Το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» είναι το πρώτο από τη σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Υπέροχοι Άνθρωποι», κομμάτι της εργασίας του Caravan Project και της πολιτιστικής δράσης «Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εδώ». Πρόκειται για δημιουργία των Στράτη Βογιατζή και Θέκλας Μαλάμου. Στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (9-18 Μαρτίου), «Ο Τυφλός Ψαράς» κέρδισε το Βραβείο Κοινού, στην κατηγορία της ταινίας κάτω των 45′.
Περισσότερες πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» και για το Caravan Project θα βρείτε στην ιστοσελίδα της πολιτιστικής δράσης«Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εδώ» (Another World Is Here): http://www.anotherworldishere.com
Ο πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ, ο Γιάννης Κουκούμιαλος, έχασε την όραση και το χέρι του, στην ηλικία των 11 χρόνων. Γεννημένος σ’ έναν ναυτικό τόπο, στη Λαγκάδα της Χίου, μυείται από μικρό παιδί στην τέχνη του ψαρέματος.
Το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» του Στρατή Βογιατζή και της Θέκλας Μαλάμου, με τον πρωταγωνιστή Γιάννη Κουκούμιαλο
Με εικόνες πραγματικές, αυτές των παιδικών του χρόνων, μ’ έναν κόσμο ταξινομημένο και οργανωμένο που κατασκευάζει στο μυαλό του, με τη διαίσθησή του και μια δύναμη θεϊκή –όπως ο ίδιος λέει – συνθέτει το χάρτη του και παρέα μ’ αυτόν ταξιδεύει τα τελευταία 70 χρόνια μες στη θάλασσα.
Σαλπάρουμε με τον κυρ Γιάννη σε ένα ταξίδι ρεαλιστικό, πραγματικό, ανθρώπινο. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ έχουν καταφέρει να αιχμαλωτίσουν τις πιο συναρπαστικές αληθινές στιγμές της καθημερινότητας του κυρ-Γιάννη, καθώς παλεύει με τη θάλασσα, τη γη, το σπίτι του, τις δυνάμεις του, την τύφλωσή του.
Αξίζει να δείτε το ντοκιμαντέρ και να διαδώσετε το Caravan Project!
Πολλά ακούγονται για την ιστορία των παρελάσεων και πολλοί θέλουν να τα συνδέουν με το καθεστώς του Μεταξά. Είναι όμως έτσι; Αντιγράφω:
26/3/1899 ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΘΝΙΚΗ
ΕΦΗΜΕΡΙΣ «ΕΜΠΡΟΣ»
Οι
μαθηταί των Νομαρχιακών σχολείων
Μετά την δοξολογίαν τα
παρατεταγμένα σώματα παρήλασαν με την μουσική επί κεφαλής διά της οδού Σταδίου.
Ιδιαιτέραν αίσθησιν
έκαμεν η πρώτην φοράν εφέτος γενομένη παρέλασιςτων μαθητών των νομαρχιακών
σχολείων Αττικής κατά τετράδας βαινόντων με την ελληνικήν σημαίαν εμπρός.
Οι μικροί μαθηταί, ζωηροί, ευσταλείς, με κανονικώτατον βάδισμα, με
υπαξιωματικούς ιδικούς των, διακρινομένους δία το υπερήφανον των παράστημα και τήν
σοβαράν των επισημότητα, έψαλλον πατριωτικά άσματα μεταδίδοντα παντού την
συγκίνησιν και τον ενθουσιασμόν.
Η παρέλασις εκείνη των χιλίων παιδίων έδωκε μίαν εξαιρετικήν ζωήν εις την
εορτήν και τρόπον τινά αναπτέρωσε τάς ελπίδας άι οποίαι πρέπει να στηρίζονται
εις το μέλλον.
Στο λινκ που παραθέτω στο τέλος μπορείτε να δείτε αναλυτικά τηνεπίσημη απάντηση
του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας για το κόστος (οικονομικό και περιβαλλοντολογικό)
των στρατιωτικών παρελάσεων (μόνο για τα μηχανοκίνητα τμήματα)Φ.900α/7673/10739/01
Μαρτίου 2010 Σε απάντηση της υπ’ αρ. 6104/12 Φεβ 2010 Ερώτησης που κατέθεσε στη
Βουλή των Ελλήνων οι Βουλευτές κκ. Αθανάσιος Πλεύρης και Σπυρίδων – Άδωνις Γεωργιάδης
προς τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας...
25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ (αντιγράφω το συνολικό κόστος, μπορείτε στο λινκ να δείτε τον αναλυτικό πίνακα): 840.000 ευρώ
28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ (αντιγράφω το συνολικό κόστος, μπορείτε στο λινκ να δείτε τον αναλυτικό πίνακα)430.000 ευρώ
Της Πολεμικής
Αεροπορίας στις στρατιωτικές παρελάσεις των Εθνικών Επετείων 25ης Μαρτίου και
28ης Οκτωβρίου 2009, ανήλθε σε (687.728€) και (400.497€) αντίστοιχα.
Κατά τη λειτουργία των
ανωτέρω μηχανοκίνητων μέσων εκλύονται αέριοι ρυπαντές (υδρογονάνθρακες, CO,
CO2, NOx, SO2, μικροσωματίδια, κ.α.). Επιπρόσθετα, οι αναπόφευκτες υπερπτήσεις
σε κατοικημένες περιοχές κατά τη διενέργεια των παρελάσεων προκαλούν ανάλογη
ηχητική επιβάρυνση και φυσικά θα πρέπει να συνυπολογισθεί και η επιβάρυνση που
προκύπτει κατά τη διενέργεια των δοκιμαστικών παρελάσεων. Επιπλέον, προκειμένου
να επιτευχθεί η συμμετοχή των μηχανοκίνητων τμημάτων στις παρελάσεις,
μετακινείται μεγάλος αριθμός αρμάτων και άλλων μέσων από μονάδες της Θράκης
προς την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη χωρίς να εξυπηρετείται κανένας αμυντικός
σκοπός.
Η ιστορία λοιπόν, των παρελάσεων είναι παλαιότερη απ' όσο νομίζουμε και το κόστος τους ιδιαίτερα υψηλό, -τουλάχιστον για τους καιρούς που διανύουμε...
Το νόημα των στρατιωτικών παρελάσεων συνδέεται με την επίδειξη της στρατιωτικής μας ισχύος. Το δε νόημα των μαθητικών συνδέεται με την έκφραση της συλλογικής μας συμμετοχής στην ιστορική μνήμη πολέμων, μαχών, και των αγωνιστών τους, εξαιτίας των οποίων σήμερα εμείς απολαμβάνουμε την ελευθερία μας.
Αν μπήκα στον κόπο να ερευνήσω, -το κατά δύναμιν-, αυτά τα στοιχεία, είναι γιατί διάβασα πολλά τις τελευταίες μέρες για τις παρελάσεις με τα οποία διαφωνώ ριζικά. Βρίσκω ανόητο να δηλώνεις πως δεν πηγαίνεις στην παρέλαση γιατί δεν θέλεις να δεις τα μούτρα των πολιτικών. Είναι ακόμα πιο ανόητο να πηγαίνεις και να δημιουργείς επεισόδια. Δεν πηγαίναμε ποτέ στις παρελάσεις για τους πολιτικούς. Αυτές είναι νηπιακές αντιδράσεις προς λάθος κατεύθυνση. Δεν ευθύνεται ένας θεσμός, -άρα δεν καταφέρεσαι εναντίον του-, επειδή κάποιοι σήμερα τον καπηλεύονται. Για το κάθε πράγμα υπάρχει τουλάχιστον ένας τρόπος χειρισμού του που έχει πραγματικό νόημα. Όσον αφορά στους πολιτικούς μας, υπάρχουν καταρχάς οι προσεχείς εκλογές. Τα υπόλοιπα είναι τυφλά χτυπήματα και κινήσεις εντυπωσιασμού ή ανεξέλεγκτης -ενδεχομένης και ελεγχόμενης- οργής που δεν οδηγεί πουθενά...
Αν ήμασταν μια κοινωνία με επίγνωση του εαυτου της, μια κοινωνία πως ορίζεται από τον θρησκευτικό και εθνικό της ιστορικό χαρακτήρα, θα θεωρούσα αρκετό, σοβαρό και σώφρων, να μην γίνουν τουλάχιστον οι στρατιωτικές παρελάσεις που κοστίζουν ιλιγγιώδη ποσά. Αυτό δεν νομίζω πως θα ήταν ασέβεια προς τους αγωνιστές μας, εφόσον η έτερη έκφραση μνήμης και σεβασμού προς αυτούς, διατηρεί μέχρι σήμερα -παράλληλα με τον κοσμικό χαρακτήρα των παρελάσεων- και τον θρησκευτικό. Δεν θα ήταν αρκετή η επιμνημόσυνη δέηση που ψάλλεται κάθε τέτοια μέρα στους ναούς της χώρα μας, -χωρίς μάλιστα να κοστίζει τίποτα σε χρήμα;
Αυτό, αν και προϋποθέτει θρησκευτική συνείδηση που στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, αλλά εν πολλοίς και του λαού, έχει εκλείψει, θα ήταν ωστόσο μια κάποια λύση, -έστω "τεχνητή"...
Το πρόβλημα όμως είναι πως ούτε κοινωνία με επίγνωση του εαυτού της αποτελεούμε, ούτε αναζητούμε πραγματικές λύσεις στα πραγματικά μας προβλήματα. Εξαντλούμαστε στο να προκαλούμε, λαός και πολιτικοί, οι μεν τους δε, και επιπλέον φτάνουμε να θεωρούμε και αρκούντως "επαναστατικές" τις ανόητες αντιδράσεις μας.
Φαίνεται πως είμαστε καταδικασμένοι, -αφ' ευατού μας-, να διαλυθούμε παντελώς ως κοινωνία, έθνος, συνείδηση, ιστορία, πολιτισμός. Αφενός η αλλοιωση και διαστροφή της ιστορίας μας, αφετέρου η άγνωστη στους περισσότερους παράδοση της Εκκλησίας μας που σχεδόν κανείς απ' αυτούς που διαμορφώνουν σκέψεις και συνειδήσεις δεν κάνει τον κόπο να σκύψει και να μελετήσει τα Ιερά της κείμενα, μας μετατρέπουν σ' έναν λαό άχρωμο και άοσμο, με μόνα σαφή ζητήματα τα οικονομικά του προβλήματα.
Η σύγχιση είναι μεγάλη. Στα μυαλά και στις καρδιές των Ελλήνων. Μα αν κάτι μας διδάσκουν οι αγωνιστές που πολέμησαν είναι πως η στάση απέναντι στη ζωή και στον θάνατο περικλείεται σ' ένα ΝΑΙ ή σ' ένα ΟΧΙ. Όλα τα υπόλοιπα είναι μίζερα τσαλαβουτήματα μέσα σ' ενα υπαρξιακό κενό.
Η ζωή όμως όλου του κόσμου άλλαξε μετά από το ΝΑΙ της Παναγίας στο θέλημα του Θεού.
Η δε ζωή της Ελλάδας ως χώρας, από επαναληπτικά ΟΧΙ στον εχθρό.
Γιατί έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις...
Αν δεν αποφασίσεις, αλλά μένεις μετέωρος ανάμεσα σε δύο αποφάσεις, τότε πεθαίνεις σαν τον γάιδαρο... Ένας γάιδαρος πεθαίνει αν του βάλεις σε ίση απόσταση, αριστερά και δεξιά του, από τη μια νερό κι απ' την άλλη σανό. Πεθαίνει γιατί δεν μπορεί ν' αποφασίσει τι από τα δύο θέλει περισσότερο...
1. Tότες εταραχτήκανε τα σωθικά μου και έλεγα πως ήρθε ώρα να ξεψυχήσω· κι’ ευρέθηκα σε σκοτεινό τόπο και βροντερό, που εσκιρτούσε σαν κλωνί στάρι στο μύλο που αλέθει ογλήγορα, ωσάν το χόχλο στο νερό που αναβράζει· ετότες εκατάλαβα πως εκείνο ήτανε το Mεσολόγγι· αλλά δεν έβλεπα μήτε το κάστρο, μήτε το στρατόπεδο, μήτε τη λίμνη, μήτε τη θάλασσα, μήτε τη γη που επάτουνα, μήτε τον ουρανό· εκατασκέπαζε όλα τα πάντα μαυρίλα και πίσσα, γιομάτη λάμψη, βροντή και αστροπελέκι· και ύψωσα τα χέρια μου και τα μάτια μου να κάμω δέηση, και ιδού μες στην καπνίλα μία μεγάλη γυναίκα με φόρεμα μαύρο σαν του λαγού το αίμα, οπού η σπίθα έγγιζε κι’ εσβενότουνε· και με φωνή που μου εφαίνονταν πως νικάει την ταραχή του πολέμου άρχισε: «Tο χάραμα επήρα Tου Ήλιου το δρόμο, Kρεμώντας τη λύρα Tη δίκαιη στον ώμο,― Kι’ απ’ όπου χαράζει Ώς όπου βυθά,
Tα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.»....
Απόσπασμα από το β΄σχεδίασμα
2....O Aπρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε, Kι’ όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει, Kαι μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι, Kι’ ολόλευκο εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη. Kαι μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα, Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα, Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο· Tο σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι’ εκείνο. Mάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη, H μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι· Mε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει· Όποιος πεθάνη σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Tρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.
.........
40. Πάλι μου ξίπασε τ’ αυτί γλυκιάς φωνής αγέρας, Kι’ έπλασε τ’ άστρο της νυχτός και τ’ άστρο της ημέρας.
41. Oλίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι’ έρμο.
42. Kι’ όπου η βουλή τους συφορά, κι’ όπου το πόδι χάρος.
43. Σε βυθό πέφτει από βυθό ως που δεν ήταν άλλος· Eκείθ’ εβγήκε ανίκητος.
44. Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το χάρο.
......
47. Xάνονται τ’ άνθη τα πολλά, πούχ’ άσπρα με τα φύλλα.
48. Για να μου ξεμυστηρευθή τα αινίγματα τα θεία.
49. Σ’ ελέγχ’ η πέτρα που κρατείς και κλει φωνή κι’ αυτήνη.
50. Mες στ’ άγιο Bήμα της ψυχής.
51. H δύναμή σου πέλαγο κι’ η θέλησή μου βράχος.
....
Απόσπασμα από το γ΄ Σχεδίασμα
1. Mητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, Kι’ αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου Mε λογισμό και μ’ όνειρο, τί χάρ’ έχουν τα μάτια, Tα μάτια τούτα, να σ’ ιδούν μες στο πανέρμο δάσος, Που ξάφνου σού τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια (Kοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα τού Bαϊώνε! Tο θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα, Aτάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πόχει, Που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη ’ναι κρυμμένα· Aλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου, Kι’ ευθύς εγώ τ’ Eλληνικού κόσμου να τη χαρίσω; Δόξα ’χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.
......
6. O Πειρασμός
Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη, Kι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα, Kαι μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους Aνάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος. Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα, Xύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη, Kαι παίρνουνε το μόσχο της, κι’ αφήνουν τη δροσιά τους, Kι’ ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους, Tρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια. Έξ’ αναβρύζει κι’ η ζωή, σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα. Aλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ’ναι κι άσπρο, Aκίνητ’ όπου κι’ αν ιδής, και κάτασπρ’ ώς τον πάτο, Mε μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα, Που ’χ’ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο. Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ’δες· Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια! Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε, Oυδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι, Γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη, Mονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι, Kι’ όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.
...
8
... Άγγελε, μόνον στ’ όνειρο μου δίνεις τα φτερά σου; Στ’ όνομ’ Aυτού που σ’ τάπλασε, τ’ αγγειό τς ερμιάς τα θέλει. Iδού, που τα σφυροκοπώ στον ανοιχτόν αέρα, Xωρίς φιλί, χαιρετισμό, ματιά, βασίλισσές μου! Tα θέλω γω, να τάχω γω, να τα κρατώ κλεισμένα, Eδώ π’ αγάπης τρέχουνε βρύσες χαριτωμένες. Kι’ άκουα που ’λέγετε: «Πουλί, γλυκιά πούν’ η φωνή σου!» Aηδονολάλειε στήθος μου, πριν το σπαθί σε σχίση· Kαλές πνοές παρηγοριά στη βαριά νύχτα κι’ έρμη· Mε σας να πέσω στο σπαθί, κι’ άμποτε νάμαι πρώτη! Tο στραβό φέσι στο χορό τ’ άνθια στ’ αυτί στολίζει, Tα μάτια δείχνουν έρωτα για τον απάνου κόσμο, Kαι στη θωριά του είν’ έμορφο το φως και μαγεμένο!
.......
12. Kαι βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες Γύρου στη φλόγα π’ άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν M’ αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια, Aκίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ· Kαι γγίζ’ η σπίθα τα μαλλιά και τα λιωμένα ρούχα· Γλήγορα, στάχτη, να φανής, οι φούχτες να γιομίσουν.
13. Eίν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημύρα των αρμάτων Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι’ ελεύθεροι να μείνουν Eκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο.
Κάθε Δημοτικό Σχολείο που επισκέπτομαι, ανάλογα με τους εκπαιδευτικούς του, διαμορφώνει και μια τάση στην οποία οδηγεί τα παιδιά. Όταν δε, η ομάδα των εκπαιδευτικών αποτελεί μια πραγματική ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά, τότε η τάση αυτή είναι και σαφής και ισχυρή.
Έτσι, σε άλλα σχολεία παρατηρώ να δουλεύεται περισσότερο ο λόγος, αλλού τα εικαστικά, αλλού το θέατρο, αλλού η μουσική, η τεχνολογία κλπ.
Το 4ο Δημ. Σχολείο Αγ. Παρασκευής που επισκέφτηκα πριν λίγες μέρες μέσω του προγράμματος Φιαλαναγνωσίας του ΕΚΕΒΙ -στο ομώνυμο πανέμορφο χωριό έξω από τη Θεσ/νίκη-, θα έλεγα πως είναι ένα υπόδειγμα καλλιτεχνικου σχολείου, χωρίς να φέρει επισήμως τη σφραγίδα του "καλλιτεχνικού".
Πρόκειται για ένα σχολείο με μια απέραντη αυλή και ανοιχτό ορίζοντα, όπου βλέπεις γύρω γύρω τα βουνά και τον ουρανό τους, και όλες οι εποχές κατασκηνώνουν ανεμπόδιστα στα μάτια σου και βέβαια, πώς αλλιώς, και στην καρδιά σου.
Όλες οι τάξεις που δούλεψαν πάνω στα παραμύθια μου, τα παρουσίασαν διασκευασμένα σε θέατρο, κουκλοθέατρο, παντομίμα παράλληλα με εικαστικές χειροτεχνίες και ποιήματα. Όλα αυτά είχαν ένα αξιοζήλευτα υψηλό επίπεδο.
Εκφράζω και από εδώ τον θαυμασμό μου και τις ευχαριστήριες μου προς τους εργατικούς και ταλαντούχους δασκάλους που εμπνέουν τα παιδιά οδηγώντας τα στην ανεξάντλητη χαρά της δημιουργίας!
Πριν από λίγες μέρες μαζί με τον Κυριάκο βρεθήκαμε στο Ειδικό Γυμνάσιο Θεσ/νίκης για να παρουσιάσουμε στα παιδιά "Το παραμύθι της μουσικής".
Ανάμεσα στις πολλές προσκλήσεις που δέχομαι για παρουσιάσεις των παραμυθιών μου, αυτή οπωσδήποτε είχε ένα ειδικό βάρος μέσα μου. Στο δρόμο, σκεφτόμουν πως θα ήταν καλύτερο να αυτοσχεδιάσω κάνοντας μια σύνοψη του παραμυθιού προκειμένου να μην κουράσω τα παιδιά. Η ψυχολόγος με την οποία είχα μιλήσει με είχε ενημερώσει πως τα πενήντα παιδιά του σχολείου έχουν ποικίλλα προβλήματα, από κινητικά, νοητικά κά. Ευγενέστατα μου είχε προτείνει πως αν κάποιο παιδί αρχίζει και δημιουργεί κάποιο πρόβλημα να το φροντίσουν οι εκπαιδευτικοί για να μην ενοχληθώ, κι εγώ της απάντησα να μην νοιάζεται καθόλου. Ας κάνουν ό, τι θέλουν και ό, τι μπορούν τα παιδιά, δεν υπάρχει κανένα θέμα.
Τα παιδιά είναι παιδιά...
Η υποδοχή των εκπαιδευτικών ήταν ιδιαίτερα θερμή, τα πρόσωπά τους γελαστά. Όλοι πέρασαν ένας ένας και μας συστήθηκαν. Δεν είναι αυτονόητο αυτό, και μάλλον δεν είναι και σύνηθες. Μπήκαμε σ' ένα πολύ όμορφο θεατράκι, στήσαμε τον προτζέκτορα, τα μικρόφωνα, την οθόνη, ο Κυριάκος κούρδισε το ούτι του, και άρχισε η προσέλευση των παιδιών, άλλα με καρότσια, άλλα με πι, άλλα περπατώντας, μερικά φωνάζοντας, και πάντως όλα μας κοιτούσαν γεμάτα περιέργεια και απορία.
Μετά από την προσφώνηση της διευθύντριας του σχολείου και της ψυχολόγου, ζήτησα να κλείσουν τα φώτα και αφού καλημέρισα τα παιδιά, ξεκινήσαμε. Με το που άρχισε η μουσική ένιωσα τον αέρα να αλλάζει. Ξεκίνησα την αφήγηση και συνέλαβα τον εαυτό μου να αφήνεται και να ξετυλίγεται με τρόπο που έχω νιώσει μόνο σε μεγάλες σκηνές. Από κάτω δεν ακουγόταν το παραμικρό. Όσο προχωρούσα την αφήγηση τόσο εδραιωνόταν μέσα μου η απόφαση να μην κόψω ούτε λέξη από το κείμενο που η διάρκειά του πλησιάζει τα πενήντα λεπτά. Πράγματι έτσι έγινε και η ατμόσφαιρα παρέμεινε μέχρι τέλους όπως ήταν και στην αρχή.
Άναψαν τα φώτα και ρώτησα τα παιδιά αν ήθελαν να μας ρωτήσουν κάτι. Σήκωσε ένα κορίτσι το χέρι που ήταν μπροστά καθισμένο σε καρότσι. Πάνω που πήγε να εκφράσει την ερώτηση, μού είπε μιλώντας αργά: "καταρχάς να σας συστηθώ, με λένε..." και μου άπλωσε το αριστερό της χέρι προσθέτοντας: "χάρηκα πολύ για τη γνωριμία". Βούρκωσα. Μετά από δεκάδες δεκάδων παρουσιάσεις σε σχολεία, αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου συστηνόταν ένα παιδί. "Θέλατε από πάντα να γίνεται συγγραφέας, και αν όχι, πώς σας προέκυψε;", ήταν η ερώτηση... και αφού της απάντησα ακολούθησε κι άλλος αιφνιδιασμός: "ευχαριστώ πολύ". Δεν θυμάμαι άλλο παιδί να μου έχει πει αυτό το απλό "ευχαριστώ" μετά από μια μου απάντηση σε ερώτησή του...
Ακολούθησαν μερικές ακόμη ερωτήσεις. Όλα τα παιδά άκουγαν πολύ προσεχτικά και συγκεντρωμένα και στο τέλος όταν πια μαζεύαμε τα πράγματά μας για να φύγουμε, ήρθε ένα αγόρι που με είχε ρωτήσει πώς γίνεται κάποιος συγγραφέας και μου είπε πως θέλει πολύ, θέλει πάρα πολύ να γίνει συγγραφέας. Πως αγαπά πολύ το διάβασμα και το γράψιμο. Μιλούσε κι η καρδιά του ήταν εκεί, μπροστά στα μάτια μου ορθάνοιχτη, ζεστή και δυνατή. Τον διαβεβαίωσα πως θα γίνει αφού το αγαπά τόσο πολύ και βαθιά μέσα μου το πίστευα και το πιστεύω.
Ήταν ώρα που ζήσαμε σ' αυτό το σχολείο ήταν μια ευλογημένη ώρα . Δεν μπορώ να το πω με άλλα λόγια. Αισθανόσουν να περιτριγυρίζεσαι από αγγέλους που φτερουγίζουν αδιάκοπα.
Ύστερα μας ξενάγησαν στους χώρους του σχολείου, στην κουζίνα που μαγειρεύουν και τρώνε, μας είπαν για τα μίξερ και άλλα είδη ζαχαροπλαστικής που τους χάρισε ένας πολύ γνωστός δημιουργός γλυκών, -ας μην πω το όνομά του γιατί μπορεί να μην θέλει να δημοσιοποιηθεί-, είδαμε το φυσιοθεραπευτήριο, τις τάξεις κά.
Όποιος κουβαλά βαρείς σταυρούς σ' αυτή τη ζωή, μαζί μ' αυτούς ο καλός Θεός τους δίνει πλούσια και τη χάρη Του. Αξίζει να συναντάς αυτούς τους ανθρώπους μήπως και "κλέψεις" κάτι από την ευλογία που τους δόθηκε.
Της Σταυροπροσκυνήσεως αύριο, φτάσαμε στη μέση της Μ.Τεσσαρακοστής. Με το καλό να αξιωθούμε να διανύσουμε και το υπόλοιπο στάδιο και να φτάσουμε στην Αγία Ανάσταση.