fulya ile son derece nazik ve anlayışlı bir çalışma sergilediler.
Elbette iki komşu ülkeyi biraraya getirmek üzere Günışığı Dokuyucusu’nun kimseye görünmeden gün ışıklarını dokumasına yardımcı olan tatlı perilerime de teşekkürü borç bilirim. Onların Günışığı Dokumacısı’nın büyük annesi olduğunu düşünüyorum…
Tüm ruhumla Türk çocuklarının da Yunan çocukları gibi Günışığı Dokuyucusu’nu çok sevmesini diliyorum…
Τranslation: Fulya Kocak
No comments:
Post a Comment
Σχόλια