Labels

Thursday, June 30, 2016

Ἡ σὺναξις τῶν Ἁγὶων Ἀποστὸλων





Τιμῶ θεόπτας δώδεκα Χριστοῦ φίλους,
Ἥρωας ἄνδρας καὶ θεοὺς τολμῶ λέγειν.
Δώδεκα εὐκλεέας τριακοστῇ ἀγείρει μύστας.

Οι Απόστολοι του Χρίστου θα ξεχωρίζουν μέσα στην Ιστορία της Εκκλησίας, σαν οι υπέρλαμπροι αστέρες πρώτου μεγέθους της πνευματικής ζωής.

Την 30η Ιουνίου, η Εκκλησία γιορτάζει τους δώδεκα Αποστόλους που αρχικά εξέλεξε ο Κύριος, πλην του Ιούδα Ισκαριώτη.
Αυτοί είναι: 
Σίμωνας (Πέτρος), 

Ανδρέας, 
Ιάκωβος,
Ιωάννης,
Φίλιππος,
Θωμάς, 
Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ),
Ματθαίος, 
Ιάκωβος του Αλφαίου, 
Σίμωνας ο Ζηλωτής, 
Ιούδας ο αδελφός του Ιακώβου του μικρού 
και ο Ματθίας, 
που εξελέγη μέσα στο υπερώο τις παραμονές της Πεντηκοστής, σε αντικατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτη.
Τη ζωή του καθενός των Αποστόλων αυτών, σκιαγραφούμε στις ιδιαίτερες γιορτές τους.
Εδώ γίνεται υπενθύμιση της ενότητας που είχαν μεταξύ τους, αλλά και 
της ηθικής τους, που τόσο συνέβαλε στην πνευματική εν Χριστώ αναγέννηση του κόσμου. 
Έχουμε, λοιπόν, χρέος και εμείς οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί, να 
κινούμαστε στα ίχνη τους και με θερμό ζήλο για τη διάδοση του σωτηριώδους μηνύματος του Ευαγγελίου, που διέπνεε κι αυτούς, να γίνουμε μιμητές του έργου τους.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς δωδεκάπυρσος, λυχνία ἔλαμψαν,
οἱ Δωδεκάριθμοι, Χριστοῦ Ἀπόστολοι,
Πέτρος καὶ Παῦλος σὺν Λουκᾶ,
Ἀνδρέας καὶ Ἰωάννης,
Βαρθολομαῖος Φίλιππος, σὺν Ματθαίω καὶ Σίμωνι,
Μᾶρκος καὶ Ἰάκωβος, καὶ Θωμὰς ὁ μακάριος,
καὶ ηὔγασαν τοὺς πίστει βοώντας
χαίρετε Λόγου οἱ αὐτόπται.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι,
καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι,
τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε,
εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι,
καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.




Wednesday, June 29, 2016

Τάσος Λειβαδίτης










Σημείωση: Το ετοιμασε και μας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου


Tuesday, June 28, 2016

Το άγιο σύννεφο




Μόνο νύχτα 
σηκώνω το βλέμμα μου
και κοιτάζοντας τον ουρανό
σε θυμάμαι, Κύριε
-ίσως γιατί έγινα νύχτα κι εγώ
Την ημέρα το φως του ήλιου
και οι μέριμνες  
με τυφλώνουν
Μα σήμερα το μεσημέρι
ο ήλιος κρύφτηκε 
πίσω από σύννεφο στιλπνό
και σήκωσα στον ουρανό τα μάτια
Το φωτοστέφανό του που φανέρωνε
την αγιοκαταταξή του
στη χορεία των αγίων σου
διέρρηξε το οφθαλμούς μου
όπως τον Άδη 
το "Μνήσθητί μου, Κύριε",
που εννοούσε ο ληστής



Sunday, June 26, 2016

Καλόν Παράδεισο....



"Κοιμηθηκε η Γερόντισσα ΞΕΝΗ Ηγουμένη της Ι.Μονης Μυρσινιωτίσσης στην Καλλονή. Η κηδεια θα γινει αυριο το απογευμα στις 5. Πρόκειται για μία μεγάλη πνευματική μορφή της τοπικής Εκκλησίας και όχι μόνο!!
Να εχουμε την ευχή της.
Πολλές φορές πήγαινε κόσμος που είχε ακούσει γιαυτήν και δεν την ήξερε βέβαια στην όψη...και ρωτούσαν ...θέλουμε να δούμε την Γερόντισσα...ρωτούσαν την ίδια ...και έλεγε αυτή: Τι να την κάνετε τη Γερόντισσα, δεν είναι καλά και λείπει...δεν αξίζει το κόπο αφήστε την...και χανόταν μετά!!!!
Πριν λίγες μέρες την επισκέφτηκε μια φίλη της απο το χωριό, και ήταν πολύ καλά...έλαμπε , και με προσμονή της είπε..."πότε θα με καλέσει και μένα ο Κύριος κοντά Του?? " ...και έλαμπε από χαρά περιμένοντας να συναντήση Αυτόν που αγάπησε πιό πολύ στη ζωή Της.....και από δώδεκα χρονών αφιερώθηκε στο Μοναστήρι έχοντας κάνει ελάχιστες εξόδους απο αυτό, καθόλη τη διάρκεις της ζωή της.....!!!!" 



Σημείωμα:
Κοιμήθηκε και η Ξένη... Έτσι όπως το λεει ο Δημήτρης που είχε την καλοσύνη να μας ανακοινώσει το ταξίδι της, είχε συμβεί και μ' εμένα....
Πάνε κάποια χρόνια, δε θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν.... Βρέθηκα στη Μυτιλήνη και πήγα στη Μυρτιδιώτισσα να τη γνωρίσω. Έφτασα μεσημέρι, κανονικά δεν ήταν ώρα επίσκεψης. Μου άνοιξε και με καλοδέχτηκε... Θα ήθελα την Ηγουμένη, της είπα. Ποια Ηγουμένη, κόρη μου; με ρώτησε. Τι να την κάνεις την Ηγουμένη; Δεν υπάρχει, και πήγε να φύγει. Παρόλο που δεν ήξερα πως έτσι συνήθιζε να απαντά, μαι διαίσθηση με οδήγησε να τη ρωτήσω: Είστε η αδερφή Ξένη; Ε, παιδί μου, ναι, η Ξένη είμαι. Σ' ένα μοναστήρι που δεν υπάρχουν μοναχές, ας μη λέμε πως υπάρχει Ηγουμένη. Τι Ηγουμένη δηλαδή; Του εαυτού σου; Γέλασα. Δεν έφυγε όμως και δεν εξαφανίστηκε, όπως το συνήθιζε. Περίμενε λίγο, μου είπε. Μπες στην εκκλησία να προσκυνήσεις... Μπήκα και προσκύνησα... Έφερε ένα μικρό τραπεζάκι δίπλα στα σκαλιά του ναού, του έστρωσε ένα σεμεδάκι, ένα ποτήρι δροσερό νερό, απαραίτητο μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, και λουκουμάκια. Κάτσε,παιδί μου. Πάρε ένα λουκουμάκι... Κάθισε κοντά μου. Τίποτα δεν είπαμε, τίποτα... Και τα είπαμε όλα... Με κάλεσε ύστερα να μπούμε μαζί στο ναό και μου εξήγησε ποιανών αγίων ήταν τα λείψανα στη λειψανοθήκη. Ύστερα, ζήτησα την ευχή της κι έφυγα... Η κατάμεστη λουλούδια αυλή της που σκορπούσαν την ευωδιά και τη χάρη τους παντού καθρεφτιζόταν στον ουρανό των ματιών της...
Τη θυμάμαι με αγάπη... Αναπαυμένη να είναι και την ευχούλα της να μας χαρίζει...

Β.Ν











Κυριακὴ τῶν Ἁγὶων Πὰντων

(Ματθ. 10,32-33, 37-38, 19,27-30)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοὺ μαθηταίς· 
32. Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· 
33. ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 
37. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·
38. καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.
27. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; 
28. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. 
29. καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει.
30. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.






Saturday, June 25, 2016

Οι δίδυμοι της Θεσσαλονίκης συνομιλούν με τον Ευθύμιο Σαββάκη


«Να έρθεις μετά τις 13:30», μου τόνισαν το προηγούμενο βράδυ από το τηλέφωνο του φαρμακείου. Οι ίδιοι δεν έχουν δικό τους σταθερό ή κινητό κι έτσι τους βοηθά η νεαρή Νατάσσα με την επικοινωνία. Περιμένω να τελειώσουν οι μεσημεριανές ειδήσεις για να τους συναντήσω. «Δεν χάνουμε με τίποτα τις ειδήσεις», μου λέει ο Μιχάλης. Κάθεται στην μπροστινή καρέκλα. Κοντό παντελόνι που με το ζόρι φτάνει στον αστράγαλο, χαμόγελο ως τα αυτιά. Δίπλα του κάθεται ο Ανέστης. Μία ζωή μαζί. Το μαγνητόφωνο γράφει.

Γεννηθήκαμε στη Δράμα, ο μπαμπάς μας ήταν ζαχαροπλάστης. Τα παιδικά μας χρόνια είχαν πολλά παγωτά. Χωνάκι στο χέρι και παιχνίδι. Και πάστες. Μπόλικες πάστες. Τις αγαπώ μέχρι και τώρα, 
όποτε μου το επιτρέπει η υγεία μου τρώω καμία με γεύση φράουλα. Όταν συνταξιοδοτήθηκε ο πατέρας μας ήρθαμε όλοι μαζί οικογενειακά στη Θεσσαλονίκη. Δύσκολα χρόνια αλλά και ωραία. Έπαιρνα πάντα τον Ανέστη και κάναμε βόλτες στην πόλη, όλοι μας χαιρετούσαν, μας κερνούσαν. Μόνο ωραία πράγματα έχω να θυμάμαι από τους ανθρώπους της πόλης», αναφέρει ο Μιχάλης. 

Το τελευταίο διάστημα και μετά τον θάνατο της μητέρας τους, οι δουλειές στο σπίτι έχουν αυξηθεί. «Μοιράζουμε τους ρόλους. Άλλος πλένει τα πιάτα, άλλος συμμαζεύει, ακολουθούμε όλα όσα έκανε η μητέρας μας κατά γράμμα. Την χάσαμε πριν από έναν χρόνο. Δεν θυμάμαι λόγω ηλικίας πολλά πράγματα, αλλά την ημερομηνία του θανάτου της τη θυμάμαι. Μας στοίχισε πολύ. Δεν βγαίναμε από το σπίτι για ένα διάστημα. Ήταν καλή γυναίκα η κυρία Ελένη, όλοι είχαν να το λένε. Μέχρι και την τελευταία στιγμή φρόντιζε να μη μας λείψει τίποτα. Τον πατέρα μας τον χάσαμε λίγο πριν τις πρώτες Ευρωεκλογές στην Ελλάδα. Ίσως για αυτό να μη χώνεψα ποτέ την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση», προσθέτει, γελώντας, ο Ανέστης. 


Στο βάθος η τηλεόραση παίζει μία εκπομπή τηλεπώλησης. «Την έχουμε συνέχεια ανοιχτή. Για παρέα περισσότερο. Παρακολουθούμε κάθε μέρα τις ειδήσεις. Ειδικά το μεσημέρι και το βράδυ προσπαθούμε να μην ξεχνιόμαστε. Σήμερα έλεγε για το χρηματιστήριο και την κατάσταση στη χώρα. Είναι δυνατόν μία τέτοια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη να έχει τέτοια ανεργία; Βλέπω νεαρά παιδιά να ψάχνουν δουλειά, να μη βρίσκουν και στεναχωριέμαι. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Η πόλη χρειάζεται ανάπτυξη, χρειαζόμαστε πράσινο, να βγαίνεις και να ανοίγει η ψυχή σου. Όχι μιζέρια. Εμείς κάνουμε πολλές βόλτες στην πόλη. Το συνηθίζαμε από παιδιά. Κατεβαίνουμε από το Γαλλικό Ινστιτούτο στην Όλγας κι από εκεί στην παραλία. Αυτή είναι η αγαπημένη μας βόλτα. Μας αρέσει ο ήλιος, να συναντάμε ανθρώπους και να μιλάμε. Με όλα αυτά που βλέπουμε στις ειδήσεις για την ασφάλεια και τις κλοπές ανησυχούμε για τις βόλτες μας αλλά δεν μπορούμε να τις σταματήσουμε. Στη γειτονιά μας αισθανόμαστε απόλυτα ασφαλείς. Συχνά οι γείτονες έρχονται και μας ρωτάνε αν έχουμε κλειδώσει, αν χρειαζόμαστε κάτι. Μας προσέχουν σαν μικρά παιδιά. Είναι γλυκό όλο αυτό. 




Εκτός από βόλτες καθόμαστε πιο σπάνια να δούμε και κανέναν αγώνα στην τηλεόραση. ΠΑΟΚ είμαστε και οι δύο. Από παιδιά. Δε θυμάμαι να σου πω ποιος μου αρέσει περισσότερο τώρα, αλλά αγαπημένος μας παίκτης ήταν ο Κούδας. Μπαλαδόρος μεγάλος. Τον χάζευες. Πρόσφατα είδαμε τον αγώνα της Ελλάδας με την Βόρειο Ιρλανδία. Θέλουμε δουλειά. Δεν είμαστε καλοί», επισημαίνει με ύφος προπονητή ο Μιχάλης. Στις συζητήσεις τους κυριαρχεί η πολιτική κατάσταση στη χώρα. «Ένα πράγμα δεν μπορούμε να ανεχτούμε πολιτικά. Τη Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός δεν έχει καμία θέση στη χώρα μας. Αυτοί δεν είναι βουλευτές είναι εγκληματίες, όπως ο Χίτλερ. Είναι να απορεί κανείς πως τους ψηφίζει ο κόσμος. Και παίρνουν και τόσο μεγάλο νούμερο στις εκλογές», προσθέτει ο Ανέστης (ή και ο Μιχάλης). Η Νατάσσα από το φαρμακείο ετοιμάζει τους δύο καφέδες για τα «διάσημα αγόρια της γειτονιάς», όπως τονίζει. «Μόνο ελληνικό πίνουμε. Τις περισσότερες φορές σκέτο. Όποτε το φέρνει η γεύση βάζουμε και λίγη ζάχαρη. Είναι ωραίο να έχεις απολαύσεις στη ζωή. Εμείς δεν παντρευτήκαμε. Τυχερά είναι αυτά. Κι οι έρωτες και οι γάμοι. Εμείς είχαμε την αγάπη του κόσμου και της γειτονιάς. Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα», λέει ο Μιχάλης (ή και ο Ανέστης). 

Πρέπει να τους αφήσω να ξεκουραστούν, πριν την απογευματινή βόλτα. «Σίγουρα δεν θέλεις δεύτερη πορτοκαλάδα; Για τον δρόμο βρε παιδί μου. Κουλουράκια; Η ξαδέρφη μας τα έφτιαξε, σημερινά. Εγώ θα βουτήξω δύο στον καφέ μου. Όχι παραπάνω», δηλώνει απολογητικά ο Μιχάλης μπροστά στο αυστηρό βλέμμα του Ανέστη και ξεκαρδίζεται.

    « Βγαίνουν στην πόρτα και με χαιρετούν. «Σας αγαπάμε», μου λένε πίσω από το τζάμι, την ώρα που ο Γιώργος τραβάει τα τελευταία καρέ. Σκέφτομαι πως κι εμείς τους αγαπάμε. Κυρίως γιατί μας θυμίζουν τους παππούδες μας. Που είχαν ιστορίες να διηγηθούν και καραμέλες στην τσέπη. Αγαπάμε αυτούς, τους πιο ξεχωριστούς δίδυμους της πόλης. Δύο φιγούρες που έμαθαν να μοιράζονται τα πάντα από τη γέννησή τους. Και τα πρόσωπά τους λένε πως έζησαν μία ζωή γλυκιά. Σαν πάστα φράουλα. 

Πηγή: www.lifo.gr
http://www.lifo.gr/team/gnomes/52280




Σημείωμα προσωπικό:

Ίσως και να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου... Πάντως είναι σίγουρα δυο αδέρφια δίδυμα που δεν ξέρεις να πεις ποιος είναι καλύτερος απ' τον άλλο.... Τον καιρό που πήγαινα στο Κρατικό θέατρο για να δω κάποια παράσταση, τους έβρισκα πάντα στην είσοδο την ώρα της προσέλευσης του κοινού. Στέκονταν και χαιρετούσαν όλον τον κόσμο. Όλον τον κόσμο; Μάλλον όχι... Παρόλο που τότε έτσι νόμιζα, εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πως έβλεπαν τον κόσμο να μπαίνει και σαν να τον σκάναραν. Ύστερα επέλεγαν ποιον θα πλησιάσουν και σε ποιον θα απλώσουν το χέρι τους για να του πουν γεμάτοι ευγένεια: καλώς ορίσατε. Τι κάνετε; Χαιρόμαστε πολύ που σας βλέπουμε....
Ήμουν από τους τυχερούς. Πάντα ξαφνιαζόμουν με την τόση ακατανόητη οικειότητα που είχαν απέναντί μου και πάντα μετά τη χειραψία, ένιωθα στην καρδιά μου το χάδι της φτερούγας δυο αγγέλων...

Β.Ν





Friday, June 24, 2016

Χάι κου της προσευχής 2.



1. Προσευχή - πένα
βουτηγμένη σε μαύρο
μελάνι, σιωπά

2. Δίνεις τα πικρά
και τα γλυκά. Δώσε μου
και τη συνταγή

3. Στη ζυγαριά σου
άπραγες λέξεις μόνο
έχω να βάλω


Σημείωση: η φωτογραφία είναι της Αλεξάδερας Κέρα



Thursday, June 23, 2016

Χάι κου της προσευχής 1.



1.Του βιβλίου σου
ηρωϊδα μ' έκανες
Οδήγησέ με

2. Σύναξε λέξεις
στης καρδιάς υπερώο
σαν μαθήτριες

3. Ανορθόγραφη
Διόρθωσέ με, Θεέ
πριν με εκδώσεις

4. Σαν αχθοφόρος 
πάρε με στην πλάτη σου
Εσύ αντέχεις


Σημείωση: Η φωτογραφία της Αλεξάνδρας Κέρα που απεικονίζει το βιβλίο μου "Σε τέμπο κόκκινο", εκδ. Λιβάνη 2008, ανέβηκε στην 4η θέση παγκοσμίως στο 500px στην κατηγορία Journalism. https://www.facebook.com/mariosboss80?fref=photo





Wednesday, June 22, 2016

Χάι κου της καθημερινότητας


1. Καυτός αέρας
φύσηξε. Μήπως πήρε
φωτιά ο Θεός;

2. Τίποτα ίδιο
Λιγόστεψε τ' αλάτι
μες στο βάζο του

3. Το πουλι σκίζει
το νερό και μια ψυχή
τα ουράνια

4. Η πανσέληνος
λούζεται στο κόκκινο
κρασί που πίνω

5. Αίφνης πέθανε
Ανέβασε πυρετό
έρωτα Θείου






Tuesday, June 21, 2016

Χάι κου των ζώων - Καλό καλοκαίρι!



1. Οι αμέριμνες
αναπνοές των ζώων
πνοές ταπεινές

2. Νερό και τροφή
τους αρκούν. Γι' αυτό κοιτούν
απορημένα.

3. Καθρεφτίζονται
πίνοντας. Αδιαφορούν
στο είδωλό τους.

4. Όταν πεθάνουν
δε θα τα κλάψει κανείς.
Τι ευτυχία!

5. Μόνο το νερό 
θα θυμάται τη μορφή
πλασμάτων θείων

6. Κι όταν θα κλάψει
το νερό, κανείς δε θα
το καταλάβει 


Σημείωση: η φωτογαραφία είναι από το Δέλτα του Αξιού  

Monday, June 20, 2016

Τραγούδι της Πεντηκοστής


Σε υπερώο σκοτεινό ήτανε συναγμένοι
οι μαθητές οι δώδεκα, λιγάκι τρομαγμένοι
"Που πήγε ο Διδάσκαλος; Ο Φίλος μας πού είναι;
Πηγαίνοντας προς Εμμαούς, "τώρα κοντά μας μείνε",
του είπανε, μα ανέβηκε στων ουρανών τους θόλους
κι αφότου αναλήφθηκε αφήνοντάς τους όλους
καθένας συλλογιότανε φόβο των Ιουδαίων
κι έμεινε άδεια η καρδιά των μαθητών των νέων
"Αν μ' άφηνε να έστηνα σκηνή που του ζητούσα
όταν μεταμορφώθηκε, τώρα δε θα πονύσα"
είπε ο Πέτρος κι έκλαιγε κι ας ήταν σαν την πέτρα
Κι ο Ιωάννης, το ρυθμό και της καρδιάς τα μέτρα
που άκουσε,  θυμήθηκε, και δάκρυσε κι εκείνος
Σφίγγει τα χέρια ο Θωμάς κι οι θύμησές του σμήνος
φωτιά καίνε τα δάχτυλά π' άγγιξαν τις πληγές Του
Το φως της Αναλήψεως, μέσα στις οιμωγές του,
πεθύμησε Ιάκωβος, κι όλοι οι Αποστόλοι
μοιάζουν παιδιά πεντάρφανα που τα λυπούνται όλοι
Ξάφνου ακούγεται βουή κι οι θρήνοι σταματούνε
Τρόμος ο φόβος γίνεται, ποιος είναι, απορούνε
Μην Ομβριοί οργίστηκαν κι αιτούνται τη ζωή μας
ή ο Θεός μας θέλησε να πάρει την ψυχή μας;
Κλειστές οι πόρτες μένουνε, τα χείλη τους σφαλούνε 
Ποιός τάχα τώρα έφταιξε; Άλλο τι καρτερούνε; 
Αέρας, φλόγα γίνεται, μοιράζεται σε γλώσσες
κι όσα 'ναι τα κεφάλια τους, είναι και τούτες τόσες
Ο φόβος διαλύεται, ο τρόμος παίρνει πόδι
όπως με την Ανάσταση του Θάνατου το ξόδι
Κι ευθύς όλοι οι Απόστολοι σηκώνονται με θάρρος
Οι πόρτες σπουν, ανοίγονται παρόλο τους το βάρος
Και οι Απόστολοι μιλούν σε χίλιες διαλέκτους
Έξω ακούνε οι λαοί από τους επιλέκτους
της Χάριτος του Πνεύματος, καθένας στη δική του,
στη γλώσσα του τη μητρική, την πρώτη διδαχή του
Πάρθοι και Μήδοι, κάτοικοι της Μεσσοποταμίας
οι Ιουδαίοι και αυτοί που 'ταν της Παμφυλίας
της Μικρασίας άρχοντες, Φρύγες και Καππαδόκες,
Πόντιοι, Κρήτες, Άραβες αισθάνονται στις ρόκες
του νου τους να υφαίνονται νοήματα μεγάλα
σαν υφαντά πανάρχαια που δεν ομοιάζουν μ' άλλα
Ξενίζονται και απορούν, "τούτοι 'ναι οι ψαράδες
που ψάρευαν στη θάλασσα να βγάλουν δυο παράδες;
Πολύγλωσσοι οι αλιείς; Τι άλλο πια θα δούμε;
Κι όμως καταλαβαίνουμε ό,τι και να μας πούνε"
Το φως δεν έχει τελειωμό, θερμαίνει τις καρδιές τους
Η διάλεκτος της Χάριτος μιλά τις διαλέκτους
Ξένες φωνές ενώνονται σε μια δοξολογία
κι ένας Θεός δοξάζεται ως μία τριλογία
Πώς ο Πατήρ γνωρίζεται μέσα από τον Υιό Του
και Πνεύμα φανερώνεται να 'ναι ισότιμό Του;
Μοιράζει τα χαρίσματα και τον Θεό διαβάζει
να θεωθεί ο άνθρωπος ως πρέπει και ταιριάζει
"Αντί να στήσεις τη σκηνή, Πέτρο αγαπημένε,
ήρθα Εγώ και σκήνωσα σ' εσένα πονεμένε
Κι αντί να ψαύσεις μου, Θωμά, ανθρώπινες πληγές μου
τα τραύματά σου ξέπλυνα με όλες τις πηγές μου
Κι εσύ, μικρέ μου ξάδερφε, γλυκέ μου Ιωάννη
τον χτύπο μου για χτύπο σου, σού δίνω ως εφάνη
από το Πνεύμα τ´ ´Αγιο. Θα 'ναι πάντα μαζί σας
και μ' όλους όσους μ' αγαπούν, για τη συγχώρεσή σας
και για τη μαρτυρία σας, πως όσο ζω κι υπάρχω
φίλους, παιδιά μου, μαθητές, σας έχω και θα άρχω,
εφόσον το θελήσετε, σε κάθε μια στιγμή σας
Νερό για να με πίνετε και ήλιος στη ζωή σας


Β.Ν 19.06.16



Δευτὲρα τοῦ Ἁγὶου Πνεὺματος


Πάσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,
Δὲ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.

«….Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν….»Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. 
Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή.
Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος
Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός.
Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.
Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη.
Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. 
«Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; 
Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. 
Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;
Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας.
Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας.
Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται.
Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11).
«Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πως έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, που έχει και ο Πατήρ.
Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί παντού και πάντα» (Α’ Κορ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά».
Είδες τέλεια εξουσία που έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία.
Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. 
Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος!
Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο.
Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[…]
«Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; 
Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ’.
Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε,
διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε,
εις ενότητα πάντας εκάλεσε·
και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα
https://aerapatera.wordpress.com/2016/06/20/δευτὲρα-τοῦ-ἁγὶου-πνεὺματος/

Sunday, June 19, 2016

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς


(Ιωάν. 7,37-53, 8,12)

37. Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ 

Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός 

με καὶ πινέτω.

38. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ 

ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. 39. 

τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον 

λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν 

Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη.

40. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον 

ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης. 

41. ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· 

μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται;

42. οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ 

ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς 

ἔρχεται; 

43. σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν. 

44. τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς 

ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖρας. 

45. Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ 

Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε 

αὐτόν; 

46. ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως 

ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος.

47. ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς 

πεπλάνησθε; 

48. μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ 

τῶν Φαρισαίων; 

49. ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον 

ἐπικατάρατοί εἰσι 

50. λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς 

πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· 

51. μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ 

ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; 

52. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς 

Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς 

Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.

53. Καὶ ἀπῆλθεν ἕκαστος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ,

12. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ 

εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ 

περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.


https://aerapatera.wordpress.com/2016/06/19/κυριακὴ-τῆς-πεντηκοστῆς-2/

Saturday, June 18, 2016

Χάι κου του Ψυχοσάββατου




1. Σπυρί το σπυρί
αυξάνει η αγάπη
σε πιάτο κοινό

2. Τα μνημόσυνα:
Η αλληλογραφία μας
με τον άλλο κόσμο

3. Ψυχοσάββατο:
Γλυκασμός ζώντων
Ανάσα νεκρών

4. Πώς τρώμε μαζί
την αγάπη την πρώτη
και τη στερνή μας;

5. Τραπεζοκόμος
Θεός. Μυστικό δείπνο
νεκρών και ζώντων




Friday, June 17, 2016

Χάι κου των αντικατοπτρισμών



1. Σαν πιο εύθραυστη 
η εικόνα από το 
πρωτότυπό της

2. Η εικόνα Σου
σε ρευστή ζωή είμαι
φουρτουνιασσμένη

3. Τόσο πλάνητας
ο αντικατοπτρισμός
Σαν λησμοσύνη

4. Πώς ενώνεται
είδωλο και πρόσωπο;
Άπνους προσευχή

5. Μέσα στο κλάμα
καθρεφτίζεσαι ψυχή
και γαληνεύεις

Thursday, June 16, 2016

Ο Αχτιδοϋφαντής στην Πάτμο - 12.06.16


Αυτό δεν ήταν μια ακόμη παρουσίαση του Αχτιδοϋφαντή ούτε απλώς μια επιτυχημένη εκδήλωση... Ήταν ένα θεατρικό πανδαιμόνιο αυτοσχεδιασμού όπου το παραμύθι γεννιόταν από στιγμή σε στιγμή παρέα με την εξαιρετική Δέσποινα Μελιανού, τα καταπληκτικά παιδιά, τις ηλιαχτίδες μας και την Αχτιδοϋφάντρα μας Βούλα ΜέρηΈκρηξη φωτός ήτανε που οι καρδιές μας θα φιλοξενούν για πάντα! 
Τι να πω για όλα τα υπόλοιπα; Την ασύγκριτη Πάτμια φιλοξενία, τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα και αγάπησα πολύ, την ομορφιά και την καλοσύνη όλων, τα μοναδικά προσκυνήματα, την χάρη πάνω απ' όλα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου που φροντίζει τους Πάτμιους και τους διαμένοντες εν Πάτμω με μια στοργή ολοφάνερη... 
Σας ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου όλους, όπως βέβαια και τις εκδόσεις Λιβάνη.












Wednesday, June 15, 2016

Χάι κου Παροιμιών




1. Ράβε ξύλωνε
δουλειά να μη σου λείπει
Όπως ο Θεός

2. Το παίξε παίξε
φέρνει το κλάψε κλάψε
Έτσι όλοι μας

3. -Έχεις Θεό; -Ναι.
-Παραθεό* έχεις; -Όχι.
-Φρόντισε να βρεις...



Σημείωση: το έργο είναι της Δέσποινας Μελιανού
*Παραθεό στα χωριά των Σερρών, ονόμαζαν τον συνάνθρωπο. Τον φίλο που θα βοηθούσε σε κάποια δύσκολη στιγμή τον φίλο του. Χωρίς αυτόν, ακόμη κι ο Θεός δε θα μπορούσε να βάλει το χέρι του...

Monday, June 13, 2016

Χάι κου της Πάτμου - Καλή βδομάδα!


1. Το νησί - αφτί
που άκουσε τον χτύπο
της καρδιάς Αυτού

2. Ο Θεολόγος:
Ο μίσχος που άνθισε
στο Θείο στήθος 

3. Δεν είναι νησί 
η Πάτμος. Η ακοή
είναι του Λόγου

4. Μουσικό έργο
στο κλειδί της αγάπης
ψάλλει η Πάτμος 

5. Αποκάλυψη:
σφραγίδα στο πέτρωμα
του μυστηρίου

Sunday, June 12, 2016

Κυριακή τῶν Ἃγ. Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικής Συνόδου

 (Ιωάν. 17,1-13)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς 
1. τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱὸς δοξάσῃ σε,
2. καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον.
3. αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. 
4. ἐγὼ σὲ ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω·
5. καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί.
6. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. 
7. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν·
8. ὅτι τὰ ῥήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 
9. Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι. 
10. καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. 
11. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς.
12. ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. 
13. νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.







Friday, June 10, 2016

Ο Αχτιδοϋφαντής στο Δημοτικό θέατρο Χολαργού από το 5ο Δημοτικό ΣχολείοΧολαργού 8/06/16



Τα σπουδαία αυτά παιδιά πρότειναν μόνα τους στη δασκάλα τους, την κ.Τζήκα Αναστασία να δραματοποιήσουν τον Αχτιδοϋφαντή και μ' αυτήν την παράσταση να κλείσει η χρονιά τους. Η αξιέπαινη, ταλαντούχα και τόσο δοτική εκπαιδευτικός, δεν τους χάλασε το χατίρι. Έτσι έγινε αυτή η παράσταση, αφού πρώτα προηγήθηκε μία ωριαία τηλεφωνική συνέντευξη που μου έκαναν τα παιδιά και η οποία στάθηκε και η αιτία να κάνω τα πάντα για να μπορέσω να βρεθώ κοντά τους και να τα χαρώ από κοντά, μιας και από το τηλέφωνο τα αγάπησα πολύ. Προς το τέλος της παράστασης, στην οποία πρέπει να σημειωθεί πως η δασκάλα ήταν από κάτω γιατί τα παιδιά ήθελαν να έχουν όλη την ευθύνη, ήρθε το παιδί που υποδυόταν τον μικρό Χαρίτωνα του παραμυθιού, μου άπλωσε το χέρι και μου ζήτησε να ανέβω στη σκηνή για να χορέψω μαζί του το βαλς των χαμένων ονείρων... Ήταν μια μαγευτική στιγμή... Και κάποια στιγμή, εντελώς απροσδόκητα και εκτός προγράμματος, με πλησίασε ένα άλλο αγοράκι και μου πρότεινε να συνεχίσω μαζί του...
Λίγα λόγια στο τέλος, αγάπη πολλή, χαρά απροσμέτρητη... Και άπειρα ευχαριστώ σε όλους τους συντελεστές, δασκάλες, γονείς και παιδιά! 





Thursday, June 9, 2016

Ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν Ἀνάσταση - ἀρχιμ. Βασιλείος Γοντικάκης




Μεθ' μν ψευδς πηγγείλω σεσθαι
Μετὰ τν νάσταση οἱ μαθηταὶ ἐμνήσθησαν τν ρημάτων ατο. Μόνο πὸ μακρυὰ φαίνεται καθαρὰ τὸ μυστήριο τς σωτηρίας. Μόνο οἱ Προφται, πρν γίνουν τὰ γεγονότα, τὰ βλέπουν. Καὶ ἡ Ἐκκλησία μετὰ τν νάσταση καὶ τν Πεντηκοστὴ ζῆ μὲ τν Κύριο καὶ τν γνωρίζει ντως ς πλήρωμα αωνίου ζως.
Τώρα καταλαβαίνομε τι πρεπε νὰ ἔλθη ὁ Κύριος, νὰ σαρκωθ. Καὶ ἦταν ἡ ἐπίσκεψή του ατὴ θεοφάνεια. «πεσκέψατο μς ξ ψους  Σωτρ μν»(ξαποστειλάριο Χριστουγέννων). πρεπε νὰ πάθη, νὰ σταυρωθ, γιὰ νὰ νικήση τὸ θάνατο; «Οχὶ τατα δει παθεν τν Χριστν καὶ εσελθεν ες τν δόξαν ατο (Λουκ. 24,26-27).
πρεπε νὰ φύγη, γιὰ νὰ τν γνωρίσωμε. ν δν φευγε, δν θὰ ἐρχόταν τὸ Πνεμα. ν δν ρχόταν τὸ πανάγιον Πνεμα, θὰ ἔμενε γνωστος γιὰ μς ὁ Κύριος. Θὰ τν χάναμε.
πρεπε νὰ ἀναληφθ, νὰ πορευθῆ πρς τν Πατέρα, γιὰ νὰ φανερωθῆ ὄντως ν Πνεύματι. «Ὁ Ἰησος ν Πατρὶ ὢν μλλον φαίνεται» (γιος γνάτιος).
ταν λθε, μς χαροποίησε, μς φώτισε. ταν φυγε, καταλάβαμε τι τότε λθε, πεκαλύφθη. Μένει μαζί μας. Μς βρίσκει. Μς παίρνει μαζί του. Μς τείνει καὶ μς διαστέλλει, γιὰ νὰ φτάσωμε στὰ δικά του μέτρα: «...μεθ' μν ψευδς γρ πηγγείλω σεσθαι μέχρι τερμάτων αἰῶνος, Χριστέ» (τροπάριον θ΄ δς κανόνος ναστάσεως).
Ἡ σάρκωσή του ἦταν θεοφάνεια καὶ φανέρωση τς γάπης του. Καὶ ἡ ἀναχώρηση, νάληψή του. Τὸ νὰ γίνη φαντος εναι ἡ ὄντως θεοφάνεια καὶ ἡ μεθ' μν παραμονή. «Οδες ον τν ησον μετὰ τν νάστασιν λόγος περιέκλεισεν, οὐ τόπος, οὐ χρόνος, οὐ ποσόν, οὐ ποιόν».
Ατός, ς περινόητος καὶ ἄφατος Θεός, φανερούμενος ναπόφευκτα κρύπτεται καὶ κρυπτόμενος φανεροται. Ἡ ὁποιαδήποτε φανέρωσή του στὰ δικά μας μέτρα εναι μιὰ κένωση καὶ μι μορφὴ ἀποκρυβς. Δν μπορομε νὰ κατανοήσωμε ἢ νὰ ἔκφρασωμε τὸ μυστήριο τς θείας πιφανείας. Γι' ατὸ ὁ θεος Διονύσιος μολογε«Κρύφιός στι καὶ μετὰ τν κφανσιν να θειότερον επω, καὶ ἐν τῇ ἐκφάνσει· καὶ τοτο γρ ησοῦ κέκρυπται καὶ οδενὶ λόγ, οτε ν τὸ κατ' ατν ξκται μυστήριον, λλὰ καὶ λεγόμενον ρρητον μένει καὶ νοούμενον γνωστον» (Ρ.G. 3, 1069).
Στν πορεία πρς μμαούς, μόλις πέγνωσαν ατόν, φαντος γένετο π' ατν. γινε φαντος, γιὰ νὰ μείνη γιὰ πάντα μαζί τους. Ἐὰν μενε, φοῦ τν γνώρισαν, θὰ τν χαναν, γιατ θὰ τν ντόπιζαν χρονικὰ καὶ τοπικά, θὰ ἔλεγαν: «Ατς εναι τώρα κε». γινε φαντος, φοῦ τν γνώρισαν, σημαίνει τι φανερώθηκε ντως καὶ μένει μαζί τους παντοῦ καὶ πάντα. ρται οράτως καὶ γινώσκεται γνώστως ὁ ὑπεράνω πάσης γνώσεως πάρχων.
Εναι τόσο μεγάλος, ποὺ ὄχι μόνο πρέπει νὰ ἀπομακρυνθ, γιὰ νὰ φανερωθῆ τὸ πραγματικό του μέγεθος, λλὰ πρέπει νὰ γίνη τελείως φαντος, γιὰ νὰ ἀποκαλυφθῆ ατς ποὺ εναι.
Φανερούμενος ατς ποὺ εναι, μς νιστ στὴ ζωή. Μς κάνει νὰ βρομε τν αυτό μας. Καὶ βρίσκει τν ψυχή του ὁ ἄνθρωπος χάνοντάς την νεκεν τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ Εαγγελίου του.
τσι νασταίνεται ὁ ἄνθρωπος. ναλαμβάνεται στν ορανό. Παίρνει λλες διαστάσεις. πολαμβάνει τὸ ἴδιον μέγεθος καὶ τὸ ἀρχαον κάλλος. ρχεται «ν συναφείᾳ ἀσυγχύτ» μὲ τν αώνιο ζωή.
Τώρα καταλαβαίνομε γιατ επε στὸ Θωμ«τι ώρακάς με πεπίστευκας»(καλὸ εναι καὶ ατό, εναι ἡ ἀρχή). ληθινὰ μακάριοι μως εναι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. Ατοὶ θὰ μὲ βλέπουν νεμπόδιστα πάντοτε (καὶ ὅταν μὲ χάνουν καὶ ὅταν μὲ βρίσκουν). Θὰ μὲ βλέπουν ν Πνεύματι. πότε, οτε ταν δν μὲ βλέπουν τος λείπω, οτε ταν μὲ βλέπουν ρχονται σὲ ἐπαφὴ μαζί μου, πειδὴ λειτουργον οἱ κτιστς καὶ ἐφήμερές τους ασθήσεις. λη τους ἡ ὕπαρξη εναι μι ασθηση, νας φθαλμός, καὶ βλέπουν μόνο μένα, τὸ ἄχρονο φς. Ζον λόκληροι ν μοὶ κγῶ ἐν ατοίς.
Γίνεται ὁ ἄνθρωπος Χριστς κατὰ χάριν. Δν βλέπει τν Κύριόν του καὶ Θεν μία στιγμὴ μὲ τὰ σαρκικά του μάτια καὶ μετὰ τν χάνει. Δν ψηλαφ μὲ ἕνα μέλος τς πάρξεώς του (τὸ δάκτυλο ἢ τὸ χέρι) ἕνα μέρος τοῦ Κυρίου (τς χείρας ἢ τν πλευράν). λλὰ ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξη τοῦ πιστο, ψυχῆ τε καὶ σώματι, εναι νωμένη μὲ ὅλο τν Θεάνθρωπο, τὴ θεότητα καὶ τν νθρωπότητά του. Τρέφεται καὶ αξάνει λόκληρος ὁ ἄνθρωπος πὸ μιμυστική, πραγματικὴ καὶ ἀδιάστατη νωση μετὰ τοῦ Ἰησο«λον μενείληφας λος ν συναφείᾳ ἀσυγχύτ» (τροπάριο θ΄ δς ναστασίμου κανόνος Δ΄ χου).
Μι στιγμὴ βλέπεις καὶ δν χάνεις ποτὲ τὴ θέα του (ββς σαάκ). Μιὰ φορψηλαφς ντως καὶ ἀνακιρνσαι διὰ παντς μετὰ τοῦ Θεανθρώπου, μετὰ τς καινς ζως, ποὺ νίκησε καὶ κατήργησε τὸ θάνατο. Οἱ ἀπόστολοι ἤψαντο τοῦ Κυρίου, κράθησαν τ σαρκὶ καὶ τῷ πνεύματι ατοῦ καὶ ερέθησαν πρ θάνατον (γιος γνάτιος).
Ὁ Κύριος λθε γιὰ νὰ μς κάμη κοινωνος τς αωνίου ζως. λθε γιὰ νὰ μς μυήση ες τν γνωστον γνσιν, ες τὸ γινώσκειν γνώστως, ρν οράτως καὶ ἀκούειν τς συχίας Ατο. Γιὰ νὰ κερδίσωμε τὴ ζωὴ διὰ τοῦ θανάτου· νὰ βρομε τν ψυχή μας διὰ τς πωλείας· νὰ κάνη τὰ θεωρούμενα καλά (γεία, χαρά, πρόσκαιρη ζωή) ντως καλά, μεταμορφώσιμα, πιδεχόμενα ξαγιασμό, φθαρτοποίηση· νὰ μετατρέψη τς συμφορς (ρρώστια, πόνο, θάνατο) σὲ συμπεπυκνωμένη ελογία, γαλλίαση καὶ ζωὴ αώνιο.
τσι οἱ ἀληθινοὶ πιστοί, οἱ Ἅγιοι, δν ζητον τὴ ζωή, οτε ποφεύγουν τὸ θάνατο, ταν λθη ἡ ὥρα του. Ζητον τὸ Θεάνθρωπο, ποὺ δίδει νόημα στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, στὰ οράνια καὶ τὰ ἐπίγεια.
Ατς κατεβαίνει στν δη. Καὶ τὰ τοῦ θανάτου κλεθρα διεσπάραξε. Προχωρεῖ στν ορανό, ναλαμβάνεται λεύθερα καὶ ἀνοίγουν πύλες οράνιες. «ρατε πύλας οἱ ἄρχοντες μν». Τοῦ δίδεται πάσα ξουσία ν ορανῷ καὶ ἐπὶ γς. Δεσπόζει τν πουρανίων καὶ τν πιγείων. νοίγεται δς πρόσφατος καὶ ζσα διὰ τοῦ καταπετάσματος, τουτέστι τς σαρκς ατο. Γίνεται βατς ὁ ορανς γιὰ τν νθρωπο καὶ ἡ γῆ παράδεισος. Ἡ θέωση ποδεικνύεται ξανθρώπιση. «κεῖ παραγενόμενος (μετὰ τὸ μαρτύριο καὶ τὸ θάνατο) ντως νθρωπος σομαι» ὁμολογεῖ ὁ θεοφόρο,ς γνάτιος (πρς Ρωμ. 6). Καὶ ἡ ἀπασχόληση μὲ ἐφήμερα καὶ ὑλικὰ πράγματα φανερώνεται ζωὴ ἐν Πνεύματι: «Ἃ δὲ καὶ κατὰ σάρκα πράσσετε, τατα πνευματικά στι· ν ησοῦ γρ Χριστῷ πάντα πράσσετε» (γιος γνάτιος, πρς φεσ. 8).
Θὰ ὁλοκληρωθ, θὰ φτάσω στὸ παρὰ τῷ Θεῷ ἀπηρτισμένον, ταν χαθν σῳ βρίσκομαι δ, καθ' δόν, στω καὶ ἂν πάσχω (φ' σον δν πέθανα, δν διαλύθηκα, δν χάθηκα λοκληρωτικά) εμαι ναπάρτιστος. Δν γεννήθηκα κόμα. Δν πάρχω ληθινά. «Ὁ δὲ τοκετός μοι ἐπίκειται» (γιος γνάτιος, πρς Ρωμ. 6), εναι ὁ θάνατός μου.
χι μόνο πάρχει χρος ζως γιὰ τν νθρωπο κεῖ ποὺ πρν πὸ τν νάσταση δν πρχε καμμιὰ ἐλπίδα, λλὰ ἐκεῖ μόνο παραγενόμενος φτάνει στὸ πλήρωμα. παρτίζεται. Φτάνει στὸ «παρὰ τῷ Θεῷ ἀπηρτισμένον»«Ὢ θαύματος ντως περφυος! Ὢ πραγμάτων κπλήξεως! Ὁ πάλαι βδελυκτς καὶ μισούμενος θάνατος καὶ εφημεται καὶ μακαρίζεται. Ὁ πάλαι πένθους καὶ κατηφείας... πρόξενος, νν χαρς ναδέδεικται καὶ πανηγύρεως ατιος» (ω. Δαμασκηνός).
Καὶ δν θεωρεται ὁ θάνατος λευθερία, οτε φυλακὴ ἡ ζωή, ἡ μικρὴ καὶ πρόσκαιρη. Ζωὴ καὶ ἐλευθερία εναι ὁ Χριστς ς Θες καὶ ὡς νθρωπος, στγῆ καὶ στν ορανό, γιὰ τος ζντας καὶ τος κεκοιμημένους.
Οτε ἡ γῆ ἐμποδίζει τν πιστὸ νὰ ζῆ στν ορανὸ ἀπὸ σήμερα. Οτε ὁ ορανς τοῦ ἀποστερεῖ τὴ σωματικὴ χάρη, που βρίσκεται ὁ Κύριος μὲ ὁμόθεο τὸ ἄχραντο σμα του παρχ τς τελικς σωματικς ναστάσεως λων μας.
ναλαμβανόμενος  Κύριος μένει διάστατος (πληροῖ τὰ πάντα) καὶ βοᾶ τος γαπσιν ατόν: «Οὐ χωρίζομαι μν. γώ εμι μεθ' μν καὶ οδες καθ’ μν» (οκος ναλήψεως).
Ποιός μπορεῖ πράγματι νὰ εναι καθ’ μν, ταν εναι μαζί μας Ατός;
Ποιός θόρυβος μπορεῖ νὰ σκεπάση τὸ λόγο, πο κοινοποιεται μὲ τὴ σιωπή;
Ποιό παραπέτασμα νὰ κρύψη τὴ θέα ατο, πο φανερώνεται μὲ τὸ νὰ γίνεται φαντος;
Ποιός νὰ μς χωρίση π' ατν ποὺ μένει μαζί μας μὲ τὸ νὰ ἀναλαμβάνεται καὶ νὰ φεύγη;
Ποιός νὰ ἐντοπίση ἢ νὰ φυλακίση ατόν, ποὺ βρίσκεται πανταχοῦ καὶ οδαμο;
Ποιά δοκιμασία νὰ ἀπειλήση τὴ ζωὴ ἐκείνου πο σώζει τν ψυχή του μὲ τὸ νὰ τν χάνη νεκεν τοῦ Κυρίου;
λθε καὶ ἔφερε νέα ζωή. Τώρα ἡ φύσις μν ἡ πάλαι κπτωτος θρόνῳ ἐνίδρυται θείῳ ὑπρ ννοιαν.
Ὁ πονηρς προσπάθησε μετὰ τὴ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου νὰ ἀποτρέψη πάσῃ θυσί τν κπλήρωση τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου.
Μετὰ τν νάσταση καὶ τν Πεντηκοστὴ προσπαθε, μὲ τὸ ἴδιο πεσμα, νὰ παραποιήση καὶ νὰ ἀποκρύψη διὰ τν παθν καὶ τν αρέσεων τὴ μία σώζουσα λήθεια, τν ν Πνεύματι γινωσκομένη, ποὺ εναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος.
Γι' ατὸ ἡ Ἐκκλησία, ποὺ εναι σμα Χριστοῦ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος πεκτεινόμενος στν στορία, μὲ θεία μμονὴ καὶ ἀμετακίνητη σταθερότητα ζῆ καὶ ὁμολογεῖ τν λήθεια τοῦ Θεανθρώπου, τὸ δόγμα τς Χαλκηδόνος.
Ατοὶ ποὺ πλησιάζουν τν Κύριο νθρώπινα, τν γνοον. Καὶ ετε τν καταδικάζουν στὸ ἀτιμωτικὸ ξύλο τοῦ σταυρο, ετε τν παραποιον μὲ τς αρέσεις, προσπαθώντας νὰ τν γνωρίσουν κατὰ σάρκα.
«Εἰ δὲ καὶ ἐγνώκαμεν Χριστν κατὰ σάρκα, λλὰ νν οκέτι γινώσκομεν» (Β' Κορ. ε΄, 16). Τώρα λα τὰ γνωρίζομε λλως, κατὰ Πνεμα. λα τὰ ζομε ν Χριστῷ ἀναστάντι. Τώρα χομε τν κκλησία, τν καινὴ κτίση. Μιὰ ἄλλη πραγματικότητα, τὴ θεανθρωπία.
χι λισμός. χι δεαλισμός. λλὰ θεανθρωπία. νας λλος σεβασμς τς λης καὶ τς δέας, τοῦ κτιστοῦ καὶ τοῦ ἀκτίστου. Τ πάντα ναμξ γέγονε. Τὰ ἄνω τος κάτω συνεορτάζει. Καὶ τὰ κάτω τος νω συνομιλε.
λος ὁ ἀγώνας, ὁ βίαιος καὶ γαλήνιος, γίνεται γιὰ νὰ σωθῆ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ θεανθρώπινη σορροπία. Νὰ μν πέσωμε οτε στν να οτε στν λλο κρημνό: Οτε νὰ ἑνώσωμε φιλάνθρωπα τν κτίση μὲ τν κτίσαντα κατακαίγοντας τὴ φύση της. Οτε νὰ διαλύσωμε τὴ θεότητα χάνοντάς τν στν εδωλολατρία του πανθεϊσμο.
«Γεύσασθε καὶ ἴδετε τι χρηστς ὁ Κύριος»
Δν χομε τίποτε λλο νὰ κάνωμε, παρὰ νὰ ζομε στν κκλησία, ποὺ εναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος. Μέσα στν κκλησία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, που λη ἡ φύση καινουργεται καὶ θεουργεται, παλινδρομοσα ες τὸ πρτον. […]

Απόσπασμα πὸ τὸ κείμενο «πὸ τν παλαιὸ στὸ Νέο δάμ», δημοσιευμένο στὴ Σύναξη, τχ 2ο (άνοιξη 1982)

Εικόνα: "Η Ανάληψη". Έργο Θεοφάνους του Κρητός, που βρίσκεται στο τέμπλο του ιερού ναού της Μονής Σταυρονικήτα, στο Άγιο Όρος.