Το Θηρίο… εγώ

Δεν θυμάμαι ποιος με πρωτοβάφτισε έτσι, ούτε πότε έγινε αυτό. Ήταν η μαμά, ο μπαμπάς, ο μεγάλος μου αδερφός ή η πρώτη μου δασκάλα. Ξέρω όμως πως από τότε που μου κόλλησαν αυτό το παρατσούκλι, κόλλησε σα χαλκομανία  πάνω μου και δε λέει να ξεκολλήσει. Και όχι μονον αυτό. Κανείς δε με φωνάζει πια  με το κανονικό μου όνομα. Στο σπίτι, στη γειτονιά, στο σχολείο, παντού. Μέχρι και στο σούπερ μάρκετ! Δεν ξέρω γιατί αρέσει τόσο πολύ σε όλους ούτε γιατί το βρίσκουν χαριστωμένο. Ξέρω πως κι εγώ ακόμα το έχω συνηθίσει και αν τυχόν κάποιος θυμηθεί το αληθινό μου όνομα δεν  γυρνάω ποτέ το κεφάλι.

Πάντως ένα είναι βέβαιο. Πως όποιος μου το κόλλησε το έκανε για εντελώς ακατανόητους λόγους κι από στόμα σε στόμα κατοχυρώθηκε. Αν όμως εγώ είμαι  Θηρίο, αυτό πάει να πει πως ζω στη ζούγκλα, δεν είναι λογικό συμπέρασμα; Αυτό όμως οι μεγάλοι δεν το παραδέχονται με τίποτα. Εγώ όμως  όταν σκάσει μύτη κάποιος απ’ αυτούς και μάλιστα στην πιο ακατάλληλη στιγμή, το έχω κάνει σύνθημα και φωνάζω στους φίλους μου: ζούγκλα!

Σήκω Θηρίο να γράψεις την ορθογραφία στον πίνακα, μου είπε σήμερα η δασκάλα. Κι εγώ σηκώθηκα κι έγραψα: “Το μέλλον της χώρας μας είναι αβέβαιο”. Η κυρία Ντίνα με αγριοκοίταξε, έβαλε τα χέρια στη μέση και: “Το μέλλον της χώρας μας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση”, ούρλιαξε. “Πάλι δεν έμαθες σωστά την ορθογραφία σου Θηρίο; Πάρε ένα μεγάλο μεγάλο Γ , για να μάθεις!”

Ευτυχώς χτύπησε αμέσως το κουδούνι και βγήκαμε στην αυλή για διάλειμμα. Πάνω που πήγα να καταπιώ την πρώτη μου μπουκιά από την τυρόπιτα που μου είχε φτιάξει η μαμά μου άστραψε μια σφαλιάρα στο σβέρκο μου και λίγο έλειψε να πνιγώ.

“Θα τα πω όλα στον μπαμπά μου και θα δεις τι θα πάθεις”, είπε ο Σταύρος που ο μπαμπάς του είναι ευρωβουλευτής και ένιωσε πολύ προσβεβλημένος από το λάθος που έκανα στην ορθογραφία. 

Κατάπια ξεροβήχοντας τη μπουκιά μου. Πριν προλάβω να ανταποδώσω το χτύπημα με άρπαξε ο φίλος μου ο Θανάσης απ’ τον ώμο και πήγαμε στην πάνω αυλή να παίξουμε ποδόσφαιρο. Μόλις αρχίσαμε να χωριζόμαστε σε ομάδες να κι ο Σταύρος που ήθελε να παίξει μαζί μας. Είχε όμως την ατυχία να είμαι εγώ ο ένας απ’ τους δύο αρχηγούς και ο άλλος να είναι ο Θανάσης. Δεν θα του περνούσε κι εύκολα. Τον ξαποστείλαμε να πάει να διαβάσει Αριθμητική. Την επόμενη ώρα θα γράφαμε διαγώνισμα με προβλήματα πρόσθεσης και αφαίρεσης και έπρεπε να φροντίσουμε την άριστη επίδοση του συμμαθητή μας, γιατί ο πατέρας του δεν του συγχωρούσε βαθμό κάτω από Α! Έφυγε μουτρωμένος και κάθισε σε μια γωνιά με το βιβλίο στα χέρια.

Η δασκάλα όμως αποφάσισε αντί να γράψουμε να μας κάνει προφορικές ερωτήσεις. Αυτό είναι το χειρότερό μου, γιατί αν μπορώ να συγκρατηθώ λίγο στα γραπτά, στα προφορικά δεν ελέγχω καθόλου τον εαυτό μου. Φταίω εγώ που το πρώτο πρόβλημα ήταν πρόσθεσης; Η κυρία Φρόσω, λέει, αγόρασε ένα κιλό πορτοκάλια δύο ευρώ, ένα  κουτί γάλα ενάμισι, ένα απορρυπαντικό πλυντηρίου δεκαπέντε, μια οδοντόβουρτσα τρία και μισό. Πλήρωσε τα κοινόχρηστα που ήταν εκατό ευρώ, πλήρωσε και τη ΔΕΗ άλλα εβδομήντα πέντε. Τέλος έβαλε και βενζίνη στο αυτοκίνητό της, σαρανταπέντε ευρώ παρακαλώ. Πόσα χρήματα πλήρωσε συνολικά η κυρία Φρόσω, ρώτησε η κυρία μας.

Ο Σταύρος τρελάθηκε να σηκώνει χέρι μιας και είναι ο καλύτερος στην Αριθμητική και μπορεί να κάνει όλες τις πράξεις με το μυαλό του ενώ εμείς ακόμα δεν έχουμε καλά καλά ξεκινήσει στο πρόχειρο. Εξάλλου τον είχαμε βοηθήσει κι εμείς με τον τρόπο μας στο διάλειμμα να προετοιμαστεί. Πάνω που η κυρία Ντίνα όμως του έδωσε τον λόγο, εγώ δεν κρατήθηκα, όχι δεν κρατήθηκα και φώναξα: Όλη τη σύνταξή της κυρία! Πώς θα περάσει τον υπόλοιπο μήνα τώρα η γυναίκα;

Περιττό να πω τι έγινε. Πάνω που η δασκάλα μας μόλις είχε επιστρέψει από ένα επιμορφωτικό σεμινάριο και μας είχε ανακοινώνσει τις νέες παιδαγωγικές μεθόδους που απαγόρευαν τις τιμωρίες και είχαμε όλοι κατενθουσιαστεί, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο τα ξέχασε όλα κι έφαγα την τιμωρία μου. Να γράψω πενήντα φορές στο τετράδιο της ορθογραφίας: Όχι μόνον το μέλλον της χώρας μας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και η σύνταξη της κυρίας Φρόσως είναι υπέραρκετή για να περάσει ολόκληρο μήνα.

Κατάλαβες Θηρίο; με ρώτησε.

Ζούγκλα, απάντησα σιγανά εγώ, γιατί αν το φώναζα κινδύνευα με χειρότερες συνέπειες. Κι ενώ η εξέταση συνεχιζόταν εγώ σκεφτόμουν την καημένη την κυρία Φρόσω που μένει από κάτω μας κι όλο γκρινιάζει για την χαμηλή της σύνταξη που δεν της φτάνει να περάσει το μήνα. Όταν τελειώσω όμως την τιμωρία μου, θα πάω να της δείξω να χαρεί κι αυτή λιγάκι…

17 Mαϊου 2010