Εικόνες της αντίπερα όχθης - Νέα Υόρκη & Apple - Εικόνα 2.

Είναι καιρός να αλλάξω το ipad μου. Χρόνια πριν το είχα αγοράσει από την Apple της Νέας Υόρκης με μεγάλη διαφορά τιμής απ’ αυτήν της Ελλάδας. Κουράστηκε πια. Σέρνεται. Εξάλλου αυτό  επιβάλλουν οι καιροί. Όταν κάτι κουράζεται και σέρνεται το πετάμε και αγοράζουμε άλλο. Είτε είναι μηχάνημα, είτε ρούχο, είτε άνθρωπος. Αφού υπάρχει πληθώρα προσφοράς, γιατί να ταλαιπωρούμαστε; Δεν αγαπούν την ταλαιπωρία οι καιροί, δεν την αγαπούμε κι εμέις που τους υποτασσόμαστε. Δεν αγαπούν ούτε την υπομονή. Εξάλλου, για ποιο λόγο να υπομένεις; Μήπως θα σου δώσει κανείς βραβείο ή λεφτά, ή μήπως θα λεπτύνει αυτή η παλιά και λησμονημένη αρετή λλίγο την παχιά καρδιά σου; Μπορούμε να νιώσουμε σήμερα το παχύ στρώμα της ευκολίας που σαν λίπος συντηρεί ακέραια την παχυκαρδιά μας;  

Κατεβαίνω τις σκάλες. Κάτι έχει αλλάξει. Πάλι πριν τα μεσάνυχτα είχα έρθει και τότε. Αυτό παρέμεινε. Ένα αξιοπρεπές μαγαζί σαν κι αυτό δεν επιτρέπεται να κλείνει. Είναι πάντα ανοιχτό. Όλες τις εποχές, όλες τις μέρες, όλες τις ώρες. Τόσο ανοιχτό όσο κι ο Θεός που από τότε που έπλασε τον κόσμο δεν έπαψε να εργάζεται. Η διαφορά είναι απειροελάχιστη. Ο Θεός επιτρέπει στα πλάσματά του να ξεκουραστούν χωρίς να αναπληρώσει τις βάρδιές τους.  Η Apple ποτέ. Και πολλές άλλες εταιρείες μαζί της, τουλάχιστον σ’ αυτήν την όχθη του κόσμου. 

Αυτό που άλλαξε είναι ότι έχει προσθέσει στο ηλεκτρονικό σκηνικό τεράστιες γλάστρες με υπερμεγάθη φυτά. Αληθινά φυτά κααμεσής του εικονικού περιβάλλοντος.  Κατεβαίνοντας τις σκάλες, οι κυκλικοί καθρέφτες πολλαπλασιάζουν την εικόνα μας. Τραβώ μια φωτογραφία που να φανερώνει τα δύο επίπεδα, του πάνω κόσμου και του κάτω, του χθόνιου. Δεν αντιλαμβάνομαι τα πολλαπλασιασμένα μας είδωλα στους καθρέφτες παρά μόνον όταν παρατηρώ εκ των υστέρων τη φωτογραφία. Υπερμεγέθη είδωλα του εαυτού μας περικυκλώνουν, μας φυλακίζουν εντυπωσιακά. Ένα ακόμα αίτημα των καιρών αξιοθαύμαστο στη σύλληψή του και την ανεπαίσθητη καταδίκη του. Το πολλαπλασιασμένο και υπερμεγέθεις είδωλο του Εγώ. Γιατί το Εγώ είναι είδωλο όταν δεν συσχετίζεται με το Εσύ.

 Όπως και τότε, όλα τα υπόλοιπα ισχύουν όπως τα θυμάμαι στον κάτω κόσμο. Τρεις μαύροι στην είσοδό του που σε καθοδηγούν μόλις τους πεις για ποιο πράγμα ενδιαφέρεσαι. Ένας υπάλληλος που αοράτως καταφτάνει δίπλα σου και σου λέει το μικρό του όνομα και ρωτά το δικό σου. Άπειροι υπάλληλοι, σχεδόν ένας για τον κάθε πελάτη του άπειρου πελατολογίου. Εκπαιδευμένοι στην εντέλεια. Πανέξυπνα παιδιά που λύνουν και δένουν τα μηχανήματα, εξυπηρετικά, ευγενικά, ζητούν συγνώμη όταν δεν ξέρουν κάτι και αστραπιαία καλούν, αοράτως πάλι, έναν συνάδελφό τους. Ακούραστα, αεικίνητα, χαμογελαστά, χαρά Θεού. Οι τιμές όμως δεν έχουν παρά ελάχιστη διαφορά πλέον από αυτές της πατρίδας μας. 

Ο φίλος που ζει εδώ, μας ενημερώνει πως η εταιρία ποντάρει σχεδόν αποκλειστικά πλέον στα τηλέφωνα και πως ό,τι άλλο βγάζει από υπολογιστές είναι απλώς για να μη μείνει στα παλιά. Τα παιδιά στο σχολείο κοροϊδεύουν τον φίλο που έχει παλιό κινητό. Είναι παιδιά πολύ φτωχών οικογενειών που μπορεί να μην έχουν να φάνε, αλλά έχουν το τελευταίο μοντέλο της Apple. Ποιος μπορεί να τα κατηγορήσει;   Δίκιο έχουν. Τι να το κάνεις το φαϊ; Τι μπορεί να σε θρέψει καλύτερα από το πολλαπλασιασμένο υπερμεγέθες είδωλο του εαυτού σου, ακόμα κι αν αυτό καταντήσει μια γλάστρα μέσα σ’ έναν κόσμο εικονικό;

Κυριακή βράδυ. Δροσερός αέρας χωρίς υγρασία. Φώτα παντού. Η 5η λεωφόρος δονείται από ζωή. Δύσκολα ξεχωρίζεις πια είναι η αυθεντική και ποια η εικονική. Τόσο πολύ εξελίχθηκε η τεχνολογία του Είναι και του Φαίνεσθε.