Κεντρικος σταθμός των τρένων της Νέας Υόρκης.
Ιδιαίτερα καλαίσθητο κτίριο και σαφώς επηρεασμένο από Ευρωπαϊκά πρότυπα. Και μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Οπως όλα στην Αμερική. Από τα κτίρια, τα αυτοκίνητα, τους δρόμους, τα πανεπιστήμια μέχρι τις συσκευασίες των τροφίμων, τις μπουκάλες των ποτών, των απορρυπαντικών, του γάλακτος.
Οι παλιοί ουρανοξύστες αναδύουν μια ζεστασιά. Είναι η πατίνα του χρόνου, είναι τα υλικά κατασκευής τους, ο πιο διακοσμητικός σχεδιασμός, και ίσως κι ένα πιο ανθρώπινο μέτρο. Οι καινούργιοι υψώνονται εντυπωσιακά αιχμηροί σαν γιγάντιες βελόνες που ματαιοπονούν στην προσπάθειά τους να τρυπήσουν τα ούρνάια. Από γυαλί και μέταλλο σε δυσθεώρητα ύψη κραυγάζουν, και η ιαχή τους δονεί τον πλανήτη. Εδώ είναι Αμερική, δεν είναι παίξε γέλασε.
Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Εδώ είναι Νέα Υόρκη! λέει με ερντογανικό τσαμπουκά ο ταλαίπωρος υπάλληλος της εταιρείας στην οποία καταφεύγουμε για να αλλάξουμε τα ευρώ σε δολλάρια. Χωρίς προειδοποίηση μας έχουν κατακρατήσει το 20% για προμήθεια. Αυτό βέβαια είναι καθαρό κλέψιμο. Αλλά κι αυτή είναι η Νέα Υόρκη. Ζητούμε ακύρωση της συναλλαγής, αλλά η απάντηση είναι επιμόνως αρνητική. Πέρασε στο σύστημα και ό,τι περνά στο σύστημα πίσω δεν ξαναγυρνά. Ο υπάλληλος αυτός που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχε λίγο σκυμμένο το κεφάλι, εδώ νιώθει υπεράνθρωπος και υπερήρωας. Να κάτι από το οποίο στην Ελλάδα μας φύλαξε ο Θεός.
Ο ναός του αγίου Πατρικίου μου ααρέσει περισσότερο απο όλους τους καθολικούς ναούς που έχω επισκεφτεί ως σήμερα. Ίσως επειδή δεν είναι μαυρισμένος και ασυντήρητος όπως οι αντίστοιχοι ναοί της Ευρώπης που η μαυρίλα τους σε συνδιασμό με το αχανές τους ύψος συνθέτουν επιτυχώς το φάντασμα ενός τρομαχτικού μπαμπούλα. Στον άγιο Πατρίκιο τελούνται οι γάμοι της καλής κοινωνίας. Αυτός είναι και ο λόγος που στις μαρμάρινες κολώνες υπάρχουν οθόνες. Κάθε κολώνα και οθόνη. Πλήρη αναμετάδοση της τελετής μέχρι και στον τελευταίο προσκεκλημένο που δεν μπορεί να έχει οπτική επαφή. Εξάλλου, γιατί να προσέλθουμε σ’ ένα τέτοιο μυστήριο αν δεν έχουμε οπτική επαφή...
Το Σέντραλ Παρκ αποτελεί τον βασικό πνεύμονα πράσινου της γιγάντιας πόλης και σταθερό σημείο συνάντησης των κατοίκων και επισκεπτών της. Εξάλλου, γι’ αυτό το επιλέξαμε κι εμείς ως κέντρο της παράστασής μας «Ο Αλησμόνητος κήπος». Παρέες νέων παιδιών βολτάρουν χαρωπές και θορυβώδεις, μοναχικοί περιπατητές βυθίζονται στους λογισμούς, συλλογισμούς και υπολογισμούς τους, μοναξιασμένοι άνθρωποι κάθονται στα παγκάκια παρέα με τα κινητά τους τηλέφωνα.
Έχω αρρωστήσει. Ψάχνω να βρω φαραμακείο. Ρωτάω και με οδηγούν σε ένα Σούπερ Μάρκετ. Στον κάτω όροφο, μου λέει η υπάλληλος. Κατεβαίνω τα σκαλιά και στέκομαι στο τελευταίο σκαλί. Μετεωρίζομαι. Αναρωτιέμαι αν βλέπω εφιάλτη ή ζω πράγματι αυτό που βλέπω. Σε έναν τεράστιο χώρο με διαδρόμους και ράφια χιλιάδες φάρμακα με περιμένουν. Δεν υπάρχει φαρμακοποιός να κουβεντιάσω μαζί του. Ούτε για δείγμα. Μια κινεζούλα μόνο που γονατισμένη παίρνει ένα ένα φάρμακο και διαβάζει τις ετικέτες τους. Ανεβαίνω επάνω και ψάχνω να βρω τον φαρμακοποιό. Δεν υπάρχει. Τρεις Μαυρούλας χτυπούν νούμερα στις τρεις ταμειακές μηχανές του Μάρκετ. Βγαίνω στο κρύο και μπαίνω στο ταξί. Ο νους μου δε χωρά αυτό που έζησα. Δυο μέρες μετά οι φίλοι μου εξηγούν πως υπάρχουν και τα φαρμακεία που έχουν φαρμακοποιούς και εκτελούν συνταγές...
Αλλάζει ο κόσμος και οι καταιγιστικές αλλαγές του συμπαρασύρουν τα πάντα. Τι θα μείνει, τι θα λησμονηθεί; Τι θα αντισταθεί, τι θα υποκύψει; Τι θα βελτιωθεί, τι θα κακοποιηθεί; Πόση πληροφορία να αντέξει ο άνθρωπος; Πόση ταχύτητα; Πόση μοναξιά;
Ωστόσο, θα παραμένει πάντα παρήγορο και απαγορευτικό οιασδήποτε απελπισίας. Όσο περισσότερο αβοήθητος θα γίνεται ο άνθρωπος, τόσο περισσότερες ευκαιρίες θα δίνει στον Θεό να του παράσχει την βοήθειά του...
Ο ιερός ναός του αγίου Πατρικίου
Σέντραλ Παρκ
No comments:
Post a Comment
Σχόλια