Καλή Σαρακοστή

Τούτη τη στιγμή, ακριβώς τώρα που κάθε γράμμα σχηματίζεται και παρελαύνει μέσα στην άναρχη ή πιθανόν απόλυτα οργανωμένη από αόρατο διμοιρίτη παρέλαση των λέξεων, ναι, τούτη τη στιγμή που ήδη πέρασε και να, προβάλλει αστραφτερή η νέα, -τόσο νέα όσο και αρχέγονη-, ζω το Τώρα και το Πριν ως αέναη ακατάπαυστη συνουσία του Παρόντος σπερματοζωαρίου που εκτοξεύεται στη μήτρα του χρόνου προς το ώριμο Παρελθοντικό ωάριο.

Ζω την γονιμοποίηση, την κύηση, τον πάντοτε επώδυνο τοκετό της νέας στιγμής, αυτής που λίγο πιο πριν υπήρξε μόνο ως ιδέα μελλοντική, μα τώρα ήδη με συμπεριλαμβάνει, με έχει επιλέξει να τη ζήσω και μ' αποχαιρετά χωρίς ποτέ να με αποχωρίζεται, αφού θα αποτελέσει ένα επιπλέον ωάριο προς γονιμοποίησση του χρόνου που ακάθεκτος πλησιάζει.

Προσαπθώ να ορίσω ξανά, να εντοπίσω πάλι, να επαναπροσδιορίσω για άλλη μια φορά το είναι μου, κάδρο, που θα αναδεικνύει τις στιγμές μου όλες, θα τις χωρά και θα τις φωτίζει. Ό,τι έζησα, ό,τι ήμουν, ό,τι αγάπησα, ό,τι άφησα, επιθύμησα, φαντάστηκα και ονειρεύτηκα, ό,τι ποτέ δεν άγγιξα, δεν γνώρισα, δεν είδα μα το πίστεψα.

Να κάνω λίγο λίγο το κάδρο μου σχεδόν διάφανο να συμπεριλαμβάνει τις άπειρες στιγμές που μου δόθηκανν απλόχερα, για να ησυχάσουν όλες, να γλυκάνοουν, να τραγουδήσουν υποταγμένες στην αρμονία του σύμπαντος πως, ναι, ζω, αναπνέω, γράφω, αγαπώ, υπήρξα, υπάρχω και θα υπάρχω ένα με το ποτάμι του κόσμου, ένα με όλους όσους πέρασαν, περνούν και πλησιάζουν στο Εδώ για να προχωρήοουμε μαζί στο Εκεί.

Εκεί που το κάδρο γίνεται ένα με το φόντο, το φόντο ένα με τη ζωγραφιά κι αυτή ένα με τον πάμφωτο ποιητικό ρεαλισμό της Αγάπης που ούτε μια στάλα δεν αξίζαμε οι ανάξιοι.

Κύριε ελέησον.

Ανάξιοι παντελώς Κύριε, μα και αθεράπευτα διψασμένοι για τρυφερότητα.

Αυτήν απ' την οποία μας έπλασες.