Τοῦ Ὄσιπ Μαντελστάμ

Ἕνα σῶμα μοῦ δόθηκε – τί ὅμως νὰ τὸ κάνω

αὐτὸ τὸ τόσο μοναδικὸ καὶ τόσο δικό μου;

Γιὰ τὴ γαλήνια χαρὰ νὰ ζῶ καὶ ν' ἀναπνέω
γιὰ πέστε μου, ποιόν νὰ φχαριστήσω;

Ὁ κηπουρὸς εἶμαι συνάμα καὶ τὸ ἄνθος,
Στὴ φυλακὴ τοῦ κόσμου δὲν εἶμαι μονάχος.

Ἤδη στῆς αἰωνιότητας τὸ γυαλὶ
πῆρε μορφὴ ἡ ἀνάσα μου ἡ θερμή.

Τὰ χνάρια μιᾶς ζωγραφιᾶς ἀπάνω του χαράζονται
Ὑστερ' ἀπὸ λίγο δύσκολα θ´ ἀναγνωρίζονται. 

Ἀλλ' ἡ ἄχνα τῆς στιγμῆς κι ἂν χαθεῖ
ἡ ἀκριβὴ ζωγραφιὰ δὲν θὰ σβηστεῖ.

(8)

Μετάφραση Marcel Pirard